dag meiden, Ik weet niet zo goed waar te beginnen, en ik wil al helemaal niemand kwetsen met mijn verhaal. Mocht dit wel zo zijn sorry daarvoor. Ik merk dat ik me zelf ook behoorlijk schaam voor mijn gevoelens. Maar ik ben dus onverwachts zwanger geworden, dwars door de minipil heen. Gisteren een test gedaan en deze gaf aan dat ik al meer dan 3 weken zwanger ben. Nu kan ik gewoon helemaal niet meer terug halen wanneer ik voor het laatst ongesteld ben geweest. Dus ik heb ook geen idee hoe ver ik al ben. Het vervelende aan dit hele verhaal is dat ik gewoon nog helemaal niet zwanger wilde worden en er eigenlijk ook als een berg tegenop zie. Met name de zwangerschap, maar ook de eerste maanden met zo`n kleintje. Ondanks dat we nog graag in de toekomst voor een derde kindje wilde gaan, komt het nu gewoon heel rauw op mijn dak. Ik ben namelijk net 3 mnd geleden gestopt met de bv na deze een jaar gegeven te hebben. Heb nu nog de klachten van mijn laatste zwangerschap. Bij mijn oudste was ik met 10 mnd ook zwanger van mijn jongste (gepland), maar heb mijn oudste ook 9mnd bv gegeven. Al met al staan de laatste jaren dus voornamelijk in teken van zwangerschap en bv, dus nu ik net gestopt was met de bv, kreeg ik eindelijk weer het gevoel dat het weer een beetje mij tijd begon te worden. Ik was net begonnen met een dieet, wilde weer gaan sporten. Maar dat wordt hem nu dus gewoon niet meer. Verder hebben we in dit huis ook eigenlijk helemaal geen ruimte voor een derde kind. (2 kleine slaapkamers namelijk). De auto is te klein. Emotioneel voel ik me echt een wrak. Echt er schiet van alles door mijn hoofd, ik voel me ondankbaar, schaam me voor mijn gevoelens, voel me schuldig tegenover het ongeboren kindje, zie er als een berg tegenop om weer te moeten bevallen en om hoog zwanger te zijn. Ben ook zo bang dat ik me zo blijf voelen en dat als de kleine straks geboren wordt, ik hem/haar van alles kwalijk ga nemen. Manlief is er trouwens wel helemaal blij mee!! Dat maakt dat ik het ook nog eens lastig vind om er met hem over te praten. Hij weet het wel hoor en zegt ook heel lief dat het helemaal goed gaat komen en dat hij er alles aan gaat doen om mij zoveel mogelijk te ondersteunen. Weet niet zo goed wat ik van jullie wil, maar als iemand wilt reageren graag.
Ik kan me best voorstellen dat dit je rauw op je dak komt hoor. Vooral omdata het onverwachts is en je net weer wat tijd voor jezelf kreeg. Weet je man hoe je je erbij voelt? Ik denk dat het een kwestie is van veel praten samen en zelf goed nadenken wat je met de zwangerschap wil. Veel sterkte en hopelijk kom je snel tot een beslissing waar jij jezelf goed bij voelt.
Ach meis, wat onwijs moeilijk. Ik vind je helemaal niet ondankbaar, je werd eindelijk weer een beetje jezelf nadat je twee keer zulke superlange periodes er alleen voor je twee andere kindjes er bent geweest zonder daarbij stil te staan bij jezelf! Ik wens je wijsheid en kracht toe om hier je weg in de vinden, welke die ook moge zijn.
Ik kan me je gevoelens ook goed voorstellen. Het is nou eenmaal niet niks een kleintje erbij en zeker zo snel al en niet 'gepland'. Ik zou eerst maar een afspraak maken met een VK om te zien hoe lang je zwanger bent..
