Als ik naar mijn dochter kijk vraag ik me wel eens af hoe het mogelijk is dat er in een jaar tijd zoveel aan haar kan veranderen, maar aan mezelf ook! Vorig jaar was ik nog een moederkloekie, bezorgd om elke scheet en als ik niet bij mijn dochter was, voelde ik me niet compleet. Nou ben ik nog steeds aardig fan van haar, dus er zijn nog steeds mensen die me een moederkloek noemen, maar waar ik vorig jaar geen dag in de zomervakantie zonder haar ben geweest, ga ik haar dit jaar gewoon (1 dag) naar het kdv brengen. Ik ga ook steeds meer aan mezelf denken, lid geworden van een sportschool en ga in sept aan een cursus fotografie beginnen. Ik geef ook weer geld aan mezelf uit en koop me niet arm aan kinderkleertjes (van tijd tot tijd nog wel hoor). Maar ik ben ook veel relaxter in de opvoeding. Ik hoef niet meer elk boek te lezen, omdat ik inmiddels wel op mezelf vertrouw. Maar ook zie ik niet meer alles door een roze bril. Zo las ik van de week een intervieuw met Chantal Jansen en dacht toen, wat praat je er romantisch over, jij komt er nog wel achter! Zou ik nooit zeggen hoor, maar ik denk het wel. Daar ben ik toch niet de enige in (hoop ik)? Het moederschap vind ik niet altijd rozengeur en maneschijn hoor, al dacht ik dat vorig jaar deze tijd nog wel. Ben benieuwd hoe dat bij anderen gaat!
Ik zit nog wel op die roze wolk denk ik, maar ik vind je ervaring wel interessant om te lezen Ik kan me het namelijk heel goed voorstellen. Ik ben sowieso geen extreme, Tobe gaat deze zomer gewoon 3 dagen naar het KDV (ik studeer, dus heb vrij, maar ga 2 dagen vrij in te delen per week werken om dat deels op te vullen) en ik ga bijna iedere week een avond op stap. Dus ik zie mezelf niet direct als een moederkloekie. Maar ik verheerlijk het moederschap wel heel erg. Al begint het nu steeds meer barstjes te vertonen (Tobe slaapt op moment bijv. erg slecht, terwijl dat voorheen echt anders was) en ik weet gewoon dat het straks alleen maar meer barstjes gaat vertonen. Dat is niet erg, ik weet het en er komen ook een hoop nieuwe leuke dingen voor in de plaats. Maar ik kan me goed voorstellen dat ik over bijvoorbeeld 2 jaar een hele andere moeder zal zijn. En dat ik bijvoorbeeld met een tweede kind ook heel anders zal zijn. De vrouw van mijn vader heeft haar vierde kind zonder gedoe, zonder wendagen, hups met 2,5 maand naar het kinderdagverblijf gebracht. Het was al drie keer goed gegaan, dus he, waarom zou ze zich druk maken Zij is ook zo relaxed in haar opvoeding, maar dat heeft ze denk ik wel ondervonden.
Heel goed van je dat je vanaf nu lekker tijd voor jezelf vrijmaakt. Kinderen krijgen is iets heel moois, maar wij moeders zijn nog altijd een individu met eigen behoeftes. Ik herken er wel iets van. Ik heb al vroeg vertrouwen gehad in een select groepje dat op mijn zoontje mocht passen en heb al vroeg regelmatig tijd voor mijzelf vrijgemaakt omdat ik vind dat moederschap de vrouw niet moet wegstrepen. Maar dit alles kostte mij best veel energie aangezien ik in mijn hoofd nog steeds niet ontspannen was (onzekerheden van een jonge moeder). Nu mijn zoontje bijna een jaar is merk ik dak ik veel ontspannender ben. Vooral sinds ik beter met hem kan communiceren, wordt het veel rustiger in mijn hoofd. Dus ja ik kijk nu anders tegen het moederschap. Nu kan ik echt 100% genieten van alles.
Ik denk wel dat je steeds "makkelijker" wordt. In het begin ben je inderdaad heeeeel erg bezorgd om de meest gekke dingen. Dat wordt wel minder. Maar haar naar het kdv brengen vind ik nog steeds een ramp. Maar ja ze gaat nu een week of 8. Dus dat zal gewoon wel ff tijd nodig hebben. Maar ik ben wel een heel bezorgde moeder vrees ik. Maar ook ik wordt wel iets makkelijker. Ik vind het moederschap steeds leuker worden moet ik zeggen. In het begin had ik juist zoiets van: is dit het nou? Gelukkig ging dat snel over.
