Afgelopen vrijdag mijn tweede curettage gehad en dit was mijn derde miskraam. Daarnaast ons zoontje verloren bij 20 weken afgelopen november. Ik zit nu op een punt dat ik even niet weet hoe verder. 10 september heb ik nacontrole bij de gyn en dan zullen we ook meer te weten gaan komen over een doorverwijzing naar de miskraam expert en evt experimentele behandeling. Het lastige is dat ik in de tussentijd maar moet afwachten terwijl de toekomst onzeker is. Dit vind ik erg lastig, hoe doen jullie dat?
Lieve mamavanle, Wat vreselijk!!... Ik kan je er helaas geen antwoord op geven.. ik wens jullie wel heel veel sterkte!! Helaas weet ik uit ervaring hoe zwaar het allemaal kan zijn!! Je moet door! Blijf wel de positieve dingen in het leven zien, en blijf praten!! Dat is het enigste wat ik je kan meegeven ook al klinkt dat moeilijk! En voor een ander is het soms 'makkelijk' zeggen.. maar de reden dat ik je geen antwoord kan geven is omdat ik op dit punt ook even niet weet hoe nu verder... hoe ik alles moet doen.. alleen dat ik toch ergens positief probeer te blijven (ondanks dat ik heel snel negatief kan zijn..) en ik blijf praten vooral met m'n man.. Veel sterkte! Veel liefs, x
Per dag kijken en niet teveel piekeren, probeer hoop te houden.. T is moeilijk, ik hou mezelf ook half staande dus sterkte!
Lieve mamavanle, wat heftig allemaal! Ik begrijp het gevoel. Zelf heb ik 'maar' 2 miskramen gehad en ook mij heeft de onzekerheid soms in zijn macht. Dingen die mij wel wat helpen zijn: - er veel over praten - er open over zijn naar de buitenwereld - dit forum - een concreet plan hebben (bijv met je gyn, zodat je van afspraak naar afspraak of naar meting/onderzoek kunt kijken. kleine stapjes dus) - afleiding zoeken door leuke dingen te doen Wat ik heel moeilijk vind is als mensen in onze omgeving bekend maken dat ze een kindje krijgen (en dat gebeurt op het moment heel veel). Misschien heeft iemand daar nog tips voor? Heel veel sterkte gewenst in ieder geval!
Wat naar dat je dit mee hebt moeten maken . Helaas is het iets waar je op den duur mee om leert gaan maar wat ongelofelijk moeilijk blijft. Keer op keer teleurstelling in jezelf en je lijf, en schuldgevoelens naar je partner toe. Wij hebben na de 3e mk en dokters bezoeken in het buitenland heel rigoureus het roer om gegooid. Zo wilden wij niet verder, met alleen onze kinderwens nog als doel in ons leven. Er is zoveel moois op de wereld om samen te beleven. Dit luchtte voor ons allebei heel erg op, na 4.5 jaar ploeteren en verdriet. De ronde erna was ik zwanger... Begrijp het nog steeds niet. Enige wat ik anders heb gedaan is vitamine D en omega 3 slikken. Blijkbaar zat daar toch een knelpunt voor mij. Probeer erover te blijven praten, met elkaar maar ook met mensen die dichtbij je staan. Zwangeren om je heen zijn heel erg moeilijk. Ik heb destijds voor mezelf gekozen en ben ze uit de weg gegaan. Maar iedere aankondiging was weer een klap in mijn gezicht. Gelukkig wist iedereen van onze geschiedenis dus er werd heel erg rekening gehouden met in mijn omgeving over zwangerschap praten. Moet zeggen dat ik nu zelf nog steeds niet heel makkelijk over mijn zwangerschap praat. Dus is wel iets wat je je leven lang meeneemt.
Ons verhaal is eigenlijk gelijk aan dat van Madelein. Ook ruim 4 jaar geprobeerd, 3 vroege miskramen, vele onderzoeken. Tussen de miskramen in stortten we ons op ons werk, studie. Van alles om onze gedachten maar af te leiden. Uiteindelijk hebben ook wij besloten dat we ons leven er niet meer door lieten beheersen. Het kostte teveel, er is zoveel moois. Dus wij hadden afgesproken dat we het nog een jaar of 4 aan zouden kijken, dan ons grote huis zouden verkopen, klein huisje terugkopen en veel gaan reizen. Ik heb m'n baan, waar ik doodongelukkig was, opgezegd en zou voor mezelf gaan beginnen. 1 juli werkeloos en 24 juli een positieve test. En tot dusver gaat het allemaal goed. Wat er anders is? Ik ben in de tussenliggende jaren met m'n kop tegen een enorme muur gelopen, heb flink aan mezelf moeten werken en ben nu veel rustiger. Wellicht speelde dat mee. Wat ik wel geleerd heb, is dat je de tijd moet nemen om te rouwen. Dat kan zowel rouwen om een verloren kindje zijn, als om het feit dat je ongesteld geworden bent. Mijn man steunde me ook goed als ik weer eens iemand las dat iemand zwanger was. Dan kon ik echt even goed janken. Dat luchtte voor mij op. En op kraamvisite, feliciteren ed deed ik wanneer het mij uitkwam. De pijn door de confrontatie kun je op het ene moment nou eenmaal beter aan dan op een ander moment. Er is geen gouden regel hoe hiermee om te gaan. Wat je eventueel kunt doen is kijken of je contact kunt zoeken met een psycholoog of iemand die gespecialiseerd is in rouwverwerking of specifiek zaken als het jouwe. Als ik lees hoe snel dingen elkaar opvolgen, kan ik me voorstellen dat je de dood van je kindjes nog niet (helemaal) verwerkt hebt. Sterkte!
Hier ook meerdere miskramen. 2x een MA rond de 10 weken en 11x een vroege miskraam. Tussen week 5 & 6... Maar toch een mooie dochter gekregen. Hoop houden is moeilijk heel moeilijk zelfs. Bij ons is er nooit echt een rede gevonden maar bij de zwangerschap van onze dochter utro gestandaardiseerd gebruikt. Of dat het geweest is? Geen idee wij denken van wel.
Heel moeilijk, maar zo ontzettend waar!! Dit gevoel komt nu onwijs bij mij binnen, na 2 mk en ons overleden zoontje. Er is een soort rust over me heen gekomen van 'nu is het even genoeg'. Kan ook nog rouwproces zijn. Sowieso een ontzettend raak bericht, Phoenixxx!!