Wat dubbel allemaal meid, wil je veel sterkte wensen...Valt allemaal niet mee als ik het zo lees. Verder weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen... XX
Kun je niet met je man overleggen of bepraten om de zwangerschap te beeindigen? Misschien klinkt dit drastisch maar tussen de regels door krijg ik het gevoel dat dat je gedachten zijn. Kan het natuurlijk mis hebben. En je moet vooral doen waar jullie je goed bij voelen kan me voorstellen dat dit een moeilijke tijd is. En trek je niets aan van anderen het is jullie gezin als dit geen goeie tijd is om voor een derde te gaan is dat JULLIE beslissing. Trek je niets aan van anderen want ik denk dat je dit moeilijk vind om te schrijven voor meiden met vruchtbaarheids problemen. Nou ik ben zo een en vind dat het jullie leven is. Ik vind het dapper dat je je gevoel zo op te schrijven. Veel sterkte. Groetjes Draga
Ik ben het helemaal met Draga eens. Zoals ik het ook lees komt het jullie helemaal niet uit nu, en voor jou lichamelijk ook niet. Het is jullie beslissing, wat een ander ook zegt. Heel veel succes gewenst met het maken van deze keuze!
Ik wil je allereerst heel veel sterkte wensen. Ik kan me heel goed voorstellen dat deze zwangerschap je rauw op je dak komt vallen. Ik merkte ook dat ik na de eerste echt even 'bij moest komen' en tijd voor mezelf moest hebben voordat ik aan de tweede wilde beginnen. En jij komt dus eigenlijk twee keer niet aan die periode toe. Want het is dus eigenlijk voor de tweede keer te snel voor jou, als ik het goed begrijp. Het is natuurlijk een enorme achtbaan en je moet tussen de ritjes wel even rust hebben, anders is het te heftig. Tegelijkertijd denk ik wel dat je het bericht van deze zwangerschap echt even moet laten bezinken. Maak inderdaad een afspraak met de vk om te zien hoe lang je bent. En gun jezelf de tijd om aan het idee te wennen of om eventueel een beslissing te nemen. Ook denk ik dat je echt wel tijd voor jezelf kan nemen, ook al ben je zwanger. Je kan wel gaan sporten, al zal het op een iets lager tempo moeten. En afvallen is moeilijk (lees: niet aan te bevelen), maar je kan natuurlijk wel een beetje op de lijn letten. Misschien kan je ook andere manieren bedenken om me-time in te richten de komende maanden, ook tijdens een zwangerschap. Ik ben na de geboorte van mijn zoontje bijvoorbeeld aan het naaien geslagen (helemaal niets bijzonders hoor), en ik kom helemaal tot rust als ik dat doe. Dat is echt iets voor mezelf. Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen, en ik vind het heel knap dat je je verhaal hier vertelt.
Ik denk dat je dit bericht beter in het zwangerschaps gedeelte kunt neerzetten, ik snap dat het voor jou een moeilijke situatie is en daar wens ik je ook veel sterkte mee maar ik zou graag met je willen ruilen, en daar zullen er meer zo over denken denk ik
O dat lijkt me inderdaad erg schrikken. Het is niet niets natuurlijk en van 2 naar 3 is ook nogal een stap....zoals je zegt te kleine auto/huis etc. Dus ik snap je gevoelens ook echt wel hoor! Daar hoef je je echt niet voor te schamen, je bent nu gewoon in shock. Ik zou als ik jou was er inderdaad eerst achter proberen te komen hoelang je al zwanger bent en dan al je zorgen met je man bespreken. Niet gewoon globaal van o hoe gaan we dit nou doen maar echt per probleem dat jij ziet en per gevoel dat jij hebt. Zodat jullie het echt duidelijk bespreken. En hierna als de eerste schrik een beetje is gezakt kunnen jullie samen een beslissing nemen. Ik wens je dan ook heel veel sterkte en kracht met wat jullie ook besluiten te doen!
Bedankt voor jullie lieve reacties. Het kiezen voor een abortus is voor mij/ons geen optie. Daarvoor is dit kindje me toch te dierbaar. Ik heb natuurlijk ook nog 7 a 8 mnd de tijd om aan het hele idee te wennen, maar goed dat neemt niet weg dat het voor echt even slikken is.