MerleQ en Murron, mijn dochter is een jaar ouder dan jullie kindjes Een jaar geleden zat ik dus nog wel op dat roze wolkje, tot de slapeloze nachten zich aandeden en het lopen, waardoor blijkt dat je huis niet handig ingericht is, tot de driftbuien zich aandeden en de zorgen natuurlijk. Mijn dochter is een klauter kabouter pur sang en heeft regelmatig valpartijen, met als klapper een gebroken been met 14 maanden! Wat heb ik me toen klote gevoeld! En ik was altijd bezig met hoe ik het moest doen, niet vloeken want stel je voor... Maar inmiddels heb ik dat van me af kunnen schudden. Ik ben een prima burger en als mijn dochter het net als ik gaat doen heeft ze iig een leuk leven! Al blijven de zorgen natuurlijk wel, en die zullen alleen nog maar groeien.
Ja das absoluut waar...je krijgt weer heel ander soort zorgen. Wat dat betreft: hoe groter het kind, hoe groter de zorgen
Onze meid is ook nog niet zo oud hoor, maar ik heb het tot nu toe juist andersom gehad. De eerste 8 weken vond ik juist niet leuk, en ik deed alles een beetje op de automatische piloot. Ik kon op bepaalde momenten wel van haar genieten hoor, en ik was echt wel gek op haar, maar ik vond het juist een enorm heftige tijd. Ik wist niks van baby's, constant in de stress schieten als het niet goed gaat, en ik was zelf herstellende van een bevalling. En al die hormonen..brrrr... Maar de laatste maanden, geweldig!!! Ik kan zo ontzettend van haar genieten. Zij doet het geweldig en ik ook moet ik zeggen... En dat heeft natuurlijk ook een positieve uitwerking op elkaar. Ik dacht altijd dat ik kindjes pas echt leuk zou gaan vinden met 1 jaar, dus deze periode valt mij zo ontzettend mee.. Ik heb er ook geen problemen mee om haar weg te brengen (naar oma of kdv). Ze is zo makkelijk, een ander kan (bijna) net zo goed voor haar zorgen dan ik.. En des te meer ik van haar geniet op de momenten dat ik wel bij haar ben.. Sinds een maand of 2 ben ik dus echt op een roze wolk terecht gekomen, en ik hoop er voorlopig nog niet af te vallen.. Maar het lijkt me ook wel moeilijk als het echte opvoeden gaat beginnen. Hopelijk ben ik dan nog steeds zo relaxed als nu..
@ guppie: ja precies. Ik bedoel dus ook dat ik me kan voorstellen dat ik straks hetzelfde zal ervaren als jij Eerst nog een frustratiepunt maar daarna acceptatie maar ook loslating zeg maar...
Hmm grappig, ik herken mijzelf er juist helemaal niet in. Jesper heeft de eerste 4 maanden alleen maar gehuild, dus op een roze wolk zat ik toen bepaald niet. Daarnaast was hij tot 1 jaar aldoor ziek. Sinds hij een jaar oud is is het zoveel makkelijker, maar ook leuker geworden eerlijk gezegd, dat ik het juist steeds moeilijker vind om hem los te laten en bij een oppas te brengen. Heb een beetje het idee dat ik juist een erge moederkloek wordt. Zo wil ik hem altijd zelf op bed kunnen brengen in de avond en vind ik het ook echt erg als dat een keer niet kan. De mensen in mijn omgeving zeggen dat ik jesper gewoon naar het kdv moet brengen als ik straks verlof heb, maar dat lijkt me zo raar.. Doe het waarschijnlijk wel, want anders wil hij waarschijnlijk niet meer terug na een aantal weken.
Hier ook hoor, ik denk ook steeds meer aan mezelf en doe meer mijn eigen ding. Als ze nog echt klein zijn, zijn ze ook totaal van je afhankelijk, nu hij ouder is en zelf meer kan, wordt je zoieso makkelijker. HIj kan zichzelf goed vermaken en mama gaat dan ook haar eigen gang. Mijn zoontje gaat niet naar een kdv, volgende maand ga ik voor het eerst een dag weg en blijft hij bij oma, voor mij een flinke stap. Ik ga steeds meer genieten van hem, het is ook een klauterkont, en flink ondeugend Je komt er na een tijd achter dat ze wel wat kunnen hebben en flexibel zijn, hij zegt zelf wel of hij iets wil of niet, dat maakt het ook makkelijker. Mijn zoontje heeft overigens de eerste 8.5 maand behoorlijk slecht geslapen, ik stond al vrij snel met beide benen op de grond en was best zorgelijk of alles wel goed ging. En tot een jaar heb je zoveel waar je je aan moet houden, hoeveelheden, schema's. Dat heb ik allemaal losgelaten, hij geeft zelf aan hoeveel hij eet, slaapt en drinkt. Je hebt nu echt meer vrijheid.
