Twee jaar terug werd ik voor de eerste keer mama. Ik was toen 29jaar en er volledig klaar voor Ik vind dat ik (gelukkig maar) heel erg realistisch was over wat het moederschap inhield. De liefde voor je kinderen is zo uniek en nog dagelijks ben ik vertederd door mijn kindjes. Maar het is vaak ook zwaar. Mijn oudste zoontje had reflux en erge darmkrampen en dat eerste jaar was dan ook erg zwaar aangezien hij daardoor ook vaak huilde. Manlief en ikzelf werken beide in een ploegensysteem waarbij we ook nooit weten wanneer we gedaan hebben met werken en we vroege, late en nachtshiften werken en dan vaak zonder enige regelmaat. Ik denk dat ik gemiddeld zo'n 4 à 5 uur slaap per dag heb. Onze oudste zoon werd ook tot 5 maand terug nog een keer of drie wakker 's nachts. Ik voelde me toen hij een jaar was, eindelijk weer wat in staat om een wat normaler leven te hebben en toen bleek ik toen hij 14 maand was, opeens terug onverwacht zwanger te zijn. Aangezien ik bij de oudsten al een zware zwangerschap had (bijna hele zwangerschap door Hyperemesis Gravidarum gehad met een ziekenhuisopname), wist ik dat er een grote kans was dat ik het nogmaals ging hebben. Manlief en ik wilden dus zeker wachten tot zoontje 3 jaar was voor we aan een tweede zouden beginnen. We wilden hem alle aandacht geven zodat hij al wat meer zijn plan kon trekken tegen dat de tweede er was. Maar goed, de natuur besliste er anders over en het resultaat ligt nu vredig te slapen in zijn wiegje Ik heb weer HG gehad en terug in het ziekenhuis gelegen en alhoewel het lichamelijk nog zwaarder was (tijdens de HG nog twee keer een zware maag _ darminfectie gehad, kon ik toen echt missen als kiespijn en ben door een ware hel gegaan.) viel het eigenlijk nog mee. Ik ben voor mijn oudste blijven zorgen, ook al was ik zelf doodziek. Ondertussen is ons tweede zoontje geboren en hij is een heel rustige flinke baby die eigenlijk weinig huilt en erg tevreden is. Geen reflux of krampen, wel vaak veel melk teruggeven na de voeding maar dit gebeurt gelukkig pijnloos. Twee kleine kindjes is wel wat moeilijk soms aangezien ze vaak op zelfde ogenblik honger hebben of huilen maar het valt beter mee dan verwacht. Kort samengevat: ook al is het zwaar, ik geniet er ook zo van. Ik heb altijd kinderen gewild, al van mijn tienerjaren was ik er al mee bezig. Maar ik was toen nog vrij naïef en dacht echt dat het allemaal rozengeur zou zijn. Ik was zelf de jongste van de hele familie en kende geen baby's of kleine kinderen. Ik ben dus heel blij dat ik maar op mijn 29 e moeder ben geworden, want daarvoor zou ik te hoge verwachtingen gehad hebben. Het was pas toen mijn nichtjes geboren werden op mijn 26e dat ik pas echt inzag hoe moeilijk het kon zijn. Nu vraag ik me af hoe jullie het moederschap ervaren en of het zwaarder is dan je had gedacht of minder zwaar. Moest ik zelf bijvoorbeeld moeder geworden zijn op mijn 22e, dan zou ik daar zo niet klaar voor geweest zijn. Ik zag toen alles veel te mooi en had geen ervaring met baby's. Ik kan me inbeelden dat er waarschijnlijk vrouwen zijn die het zich niet zo zwaar hadden voorgesteld, dan vooral die eerste maanden want die hakken er vrij zwaar in, vind ik, te weinig slaap en veel gehuil en geen sociaal leven meer hebben, het is toch niet zo evident. Ik kan me dan ook goed voorstellen dat er dames zijn die 'denken, o was dit het nu waar ik zo naar verlangde?' (geloof me, als ze ouder worden, wordt het ook een stuk makkelijker hoor, eens je terug meer kan slapen, kan je ook meer verdragen) groetjes een gelukkige mama
In mijn geval is het wel zo een beetje wat ik me er van had voorgesteld. Ik was ook 29 toen onze kleine kwam en was me er van bewust dat het ook weleens heeel moeilijk kon zijn. Nou viel dat hier gelukkig mee. Wij hebben een heel makkelijk kindje maar ook ik was weleens onzeker over dingen en ik denk dat er nog lastige dingen genoeg gaan komen. Ik ben blij dat ik zelf dit verwachtingspatroon heb/had want daardoor valt het in ieder geval niet tegen. kan me voorstellen dat dit wel zo is als je denkt dat het allemaal makkelijk is en er nooit eens iets tegen zal zitten. Maar zoals je zegt: de liefde voor je kind is zoiets speciaals. Daar heb ik me vooraf nooit een voorsteling van kunnen maken, wel een voorstelling maar hoe het echt is overtreft ALLES dat gevoel is zo sterk!
