Bedankt allemaal voor jullie reacties, dat doet me heel goed. Thanx! @ Kanshebber: Dat is inderdaad de keerzijde. Dat je te pas en te onpas wordt gevraagd naar het hoe en wat. Daar zit je ook niet altijd op te wachten. Kun je dat niet beter gewoon aangeven dan? Dat je het lief vind dat ze er naar vragen, maar dat je zelf verteld hoe het gaat als je daar behoefte aan hebt? Die pauze gaan we doen. Ik ben nog jong (wordt dit jaar 26), dat is waar dus dat is geen probleem. @ Nicoletta: dat heb ik inderdaad ook wel. Ik ga toch geen pauze nemen? haha, ik wil liever gister dan vandaag zwanger worden natuurlijk. Maar we zijn het er met elkaar over eens geworden dat dat nu het beste is. Dan kunnen we even weer frisse lucht halen, en tijd voor elkaar maken zonder dat alles om kinderen draait. Wat jouw schoonmoeder zei, dat zegt die van mij dus elke keer maar weer. En ze is heel lief hoor, maar ik kan het gewoon niet meer horen! Miskramen heb ik niet gehad, maar dat "dan probeer je het toch nog een keer" vind ik werkelijk een rotopmerking. Het is niet alleen het verdriet dat deze zwangerschap niet tot het einde goed is gegaan, maar ook dat je gewoon een kindje bent kwijtgeraakt. Dat lijkt me vreselijk moeilijk En wat spannend van je KID behandeling!! Ik hoop dat het lukt En wat een geweldige pleegouders zullen jullie zijn. Als je zo positief en liefdevol over je pleegkindjes spreekt! Super! @ Murphy: Die twijfel is dus inderdaad wat ik bedoel. Als je nu stopt ga je het jezelf dan kwalijk nemen als je er later over terug denkt? Echt moeilijk! Ik denk nu regelmatig aan het moment dat we besloten er voor te gaan, en hoe spannend en leuk dat was. Dat als mensen over kinderen begonnen, ik spontaan begon te dagdromen over ons kindje, en hoe we het kamertje gingen inrichten en het aan iedereen zouden gaan vertellen. Dat ben ik nu wel kwijt. Als ik nu over baby's praat denk ik aan ziekenhuisbezoekjes en verdriet Ik durf al helemaal niet meer te dagdromen. Alles is zo klinisch geworden, en dat is gewoon heel hard. @ Doortje: Dankje meis! Ik merk aan jou (in het ziekenhuis topic ook) inderdaad dat je super positief bent. Ik had niet verwacht dat jij hetzelfde moment hebt gehad. Maar het geeft mij wel positief gevoel, dat het "normaal" is om je voor zo'n grote stap even zo te voelen, en dat dat gevoel ook weer voorbij kan gaan. De oude Dani zal inderdaad nooit weer helemaal terug komen. Dit heeft zo'n inpact allemaal. Ik hoop alleen dat dat negatieve, en het minder vrolijke wel weer weg gaat. Ik was altijd degene die overal de goede en positieve kant van inzag, eigenlijk altijd vrolijk. En nu ben ik negatief, en kan ik zo somber zijn. Zo ken ik mezelf dus niet.
