Ik weet niet wat er met Kenji aan de hand is de laatste dagen, maar bij papa dronk ie de afgelopen dagen 's avonds om 22.00 zijn fles niet leeg. En gisteren bij mij wel. Gisteren waren overdag ook even mijn ouders hier, en Kenji begon meteen heel hard te huilen toen ons mam Kenji overnam van ons pap. En vandaag zijn ze nog even geweest, omdat ie gisteren zo moe was, en hij een kwartier nadat zij er waren naar bed is gegaan. Maar mijn vader zou de fles geven, maar Kenji was ineens vanuit het niets flink aan het huilen. Zo erg had ik het nog niet meegemaakt, zo gek! Ik weet niet of hij nu reageerde op hen, of op de hond die helemaal gek is van mijn ouders, en dus heel hard blafte op dat moment. Ik weet niet of baby's van 3 maanden al eenkennig kunnen worden, maar het lijkt er wel op iig. Ik hoop het niet! Vooral ook omdat we morgenavond een etentje hebben, 1 uur van onze woonplaats af, en hij bij mijn oma blijft. Maar kan dat eigenlijk al, dat baby's bij 3 maanden eenkennig worden?
Volgens mij verschilt dit heel erg per kindje. Mijn zoontje heeft het nu pas, sinds een maandje, een beetje. Als er visite is, kijkt ie eerst even de kat uit de boom en gaat ie huilen als wij de kamer uit lopen. Maar na 15 minuten is het weer goed en dan vindt ie het allemaal prima. That's it... Maar jouw verhaal heb ik hier vaker gelezen hoor!
Ik dacht dat eenkennigheid pas bij ca 9 maanden kwam dus dat lijkt me vroeg. Wel herkennen baby's van 3 maanden hun ouders wel. Maar dat hij zo heftig reageerde kan misschien ook te maken hebben met een bepaalde vorm van overprikkeling op dat moment? En dat ie zn fles wel of niet leegdrinkt kan ook weer te maken hebben met gewoon geen of wel trek hebben op dat moment of misschien vermoeidheid?
Eenkennigheid start over het algemeen vanaf een maand of 8. Nu is het er nog veel te vroeg hiervoor. Kindjes reageren er overigens heel verschillend op. Bij sommige merk je het heel erg, bij anderen nauwelijks. Mijn zoontje is bijna 16 maanden, maar eenkennigheid heeft hij nog niet gekend.
Overprikkeling zal zeker kunnen, aangezien onze hond dus ineens zo hard blafte. Daar schrikt ie uiteraard van. En het klopt ook dat ie bij de flessen van 22.00 erg moe was, maar dat was ie gisteravond dus ook. En toch dronk ie bij mij wel zijn fles leeg. Nou ja, ik wacht wel af hoe het zich ontwikkelt!
Hoi Jusi, Hier hetzelfde verhaal hoor! Ook toen mijn dochtertje ongeveer 3 maanden was. Bij niemand anders willen zitten of gedragen worden: huilen. Al keek er maar iemand naar haar of kwam te dichtbij: huilen. Ze leek hierdoor erg gestressed en niet relaxed. En we streven echt naar niet teveel prikkels, rust en regelmaat, ed. Thuis had ze het totaal niet en ook bij papa niet. We wisten niet waar het vandaan kwam. Op het CB gaven ze aan dat het geen eenkennigheid is maar een compliment voor ons als ouders: goede hechting. Ach ja, ik heb me er toendertijd toch wel druk om gemaakt. Ook om de reacties van andere: die van mij deed dat noooooit, die van mij ging bij iedereen op schoot.... Noud, die van mij niet Maar, na een maandje is het als een blad aan de boom omgeslagen. Ze is relaxed, opa en oma mogen haar gerust pakken, knuffelen, fles geven, etc. Ook mensen die ze niet veel ziet. Wat ik wel merk is dat ze vaker langer even de kat uit de boom moet kijken, prima toch. Ze vindt het niet zo leuk als er ineens vreemden boven de wagen hangen en koetsiekoetsie doen en over de wang aaien. Daar schrikt ze even van maar is daarna ook weer goed. Dus, bij ons een fase geweest! Groetjes
Fijn te horen dat het nog over kan gaan. Helemaal nu ik 2 december weer aan het werk moet, en hij bij mijn (schoon)ouders blijft. We hebben dus ook nog een maand de tijd.
