Misschien dat er meer meiden zijn die zich herkennen in mijn verhaal. Altijd gedacht dat ik misschien niet zwanger zou kunnen raken, ik had nl. geen cyclus dus ook geen eisprong dacht ik. Groot was onze verbazing en geluk dan ook toen ik eigenlijk direct nadat we gestopt waren met voorbehoedsmiddelen, zwanger bleek te zijn. Ik dacht ik beleef dit op een grote roze wolk. Maar vanaf het begin maak ik me echt veel te veel zorgen. Was het in het begin nog 'eerst de 3 maanden maar doorkomen', vervolgens werd het 'als ze maar niets afwijkends zien bij de 20 weken echo', om daarna meteen over te gaan op 'als ons kindje maar de grens heeft bereikt van levensvatbaarbaarheid'. Ik maak me echt zorgen om van alles en nog wat. Over mijn gewicht, of ons kindje geen suikerbaby wordt want ik snoep en eet veel meer dan ik normaal deed, of ons kindje geen listeria heeft gekregen van dat broodje brie dat ik heb gegeten, of ons kindje wel gezond is, of ik het allemaal wel aankan, over de slapeloze nachten die gaan komen, over dat de stress die ik heb mijn kindje niet beinvloedt, dat hij nog wel goed gaat liggen (want hij ligt nog in stuitligging) etc etc. Ik kan nog wel even doorgaan. En ik heb dan ook regelmatig paniekaanvallen. Dan zie ik het allemaal niet meer helder en ben zooo bang dat er iets mis is. Ik heb hier al een aantal keren met de VK over gepraat en mijn vriend is mijn steun en toeverlaat maar ik kan het allemaal niet loslaten. Ik word er gek van. Vannacht was ons kindje zo ontzettend druk in mijn buik dat ik beneden ben gaan zitten. Opeens leek het wel of hij stuiptrekkingen kreeg. Het was zo eng. Nou, daar ging ik weer. Huilen, huilen, huilen. Angst, angst, angst. Ik ben dus totaal niet zoals ik van mezelf had gedacht dat ik zou zijn als ik eenmaal zwanger was. Bij mij is het niet 'in blijde verwachting' maar 'in angstige afwachting'. En dat vind ik zelf ook zo jammer. Ook mijn vriend kan er daardoor niet goed van genieten. Ik ben af en toe zo ontzettend mezelf kwijt... Ik besef heel goed dat dit voor meiden die moeilijk zwanger raken haast niet te bevatten is en dat ik niet moet 'zeuren', ik had het van mezelf echt nooit verwacht. Maar feit is dat ik er maar moeilijk van kan genieten...
Sorry ken deze angst ( nog ) niet. Vind het wel heel jammer voor je dat je niet van je zwangerschap kan genieten. Probeer alle zorgen naast je neer te leggen ( misschien makkelijker gezegt dan gedaan ) en probeer van de laatste paar weken te genieten. Je zit al op week 33 en tot nu toe ik ( neem ik aan ) alles goed. Dus probeer je zelf niet gek te maken en geniet ervan!
Hoi, dank je voor je reactie. Het is ook niet zo dat ik helemaal niet geniet, hoor. Maar helaas heb ik zo van die dagen....zoals na vannacht dus. Ik moest het gewoon even kwijt. Ik geniet als ik ons kindje voel bewegen, ik geniet als ik die kleine kleertjes zie, ik geniet als ik in de kinderkamer sta. Ik geniet iedere keer als ik het hartje hoor kloppen, ik heb enorm genoten van de echo's. Maar het valt me van mezelf gewoon vies tegen. Eigenlijk ben ik enorm teleurgesteld in mezelf. Had het echt nooit gedacht. Laatst zei iemand tegen me 'jij ziet het allemaal wel heel pessimistisch in, het is ook nog leuk hoor' en toen dacht ik ze heeft gelijk, ik ben veel te pessimistisch.
Het is iets wat vaker voorkomt bij zwangeren. Zwangeren hebben zowiezo al de neiging om meer te piekeren en zorgen te hebben. Dat komt omdat je hele hormoonhuishouding op zn kop staat. Ik zelf heb het in lichte mate dat ik vooral 's avonds in bed lig te piekeren, maar voor de rest kan ik het aardig relativeren. Ik heb wel gelezen dat het na de bevalling vanzelf minder word omdat je lichaam weer in evenwicht komt.