Dani, wat jij in je bericht aan Murphy schrijft herken ik helemaal. Dat heeft me ook veel verdriet gedaan de afgelopen periode. Ik heb echt afscheid moeten nemen van mijn droom om iedereen op een speciale manier te verrassen met het geweldige nieuws. Verrassen is er niet meer bij, iedereen in mijn dichte omgeving weet van de behandeling af. Al blijft het een verrassing of ik zwanger mag raken, maar je snapt denk wel wat ik bedoel. Misschien als de 1e behandeling niet lukt, dat we de 2e stilletjes doen... Maar het klinische heeft me veel doen huilen, waarom kan het niet gewoon gezellig in bed?! Toch vind ik dit proces inmiddels ook bijzonder, hoe frustrerend en zenuwslopend ook, we zijn er wel heel bewust mee bezig en ik hoop ooit aan mijn kind te mogen vertellen hoeveel eraan vooraf ging voor wij hem of haar in onze armen mochten sluiten. Hoewel ik nu positief ben, heb ik ook echt wel mijn momenten gehad dat ik er helemaal doorheen zat. Boos, verdrietig, gefrustreerd, noem maar op... Het leek een beetje op een rouwproces eigenlijk... Nu ben ik heel positief, ik ben zo blij dat we eindelijk begonnen zijn, maar ik weet natuurlijk niet hoe dat zal zijn als ik een tegenslag krijg. Ik bereid me er wel al een beetje op voor, terwijl ik voorheen nog niet eens aan de momenten na de terugplaatsing durfde te denken. Daarom denk ik dat je er als het ware toch ook in groeit. Fijn dat jullie er in ieder geval samen uit zijn dat jullie een pauze in gaan lassen. Ik hoop dat je jezelf weer een beetje terug vindt, zodat je er over een tijdje weer positief en vol frisse moed tegenaan kan! Dikke knuffel meis!
Ja dat vind ik dus ook heel erg, dat we niet meer alleen samen op de hoogte zijn van het feit dat we proberen kinderen te krijgen. Dat je zoiets intiems moet delen, en het romantische, spannende en spontane er af is. Ik had bedacht voor mijn zus een "ehbo" doos (eerste hulp bij oppassen ) te maken, maar de lol is er wel af eigenlijk. Het allerergste is natuurlijk dat het niet lukt, en de onzekerheid, maar dat ik mijn dromen kwijt ben vind ik ook erg. Mocht het uiteindelijk raak zijn, dan is dat waarschijnlijk wel het laatste waar ik me druk om maak, maar ik denk dat je dat altijd jammer blijft vinden. En ook sex wordt zo heel anders. Nu "moeten" we straks nog even, want morgen is waarschijnlijk mijn eisprong. We hebben sex op de agenda, die dag wel, maar dan niet want dat beinvloed de zaadkwaliteit en dan die dag wel weer. En bij ivf/icsi e.d. is het nog weer veel minder romantisch. Dan is het helemaal klinisch, en heeft het niks meer met intimiteit te maken Dat is inderdaad heel erg! En wat je zegt over dat je het later wilt vertellen, dat wil ik ook. Ik houdt een dagboek bij, en dat schrijf ik met in mijn achterhoofd dat ooit ons kind dat mag lezen om te zien hoe welkom hij of zij is. Jij ook een dikke knuffel! Ik hoop zo dat ik binnenkort niet alleen Tamren's baby aankondigen op hyves mag zien, maar ook de jouwe! Vind het ook zo spannend voor je, ga hard duimen
Allereerst wil ik zeggen dat ik je twijfels ontzettend goed snap. Wij zijn 4 jaar bezig geweest, 6x iui en 2x ivf. In deze periode heb ik zo vaak gedacht " ik stop ermee". Maar dan kwam er altijd weer een volgende dag die er toch weer zonniger uitzag, en het gevoel zo sterk was. Uiteindelijk is het ook gelukt.... onze zoon Dex is op 9 maart 2011 met 24 weken geboren, en helaas is hij uiteindelijk overleden. Nu is het gevoel alleen maar sterker dan ooit, we willen zo graag een broertje/zusje voor hem. Maar ook het besef dat we weer terug moeten de mmm in. Niemand kan voor jou beslissen wat je moet doen, dit is zo ontzettend persoonlijk, en juist dat maakt het zo verschrikkelijk moeilijk. Waar aan aantal van jullie al over spraken mbt anderen vertellen waar je mee bezig bent, en het bizarre gegeven dat ze zo onderhand weten wanneer de conceptie is, terwijl dit toch meestal niet bekend is Nogmaals ik kan alleen voor mezelf spreken... wij gaan er weer voor, het is soms lastig maar echt te doen! Heel veel sterkte en kracht toegewenst voor jou/jullie.