Wanneer en hoe straf jij?

Misschien een beetje off topic, maar heb je hier al eens op een rustig moment met hem over kunnen praten? Zo van: gisteravond was je je zusje de hele tijd aan het aantikken, terwijl zij heeft gevraagd om te stoppen. Waarom doe je dat? Hoe zou je dat zelf vinden?
Zeker als je dit op een open, betrokken manier kunt aankaarten waarbij je ook oprecht interesse hebt in zijn beleving, kun je soms tot heel verrassende inzichten komen... En laat je kind ook vooral meedenken in hoe het anders kan, of wat hij prettiger zou vinden e.d. Wellicht kun je tot een compromis komen.

(ik ga er vanuit dat kinderen nooit iets 'zomaar' doen, ze willen met hun gedrag bewust of onbewust iets bereiken, het waarom ze iets doen kan heel verhelderend werken. Niet dat het dan altijd makkelijk is om iets mee te doen, opvoeden blijft pittig )

 

Ik straf alleen als er echt duidelijke afspraken zijn geschonden en het in verband staat.
Wanneer ze bijvoorbeeld een straat over zijn gestoken met buiten spelen terwijl ze goed weten dat dat niet mag, mogen ze de dag erna niet buiten spelen bijvoorbeeld.

Heel af en toe stuur ik ze eerder naar bed, maar dan komt het gedrag ook voort uit pure vermoeidheid, dus dan is het ook echt nodig

Ik ben meer een prater dan een straffer, dus bij gedrag wat voor mij onacceptabel is wordt dat de volgende dag (wanneer het rustiger is) een gesprekje. Driftbuien ed komen in mijn ogen door een innerlijke onrust, dus ik pak liever de oorzaak aan dan de manier van uiten.

 

Hier wordt er niet per sé straf gegeven alswel dat er een consequentie zit aan bepaald gedrag. Dus bv dochter moet naar binnen komen van buiten spelen om zich klaar te maken voor bed. (Ik bel haar dan op haar kids watch) Als ze daar heel lang over doet gaat dat ten koste van de tijd die ze na het klaar maken voor bed nog beneden kan zitten. Want de afspraak is om 19.30 naar bed en die afspraak blijft staan.

Als een kind zit te klieren (mijn jongste dochter heeft er een handje van om echt ruzie te zoeken) dan haal ik haar uit de situatie weg. Dus als ze een zus kliert op de kamer van die zus, dan moet ze daar weg. Of als ze beneden zit de klieren en ze stopt niet na verzoek, dan stuur ik haar even naar haar kamer. Ze mag dan wel zelf weer terugkomen als ze denkt dat ze het weer gezellig kan houden. Als ze dan terugkomt en ze gaat toch gewoon weer door, dan moet ze naar haar kamer en beslis ik wanneer ze er af mag. Dan ga ik eerst even met haar erover praten.

 

Ik 'straf' alleen in de zin van logische consequenties en alleen direct. Dus als ze vandaag dit doen mogen ze morgen niet dat, dat gebeurt hier niet. Ik geloof totaal niet dat dat enige zin heeft. Je krijgt er alleen zo'n negatieve sfeer van.

Wat voorbeelden;
Als ze met iets gooien leg ik dat even weg.
Ook als ze erg wild doen met iets en ik denk dat er daardoor iets kapot kan gaan, dan waarschuw ik en als ze dan doorgaan leg ik het weg.
De oudste wil nog wel eens een drama opvoeren als ze haar zin niet krijgt en dan gaan gillen of slaan/schoppen/bijten. Dan mag ze even elders verblijven, maar met de boodschap dat ze terug mag komen als ze denkt dat ze normaal kan doen.
En als we op straat zijn en ik wil dat ze ergens blijven staan of op de stoep blijven ofzo en ze luisteren niet, dan pak ik ze bij hun hand. En dan zeg ik ook gewoon dat ik dat doe omdat ik ze nog niet kwijt wil

En verder leggen we altijd uit waarom iets niet mag of kan, bijv omdat het dan kapot kan gaan of omdat het anders te laat wordt en ze de volgende dag te moe zijn voor school, zwemles etc (als ze langer tv willen kijken savonds ofzo) eigenlijk werkt dat prima.