Misschien lijkt ons verhaal in eerst instantie niet op dat van jou, maar ik zie er zeker overeenkomsten in. Toen onze oudst 1,5 was zijn we na gaan denken over een 2e kindje. Vanalles hebben we toen besproken, maar de twijfel bleef. Mijn man is enigkind en ik kom uit een gezin van drie. Situaties die we allebei niet ideeal vonden. Keer op keer kwamen we toch weer uit op twee kindjes. Of toch niet? We houden ook van praktisch en met 1 kindje is het nu eenmaal praktischer. Maar uiteindelijk zijn we er toch voor gegaan. Ook een beetje in de hoop dat als ik eenmaal zwanger zou zijn ons gevoel dan ook wel meer zou komen. Binnen 1 maand was het raak, best even schrikken hoor. Zo snel en gelijk zo definitief dat je dan straks met z'n viertjes bent. Hebben we de juiste keus gemaakt? Hoe zal alles gaan? Slapeloze nachten en onzekerheid wisselden elkaar af. Tot het moment dat ik dacht dat er iets niet goed was. Ik was extreem misselijk en had buikpijn. Via de huisarts werd met 6,5 week een echo gemaakt. En wat bleek???? We kregen een TWEELING!!! Dat was niet de bedoeling! Ik wil geen 3 kinderen. Daar hadden we niet op gerekend! Dat past niet in de auto! Hoe doen we dat met de kamers? Kunnen we dat financieeel wel trekken? Kortom een heleboel vragen kwamen (opnieuw) op ons af. Het is moeilijk geweest. De zwangerschap, de bevalling, de periode erna, maar inmiddels zijn Jochem en Madelief 1,5 jaar en ja, ik zou ze voor geen goud willen missen. Het gaat goed met ons en pakken ons leventje weer op. Sommige momenten zijn druk en hectisch en dan denk ik inderdaad 'dit heb ik nooit gewild', maar je kunt niet alles in het leven zelf beslissen. Ik heb het moeten accepteren om verder te kunnen. Ook voor onze oudste dochter. Wat me oa heeft geholpen zijn sessies bij een psychotherapeut waarbij zij mij voorhield dat het MAG dat je negatieve gevoelens hebt en dat je niet hoeft te doen alsof je het allemaal geweldig vindt omdat de mensen om je heen het allemaal zo leuk vinden. JIJ bent degene die een kindje krijgt en JIJ moet samen met je man en kindjes verder! Dus praat over je gevoelens! En wees eerlijk! Vooral tegen jezelf! Laat je (negatieve) gevoelens er (ook) gewoon zijn; daardoor ben je echt geen slechte moeder! Veel succes met alles. Kus, Dolfijn
Jeetje de tranen lopen me gewoon over de wangen. Het komt zo overeen met hoe ik me voel, maar ook fijn om te horen dat het mag. Ik heb het behalve aan een goede vriendin aan niemand vertelt. Omdat ik bang ben dat ik wat laat doorschemeren. Ik ben niet bang dat ik straks niet net zoveel van dit kindje ga houden als van mijn andere meiden. Maar ik ben wel bang dat ik in zware tijden dit te veel laat merken aan de kleine en het hem/haar ga kwalijk nemen. Misschien dat als we over 2 weken de echo hebben gehad, ik ook meer binding ga krijgen en straks als ik de kleine weer ga voelen. Bedankt je berichtje doet me echt goed!!
Jeetje wat een verhaal. Praat er inderdaad over, op die manier kan je het een plekje geven. Fijn dat je man direct enthousiast is, dan hoef je je daar geen zorgen over te maken. Heel veel sterkte, gelukkig heb je nog even de tijd om aan het idee te wennen.
je verhaal is voor mij wel herkenbaar.. ben op dit moment ook onverwacht zwanger van de 3e.. hier word de oudste in feb 3 en in mei word de ander 2.. ik schrok er ook behoorlijk van, huis word te klein en verhuizen kan gewoon weg niet.. we hadden geen auto, inmiddels wel gekocht.. maar oef hoe moet dit allemaal lopen.. manlief was er gelukkig gelijk helemaal positief over.. maar ja wel frustrerend omdat ik ook net bezig was om een aantal kilootjes eraf te willen werken.. en dit kleine mensje weg te laten halen is voor mij/ons ook geen optie.. ben zelf christelijk en weet voor mijzelf dat God dit kindje op dit moment niet bij ons geplaatst had als wij er niet voor zouden kunnen zorgen.. dat geeft mij wel een rust.. maar lastig om je advies te geven.. je, laat het rustig bezinken.. maar ja dat is ook zo'n dooddoener nou ja, wilde mijn verhaal je even laten weten..