Ik zit nog lekker op mijn roze wolkje, maar Sterre is ook zo vrolijk, en na een week of 2 gek slapen gaat dat nu ook weer lekker. Ik ben echt een verliefde mama haha Maar ik doe wel mijn eigen ding, volgende week ga ik 2 nachten naar Duitsland, mijn man blijft thuis met Sterre. Ik ga lekker uit eten en lekker stappen en shoppen met mijn beste vriendin Ik vind mezelf geen echte moederkloek, ik geniet echt van het weggaan, maar nog een beetje meer van het thuiszijn met mn kleine meid
Hoi Guppie, Ik kan me er helemaal in vinden. Bij mij begon het ong. 4 maanden geleden dat me "oogkleppen" open gingen Lekker met een vriendin weg. Koen een nachtje wegbrengen naar opa en oma, zodat wij een avondje konden stappen. Weer aan mezelf denken met kleding. Dingen bedenken om doordeweeks te doen. Misschien komt het ook wel dat je dochter (of mijn zoon natuurlijk) zelfstandiger wordt, meer dingen kan en ook misschien 's nachts wat beter doorslaapt (die van mij tenminste wel). Daar kreeg ik namelijk me energie weer van Alleen ik ben nu opeens weer zwanger van een tweede . Dus ik ben benieuwd of ik nog steeds wat meer aan mezelf blijf denken Groetjes, Kim
wow kimsch, gefeliciteerd! Lijkt mij een heftige stap hoor. Ik denk er elke maand weer over, maar stel het steeds weer een beetje uit. Ik durf nog niet zo goed, vraag me af of mijn wereld dan weer zo op zn kop gaat staan!
Hier geen roze wolk gezien. Ja, de eerste nacht eventjes. Ik heb de hele nacht opgezeten met Vicky in mijn armen, lekker even wennen aan het feit dat ze er eindelijk was en aan het feit dat ik mama was geworden. Maar toen... Borstvoeding moest nog op gang komen, kwam pas de derde nacht op gang, heel wat traantjes gelaten die eerste paar nachten. Wat was ik blij met de nachtzuster, zeg! Na 5 dagen mochten we naar huis, diezelfde avond een koortsaanval gehad, de kv wilde eigenlijk niet naar huis, maar ik heb haar weggestuurd, ik wilde alleen zijn met mijn gezinnetje! De daaropvolgende paar weken waren Vicky en ik zoekende naar een ritme, wat niet lukte. Pas toen ik stopte met de bv en later volgens schema ging voeden kwam er wat rust in de tent. Nu ik weer aan het werk ben wordt ik wat gemoedelijker over wie haar mag voeden en vasthouden, en hoe vaak en hoe lang we met ons drietjes weg gaan. Volgende week gaat ze voor het eerst naar het KDV, afgelopen vrijdag de intake gehad. Voorlopig is ze de enige op vrijdag, en het meisje daar is heel aardig. Het enige dat heel erg verschilt met voor de zwangerschap is ons sex leven, maar dat zal ook wel goedkomen. Alles op zijn tijd, en niets overhaasten. Als er iets is dat ik geleerd heb is het dat wel.
ik heb 6 weken na de bevalling mijn sport weer opgepakt, ik ben weer aan het werk 3 dagen en in november ga ik 4 dagen weg met mijn man en dan passen opa en oma op, ik zie daar wel tegenop hoor, hihi , maar ik heb mijn leven dus al redelijk snel weer opgepakt en doe ook alweer genoeg voor mezelf, deze week ga ik kleren shoppen met manlief en komt de oppas hier thuis. ik hou gigantisch veel van mijn moppie maar ben mezelf niet vergeten
Ik heb hetzelfde, vorig jaar was ik nog veel meer alleen moeder. Nu ben ik ook veel meer Lotte en daarnaast moeder. Ik hou ontzettend veel van mijn zoontje en kan ongelofelijk veel van hem genieten. Maar ik vind het nu ook echt heerlijk om mijn eigen ding te gaan doen. Om regelmatig te gaan stappen en sowieso me met andere dingen bezig te houden. Ik denk dat het ook voor een heel stuk hormonaal is dat je als je kindje nog zo klein is veel meer moederkloek bent..
ook ik zweef nog steeds op die roze wolk. jamie is een schat van een baby. slaapt goed, eet super en kan heerlijk spelen. kan echt genieten van hem. wel merk ik dat ik ook een stuk relaxter ben. zodra hij vroeger maar een kik liet stond ik erbij. zo kan ik hem nu gerust laten jammeren. ook vond ik het vroeger eng, eng dat hij zich zou bezeren. als hij nu valt is het : ABOEMMM en over. ook laat ik hem met een gerust achter bij oma, -schoon-mama en mijn man. terwijl ik vroeger altijd de neiging had om te bellen of alles wel goed ging vertrouw ik er nu gewoon op. ik mis het "kleine" aan hem alleen heel erg. als ik baby;s zie denk ik goh... wat gaat het toch hard!
