Er staan hier wel heel veel verhalen die hartverscheurend zijn... Toen we een paar jaar geleden op vakantie waren in Frankrijk. Kreeg ik via messenger een berichtje van de biologische moeder van onze jongste dochter (pleegkind), dat ze het zo moeilijk vond dat ze uit de ouderlijke macht was gezet en daarom maar naar het buitenland was verhuisd (op flinke vliegafstand). Zonder dus afscheid te nemen van haar kind en haar uit te leggen waarom ze weg ging. Dat liet ze aan ons over. Toen ik dat bericht kreeg heb ik me op de wc moeten verstoppen, omdat ik in tranen was uitgebarsten. Dat wilde ik niet laten zien aan mijn dochter, aangezien ik op dat moment het niet kon uitleggen wat er aan de hand was.
Laatst toen mijn ouders weer weggingen en een paar dagen later m'n schoonouders ook nadat ze beiden een week hadden gelogeerd bij ons. M'n oudste dochter was in tranen omdat ze haar opa's en oma's zo mist en weinig ziet. Ze wilde terug naar NL en vond alles hier maar stom. Vond het zo sneu, toen vroeg ik mij wel af of we de goede keuze hebben gemaakt door te verhuizen naar het buitenland.
Ik was laatst op een kinderverjaardag. Het was heel druk. Alle kindjes waren in de kamer aan het spelen. De ouders, incl mijzelf zaten in de woonkamer te kletsen. Met zicht op de kinderen. Mijn zoontje van (toen) 17 maanden zat op de grond te spelen. Er loopt een meisje van 2 jaar naar hem toe. Hij kijkt op naar haar en lacht. Uit het niks begint zij met een speeltje dat ze vast heeft op zijn hoofd te slaan. Hij probeert weg te komen, maar dat lukte niet omdat het zo druk was kon hij geen kant op. Dat meisje bleef hem maar slaan en hij huilde zo hartverscheurend Ik snelde er zo snel mogelijk naar toe, wat lastig ging omdat ik vanuit de andere kamer kwam en door alle mensen heen moest. Toen hij mij zag strekte hij zijn armpjes naar mij uit, terwijl dat kind hem nog steeds sloeg! En niemand die het zag. Hij had een bloedende snee boven zijn oog eraan overgehouden.
Wat een zielige verhalen allemaal. Mijn moederhart breekt ook voor jullie. Mijn moederhart brak toen ik mijn oudste meisje, toen 19 maanden, zag liggen op de intensive care na haar open hart operatie. Ze lag nog aan de beademing en allerlei draden en snoeren. Mijn moederhart moet het helaas nog een keer meemaken met onze jongste dochter van 3 maanden. Zij heeft dezelfde hart afwijking en moet op korte termijn ook geopereerd worden. Ook moet mjjn oudste dochter binnekort geopereerd worden aan een dubbele liesbreuk. Helaas hebben alle drie mijn kinderen veel gezondheidsproblemen. Ik gun ze een gezond leven maar dat is het nu nog niet. Dat breekt mijn moederhart
M'n dochter was laatst ongelukkig ten val gekomen waar ik op dat moment niet bij was (opvang) en had d'r tanden door d'r lip, maar zo hard dat ze aan de onderkant (buitenkant) en weet doorheen gekomen waren. Dus een dikke snee aan de binnenkant en buitenkant van d'r onderlip. Gelukkig was ze goed te troosten en heeft de leidster gelijk goed gehandeld en het bloeden snel gestelpt. Dochter wilde al vrij snel over tot spelen en vertelde zonder tranen toen ik d'r een paar uur later kwam halen wat er was gebeurd. Ik was toch wel geraakt en voelde mij wat naar dat ik er op zo'n moment niet was. Gelukkig heeft ze een warme band met haar juf en voelde ze zich veilig genoeg bij haar. Mijn moederhart brak echt toen het zoontje van een vriendin van mij door zijn hartafwijking vaker wel dan niet in het ziekenhuis lag, en met name op de IC. De 2e nacht na zijn 1e grote open-hart operatie is hij kortdurend gereanimeerd. Toen ben ik zo snel mogelijk langsgegaan op de IC (5 kwartier rijden) en toen ik hem zag aan de beademing, alle infusen.. en m'n vriendin gebroken en vol angst naast zijn bed. Ik kon haar alleen maar vasthouden en meehuilen. (Hij is nu heel goed opgeknapt en inmiddels nog 2 operaties gehad, momenteel maakt hij grote sprongen met de ontwikkeling en verwachten ze dat hij goed bij zal trekken zeg maar)
Onze dochter heeft vertraagde prikkwlverwerking. Als we dan een uitje hebben gehad overdag en ze ia bij het naar bed gaan zo overprikkeld dat ze alleen maar kan huilen dan breekt mijn hart ook wel. (We proberen het te voorkomen maar lukt niet altijd)
Mijn moederhart is helaas maar al te vaak gebroken, met onze oudste dochter ging vrij weinig zoals je het zou wensen voor je kinderen. Ze was meervoudig gehandicapt, maar super sociaal, ondanks dat ze niet kon praten of lopen, vond ze andere kinderen geweldig: altijd als we bijv langs de speeltuin liepen werd ze helemaal enthousiast als ze de uitbundige spelende kinderen zag, maar meedoen kon ze niet. Of als we bijv op een verjaardag waren dan zette ik haar rolstoel bij de spelende kindjes zodat ze er dan 'bij' was, maar als ik even niet oplette renden de kindjes ergens anders heen en zat ze helemaal alleen. Ik heb heel wat traantjes laten vloeien hierom.