Dit klinkt heeeel erg herkenbaar... Na Raphael hadden mijn man en ik besloten dat we twee kindjes heel fijn vonden en het zo zouden laten. Ik had een afspraak gemaakt bij de huisarts om een Mirena te laten plaatsen, daarna zou mijn man een knipje krijgen. Ik moest mijn menstruatie nog even afwachten, zodat de Mirena in de laaste dagen geplaatst kon worden, alleen kwam die menstruatie dus niet meer.... zwanger dus. Ik schrok me dus echt wild. Na Raphaƫl heb ik een postnatale depressie gehad en net als jullie heeft ons huis te weinig slaapkamers en onze auto te weinig ruimte. Ik vond het verre van ideaal en liep ook met dezelfde gevoelens als jij rond. Gelukkig kunnen mijn man en ik heel goed praten. Hij is altijd heel nuchter geweest; waar er twee zijn, lukken drie ook wel. Ik zag een boel beren op de weg, hij bleef maar roepen: komt goed! Het enige waar hij bang voor is, is weer een PD, maar ook dat hebben we dus al een keer gezien en zijn we er eerder bij mocht het niet goed gaan. En toen ik na een paar weken over de eerste schok heen was, en we de eerste en tweede echo gehad hadden, ging ik er opeens van genieten. Terwijl ik echt een grote zwarte wolk was geweest. En nu voelt het juist aan als een 'cadeautje'! Eigenlijk is het heel bijzonder om nog een keertje een zwangerschap en een heel klein frummeltje mee te mogen maken, terwijl ik het voor mijn gevoel al afgesloten had. Ik had het de eerste weken nooit gedacht, maar ik kijk nu echt uit naar dit kindje en alle praktische bezwaren zijn een heel stuk minder 'zwaar' geworden. De oudste twee gaan bijv. bij elkaar op de kamer in een stapelbed. Op deze leeftijd hebben ze nog niet echt een eigen kamer nodig. Over twee jaartjes zien we wel verder, ik heb besloten me er niet meer zo druk over te maken. Natuurlijk wordt het zo dadelijk een drukke bedoeling, maar twee kindjes is ook druk en dat kan ik ook.. Kortom, geef het de tijd om een plekje te krijgen, schaam je niet voor deze gevoelens (ik denk dat ze heel logisch zijn), blijf praten en vertrouw op je moeder gevoel. Sterkte ermee en ik wens je een fijne zwangerschap toe!
Voo rmij is het een klein beetje herkenbaar. Voorons ligt het wel ff net wat anders maar toch..... Ik ben 8 januari 2010 bevallen vaan een prachtige zoon!!! De hele zwangerschap en bevalling was prima verlopen. Ook de eertse tijd na zijn geboorte is alles heel soepeltjes gegaan. Wij voelde ons heel erg geprezen en wisten zeker dat we er in de toekomst nog 1 klein hummeltje bij wilde hebben. Het weekend van 11 december j.l. hebben mijn man en ik zitten praten over wanneer gaan we voor een 2de? Anngezien we over Kenji 3 jaar gedaan hebben voor het lukte. De kans bestaat dat het nu weer niet zo vlotjes zou gaan. En ja een heel groot leeftijdsverschil zagen we ook niet zitten. Conclusie was januari 2011 stoppen met roken en juni 2011 stoppen met de pil. Maar 18 december had ik ineens zoiets van heejj had ik niet al ongi moeten zijn??? In eerste instantie weg geschoven want ja ik was tenslotte aan de pil en had net 1 van mijn 2 banen verloren dus jah stress..... Maar smiddags ging ik toch weer twijfelen. Toch een test gedaan, en tegen mijn verwachtingen in kwam er toch echt een streepje te staan!!! Voor de duidelijkheid een digitale test gehaald en jawel er stond echt ZWANGER!!!! De hele avond hebben mijn man ik stom verbaasd op de bank gezeten. Zo van hoe kan dit??? Wilde een verklaring vinden maar dat konden we niet. Ja ok we willen heel graag een 2de kindje maar nu al???? De kleine man was nog niet eens 1 jaar!!!! Wij hebben er in iedergeval echt wel ff overgedaan voor we het konden geloven en accepteren. Nadat we het mijn schoonmoeder hadden verteld (kunnen we beide heel goed mee praten) zagen we het wat zonniger in. Maar nog.....ik voel me nog soms ongemakkelijk bij het feit dat het nu al zo is. Ook voel ik me wel gelukkig. Maar die twijfels zijn er nog wel een beetje. Misschien na de tweede echo dat het wat beter gaat. Ik wens je iig heel veel sterkte en succes met je gevoel op een ritje zetten!!