Dochter (5) hoef ik eigenlijk nooit te straffen. Die is ook wel van de regeltjes en rechtvaardigheid. Die ondervindt hooguit de consequenties van haar eigen gedrag (als je teveel treuzelt, is er geen tijd meer voor een verhaaltje, of word je door mama aangekleed met wat mama uitzoekt, of als je iets stuk maakt of toch ondanks mama's waarschuwing mee naar buiten neemt en het kwijtraakt, heb je het niet meer). Als peuter raakte ze zichzelf nog weleens kwijt in drukte of frustratie, dan moest ze even afkoelen op haar kamer, maar dat was nadrukkelijk geen straf. Zoon (3) daarentegen is wat meer van het opzoeken van de grenzen, en het kijken wat er gebeurt als je daar overheen gaat. Of hij is agressief naar (vooral) zijn zus. Die belandt dus nog weleens op de gang, na 2x waarschuwen of na ernstiger vergrijpen als bijten direct, altijd maar heel kort, de actie van naar de gang is al eigenlijk genoeg. Hij moet dan zelf benoemen wat er niet goed ging, en na een sorry en knuffel mag hij weer komen. Soms houd ik hem wel even weg bij zijn zus, zodat zij ook even rustig kan knutselen of met barbie's spelen.
En soms is het gewoon omdat mama het zegt, daarom, punt klaar. Soms blijft dochter erover praten en haar mening geven over iets wat ik niet wil, dan ga ik niets meer uitleggen, het gebeurt niet. (punt).
Ja dat mag, zelf ben ik daar niet zo van. Hier weten ze dondersgoed dat nee nee is. Ik probeer zelf wel uit te leggen waarom, maar dat wil niet zeggen dat ik van mening verander.
Heb ze eigenlijk nooit echt straf gegeven. 1X mocht dochter niet op computer omdat avond daarvoor stiekem op ipad zat ipv huiswerk maken. Maar ze moest het gewoon alsnog maken dus had toch geen tijd Zoon een keer straf gehad omdat hij 7 uur savonds stiekem na buiten was gegaan zonder te vragen. ( toen 7 jaar).Dag er op mocht hij toen niet buiten spelen. Maar was best trots op zijn grote jongens straf Verder praten we eigenlijk alles wel uit. Doen ze iets waar ik niet mee eens ben vertel ik waarom en of dat ook anders kan ( bijv praten ipv gillen, niet met spullen gooien Etc). Ze krijgen dan een waarschuwing. Vaak leren ze daar al voldoende van. Komen samen wel tot een oplossing. Spullen afpakken zou ik niet doen, mogen ook niet zomaar aan mijn spullen zitten waarom heb ik dan wel recht om dat van hun af te pakken? Gillen of slaan is ook geen optie, mogen hun ok niet. Blijft over praten, uitleggen wat ik niet oké vind, laten nadenken waarom ze het deden en eventueel sorry zeggen
Hmm. Hier is bij ons ook wel wat verschil in. Mijn man is heel streng opgevoed en ze hadden zelfs thuis een soort stok/tak staan waarmee je een tik voor je kont kreeg als je straf had. Zodra onze oudste begon te kruipen, hebben we daar lang en duidelijk over gepraat. Buiten het feit dat het gewoon niet mág in Nederland, willen we dat soort lijfstraffen beslist niet in huis. Man is wel een stuk strenger dan ik en straft anders. We hebben daarom afgesproken: wie erbij is, straft. Dat weten de kinderen ook. Dus als ze nij mij iets uitspoken en ik zeg bijvoorbeeld dat het kind in kwestie dan geen koekje krijgt (om maar iets te noemen), 'mag' mijn man bij thuiskomst niet nog even de straf verhogen omdat hij het er niet mee eens is. En andersom ook. Maar heel eerlijk, er wordt hier echt bijzonder weinig gestraft. Meestal waarschuw ik en zeg wat de consequentie van het gedrag is. (Als je nu niet opschiet met tandenpoetsen/pyjama aandoen, is er straks geen tijd meer voor een verhaaltje.) Dat werkt over het algemeen best goed. En als ze iets doen wat niet mag, spreek ik ze er op aan en leg uit waarom het niet mag. En betrek het op mezelf: "Ik word daar erg boos/verdrietig (oid) van, dus ik wil dat je dat niet meer doet." Tot zover nog niemand ontspoord.
Ik straf eigenlijk bijna nooit. Ik dreig er wel vaak mee, maar het hoeft eigenlijk bijna nooit tot uitvoering te komen. Ik ben ook niet zo'n hele strikte opvoeder vrees ik. Als mijn kinderen met goede argumenten komen, vind ik regelmatig iets goed, dat ik vlak daarvoor nog verboden heb. Niet zo heel consequent, vrees ik, maar ja, ze worden ook al wat groter dus ik ben nu meer geneigd om oog te hebben voor hun redeneringen. De meest effectieve dreiging is hier een schermpjesverbod, overigens. 1x ook daadwerkelijk uitgevoerd en nu hoef ik het woord alleen maar te laten vallen of ze lopen weer in de pas, haha. Uitgesteld straf geven als in 'morgen niet buitenspelen', nadat je vandaag ook al straf hebt gegeven lijkt me een beetje ver gaan. Dan is het kind ook allang weer vergeten wat er nou precies gebeurd is, terwijl hij er nog steeds voor gestraft wordt. Ik vind het ook altijd het handigst als de straf een beetje een link heeft met de overtreding. Bij ons gaat het niet luisteren meestal gecombineerd met te veel opgaan in de schermpjes, dus vandaar het schermpjesverbod. Bij jou had het te maken met voorlezen, tja, dan lees je dus inderdaad hem niet voor. Een van mijn kinderen had laatst stiekem toch een zaag meegenomen naar zijn hut, terwijl ik dat expliciet verboden had. Die mocht dus de volgende dag niet meer naar de hut, ook al kwamen zijn vriendjes hem ophalen.
Ik geef mijn kinderen nooit straf. Ik zou niet weten wat voor functie het zou hebben. Ik ben heel consequent. Ze weten echt wat de regels zijn en de grenzen. Natuurlijk gaat er hier thuis echt wel eens wat verkeerd. Daar hebben we t dan met elkaar over, ik confronteer ze er mee en vaak geven ze dan zelf aan dat t niet gegaan is zoals het de afspraak/bedoeling was. Ik ga er dan niet een heel punt van maken, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Gelukkig weinig nutteloze discussies hierover. Mn oudste twee meiden van 14 en 12 zijn heerlijk aan t puberen. Weer een nieuwe fase, dus waarschijnlijk ook een andere manier van aanpak als bij de andere 4. Maar daar sta ik zeker voor open. De opvoeding groeit mee met de leeftijd van het kind, zeg ik altijd.