Het is veel heftiger dan ik me ooit had voorgesteld en mijn voorstelling was al geen 'rozegeur en maneschijn'. Had al de nodige ervaring met m'n twee stiefkids, dus wist wel enigszins wat het betekent om kids in huis te hebben. Maar goed, oudste had kiss-syndroom met reflux, KMA+eczeem en chronische oorklachten en heeft dus heel erg veel gehuild en sliep pas normaal met 23 maanden. Daarna 3 miskramen en nu de jongste, die last heeft van een hartritmestoornis, KMA, verborgen reflux en ook weer oorklachten. Ik slaap gemiddeld 3-4 uur per nacht, in meerdere etappes en dat is, mede door de zwangerschappen, nu al 5 jaar zo. Kijk dus erg uit naar de tijd dat Caitlyn straks eindelijk door gaat slapen en ik zelf dus ook weer een paar uur achter elkaar kan slapen. Maar desondanks zou ik ze voor geen goud willen missen natuurlijk Juist door de extreme omstandigheden hier, heb ik gemerkt hoe ver de liefde voor je kind kan reiken en hoeveel je dan kunt doorstaan
Ja de liefde voor je eigen kind, je eigen vlees en bloed, is echt met niets te vergelijken! Zo een uniek gevoel. En dat maakt dat ook de erg zware moeilijke momenten draaglijk zijn. Zoals toen mijn oudste erg ziek was en niet anders deed dan huilen 's nachts en troost nodig had. Daar zat ik dan, 8 maand zwanger, vergaand van de bekkenpijn, om 3uur 's nachts, in de zetel met een doodziek wenend hangerig kind dat niet wilde slapen. ik viel zelf om van de slaap en vond het aan de ene kant zo zwaar maar aan de andere kant vond ik het een mooi moment. Toen die donkere oogjes me zo ziekjes aankeken en die armpjes me zo stevig vastklampten.
Je beseft pas hoe ver je liefde kan gaan, hoeveel je ook aankan, als je kinderen hebt vind ik. Hoe zwaar het soms ook is, je blijft doorgaan. En het voelt dan eigenlijk ook niet als een opoffering of zo. Moederliefde he!
