Hoi meiden, Sorry alvast voor het misschien wat warrige verhaal, maar weet mij even geen raad meer. Voel mij opeens zo naar en labiel! Het is eigenlijk afgelopen dinsdag begonnen toen ik 's ochtends vroeg met spoed naar de SEH ben gegaan omdat ik mijn meisje niet voelde en ook geen hartje dacht te horen. Meteen een echo en aan het CTG en gelukkig was er met de kleine niks aan de hand. Omdat ik aardig wat harde buiken en ook wat lichte krampen had, ben ik getoucheerd en constateerde de arts 1cm ontsluiting en een voor 3/4 verstreken baarmoedermond. Ik moest toen blijven en 's middags zou dan gekeken worden of er veranderingen zouden zijn. Dat was (gelukkig) niet zo en toen ben ik weer naar huis gestuurd. Sindsdien geen harde buiken oid meer gehad dus ik ga er ook niet vanuit dat er snel iets gebeurd. Alleen...nu heb ik sinds die dag steeds een heel naar en onrustig gevoel over me. Alsof het nu pas echt tot mij doordringt dat ik binnenkort een kindje in mijn armen heb. Ik vind dat zo raar van mezelf...al maanden ben ik 24/7 bezig met de zwangerschap en nu het bijna zover is lijkt het opeens zo onwijs onwerkelijk!!! Ik kan het mij gewoon niet voorstellen dat ze er straks gewoon is en ik mama ben. Het ergste vind ik nog wel dat er gewoon een angst over mij heen komt als ik eraan denk. Kan ik dit wel en wil ik dit wel? zijn gedachten die dan over mij heen komen. Een van mijn grootste angsten tijdens de zwangerschap is dat ik in een postnatale depressie of zelfs psychose zal belanden en nu ik deze rare gevoelens heb ben ik bang dat dat ook een voorbode van zoiets zal zijn. Moet er ook even bij zeggen dat ik van mijzelf een angst en paniekstoornis heb dus het 'doemdenken' is mij niet vreemd. Tijdens de hele zwangerschap heb ik hier haast geen last van gehad (afgezien voor die angst voor een pnd dan). Maar nu lijkt het alsof alle angsten tien keer zo hard terugkomen. Wie herkent dit een beetje en hoe gaan jullie hiermee om? Voel mij echt alsof ik niet spoor ofzo...
Hoi Hoi, Ik denk eigenlijk dat het allemaal wel normaal is dat je nu onzeker bent !! Ik zelf ook 1ste kindje je weet niet wat je te wachten staat en toch als de kleine er dadelijk is weet je eigenlijk wel precies wat je moet doen alles gaat dan zo vanzelf , Hoe meer de bevalling in zicht komt des te onzeker ik word dus denk dat dit wel normaal is !! Gewoon proberen te genieten dan komt alles goed
Ik denk dat het heel normaal is hoor. Ik krijg nu ook af en toe paniekaanvallen dan denk ik oooh!! heb ik alles wel in huis.. Ben ik erwel klaar voor? en dalijk de bevalling hoe zal dat verlopen? Dalijk zit ik 24 uur met een baby thuis kan ik het wel allemaal? Dus je bent niet de enige denk dat het heel normaal is groetjes
Ik snap je angst ook wel.. ik heb dat ook een beetje gehad,toen ik er net achter was dat ik zwanger was en dat we echt een kindje gaan krijgen. Ideeen zoals,doe ik het wel goed straks,doen we er nu al goed aan..allemaal even gedachtes die door je hoofd heen schieten. Volgens mij heel normaal hoor bij een vrouw! Er veranderd ook zoveel in ons lichaam..zijn ook hormonen denk ik. En ik denk nu gewoon..ik wordt er wel voor klaar gemaakt,daarom ben je volgens mij ook 9 maanden in verwachting. En ik laat het over me heen komen. Het zijn allemaal fases die je door gaat..tenminste bij mij. Vond het ook super spannend en beetje eng toen ik met de anticonceptie stopte.. was ik ook snel aan gewent dat gevoel op een gegeven moment. Komt vast goed met jou! Hoop dat je een beetje wat aan me verhaaktje hebt gehad. Liefs, Diamaria
Hey meis! Ik had jouw gevoelen wel maar mijn vriend had de paniekaanvallen die jij ook hebt of kan hebben en geloof me. Zo'n bevalling als wij hebben gehad, gaf heel veel reden tot paniek, maar je oerkrachten komen naar boven en je slaat je er super doorheen en erna... Dat is de natuur... Als je moeder bent, gedraag je je als moeder. De eerste dagen was bij ons wat onwennig (waren nog in het ziekenhuis) maar daarna gaat het vanzelf Geniet van de laatste loodjes! En probeer te dromen over de mooie dingen die komen en niet de angst toe te laten. Het is nergens voor nodig (zie ik aan mijn vriend).