Ik herken veel in je verhaal hoor! Ik maak me ook (nog steeds) zorgen of het allemaal wel goed komt. Ik denk steeds dat ik pas echt rust heb, wanneer ik het kindje in mijn armen kan houden. Op één of andere manier heb ik het gevoel dat het kindje veiliger is buiten mijn lichaam, dan erin. Ik probeer wel steeds het positief te bekijken, want ik besef ook wel, dat het anders nooit ophoudt. Ik wil, als het kindje er straks is, me niet vervolgens zorgen gaan maken over wiegendood, ongelukken en ziektes. Ik hoop dus ook maar dat het vooral door de hormonen komt en dat het genieten straks vanzelf gaat beginnen. Het zit ook wel in mijn aard om me altijd op het ergste 'voor te bereiden'.
Sweetvienna, wat vervelend voor je dat je door alle stress en zorgen zo weinig kan genieten... Hopelijk zijn het je (zwangerschaps)hormonen en kan je straks wel volop genieten als je kindje er eenmaal is. Dat van dat druk doen misschien kan ik je daar een beetje in geruststellen, heb zelf ook zo'n stuiterbalbaby en soms leek het wel of ze spastisch deed ofzo, het voelde alsof ze een soort epileptische aanval had oid (zoals je op tv wel eens mensen ziet hebben) , niet als gewoon trappen of bewegen. Heb toen ook de verloskundige gebeld en het uitgelegd zoals ik hierboven ook ongeveer heb beschreven en volgens haar kon het echt, echt geen kwaad en doen ze dat gewoon soms...Helemaal niets om je zorgen over te maken. Maar veel sterkte ermee... En neem het jezelf niet kwalijk joh daar heb je helemaal niets aan!
Hoi Sweetvienna, Het is heel herkenbaar, ik had dat zelf ook zo. Ben trouwens één week na jou uitgerekend! Ik dacht ook dat zwanger zijn één groot feest op een rose wolk zou zijn maar dat is me behoorlijk tegengevallen. Eerst die afschuwelijke spanning in die eerste 3 maanden en dan de 20 weken echo. Ik heb nachten wakker gelegen. Het is echt logisch dat we ons druk maken want er groeit een heel lief klein mensje in ons. MAAR, vergeet niet dat hij/zij al die spanning en stress voelt! Door je zo druk te maken maak je het niet alleen jezelf erg moeilijk maar ook jouw kindje! Als een moeder teveel stress heeft dan heeft dit een ongunstige uitwerking op de doorbloeding vd placenta (weet ik van mijn verloskundige). Lieve schat, probeer het los te laten! Jouw kindje heeft niets aan een gestresste moeder! Als hij/zij straks geboren wordt dan heeft het een sterke moeder nodig, geen emotioneel wrak! Door stress kan ook jouw borstvoeding veel moeizamer op gang komen. Ik heb me de eerste maanden ook vreselijk druk gemaakt en toen heeft mijn verloskundige me alle nadelen van stress tijdens en na de zwangerschap opgenoemd en toen gingen mijn ogen open! Als je het echt goed wilt doen dan moet je echt proberen te ontspannen! Veel succes! Liefs Lara
Hoi meiden, Hartstikke bedankt voor jullie lieve opbeurende reacties. Doet me erg goed. Op dit moment kan ik het gelukkig allemaal weer wat relativeren, heb vanmiddag lekker in het zonnetje gezeten en voel me weer wat positiever. Het is gewoon zo vervelend dat ik redelijk vaak dat soort 'aanvallen' van piekeren heb. Ik sla aan het piekeren en dan gaat het van kwaad tot erger...Ik hoop idd maar dat het de hormonen zijn want zo herken ik mezelf niet echt meer. Ik ben ook, net wat Marieketjes zegt, iemand die zich altijd op het ergste voorbereidt (ook fijn dat iemand dat herkent ) maar dit slaat echt alles. Sinds ik zwanger ben, is het hek echt van de dam....Soms heb ik het idee dat ik rijp ben voor een psycholoog, zo erg zijn die piekermomenten. @Valhalla; wat fijn dat jij het herkent! Ben nu wat meer gerustgesteld. Mijn vriend wilde dat ik de VK belde maar ik heb al zoveel zorgen daar geuit dat ik volgens mij al een aardige reputatie van stresskip heb opgebouwd...En morgenmiddag hebben we sowieso een afspraak staan en mijn vriend gaat mee dus dan zal het wel ter sprake komen. Ik vind het erg fijn dat ik dit soort dingen hier op het forum kwijt kan, zodra ik het heb neergezet, is er al wat last van me afgevallen.
Hoi Lara, Dank je voor je reactie. Ik ben echt erg; als ik denk aan de effecten van mijn stress op mijn baby, dan raak ik nog meer in de stress....
sweetvienna, gelukkig kun je er op een boel momenten wel van genieten! beleef die momenten heel bewust. een roze wolk hoeft niet en je MOET niet de hele tijd blij en vrolijk zijn hoor, dus voel je niet schuldig of zo. ik weet niet of dat het is, maar als je schrijft dat het je zo van jezelf tegenvalt, dan bekruipt die gedachte mij. alles wat je voelt, is toegestaan. de zorgen die je je maakt, zijn ook een uiting van de liefde die je voor je kleintje voelt. sterkte en wees niet te streng voor jezelf...