heftig verhaal elynada maar met een goed einde ik heb altijd wel een kindje willen hebben maar ik zag mezelf nooit met een kind, ik kon het me niet inbeelden en ik dacht dat me niet gegund zou zijn op één of andere manier 28april 2012 een positieve zwangerschapstest en 4januari 2013 kwam hij na gemakkelijke zwangerschap door een inleiding, daar lag hij dan op mijn borst, alles veranderde,wat was hij zo mooi op de 3e dag gebeurde er iets waardoor ik en ook mn vriend dachten dat we hem zouden verliezen, ik weet nog dat ik dacht "zie je het is ons niet gegund" maar hij vocht en hoe! na 2 weken mochten we het ziekenhuis verlaten en mijn gevoel was ook veranderd, ik wist dat alles goed was en zou gaan. nu 5 maanden later,ik heb geen enkel moeilijk moment gehad na het ziekenhuisgedoe, ja ik heb weinig geslapen en nu nog maar op één of andere manier ging en gaat alles automatisch en ik heb een goede biologische klok volgens mij het is een gemakkelijk manneke met af en toe moeilijke fases die enkele dagen duren omdat hij in een sprongetje zit of zoals nu ineens niet goed inslaapt s'avonds terwijl hij altijd een supergemakkelijke inslaper is geweest maar ikzelf heb het er niet moeijk mee, het is even uitzoeken op zulke momenten of dan vraag ik hier raad ik vind het moederschap geweldig, heerlijk, ik wist niet dat je zoveel van iemand kan houden ikzelf ben altijd heel erg laks met alles en ik kan me niet goed inleven in een ander persoon maar bij mn mannetje raar genoeg wel ivm mezelf ben ik nog even laks maar ivm mijn mannetje niet, ik hou alles goed in de gaten, ik weet bijna altijd wat hij wil terwijl ik dat bij andere mensen juist niet heb, ik heb altijd moeite gehad met mijn eigen gevoelens te tonen en gevoelens van anderen te begrijpen, behalve bij mijn mannetje, gelukkig ook! ik vind het dus heerlijk zoals ik zei,het is bij mij 1000 keer beter dan ik had kunnen verwachten, het is ons dus toch gegund en hoe!
Het is makkelijker en fijner dan ik gedacht. Niet dat het niet soms lastig of zelfs zwaar is maar al met al... super
Ook ik was 29 toen ik ons kleine ventje in mijn armen mocht sluiten! Wauw wat een mooi, klein ventje met alles erop en eraan! Ik was denk ik ook wel redelijk voorbereid op dat niet alles rozengeur en maneschijn zou zijn, maar zonder kleine kinderen/baby's in de omgeving kon ik me er moeilijk een beeld van vormen. Onze blauwe wolk werd na de kraamweek steeds grijzer en ik had ook niet gedacht dat het zo pittig zou zijn!! Onze zoon huilde 18 uur per dag. Had het KISS-syndroom, reflux en behoorlijk veel last van krampen. Verder was hij erg prikkelgevoelig. We konden niet veel doen om zijn pijn en onrust weg te nemen. Ik heb heel wat afgezongen en rondgewandeld met hem op mijn arm. We konden gelukkig wel genieten van de kleine dingen. Dat lachje speciaal voor jou bedoeld maakt alles goed toch?!! Inmiddels is dat kleine ventje een heerlijk ondeugend kind van 15,5 maand. Ondanks dat hij veel ziek is, nog steeds geregeld huilt en we al een heel (zkh)traject met hem achter de rug hebben genieten we steeds meer!!! We genieten van alle goede momenten (en dat worden er gelukkig steeds meer en ze duren steeds langer!!) en leven met de dag. Dat het zo pittig zou zijn had ik dus niet verwacht. Gelukkig zien we nu in onze omgeving dat niet alle baby's zijn zoals onze zoon. Vorzichtig begint het dan ook te kriebelen voor een brusje!!
Het is waarvoor ik op de wereld ben. Klinkt heel stom misschien, maar dat is echt het gevoel wat ik altijd heb gehad, en nog steeds heb. Al vond ik de emoties die erbij kwamen heftiger dan ik ooit had kunnen denken. Maar verder vind ik het heerlijk, fijn en eigenlijk makkelijker dan ik had verwacht.
