Vlak nadat ik zwanger was ging m'n relatie down hill. Het ging ervoor heel goed. Tijdens mijn zwangerschap is hij meer gaan werken (60 uur per week ongeveer) en verder is hij bezig met zijn hobby's. Ons kindje is ondertussen geboren (ongeveer 12 weken) en we zijn er dolgelukkig mee. Alleen heeft hij altijd al last gehad van egocentrisme en een gebrek aan empathie(dit hoort hij ook op zijn werk, om even aan te geven dat ik het niet verzin). Vroeger kon ik hier wel aardig mee omgaan, maar nu we maar zo weinig tijd hebben samen zit het me erg dwars en ik heb geen energie of zin om daar ook nog rekening mee te moeten houden. Ik heb het gevoel alsof ik al lang geen man meer heb, maar een veredelde huisgenoot. Als we dan een keer samen zijn, zit hij op zijn mobiel of is er een voetbal/fietswedstrijd die hij moet zien... Ik zei dat er iets moest gebeuren, hij was het daar mee eens. Hij zou iets verzinnen, maar we zijn alweer weken verder en er is nog niks verandert. Zucht... Denkt iemand dat dit nog goed komt of is dit onbegonnen werk?
Heel eerlijk: waarom dan toch besluiten om voor een kind te gaan? Toen vond je het niet vervelend en nu wel.
Ik herken het wel. Wij kunnen soms ook zo langs elkaar heen leven. En de momenten dat we elkaar zien, zijn we bezig met allerlei huishoudelijke / praktische zaken. Probeer eens één (vaste) avond in de week in te plannen die gewoon voor jullie is. Hoeft helemaal niet fancy te zijn met uit eten ofzo. Maar gewoon samen thuis eten en de rest van de avond ook thuis blijven. Geen andere dingen. Spreek af dat als er tòch een keer iets is op die avond waardoor 1 van de twee wel weg moet, dat je het dan een andere avond inhaalt. En gebruik die tijd om lekker bij te praten. Speel eventueel eens een spelletje samen, los samen een sudoku op of kijk een tv-programma dat jullie allebei leuk vinden. Wij hebben dit een tijd gedaan en dat beviel goed. Er is de klad in gekomen. Maar toevallig hebben we dit weekend afgesproken het weer terug in te voeren.
Ik herken het wel een beetje. Mijn man kan ook lekker zijn eigen plan trekken en de momenten dat we dan samen zijn zo ongeveer in zijn telefoon zitten. Mijn oplossing is heel simpel, ik vraag gewoon of hij zijn telefoon even weg kan leggen en stel voor samen een filmpje/serie te kijken. En met vraag bedoel ik dat het soort vraag waarop nee niet het juiste antwoord is . Mijn ervaring is dat je niet moet gaan zitten afwachten tot hij met een idee komt of gaat veranderen. Dat gaat namelijk toch niet gebeuren. Hij vindt het waarschijnlijk wel prima zo. Het lijkt een beetje oneerlijk dat, nu jij een probleem hebt met een situatie waar hij debet aan is, jij degene moet zijn die het oplost, maar als je niks doet en alleen gaat mokken en wachten tot hij verandert dan help je je relatie om zeep. Ik weet helaas maar al te goed waar ik het over heb. Toen ik tot die conclusie kwam heb ik het heft in eigen handen genomen en ik kan je zeggen dat het wonderwel werkt. Wat natuurlijk niet betekent dat ik me er soms niet nog steeds groen en geen aan erger
Omdat ik voorheen meer tijd/energie had om er mee om te gaan. En we hadden eerst hele duidelijke levens apart van elkaar, waardoor ik ook minder van hem nodig had. Nu we echt een gezin hebben verwacht ik meer input van hem, maar daar zal hij praktisch gezien iets voor in moeten leveren. Het irriteert me juist dat het soms wel andersom lijkt, dat hij juist nog meer zijn leven apart heeft.
Ik besefte me opeens... na al die jaren... dat ik geen leuk gesprek moet verwachten tijdens een etentje oid - want telefoon - maar dat we iets moeten gaan doen. Ik heb dus iets extreems actief voorgesteld en hij heeft ingestemd.