hey meis, praat hierover met je vk. En heb je het ook gehad over de mogelijkheden om een ppd te voorkomen? Er zijn nl wel middelen voor. Maar dat je nu in paniek raakt is vrij normaal, ook al ben je megavoorbereid. Maar het komt vast goed. Praat er in je omgeving over
Hey meiden, Bedankt voor jullie opbeurende woorden! Weet dat dit soort gedachten er een beetje bij horen, maar schrok er gewoon van dat die paniekgevoelens opeens zo heftig kwamen opzetten. Ik slik trouwens antidepressiva voor die paniekstoornis en loop daarom ook bij de gyn. Die zei ook dat ik vanwege de medicatie sowieso beter beschermd ben tegen een pnd dan iemand anders, wat mij wel enigszins geruststeld, maar toch.... Kan het misschien ook zijn dat rond deze tijd je hormonen weer erg schommelen en ik daardoor labieler ben? Baal er gewoon zo van omdat het de hele zwangerschap best wel goed ging geestelijk gezien. En als het dan opeens weer minder gaat geeft dat ook weer zo'n knak in je zelfvertrouwen. En dat heb ik nu juist zo hard nodig zo met de bevalling in aantocht. Ik praat hier trouwens wel met mijn man en vriendinnen over, maar ik merk dat die ook niet altijd goed weten hoe ze ermee moeten omgaan. Ook al ben ik nu wel angstig, ik kijk er wel ontzettend naar uit om mijn kleintje bij me te hebben. En wat 'liefde1978' volgens mij schreef...dat als je eenmaal moeder bent je je ook meteen gedraagt als moeder...diep van binnen geloof ik dat ook wel en ik weet ook dat ik het kan. Ben ook heel dankbaar dat ik dit mag meemaken. Je hoort het wel om je heen, maar voordat ik zwanger werd had ik nooit echt kunnen bevatten hoe mooi en tegelijkertijd ook heftig deze tijd zou zijn.
Mijn vrienden zeggen allemaal dat het normaal is. Ik ben namelijk ook bang :S. Niet zozeer voor mn kleintje maar voor de bevalling zelf en hoe het gaat lopen. Het is ook niet zomaar iets wat je aan het doen bent. Je hebt een mensje gecreeërd! En daar mag je best af en toe een beetje angstig bij worden. Het komt ook allemaal wel goed, heb vertrouwen in jezelf.
Heel herkenbaar om te lezen alle reacties. Ook hier, hoe verder in de zwangerschap hoe meer het besef er ineens is van 'ik heb straks een klein kindje in huis, hoe werkt dat eigenlijk allemaal, kan ik dat wel aan, wat moet ik allemaal doen, enz'. Maar ik denk dus ook dat dat er gewoon bijhoort. Je kunt je onmogelijk 100% van te voren voorstellen en weten hoe het allemaal zal zijn. Je zal het over je heen moeten laten komen en het zal best vanzelf gaan. En er zijn zoveel mensen die kunnen helpen bij vragen e.d. Het komt vast allemaal goed!
Hey meis, ik herken je verhaal goed. Heb zelf ook paniekstoornis en slik ook AD. Ook ik ben erg bang voor een PND. Ik voel me sinds vorige week ook wat instabieler, droom ook opeens elke nacht over babies en dat zijn niet de leukste dromen geweest tot nu toe. Ik denk dat veel vrouwen deze gevoelens van onzekerheid krijgen naarmate de zwangerschap vordert. Het is ook zo dichtbij nu! Ik wens jou heel veel succes, laten we positief blijven en diep in ons hart weten we stiekem wel dat we het kunnen!