Helemaal zoals ik het zelf aanvoel! Voor mij was mama worden en mijn kinderen opvoeden tot gelukkige mensen, altijd het belangrijkste doel geweest in mijn leven. Ja ik doe mijn werk graag en ja ik heb me al goed geamuseerd in mijn leven en leuke dingen gedaan maar mama zijn, is toch dat ene ding dat stuk belangrijker is. Ik weet wel dat niet iedereen daar zo over nadenkt. Mijn zus is een workaholic, heeft een zware job, veel verantwoordelijkheid en zit de helft van de week in het buitenland. Ze heeft twee dochters en alhoewel ze die ook doodgraag ziet, heeft ze weinig tijd voor hen en heeft ze haar job ook nodig om gelukkig te zijn. Zij was er ook nooit echt mee bezig met kinderen krijgen. Voor mij zijn mijn kinderen het allerbelangrijkst. Uiteraard moet je jezelf niet helemaal wegcijferen, maar mijn zoontjes komen op de eerste plaats.
Wat rijtjes een beetje zegt.... Toen ik moeder werd had ik het gevoel dat ik eindelijk 'thuis' was ofzo... Het klopte gewoon. Ik moest moeder worden. Ik voel me heel compleet en voldaan... Ik ben altijd wel een zorger geweest. Maar... Ondanks mijn jarenlange ervaring met baby's en mijn kennis van de pedagogiek om uit te putten, vind ik het soms heel zwaar. En dan niet zozeer het 'fysieke' ouderschap, maar wel het mentale... Ik voel me zo verschrikkelijk verantwoordelijk voor haar geluk, dat als zij een keer een baaldag heeft ( wat volstrekt normaal is ) ik zelf erg van slag ben... Ons meisje is ontzettend tevreden en eigenlijk hartstikke makkelijk, maar moet wel erg wennen aan vreemde, drukke situaties ( ook logisch )... Dat maakt dat we haar vrijwel nergens mee naar toe kunnen nemen en daar heb ik het wel lastig mee. Voor mijn gevoel isoleert dat me een beetje,... Maar het gaat al stukken beter. En ik geniet iedere dag weer intens van haar capriolen, lachjes en geklets. Dus ondanks dat het me soms pittig valt qua 'kopzorgen', durf ik nog steeds hardop te zeggen dat ik moeder moest worden om zelf ook helemaal gelukkig en compleet te zijn .
Ik was net 25 toen ik beviel van onze dochter! En ik was er al helemaal klaar voor. Ik roep al vanaf jongs af aan dat ik jong kinderen wilde, maar na de dood van mijn vriend 4 jaar geleden had ik die droom opgegeven! Maar ook voor mijn is de zon weer gaan schijnen en heb ik 2 jaar geleden mijn huidige vriend leren kennen, al snel kwamen we erachter dat we er beide klaar voor waren. Nu 8 maanden later is het nog steeds fantastisch, en ja ik heb een makkelijke zwangerschap en bevalling gehad, maar i. Had in het begin moeite met drinken (en nog steeds een beetje) maar ze groeit goed is lekker actief en super vrolijk. Het is best zwaar soms maar als ik haar aan kijk dan vergeet ik alles!
Het moederschap is me eigenlijk precies zo als ik me het voorstelde.. Hebben ook een heel makkelijk kind/babytijd en zwangerschap/bevalling gehad dat zelfs merendeel beter is als ik me kon voorstellen.. De liefde voor je kind is het enige wat ik voorheen niet zo goed kon begrijpen. Nu ik zelf mama ben voel ik dat dit een soort houden van is dat door niets of niemand overtroffen kan worden! Ik wist wel dat je dol op je kindje zou zijn, maar zo ondersteboven totaal verliefd..nee dat wist ik niet.. En dat een kindje naast gulle lachjes,knuffeltjes en poepbroeken ook flink kan huilen/ziek zijn/boevenstreken uit kan halen wist ik gelukkig van te voren echt wel Net als de zorgen die je je er leven lang bij krijgt..
Ik vind het hebben van kinderen fantastisch maar ik vind het ook een hele zorg. We hebben er 3 en allen gelukkig in goede gezondheid maar toch heb je altijd zorgen.Gaat het goed op school,hebben ze vriendjes,liggen ze goed in de groep noem maar op. Ik zou ze nooit willen en kunnen missen maar de zorg is levenslang.Dit besef komt ook meer naarmate je ouder wordt.Hier zijn ze overigens 9 jaar, 7 jaar en nog een kleine van 9 maanden. Emotioneel zit ik vol en meer zou ik niet aankunnen.
