Onze kleine man heeft afgelopen week voor de tweede keer in drie maanden tijd buikgriep opgelopen. Tussendoor is hij ook nog ziek/verkouden geweest met hoge koorts. Hij is dus de afgelopen paar maanden af en aan ziek geweest. Vóór zijn eerste jaar wat het af en toe een verkoudheidje, maar verder niks bijzonders. Ik merk aan mezelf dat ik er steeds onrustiger van word. Gewoon een soort van nerveus gevoel op de achtergrond. Vandaag hebben we kleine man nog thuisgehouden van het kdv, daar gaat hij twee dagen per week naar toe. Daar heerst ook al weken buikgriep, dus je ontkomt er gewoon niet aan. Ik zit nu op mijn werk en vanmiddag heb ik vrij genomen en dan gaat vriendlief richting werk, zo verdelen we dat dan. Maar ik voel me gewoon de hele tijd licht gespannen. Hoort dat er nou bij? Ik wil gewoon mijn kleine vrolijke ventje weer terug en dat komt ook wel weer... maar pfff. Ik vind het maar niks als ie ziek is. Ik vind het op de eerste plaats natuurlijk voor hem het ergste. Ik kan hem ook goed vertroetelen, dat kost me geen moeite. Maar dat geregel er dan naast met werk (waar het momenteel extreem druk is). En dan de angst dat je het zelf ook te pakken krijgt. Ziek zijn met een kleintje dat ook niet fit is, hoe moet dan weer? En dan is ie straks beter en wat is dan weer het volgende? Doemdenkertje... Maar dat gevoel, is dat nou normaal?
Ik heb het iig ook. Onze kleine man is nu vijf maanden en met drie maanden werd de diagnose kma gesteld. Hij is de eerste vier maanden non-stop verkouden geweest. Reageerde héél heftig op bijvoeding. Heeft inmiddels 3 oorontstekingen gehad en nu heeft hij buikgriep met hoge koorts. Ik zit op dit moment werkloos thuis maar ik vraag me ook wel eens af hoe ik dat in 's hemelsnaam ga doen als ik weer werk heb en hij nog steeds zo vaak ziek is. En als hij eindelijk slaapt, zit ik ook heel gespannen en slaap ik heel licht, omdat ik steeds denk dat ik er toch elk moment weer uit moet om te troosten. Volgens mij zit een deel van de spanning ook wel in de vermoeidheid hoor. Maar ik moet inderdaad ook wel moeite doen om negatieve gedachten buiten de deur te houden.
Heel herkenbaar! Hier ook nu buikgriep bij m'n zoontje. Hij gelukkig (nog) heel vrolijk, maar vind t zo sneu voor hem. Denk dat ik veel van m'n eigen gevoel als ik ziek ben, projecteer op hem, want hij lijkt er niet veel last van te hebben (behalve dus spugen en diarree). Ik hou m ook constant in de gaten, ben bang voor uitdroging, dat ik zelf ziek word en zit me nu al druk te maken hoe ik het morgen (en de rest van de week) moet doen als ik moet werken.. Kortom, herkenbaar dus!!
Herkenbaar!! Mijn zoontje is nu ook ziek.. hoesten, snotteren, en had voor t slapen 39.6.. hij was erg huilerig en hangerig en heeft overgegeven.. Ik vind t eng.. ben zelf ook erg onrustig nu.. Zoon ligt nu wel lekker te slapen, maar ik durf zelf bijna niet te gaan slapen (ben ook niet lekker zelf) omdat ik eigenlijk steeds wi checken hoe t gaat.. Man is tot laat aan t werk.. helpt ook niet..
Ja ik ken het gevoel, verschrikkelijk! Het liefst slaap ik dan bij mijn zoontje (10 maanden) op de kamer. Om hem in de gaten te houden. Mijn dochter is bijna 5. Daar heb ik het iets minder bij. Maar is ze echt ziek met spugen erbij dan heb ik liever dat mijn man bij haar slaapt (durf ik zelf niet dan). Ben veel te bang dat ze in haar slaap spuugt en er in stikt..
Herkenbaar gevoel. Ik heb ook zo'n vervelend gevoel lucht gespannen als mijn dochtertje ziek ik. Wat heeft ze? Hoelang duurt het? Doe ik het wel goed? Gelukkig heb ik een lieve begripvolle huisarts die me gerust kan stellen en me altijd serieus neemt Maar ik herken je gevoel maar al te goed.
Gelukkig herkenning! Het is hier ook nog niet over, kleine man eet zo slecht. Hij is normaal gesproken een goede eter. Gisterenavond begon hij al na één hap te kokken. Hij heeft wel een knijpfruitjes op, dat laat hij niet aan zijn neus voorbij gaan. Ik vind het zo lastig te bepalen of hij nog ziek is of zijn grenzen aan het verkennen is, want daar was hij al een beetje mee bezig. Maar goed. Hij is vandaag bij mijn ouders en ik voel me nog steeds heel onrustig...gewoon bezorgd.
Zo fijn dat het niet in mijn hoofd zit. En er meerdere zijn die dit gevoel herkennen! Krijg ook altijd een nerveus gevoel als m'n meisje zo ziek is.
Fijn te horen dat ik niet de enige ben. Hier ook een zielig, hoopje ellende van 1 jaar met buikgriep (en een gespannen, overbezorgde moeder, die continue maar bang is iets te veel of te weinig te doen, of iets niet goed gezien of beoordeeld te hebben).
Gelukkig ben ik niet de enige. Ik kan dan zo gespannen zijn en lijk dan ook wel alsof ik niet meer kan relativeren. Ook vergeet ik dan vaak zelf te eten of te drinken haha. Vreselijk die zieke kindjes.