dit laatste stukje is zo herkenbaar! Ben keihard van die roze wolk afgedonderd. De boeken kunnen alles zo mooi omschrijven. Je volgt een theorie haarfijn op en dan blijkt dat jouw kind helemaal niet doet wat in het boek staat. Dan voel je je stom omdat het jou niet lukt, want het moet toch werken volgens het boek?! En alle andere mama's lukt het ook! Nou, maak dat een keer of 3 mee en je ontdekt dat je kind een eigen kop op zijn romp heeft. Weer een fabeltje uit de weg. Maar ik moet zeggen dat als je dat eenmaal accepteert, je wel een stuk relaxter bent. Ik merk dat ik ook vaak geen zin en/of fut meer heb om de dingen te doen zoals ze volgens het boek/CB/overheersende opvatting moeten. Je stelt je doelen bij. Omdat je merkt dat ze te hoog gegrepen waren of omdat je kind iets heel anders van plan was dan jij zelf. Zo heb ik het volgende al moeten 'laten varen' : - 'ideale bevalling' werd een ziekenhuisbevalling met vacuumpomp, knip, te veel bloedverlies en een kind dat erg onrustig was - borstvoeding lukte niet - dondersteentje ging niet uit zichzelf slapen en heb haar toen ingebakerd - vaste voeding leren eten heeft hier 2 maanden geduurd - erg veel ritme is hier niet te vinden Maar het geeft allemaal niet want nu gaat het ook prima. Soms wil ik ook wel zeggen van ach het is allemaal niet zo romantisch maar ik vind dat iedereen het recht heeft om er zelf achter te komen hoe ze het vindt om moeder te zijn. De een is de ander niet. Je kunt het met niks vergelijken en niemand kan je zeggen hoe het is om moeder te zijn. Dat maakt het de zwaarste taak ter wereld als je het mij vraagt. Maar ook de leukste! Ongemerkt leren die guppies je een heleboel over je eigen opvattingen en vastgeroeste visie. Yelena heeft mij geleerd om flexibeler te zijn en ze heeft me laten zien dat ik gewoon een onwijze perfectionist ben. Ik leg de lat in veel opzichten heel hoog voor mezelf en daardoor raak je eerder gestresst als iets niet lukt. Een heel waardevol cadeau om dat in te mogen zien als je het mij vraagt. En gewoon elke dag die glimlach, dat eigenwijze hoofdje als ze iets niet mag.....yeah! Ik was nooit moeilijk met haar toevertrouwen aan familie. Ik vind het juist erg leuk dat ze nu groter is, zo'n baby'tje is maar fragiel en kan nog niks. Ik vind het steeds leuker worden. Ik zeul haar overal mee naartoe! Mensen reageren vaak op haar, ze is heel extravert en geniet van gezelschap.
Ik zit ook nog steeds op die roze wolk!! Geniet nog elke dag zo intens van ons wondertje. We hebben er 3 jaar overgedaan en mmm en vanaf zijn geboorte is mijn leven zo in positieve zin veranderd. Ben echt 1000% gelukkiger nu hij er is. Ik merk wel dat het moederschap iets veranderd want ik kan bijvoorbeeld steeds iets langer zonder hem. Ben het echt aan het oefenen aangezien ik a.s. donderdag voor de eerste keer een hele dag moet werken. En vrijdag gelijk hele dag cursus pfffff. Ik heb het er moeilijk mee om weer te gaan werken want wil eigenlijk geen seconde van hem missen..........de tijd gaat al zo snel en kan je niet meer terugdraaien.
hier geen roze wolk, ook niet gehad. niet vanwege mijn kinderen, maar door een postnatale depressie. waarschijnlijk had ik die al na mijn eerste en ben ik daar niet van hersteld, nu is de klap nog harder. maar ik herken wel dat je op den duur weer meer naar jezelf gaat kijken. ik kan nu soms echt genieten van een middagje de stad in met mijn mams en de kinderen bij papa. ik heb nu ook geleerd dat ik goed voor mezelf moet zorgen, wil ik goed voor mijn kinderen kunnen zorgen. ik durfde mijn oudste eerst nooit weg te brengen. smste op mijn werk continue hoe het ging. nu gaat hij regelmatig logeren bij opa en oma, zodat ik even kan bijtanken. en als er een week is waarin het met mij heel slecht gaat is hij ook wel eens 3 dagen bij hun. (niet bij anderen, daar heb ik dan weer geen vertrouwen in haha)