 

Wat heeft niet buiten spelen te maken met zusje plagen of een brutale mond?
Ik zoek een straf altijd in het verlengde van wat er is gedaan.
Bijvoorbeeld ergens mee gooien dan ben je dat kwijt enz.
Sowieso moet de consequentie (ik doe niet aan straf) direct op de actie volgen
Vanavond geen boekje als er smiddags iets is voorgevallen is te ver weg voor het kind
Stel hij wil zich niet aankleden na het douchen s'avonds
Dan geef ik wel aan " als je zo treuzelt blijft er geen tijd over om een boek te lezen voor je gaat slapen, je hebt nog 5 minuten tot bedtijd"

 

Wauw, zijn zusje geeft haar grens aan en hij gaat er steeds overheen. Het is haar bed, haar omgeving!
Als jij dan ook nog 3x moet waarschuwen, lijkt me niet ok.

Hier zijn de regels duidelijk, ik waarschuw 1x en dan kan je straf verwachten.
Als mijn zoon niet luistert, dan vraag ik waarom hij dat doet en ik spiegel zijn gedrag. Ik geef ook aan dat hij iets doet waarvan de ander dat niet wil en dat hij over de grens gaat, die (in dit geval zijn zusje heeft aangegeven).

Doordat ik consequent ben, weten ze beter na de eerste waarschuwing. Ik ga niet 3x waarschuwen, daarnaast ben je met zusje bezig in haar tijd.

Je hebt hem nu straf gegeven (geen boekje lezen), nu zou het nu laten rusten.
Nu heb je de tijd om na te denken wat een goede straf zou zijn. Ik vind straf een groot woord hiervoor, ik noem het eerder consequenties.
Hier helpt 1 dag tablet of computer of xbox straf erg goed (houdt hij van buitenspelen, dan blijf hij maar eens een dag in zijn kamer of tuin).
Of huisarrest als ze weer eens een grote mond hebben (en dan bedoel ik niet een beetje tegengas, maar behoorlijk brutaal).

Een 8 jarige weet prima dat hij de vorige dag iets gedaan heeft, dus een actie op zijn gedrag de volgende dag is geen probleem.

 

Dit werkt prima als ze klein zijn.

 

En waarom niet als ze groter zijn? En wat versta je onder klein, tot welke leeftijd?

 

Ja hoor! Ik denk dat een 8 jarige prima in kan zien, dat het langs de kant van een voetbalveld om 9 uur 's ochtends heel koud is als je niet beweegt en dat je daar bent omdat je hem een plezier doet, want hij vindt het leuk dat jullie kijken.
Alles hoeft echt niet in het teken te staan van het kind hoor. Groot gelijk heb je.

 

Vanaf een jaar of 8 snappen ze de regels wel en buigen ze ze om naar hun eigen situaties.
Blijven praten kan altijd. Je kan dan afspraken maken en als ze zich er niet aan houden, volgen er consequenties.
Ik moet er niet aan denken dat ik nu nog iets moet afpakken omdat ze met iets gaan gooien... ze zijn bijna 11 en 8, dat weten we wel.

 

Hier laatst zoonlief van 6.5 geconfronteerd met zijn gedrag. Door zelf dat gedrag te vertonen

Dus antwoorden zoals hij deed ( jaaahaaaa)

Door hem heen praten

Weglopen als hij wat zei

Vervelend doen

Etc. Kan je vertellen binnen de kortste keren had hij door dat het heeeeeel vervelend is. Daarna goed gesprek gehad en gaat super nu

 

Hier een 8 jarige die ook regelmatig grenzen opzoekt. Of ik straf ligt aan de situatie. Als zijn tabletten (voor ADHD) zijn uitgewerkt en hij midden in de rebound rottigheid uithaalt (op de banken springen, rond rennen in de kamer, broerlief dwarszitten, schreeuwen, driftbuien) kan ik hem niet straffen, hij kan er nl. niet zoveel aan doen en de rebound op zich kost hem al heel veel energie, (mij trouwens ook) wel zeg ik hem dan een poosje op zijn kamer te gaan spelen/lezen/schommelen o.i.d. dan zijn er minder prikkels en zit hij alleen zichzelf nog dwars.
Bij getreuzel voor het naar bed gaan geef ik hem een x aantal minuten, wijs dat aan op de klok en zeg erbij dat ik niet voorlees als hij na die tijd pas klaar is. Tegenwoordig doe ik dat `s morgens ook (heb ik alleen nog geen goede consequentie bij) en het werkt best goed.

