Hai allemaal, Omdat ik er zelf maar niet uit lijk te komen en me van het kastje naar de muur gestuurd voel, wil ik het hier eens voorleggen. Ik heb veel last van nervositeit, piekeren, hartkloppingen, duizelingen(heeeel soms) en hierdoor ook moeite met eten, vooral avondeten. Het begint al tien minuten na het opstaan. Gespannen gevoel in schouders, nek, beetje zweten, soms met hartkloppingen. Ik probeer me dan op iets anders te focussen en dat helpt iets. Als ik een mamadag heb haal ik de kleine man geregeld trillend uit bed. Aankleden en fles en dan gaat het meestal wel weer. Maar gaande weg de ochtend ben ik dan bezig met : Wanneer is hij moe, slaapt hij wel, en zo niet, hoe moet het dan vanmiddag en kan ik wel rustig eten vanavond etc. ect. Echt slopend. Ik kan wel lol hebben met de kleine man, maar rustig zit ik niet, ook niet als hij wel goed slaapt. En dat is het nu eenmaal, het is een vrolijk mannetje, vraagt weinig aandacht, eet prima, slaapt goed. Overdag rommelt t soms. Maar dat zijn toch geen dingen waar ik me bij voorbaat druk om hoor te maken? Kan ook slecht tegen onverwachte dingen, als het anders loopt dan ik bedacht had. Of als iets niet werkt, meteen stress. Op werk duurt het vaak een uur voor ik kan ontspannen of kan focussen op werk. Ik werk nu dan ook halve dagen. De huisarts zegt burnout..maar daar ben ik niet zeker van. Heb al verschillende bloedonderzoeken gehad, maar misschien nog niet de juiste. Schildklier en suiker en B12 zijn getest. Dat was in orde. Een PPD denk ik niet, want depressief ben ik niet, alleen bloednerveus!! Zelf sop vakantie kon ik de rust niet vinden. Ik wil graag weer flexibel worden, go with the flow. Onze lieve mannetje is nu 10 maanden. Iemand iets van herkenning/tips? Nu ga ik dus bijna niet de deur uit voor iets leuks, vaak moe savonds. Wel in bad of muziek luisteren, maar wil weer sporten en een terrasje pikken met vriendinnen. Hoop dat hier iemand raad voor weet. Groetjes
Is het ontstaan sinds de geboorte van je kleine man of had je dit al en is het erger geworden? Valt ook niet altijd mee de verandering die een kindje in je leven brengt! Je klinkt me als erg perfectionistisch wat ook een goede eigenschap is maar je moet er zelf natuurlijk geen last van gaan krijgen. Je zegt het zelf al, het meer los gaan laten. Zou zelf gaan onderzoeken waar je bang voor bent? Wat kan er gebeuren en is dat zo erg dat het niet op te lossen is?
Jawel dit herken ik wel. In mindere mate, maar ik kan me ook druk maken om eet hij wel goed, slaapt íe wel goed en genoeg? Maar die nervositeit herken ik wel. Ik moet het ook wat meer loslaten, maar vinnik ook erg moeilijk!! Wat ik nu meer doe is 's avonds ook al ben ik moe toch afspreken met vriendinnen. En in het begin denk je 'getver' maar ik vind het nu toch weer leuk!! En ik regel ook wat meer oppas (nog steeds veel te weinig ), dat ik ff ontspan 's avonds. Even met mijn man uit eten. En ja, vind dat nu steeds leuker worden. In mijn geval speelt slaaptekort ook een grote rol denk ik...
Ten eerste, wat enorm vervelend voor je, zo had je je het moederschap vast niet voorgesteld. Ben het wel eens met Zonnestraal, ik denk dat je er baat bij hebt iets voor jezelf te doen. Als ik het zo lees ben of met je kind bezig of aan het werk en beide is niet bepaald goed voor je ontspanning. Mijn advies zou zijn om minimaal een keer maar liefst twee keer in de week iets voor jezelf te doen, op vaste tijden. Sport, afspreken met vriendinnen, niet thuis. Je bent er uit en je moet wel even loslaten. En nog iets, bedenk elke avond voor je naar bed gaat 3 of 5 dingen die goed zijn gegaan die dag. Dat helpt de aandacht te verleggen en je focus af te halen van de dingen die niet goed zijn gegaan. Mocht het niet verbeteren zou ik serieus eens naar een psycholoog gaan om te praten, maar hopelijk is het niet nodig,
Ik herken het. Bij mij was het een burn out en heb een half jaar thuis gezeten van werk. Ook nooit gedacht dat mij dit kon overkomen maar met behulp van psycholoog er weer bovenop gekomen. Ik zou als ik jou was langs je huisarts gaan en je verhaal voorleggen. Sterkte
Ik ben van nature onzeker en daardoor perfectionistisch. Nooit een probleem geweest tot na de geboorte van onze zoon. Ik had een psycholoog, maar dat klikte niet. Nu ga ik via WG naar HSK binnenkort. Is een organisatie die allerlei stoornissen behandeld. Huisarts kom ik niet veel verder mee. Die zegt dat ik slim genoeg ben om hier uit te komen. En vooral in beweging blijven. Heb Oxazepam voor nood, maar slik het bijna niet. En heb Ad liggen, maar geloof niet dat dit nodig is. Zal me er toe gaan zetten om 2x per week te gaan sporten en 1x per 2 weken voorlopig savonds een vriendin te bezoeken. Ik weet verstandelijk dat ik elk probleem aan kan, maar geestelijk zit het me in de weg.