Ik denk dat het heel normaal is om je zorgen te maken, de een wat meer dan de ander. Maar probeer ook echt te genieten, een eerste zwangerschap heb je maar 1 keer! Ik heb ook veel genoten, maar achteraf gezien, had ik het meer willen doen, die tijd komt namelijk nooit meer terug! (sorry, wordt een beetje sentimenteel ). Ik heb me ook veel zorgen gemaakt in mijn zwangerschap, leefde van echo naar echo (heb er meerdere gehad ivm via medische molen zwanger) en van mijlpaal naar mijlpaal (wat jij ook al omschrijft). Heb ook regelmatig huilend op de bank gezeten omdat ik me zo'n zorgen maakte (nu is uithuilen juist wel goed denk ik, dan ben je je emoties even kwijt). En daarna weer andere zorgen, ivm wat mijn nichtje heeft meegemaakt, en dat ga ik hier niet neerzetten, want dan ga jij je ook weer meer zorgen maken . Succes en heb vertrouwen in jezelf en je kindje, het gaat nu goed en dat zal het heus wel blijven gaan! Liefs, Snoopy
Hoi, Wat vervelend voor je dat je zo piekert en zorgen hebt! Als je het zelf niet goed los kunt laten en je hebt er heel veel last van, zou ik je aanraden om toch eens met iemand 'van buiten', bijvoorbeeld de huisarts of een psycholoog te gaan praten. Niet omdat je een 'probleemgeval' bent, of zoals je zelf zegt: 'zo erg ben ik', maar omdat het je echt kan helpen. Een zwangerschap, zeker als die zo gewenst is als bij jou, kan heel veel veroorzaken, spanning, angst en onzekerheid. En soms overrompelt het je en kom je daar zelf moeilijk uit. Want blijkbaar lukt het je zelf niet zo goed om het piekeren te stoppen en geruststellende opmerkingen van de vk of anderen blijven niet zo lang hangen, lijkt het. Het is fijn als iemand daar met jou naar kijkt, je soms in de realiteit terugbrengt en uit de piekerspiraal helpt. Ik zou het je echt aanraden, voor jou en voor je kindje! Stress doet niemand goed he? Ga eens met de huisarts overleggen wat hij/zij ervan denkt. Heel veel succes, Yule
Hoi meiden, Vandaag gaat het gelukkig ook weer wat beter. Heb vannacht een redelijk goede nacht gehad (vermoeidheid speelt ook wel een rol in die 'buien' heb ik gemerkt). Vanmiddag naar de VK dus dat vind ik ook altijd wel fijn. Ik zie het nu weer positiever in. @Bri; door jouw reactie voel ik me meteen al wat minder schuldig! Het is idd ook een uiting van liefde voor ons kleintje! Zo had ik het nog niet gezien! @Yule; ik heb met mezelf afgesproken dat als ik merk dat het na de geboorte van ons kindje nog niet vermindert (wel even de tijd gunnen want de 'kraamhormonen' doen ook een hoop...) en ik dan ook weer veel spoken zie ik idd ga praten met een professioneel iemand. Ik wil heel graag genieten van ons kleintje en als dat het in de weg gaat staan, dan meld ik me bij de huisarts. Heb nog es na zitten te denken (zat er maar een aan en uit knop op ). Ik denk zelf dat de oorzaak, naast de 'normale' zorgen die je kunt hebben in een zwangerschap, ook wel gelegen is in het feit dat ik de laatste jaren op het gebied van ziekte mn portie wel heb gehad. Ik heb maar weinig vertrouwen in mijn eigen lichaam en mijn eigen gezondheid...Ik kan me soms gewoon niet voorstellen dat mijn lichaam dit KAN. Waar anderen er misschien eerder vanuit gaan dat 'dat soort dingen anderen overkomt', heb ik de gedachte 'waarom zou het bij mij wel goed gaan?' De pessimistische inslag dus. Wat betreft mn ziekte heb ik al heel wat gesprekken gehad met psychologen en ik weet wel wat je moet/kunt doen om negatieve gedachten om te kunnen buigen in positieve gedachten. Maar dat is echt niet makkelijk. En als ik dan eenmaal zo'n paniekaanval heb, krijg ik het gewoon niet voor elkaar en verdwijn er zo'n beetje in. En idd. zoals Yule al zei, de gedachten en gevoelens tijdens mn zwangerschap overrompelen me echt.