Straf is hier meestal voor broertje plagen of een grote mond en bestaat over het algemeen uit: een dag geen schermtijd. Hoewel ML hier consequenter mee is dan ik, ik vind de schermtijd nl. wel een oplossing voor het rebound-probleem. Een poosje op de DS helpt nl. super dan.
Een dag niet naar buiten heb ik alleen mezelf maar mee, zl vermaakt zich toch wel.
Ik zoek dus nog goede alternatieven

 

Ja oké je past het aan aan de leeftijd je kinderen passen hun 'misdragingen' ook aan door de jaren heen maar het principe blijft hetzelfde.mijn kinderen zijn 5 en bijna 3 maar die snappen de regels ook wel hoor. Al vind ik niet gooien eigenlijk geen regel maar gewoon fatsoenlijk gedrag, daar zou geen regel voor nodig moeten zijn.

 

En juist nog beter als ze groter worden.

 

Ik straf niet door dingen te ontzeggen zoals vanavond geen tv of geen boekje voorlezen.

Als hier niet geluisterd wordt na waarschuwen (ik tel tot 3...) dan is meestal de sanctie dat ze even apart moeten staan. Thuis in de gang, maar het kan ook bv in een winkel.
Ik ben daar erg consequent in, ze weten dat als ik 3 zeg, het te laat is. Misschien heb ik hele makkelijke kinderen (nou ja... ) maar dat werkt hier goed. Ze weten dat ik geen loze dreigementen doe, ik denk dat dat al scheelt.

 

Dat kan een 8-jarige prima begrijpen. En in de uitleg erbij kan je ook vertellen dat je niet voor je lol naar de woonboulevard gaat, maar omdat je iets nodig hebt (zou voor mij in elk geval gelden).
Overigens hoeven ze bij mij ook niet perse overal mee naartoe als het anders te regelen is. Maar soms dus gewoon wel.

Straffen vermijd ik zoveel mogelijk. En zeker uitgesteld straffen doe ik nooit. Ja een 8-jarige begijpt waarom hij een dag later iets niet mag. Maar dat eil niet zeggen dat de straf nog effectief is. Ik probeer zoveel mogelijk positief op te voeden. Belonen van goed gedrag met complimentjes. Uit mijn slof schieten(mijn eigen ongeduld is dat ) en uit de situatie halen bij vervelend gedrag. Later rustig bespreken indien nodig.

 

Ik straf niet vaak. Laatste keer...? Volgens mij iets met pesten en buitensluiten van haar zusje. Een goed gesprek over onderliggend gevoel (jaloezie) gehad en een straf gesteld (2 avonden vroeg naar bed). Om te onderstrepen dat het gedrag (pesten en buiten sluiten) mijn absolute grens is.

In jouw voorbeeld vind ik de behoefte van jouw zoon prima, heel lief zelfs dat hij knus bij z'n zusje wil liggen. Dat zou ik benoemen als positief. En tegelijk aangeven en ook vragen aan zusje waarom broer niet bij haar mag liggen. Dan kan ze zelf de reden geven en mag je van je zoon verwachten dat hij niet doordramt, maar nee accepteert. (Je wil graag gezellig bij x in bed liggen, alleen wil ze dat vanavond niet). Vast een volgende keer wel weer.

Gaat hij dan door met zijn gedrag dan stuur je hem naar zijn eigen kamer.

Dus: aanspreken op zijn gedrag. En nog veel belangrijker, want dat voorkomt vervelend gedrag: Heb begrip voor zijn gevoel. Wat milder zijn. Want hij hoeft het niet fantastisch te vinden dat hij niet bij z'n zus in bed mag liggen/mee moet naar de woonboulevard/ kleding kopen. Alleen mag jij hem leren hoe hij die emoties mag beheersen . Leuk toch? (Tenminste, ik vind het echt heel leuk nu de kinderen ouder worden).

 

Ik hoef eigenlijke zelden of nooit te straffen. Met name de oudste is heel gevoelig. Als ik maar iets boos kijk of klink, is hij al ernstig onder de indruk. Gewoon zielig, net een geslagen hondje. Het is dat hij geen staart heeft maar je ziet bijna voor je dat hij hem tussen zijn benen steekt, wanneer ik vertel dat ik niet blij ben met wat hij deed / zei omdat ... (vul maar iets in). Hij gaat dus ook niet ergens mee door, nadat mijn man of ik heeft laten merken dat niet goed te vinden.

