Hallo, Ik had hier al eerder mijn hart gelucht over het feit dat mijn zoontje Thijmen die in januari twee wordt opeens heel veel eng vindt; dit ook benoemd als eng en er erg hard om moet huilen. Nu is het zo dat hij sinds drie nachten helemaal overstuur raakt als hij zijn bed in moet. Overdag gaat het goed en ook 's avonds alles voor het naar bed gaan verloopt met veel plezier; het badderen, voorlezen enz enz. Op het moment dat mijn man hem boven het bed houdt raakt hij al helemaal overstuur. Dit heeft hij nooit gedaan en het is echt hartverscheurend om te horen. We hebben nu het volgende geprobeerd: - hem nog een keer voorlezen en als hij rustig is terug leggen - een klein lampje aan laten - de knuffels uit bed - hem laten huilen - ook heb ik gisteren geprobeerd om hem bij ons in bed te nemen, maar mijn ogen werden uitgeprikt en hij kwam niet tot slapen; was om 22.00 zo moe dat ik met kussen en al naast zijn eigen bed ben gaan liggen en kon hem toen terug leggen, toen ik na 5 minuten de kamer verliet viel hij uiteindelijk in slaap. Ik weet niet wat er is en hoe het komt, het voelt heel naar en ben echt even radeloos! Heb er gisteravond ook erg hard om moeten huilen toen hij eenmaal sliep...het is zo naar om te horen. Ook was ik erg moe omdat hij zo hard huilt dat Simon, onze jongste er wakker van wordt en die heeft dan dorst... PPfffff wie kan me helpen of heeft tips, Een heel vermoeide mama Karin
wat vervelend meid. Ik laat Isabella 10 minuten huilen en dan ga ik er weer heen en dan weer 10 minuten enz. ( doet ze bijna nooit huilen) Hier hebben we ook een klein lichtje aan en boekjes mee in bed. Waarschijnlijk is het een fase, want hij heeft geen pijn toch? Misschien kun je bij hem blijven zitten tot hij slaapt?
Hallo, Even een reactie op die van jou...als ik bij Thijmen blijf zitten gaat hij gewoon staan en blijft met zijn handen naar mij pakken en roepen uit, uit en huilt daarbij heel hard...:S dat werkt dus jammergenoeg niet.... Ik snap er niks van....
Nou als ik naast Isabella ging zitten mocht ze wel mijn hand pakken, maar reageerde ik verder niet op haar. Aan de ene kant kan het bij jou zoon zijn dat hij je uitprobeert, maar ik weet niet of het echte angst voor iets is. Zijn er dingen veranderd misschien?
Denk dat het uitproberen is. Als jij naar hem toe gaat is hij dan gelijk weer stil? of huilt hij echt dóór? Zeggen tegen hem dat papa en mama er ook zijn, beneden. Voorbereiden op het slapen gaan.