Hai allemaal, Onderstaand stukje heb ik ook bij "stel je vraag aan de verloskundige" neergezet. Maar ik ben ook benieuwd naar jullie ervaringen. Weet soms niet zo goed wat ik met mezelf aan moet... Ruim een half jaar geleden ben ik bevallen van een dochter. Ze heeft een moeilijke start gehad met verborgen reflux en KISS. Hierdoor heeft ze haar eerste 4 maanden erg veel gehuild. Nu gaat het inmiddels goed met haar. Ze is over het algemeen een vrolijke baby, ze krijgt nog steeds borstvoeding en daarnaast zijn we begonnen met de eerste groente- en fruithapjes. Inmiddels ben ik weer aan het werk, 3 dagen per week en dochterlief gaat die dagen naar de kinderopvang. Daar heeft ze het goed naar haar zin. Zaterdagochtend is mijn sportochtend, even tijd voor mezelf, mijn man is dan gezellig thuis met onze dochter. En toch... Ondanks dat alles nu goed lijkt te gaan, heb ik het gevoel dat ik er zelf nog niet helemaal ben. Ik ben nog niet ontspannen in de omgang met onze dochter. Bij elk huiltje voel ik in mijn hele lichaam m'n zenuwen tintelen. Ik twijfel bij alles of ik het wel goed doe. Heb constant het gevoel dat ze meer naar anderen lacht dan naar mij. Ook heb ik het gevoel dat ik nergens aan toe kom. Het huis is nooit op orde en ik heb het afgelopen half jaar geen tv-programma of film uitgekeken. Als ik dan hoor wat andere moeders met baby's allemaal doen in het weekend, dan denk ik: hoe doe je dat?! Hoort dit er nog bij? Ligt dit aan mij? Of komt dit toch echt door de gebroken nachten?
Hoort er wel bij hoor... Vond dat ik echt weer mezelf werd een paar maanden na het stoppen met de BV. Dan zijn al die zwangerschapshormonen pas echt uit je lichaam...
Ik ben bang dat het erbij hoort. Een kindje is zo'n grote verandering. Het verandert je zelf, en ook je dagritme. Het wordt nooit meer zoals het eerst was, toen je nog geen kindje had. Ik denk dat je niet teveel naar anderen moet kijken, omdat niet altijd alles op waarheid gebaseerd is. Bij een ander lijkt het altijd één groot feest. Jij ziet de berg wasgoed daar niet liggen of dat iemand om 21 u al in bed ligt en 's nachts in de weer is. Vergelijk je daar dus niet mee.
Ik heb dat zelf nog steeds, onze dochter was 4 maanden lang een huil baby, waar ik nog van aan het bij komen ben. En ik heb geen bv gegeven trouwens.
Het is ook niet niks hoor mama worden! En zoals je aangeeft hebben jullie een moeilijke start gehad, dus je verlof weken zijn geen roze en zorgeloze wolk geweest. Daarna hup weer aan het werk waar je ook weer even je plekje en draai hebt moeten vinden. Ik denk dat je je nu pas weer in 'rustiger water' begeeft en dat je nu de tijd hebt en er aan toe bent om een nieuw en ander ritme te gaan zoeken.. Geef het de tijd! Ze zeggen dat je 1jr nodig hebt om te ontzwangeren, in mijn geval klopte dit aardig. Dus je hormonen gaan ook nog eens met je aan de haal met een beetje pech.. En natuurlijk lacht je kleine niet meer naar anderen! Je focust je er misschien wat meer op bij een ander als bij jezelf. En het niet comfortabel voelen als ze huilt is hier nooit over gegaan.. Ik kan gewoon slecht tegen huilende kinderen en helemaal bij mijn eigen zoon. Is misschien ook wel een waak stand van moeder natuur oid. Ik denk dat er juist nu voor jullie een heerlijke tijd aan komt! Kleine doet het goed, je werkt weer lekker en nu nog even je eigen draai zien te vinden! Want eerlijk is eerlijk,je moet zelf ook opnieuw een ritme krijgen. Het leventje van vroeger is voorbij en het nieuwe leven is soms best even wennen (maar wel heeeeeeel leuk,zelfs leuker!!)