Pfff, weet precies wat je bedoeld... Heb zelf ook een angst en paniekstoornis. De hele zwangerschap bijna nergens last van, behalve de 'standaard' angsten. Toen ik zeven maanden zwanger was kreeg ik het opeens veel benauwder, heb toen een heel heftig paniek aanval gehad en bleef daarna weken zo ongelooflijk bang. Zelfde gedachtes als die jij noemt; kan ik het wel, wil ik het wel. Vooral die laatste maakte me helemaal gek. Toen werd ik ook heel bang dat ik me zo zou blijven voelen en een depressie zou krijgen. Na ruim een maand namen de angsten voor de baby gelukkig weer wat af en begon ik ze op de bevalling te projecteren. Nu gaat dat gelukkig ook weer beter, alsof ik me er bij neer heb gelegd dat dat gaat komen en het heb geaccepteerd. En natuurlijk ligt er een bevallingsplan klaar en is heb ik allerlei dingen geregeld waardoor ik me veiliger voel , maar toch. Ik heb vooral gemerkt dat de angsten en paniek heel erg versterkt worden door de hormonen. Dus ik ga er wel vanuit dat wanneer ik straks mijn kindje vast heb, en de hormonen dalen, ik me snel nog beter zal voelen. Hoewel makkelijker gezegd dan gedaan, zou ik me niet te veel zorgen maken. Je bent niet de enige die zich zo voelt, bang zijn hoort er sowieso bij, alleen voelen wij met een angst en paniekstoornis dat wat heftiger. Wat bij mij trouwens ook nog wel een beetje hielp was er wat laconieker over denken. Bijvoorbeeld; nou dan krijg ik een depressie, en dan is er ook wel weer wat aan te doen, ze zijn er snel bij want ik heb al hulp e.d. Zien we dan wel weer.... Beetje simpel denken dus... Nou heel verhaal, hoop dat je er wat aan hebt... Sterkte verder!
Zo....tis net of ik het zelf heb geschreven, durf er alleen nooit over te praten. Niet thuis en niet hier. Ik herken je gevoel heel erg. Zeker wat betreft de angsten die je hebt over het kindje en wat je zegt over postnatale depressie. Dat zou ik echt heel erg vinden, je zou maar niet kunnen genieten van je kindje. Ben ook bang dat ik het niet kan straks en dat ik bijv. de kleine te weinig aandacht geef ofzo, omdat ik het niet aan kan ofzo... Vind het moeilijk om het te verwoorden. Weet niet goed hoe ik het moet zeggen. Maar ik snap je dus wel! Dat gevoel van angst over of je het wel kan hoor je hier vaker hoor van aanstaande moeders en dus niet alleen van vrouwen die altijd al angsten hebben. Was "blij" toen ik las dat vrouwen hier sowieso vaak last van hebben. Het is ook niet niks!
Het klinkt misschien een beetje ego, maar het doet mij goed te weten dat ik niet de enige ben met deze gevoelens...(ik wens ze natuurlijk niemand toe, moge dat duidelijk zijn). Vandaag ging het wel weer wat beter. Had ook visite dus veel afleiding. Hoop echt dat het een hormonaal iets is geweest en dat het vanaf nu wat rustiger blijft in mijn hoofd. Wat aukje86 zegt dat probeer ik ook wel te doen...er laconiek over te denken. Als het over een PND gaat lukt dat nog wel redelijk, want stel dat ik dat krijg dan wordt mijn medicatie gewoon verhoogd. Maar ben ook zo bang voor een kraambedpsychose...lijkt mij echt afschuwelijk als je je kind bijv. als de duivel ziet ofzo en gewoon het feit dat je helemaal van de wereld bent.... Met een depressie ben ik zelf wel in staat om de signalen op te merken en op tijd aan de bel te trekken, maar volgens mij kan je echt zomaar van de een op andere moment psychotisch worden.....vreselijk....! Kijk en daar ga ik alweer met mijn gedachten... Ondanks mijn angsten hoop ik eigenlijk wel dat de kleine heel snel komt. Dan zit ik er tenminste niet meer zo tegenaan te hikken, maar kan ik eindelijk gewoon ervaren hoe het echt is ipv in de negatieve 'wat als' spiraal te blijven hangen. Meiden, jullie ook veel succes en sterkte en weet zeker dat het uiteindelijk allemaal goed zal komen!