Hier is het wat anders gegaan... ik wilde namelijk NOOIT kinderen. Dat wist ik van jongs af aan.... ow wat vond ik ze bloedirritant die kleintjes! En alle baby's waren lelijk vond ik. Mijn huidige man heb ik ook altijd verteld: als je kinderen wilt dan moet je niet bij mij zijn. Maar goed... moeder natuur weet het altijd beter en ik draaide heel langzaam om in de loop der jaren. Vooral de laatste 5 jaar denk ik. En nu? Ik vraag mij echt af waarom ik er niet eerder aan begonnen ben. Ze is zoooo schattig en (natuurlijk) het mooiste en liefste kindje dat er is! Gister waren we een paar uurtjes zwemmen samen zonder de kleine dame... we zijn al vroeger naar huis gegaan want we misten haar teveel. We voelden ons niet compleet... haha wij watjes! En dan nu nummer 2 die eraan komt
Ik vind t fantastisch!! Zoveel liefde die je kunt voelen en wat je er voor terug krijgt! Ik had nooit kunnen voorspellen dat t moederschap voor mij zo mooi zou zijn. Ik heb maanden in t zh gelegen ivm hg zwangerschap en toen had ik echt soms... is dit t echt waard?! Nou ja dus!! Meer dan dat want wat een mooi en lief mannetje heb ik er voor terug gekregen! Ik vind t wel zwaar qua slapen van.hem, hij slaapt vaak moeilijk in en dat brengt zorgen met zich mee qua ergens achter laten. Het los laten valt mij hierdoor ook echt zwaar.. wil t liefste altijd bij hem zijn!!! Maar verder iss juist alles echt veel fijne dan ik had durven dromen! Heerlijk om mama te zijn
Ja helemaal! Ik heb altijd gezegd dat ik kinderen wilde en toen ik op mijn 23ste eindelijk een kindje in mijn armen had was ik ZOOO gelukkig. Ik wilde ze al eerder, maar de situatie liet dat niet toe. Zat nog op school enzo. Ik snap zelf niet dat mensen bewust kiezen voor geen kinderen, ik zou toch mijn hele leven het gevoel houden dat ik iets mis. Elke dag zit ik weer verliefd naar ze te kijken en elke dag lach ik me rot om dingen die ze doen. Vind het ZO enorm genieten.
Zwaarder dan ik me had kunnen voorstellen en tegelijkertijd mooier dan ik me ooit had kunnen indenken Ik had eigenlijk geen verwachtingen, ik werd ongepland zwanger en was er eigenlijk helemaal nog niet klaar voor.
Jeetje wat een jubelverhalen allemaal. Ik sta er misschien wat nuchterder in hoor. Ik hou ontzettend veel van mijn meiden, meer dan van wie ook. Maar ik heb de afgelopen jaren echt ZWAAR gevonden. Geen tijd voor jezelf, geen tijd voor anderen, ALTIJD dienstbaar zijn (mama... Mamaaaaa... MAMAAAAAA...). Ik merk dat ik nu de jongste naar school gaat echt doodmoe ben en ik vind het heerlijk om weer even wat tijd en ruimte voor mezelf te hebben. Zo. Ontaarde moeder he?
Nou, dan heb je mijn verhaal zeker gemist? Ook geen jubelverhaal hoor Ik vind het heerlijk dat de oudste naar school gaat en op zware dagen zit ik wel eens af te tellen hoe lang dat voor Caitlyn nog duurt... Vind het een heerlijk vooruitzicht dat als ze over 3 jaar beiden op school zitten, ik eindelijk weer eens normaal het huishouden kan doen (structureel dan dus), enz enz.... Heb wat dat betreft wel altijd van mezelf geweten dat ik geen type ben voor fulltime moederschap. Zit nu in de WW en dus noodgedwongen fulltime moeder, maar nee... doe mij maar die leuke baan erbij