De enige keer dat ik echt in janken uit kon barsten was nadat de juf van groep 3 op huisbezoek kwam. Onze oudste is in groep 3 op een andere school gestart door verschillende klachten van ons over de eerste school. De juf vroeg:' Wat is er op de vorige school gebeurd? Hij is soms zo schrikkerig en zo timide.' Toen vertelde ik dat ik heel af en toe wel eens vermoedde dat de kinderen hem wel eens hadden geplaagd. Toen zei de juf:' Nu valt het kwartje, dit is een gepest kind.' Ik kan er nog om huilen, verschrikkelijk om dat te horen, en het dan pas zelf te zien. Nog steeds kan ik woest worden als ik langs de oude school rij, ongelooflijk dat ze het niet gezien hebben (naast de andere dingen die ze niet hebben gezien). Gelukkig gaat het nu geweldig met hem en is er niks meer van te zien
Mijn moederhart breekt vaak voor mijn zoon. Onze zoon heeft een tamelijk hoog IQ maar sociaal emotioneel is hij zwakker en daarbij hooggevoelig. Als er op school prikkels zijn geweest of als we ergens naartoe zijn gegaan dan kan hij een immense driftbui krijgen waar hij gewoon niet uit komt. Dan breekt mijn moederhart omdat andere dan altijd even moeten benadrukken hoe anders mijn kind is. Maar ook dat je buitenzit in de tuin en je kind door de pubers van ernaast word uitgemaakt voor mongolenkind en k*tkind. Mijn kinderen spelen dus niet meer in de tuin en ik loop op eieren in mijn eigen huis.
toen de psz dr een tijdje geleden een koekje gaf wat ze niet mocht hebben, zij daar heel laconiek over deden en vervolgens lag onze jongste de hele middag over de grond te rollen van de buikpijn en gilde het uit. Dit was voorheen dagelijks toen wij niet wisten wat zij had ik heb vaak met haar mee zitten huilen.
mijn moederhart heeft het nu heel zwaar.... wij vermoeden dat mijn zoontje van 5 (een vorm van) autisme heeft.... hierdoor soms dus niet weet hoe of hij met zich zelf en iedereen moet en daarom 70% van de tijd thuis negatieve aandacht vraagt en ik er na heel veel maanden ook niet meer precies weet wat er mee te doen... en dat ik daardoor zo vaak boos op hem ben en moet snauwen en soms gewoon weg mn bed niet meer uit wil komen... en als ik hem dan savonds zie liggen zoveel medelijden met hem heb en dan in janken uitbarst omdat hij zoooo lief is
Toen mijn zoontje een allergische reactie op pindakaas kreeg op het kdv en ik hem met spoed ging ophalen. Nog steeds als er ik er aan denk hoe die er toen uit zag krijg ik een naar gevoel van binnen.
Dat wilde ik ook net typen. 3 jaar geleden moest mn dochter een kijkoperatie aan haar blaas en zij ging heel rustig liggen. Dat vond ik al heftig. Afgelopen donderdag was yoshua aan de beurt voor buisjes en zn neusamandelen. Hij ging dus niet rustig liggen en heeft de hele boel o pb stelten gezet. Hij zat bij mij op schoot, ik hield heb stevig vast een verpleegkundige zn beentjes en de anesthesist nog zn armpjes. Kon wel janken toen hij onder narcose ging, duurde ook een stuk langer dan bij onze dochter. Hij was ook helemaal overstuur toen hij wakker werd. Dit soort dingen hoop ik niet te vaak mee te maken.