De enige uitzondering is ruzie met zijn broertje. Dan willen ze over en weer nog wel eens doorgaan met uitlokken / jennen. Daar zitten ze dan denk ik nog te veel middenin om naar ons te kunnen luisteren. (Er moet dan eerst nog even iets teruggedaan / teruggezegd worden). Dat eindigt er meestal in dat we beide kinderen naar hun eigen kamer sturen. Of één van beiden, als er een duidelijke aanstichter is. Dat is geen hele zware straf, want die kamers puilen uit van het speelgoed. Het gaat ons er meer om dat ze even uit de situatie zijn. Jongste gaat meestal blijmoedig op zijn kamer zitten spelen. De oudste trekt zich dat heel erg aan en gaat meestal op bed liggen huilen. Na een paar minuten roepen we ze dan weer bij ons en praten we het uit.

De jongste is 3, wordt over een paar maanden 4. Hij is wat minder braaf en ook minder gevoelig dan zijn broer. Vanwege zijn andere gedrag moeten we op zich voor hem wel wat strenger zijn. Maar hij is ook nog wel vrij jong natuurlijk. We zetten hem wel eens voor staf apart. Maar dan wel meteen. Dus als hij zijn broer zit te vervelen, moet hij op dat moment bij zijn broer weg. Als hij iets pakt wat hij niet mag hebben, pakken we dat af. Loopt hij buiten verder weg dan afgesproken, moet hij aan de hand lopen. Is hij bij het naar bed brengen aan het vervelen en treuzelen, lezen we een keer niet voor omdat daar geen tijd meer voor is.

De 'straf' volgt dus meteen op het gedrag en heeft daar ook direct verband mee. Dat vind ik voor zulke jonge kinderen heel belangrijk. Bij oudere kinderen kan de tijd tussen het gedrag en de maatregel wat verder uit elkaar liggen, maar vind ik het nog steeds wel het beste als er wel een verband tussen zit. Het liefst eigenlijk dat de straf meteen een manier is om het 'vergrijp' te herstellen, écht goedmaken dus. Zo vind ik bij tieners het opruimen van vuurwerkafval een prima maatregel na het te vroeg afsteken van vuurwerk. En dat daar dan misschien 1 of 2 weken overheen gaat, maakt op die leeftijd niet zoveel meer uit.

Jouw zoon zit met 8 jaar nog een beetje tussenin. Ik denk dat een straf dan niet per se meer à la minute hoeft te zijn, maar toch wel dezelfde dag nog. Ik zou dan niet de andere dag nog straf geven. Wel een rustig gesprek over zijn gedrag, waarom hij dat doet (wat denkt / voelt hij op dat moment?) en wat dat betekent voor zijn zusje en voor jou. Want zijn gedrag doet ook iets met jullie.

 

Je kinderen zijn niet hetzelfde. Dus dat hij iets wel leuk vindt, betekent niet dat zij het ook (altijd) leuk moet vinden. Het kan best dat voor hem geldt 'hoe meer zielen, hoe meer vreugde'. Terwijl zij soms 1 op 1 tijd met jou nodig heeft. Dat is allebei prima.
Je zou natuurlijk met haar in gesprek kunnen gaan over het feit dat het gezellig is als hij er ook bij mag. Maar ik zou dan eerst willen weten waarom ze hem er niet bij wilde hebben. Je zoon en misschien jijzelf kunnen het misschien betitelen als 'flauw'; als zij er behoefte aan heeft om die tijd voor het naar bed brengen even lekker helemaal alleen aandacht te krijgen van mama dan is dat gewoon zo. Ik kan me er alles bij indenken, in ieder geval.

Maar nog afgezien van het feit of je het van haar 'flauw' vindt of niet... je zoon heeft wel gewoon te luisteren! Als jullie dochter meerdere keer aangeeft dat zij iets niet wilt èn jij bevestigt dat ook nog eens door hem weg te sturen, dan heeft hij gewoon te luisteren.

Er is bij mij best ruimte voor een goed gesprek over regels. Er valt ook best wat te onderhandelen en aan te passen. Maar als puntje bij paaltje komt, zal een kind gewoon moete doen wat ik besluit. Of hij het er nu mee eens is of niet. Net zoals ik me ook aan bepaalde wetten en regels moet houden, of ik het er nu mee eens ben of niet. Soms is het gewoon zoals het is en daar heb je het dan mee te doen. Ik vind dat je zoon dat ook gewoon moet leren. Dat zal best strijd opleveren (bij het ene kind veel meer dan bij de ander.) Maar ik ben ervan overtuigd dat je je kind echt een grote dienst bewijst als je hem leert dat je niet altijd je zin krijgt.