Had je dat over kraambedpsychose toevallig in de vriendin gelezen? Die vrouw dacht namelijk dat haar kindje de duivel was.
Mijn moeder heeft na mijn geboorte een flinke pnd gehad, die niet erkent werd met alle gevolgen van dien (zo ging dat in die tijd, de jaren '70....). Ik ben daardoor tijdens mijn vorige zwangerschap ook bang geweest het te krijgen, gelukkig is dat niet gebeurt. En gelukkig zijn de kraamhulpen en vk's van vandaag erg alert op depressieve gevoelens in het kraambed. Misschien weet je dat het een hormonale kwestie is en daardoor kunnen ze in veel gevallen echt wat doen aan een pnd! Het belangrijkste is daarom dat je de angstgevoelens goed bespreekt met je vk of gyn én de kraamhulp, zodat ze je goed in de gaten kunnen houden en direct kunnen ingrijpen mocht het toch mis gaan. Praktisch iedere vrouw (ook degenen zonder paniekstoornis) denken aan het einde van de zwangerschap: oh jee. Zelfs nu ik zwanger ben van de tweede vliegt het me af en toe weer aan. Dat is heel normaal, voel je daar niet schuldig over. Wat bij mij goed helpt is om de lat niet te hoog te leggen. Moedergevoelens zullen er direct zijn (in de zin dat je voor je kind zorgt, zo is de natuur ook weer geregeld gelukkig), maar ik hou mezelf voor ogen dat ik kennis ga maken met een compleet nieuw persoontje en dat ik daar best de tijd voor uit mag trekken. Ik hoef dus niet meteen op die roze wolk te zitten en over te stromen van liefde en verliefdheid voor mijn nieuwe kind. Alleen al die gedachte stelt me gerust. En in de praktijk valt het dan altijd mee... Probeer je dus minder zorgen te maken en voel je niet schuldig (dat is makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het...)
hoi meid... heel erg herkenbaar hoor... ik heb zelf in het verleden paniekanvallen gehad... en er medactie voor geslikt.. het gaat eigelijk al jaren goed... we moesten de medische malle molen in om zwanger te worden en toen het goed en wel tot me doordrong dat ik zwanger was na ruim 2 jaar kreeg ik een mega paniekaanval... viel dat ff rauw op m,n dak...... daarna bleef ik erg op mijn hoede... alles ging prima... tot m,n vliezen braken.... ik raakte he-le-maal in paniek...spugen... trillen...nou ja ik hoef je niet te vertellen wat er gebeurd tijdens een paiekaanval.... en toen kwam er gewoon een rust over me.... ik geloof echt dat je lichaam het zelf regeld tijdens en na de bevalling... ik was ook enorm bang voor een pnd.... en zag mijn onrust daarover ook als een soort bevestiging dat het zou kunnen gebeuren.... ik heb er nooit met iemand over gepraat... die paniek van jou die was er al voordat je zwanger raakte... hoe naar het ook is.... het is een deel van wie jij bent.. zwanger zijn en bevallen is als een stroom waarin je word meegenomen... er is geen weg terug... je hebt er geen controle over...en angstgevoelens bij een zwangere zonder paniekproblemen zijn heel normaal.. alleen voel jij ze sterker en ben je je er meer bewust van .. dus nee... ik vind het helemaal niet abnormaal dat je gevoeliger bent voor paniek en misschien net iets banger dan de gemiddelde vrouw voor een pnd.. ik denk niet dat er iets ergs aan de hand is... het klinkt allemaal erg logisch..al is het natuurlijk heel erg vervelend gr Jose