Pfff wat een heftige verhalen zitten er tussen zeg... Mijn jongen is nog klein (2) maar ik heb zelf ook oa pesterijen meegemaakt in mijn jeugd. Soms zie ik nu al kleine dingen gebeuren waardoor ik denk.. Hallo wat kunnen kinderen toch hard zijn tegen elkaar. Mijn zoontje is heel lief maar komt over het algemeen wel voor zichzelf op, behalve als het hem niet genoeg interesseert. Ik hoop dat dat zo lang mogelijk zo kan blijven. Ik heb de laatste tijd vaker dat mn hart breekt... sinds kort zijn er een aantal grotere veranderingen geweest in ons gezin, ik ben weer gaan werken en mijn man werk avonden. Kleine ziet ons dus veel minder en voornamelijk tijd met het gezinnetje samen is schaars geworden. Gisteren moest man 17.30 uit huis voor werk en ik had een feest van werk waar ik ook heen moest. Oma stond samen met hem me uit te zwaaien. Hij had een heel zielig gezichtje en hield zijn tranen tegen. . En dat brak mijn hart.. Dat hij zo jong is en toch al probeert niet te huilen. Terwijl mijn man en ik juist hem zn emoties altijd laten voelen.. Dus niet te snel zeggen "ophouden met huilen nu..." ik troost hem en laat hem huilen als hij nodig heeft. . Maar nu hield hij zich dus sterk. .terwijl hij zichtbaar verdrietig was. Ook is er een tijd geleden geweest een grote brand geweest bij onze buren.. De brand is bijna overgeslagen naar ons huis en mijn man bleef maar bij ons huis in de buurt om te kijken hoe hij dat kon voorkomen. Ik was compleet in paniek daardoor. Mensen probeerden me rustig te maken maar dat lukte niet goed zolang mn man niet weg was bij het huis. Ik had ondertussen mn zoontje in mn armen die dus alles meekreeg. Mijn paniek... Alle brandweer, sirenes.. rook, hitte van het vuur. .. Toen alles wat gekalmeerd was en duidelijk was dat ons huis niet vlam zou vatten wilde hij niemand meer los laten die hem vasthad, hij was net een klein aapje en wilde ook niet echt drinken of praten. Gelukkig woont oma in de buurt en zij is snel gekomen en heeft hem continu vast kunnen houden. . Maar dat brak mijn hart en elke keer als ik eraan denk opnieuw. Als hij vuur ruikt of ziet zie je zn gezicht ook veranderen. .Ik probeer hem dan veel met hem te praten zodat hij niet getraumatiseerd blijft. .
Als we voor de deur staan bij zijn papa en hij de afspraak is vergeten. 'Mama, waar is papa nou?' En dan de volgende keer gaat hij er al vanuit dat papa er wel niet zal zijn
Pff wat een heftige verhalen die kan ik nu hoogzwanger niet zo goed lezen hoor! Ik heb het vooral gehad toen hij 1,5 was en zware longontsteking had. Hij was zo suf, slap, huilerig, alsof er ''niets'' meer in zat. Ik schrok me rot toen we hem uit het bedje haalde en gelukkig konden we direct bij de artsen terecht. Mijn man was ook zichtbaar geschrokken en dat is hij nooit (nogal rustig) maar hoe ons zoontje er toen uit zag en hoe hij huilde brak echt wel mijn hart! En iets wat helemaal in het niet valt met de verhalen hier maar ons zoontje heeft een aardbeienvlek op zijn borst. Helemaal niet erg en het hoort bij hem maar ik merk nu dat kindjes (hij is 2,5) er naar gaan vragen (KDV, zwembad) het vragen is niet zo erg maar er zijn ook kindjes die er echt in prikken en dan zeggen wat is dat, bah, eng! Ons zoontje snapt het nog niet (want ja het hoort ook bij hem hé) en lacht dan nog zo lief naar die kindjes. Ik reageer er overigens altijd normaal op bij kindjes en bij hem zelf hoor maar ik merk dat ik het dan soms wel lastig vindt. En waarom? Eigenlijk geen idee. Ik vind het dan sneu voor hem ofzo dat hij ''iets heeft wat er niet hoort'' (terwijl het dus helemaal niets ernstigs is en ook wegtrekt waarschijnlijk)