Hier is het ook al een aantal weken zo, de ene keer erger als de andere keer. Wat hier werkt is haar eerst even de kat uit de boom laten kijken, dus veilig bij papa of mama op schoot en dan 'spelen' met de visite. Als ze eenmaal los is en lacht en kletst is het meestal goed en wil ze wel bij iemand anders op schoot. Haar gewoon geven werkt averechts, dan is ze helemaal uit d'r doen.
Esmee begon rond haar 9de maand eenkennig te worden ! gelukkig sinds 2 a 3 week stukken minder !!!! is soms heel erg vervelend , niemand kon iets tegen haar zeggen of vast houden , dan was het huilen huilen huilen !! maar denk dat het bij 3 maand nog geen eenkennigheid is hoor ! meestal begint het rond de 8 ste maand !
mijn zoontje (bijna 10 maanden) is het net een paar weken.. niet heel extreem hoor.. maar als we hem naar het kdv brengen is het wel even huilen als we hem afgegeven.. volgens de leidsters is het meteen over als we weg zijn.. maar als degene die hem aangepakt heeft dan weer aan iemand anders wil weggeven is het opnieuw huilen. als we ergens op bezoek zijn heeft hij er geen last van, maar als we thuis bezoek hebben dan wel.
Mijn dochter is ook heel erg eenkenning, met 2,5 maand was het heel erg, en nu is ze al vanaf 4,5 maand (tot heden) zwaar eenkennig! Overdag gaat het wel met de mensen die ze vaak ziet, maar 'savonds is het krijsen als iemand in d'r buurt komt of als ik even naar de wc moet ofzo.. Best lastig af en toe.. Maar ach.. uiteindelijk gaat het wel weer over..
Ik heb altijd gedacht dat de piek van eenkennigheid bij 8 a 9 maanden lag. Ons meisje was ook al ruim daarvoor begonnen met eenkennig zijn. Met 11 maanden was het plotsklaps over. Als je kindje van 3 maanden bij de één wel drinkt en bij de ander niet, kan het misschien ook aan andere factoren liggen. Misschien heeft je vriend/man hem net in een andere houding, ander licht aan of uit, zit hij op een andere plek, is de melk door de andere ouder dan normaal klaargemaakt en warmer/kouder dan Kenji gewend is, heeft papa een andere 'energie' tijdens het voeden, etc. Waarom voedt papa de ene keer en mama de andere keer? Misschien is er wel iets anders in de invulling van de avond, waardoor Kenji ook anders drinkt. Ik zou het met 3 maanden nog meer in die richting zoeken dan bij eenkennigheid, maar ons meiske is ook nooit eenkennig geweest naar één van de ouders toe, dus daarover kan ik niet meepraten. Wat betreft dat je kindje naar de oppas moet: als de oppas weet hoe Kenji de dingen gewend is, kan het daar vast prima gaan! (De eerste keer dat wij een avondje oppas hadden die 1 fles gekolfde bv moest geven, wilde Ise bijna niet drinken, maar dat gaf niet: we hebben toen we thuis kwamen gewoon zelf nog wat aangeboden en toen dronk ze wel. Kinderen zijn best flexibel )
Julia lijkt het ook te hebben, maar het blijft een combinatie van factoren. Dit weekend was ik samen met haar weer in NL, waar mijn man op dit moment is. 's Avonds heeft ze altijd een huilmomentje, en bij niemand werd ze stil, alleen bij mij. Ze heeft gewoon een vertrouwd iemand nodig, en op dat moment was ik dat. Ook al kent ze mijn man net zo goed, die was er toen een paar dagen niet geweest en dat was dan toch alweer anders. Ik denk dat het meer te maken heeft met het vertrouwde gevoel: hoe ik haar vasthoud, hoe ik rondloop met haar, mijn stem, mijn geur. Ik heb ook meer het idee dat het daarom bij anderen niet lukt, omdat ze het niet helemaal zo doen als hoe ik het doe
Ik denk inderdaad dat het een combinatie van verschillende dingen is geweest. Vandaag is namelijk (eindelijk ) de laatste kraamvisite geweest, en bij hen lag ie gewoon lekker in hun armen en was zijn best aan het 'kletsen' en lachen. Kenji is eigenlijk bijna de hele week 's middags van 14.00 tot 18.00 wakker geweest, want hij was gewoon niet moe. In bed was het krijsen en als ik op zijn kamertje kwam was ie stil. Dus is ie bijna de hele middag beneden geweest. En dat heeft hem donderdag ook genekt als ik achteraf terug denk. Donderdag en vrijdag heeft ie zowat de hele dag geslapen, hij was harstikke moe! Gelukkig is ie nu weer in zijn oude ritme, en hebben we dus weer een blije Kenji. Bedankt voor het meedenken iig!