9 maanden op en 9 maanden af... Ik heb het wel gehad tot een jaar.. Mn huis was altijd een rommel.. Omdat ik niet van poetsen hou en omdat ik het idee had ik altijd tijd te kort kwam... Deze dingen komen nog wel eens terug trouwens hoor... Nu ziet mn huis er over het algemeen netjes uit en ik hou het schoonmaken wat beter bij wat voor een enorme rust in mn hoofd zorgt.. Anders heb ik nl altid het idee van nog van alles te moeten doen en daar word ik onrustig van... En een drastische verandering, heb de muren gevrfd haha ook dat scheelde weer een stukje Dit heeft zeker wel een jaar geduurd hoor.. Dus sinds een aantal maanden/half jaar voel ik me weer goed.. En ik vid het ook een hoop schelen dat mn zoontje loopt... Niet constant het gejouw meer enzo.. Het word gewoon wat makkelijker vind ik
Hier inderdaad echt 9 maanden af. Pas daarna voelde ik mij lichamelijk weer mezelf. Pas rond een jaar had ik thuis de boel weer een beetje op orde. (maar ben wel gestopt met sporten)
Pffffffffffff....dat gevoel heb ik ook gehad en nog steeds hoor!! Kon het exact zelf geschreven hebben! Dat zenuwachtige gevoel wat door je lijf giert als je iemand hoort huilen...vreselijk...alsof al je zenuwuiteindjes open staan en alles 10x zo heftig binnen komt. Herken het helemaal helaas.... Bij mij komt het ook heel erg voort uit onzekerheid...doe ik het wel allemaal goed?? Verpest ik mijn kinderen niet?? Is onze band wel goed?? Etc etc etc... Ik kan ook niet wachten om toch een beetje je oude zelf terug te vinden hoor. Dikke knuffel voor jou, het is niet makkelijk!!
Ik weet niet meer wanneer ik me weer fatsoenlijk kon ontspannen, maar inmiddels voel ik me echt goed. Niet meer zoals ik was voor de bevalling, want die verantwoordelijkheid heb je nu fulltime, maar ik voel me nu wel echt een moeder en ook beter dan ooit. Veel zekerder nu. Maar dat is gegroeid, toen mijn dochter 6 mnd was, had ik dacht echt nog niet.
Geloof dat het bij mijn dochter wel een jaar heeft geduurd en ook bij de tweede trek ik er een jaar vooruit. En dan bedoel ik dat ik na een jaar alles op orde had, mezelf goed voelde als voor de zwangerschap, gewoon alles op rolletjes. Hier ook een huilbaby gehad tot 6 maanden en is nu 9 maanden. Ik heb ook die 'zenuwen' nog als hij weer eens begint. Gewoon bang dat hij weer terug valt. Ben nog aan het bij komen van de eerste 6 maanden van al dat gehuil daarbij komt dat ik gelijk ook weer mijn werk had opgepakt (zelfstandige) en dus eigenlijk nog niet echt tot rust ben gekomen. Daarbij komt dat mijn vader nu ernstig ziek is geworden dus die rust in mijn lijf zal wel nog even op zich laten wachten. Hou gewoon rekening met minstens een jaar! Dan zal je zien dat je kindje meer kan, je alles op rolletjes hebt qua werk/huis/kind/man en je snel kunt schakelen bij onvoorziene voorkomens
hier idem (6,5 maand bv)en toen we erachter kwamen van kma met 10maand ging het ook nog veel beter. nu word hij overmorgen 1jaar en kan nu pas zeggen dat ik mij weer mezzelf voel.
Hier bij de oudste na een klein jaar. Ze slipe toen door en ik was minder moe, begreep haar ook beter, die combi speelde mee denk ik. Bij de tweede minder last van hormonen en moeheid maar dat begint nu ineens wel te komen. Dus.. kan ik je nog niet vertellen Maar inderdaad, 9 maanden op 9 maanden af geld voor de meesten wel denk ik.
Na 11 maanden denk ik... Ik was bijna met de bv gestopt en had eindelijk het gevoel dat ik mezelf weer was. Dat gevoel ben ik nu alweer kwijt
Bv speelt idd ook wel mee, denknik. Hoewel ik nog steeds bv geef, nu met 3 a 4 voedingen per dag voel ik me wel anders dan toen ik nog 8 tot 10x voedde. Maar anderzijds heb ik nu ook weer heviger menstruatieklachten + alles daaromheen... Bleh
Moet eerlijk zeggen dat m'n hormoonhuishouding na 17 maanden nog steeds niet op orde is. Weet niet of je aan de pil bent maar daar was ik ineens heel gevoelig voor, op een negatieve manier! Ben sinds drie maanden helemaal gestopt en voel me wat rustiger. We hebben gelukkig een heel makkelijk mannetje maar ik ben van nature ook heel onzeker en m'n hyperventilatie/paniek kwamen na de bevalling weer terug en ben vorig jaar ook m'n vader verloren en dat bracht ook het één en ander teweeg maar ben inmiddels wat rustiger en kan ook wat dingen loslaten, zoals het huishouden bijvoorbeeld...tis ook allemaal niet niks en hormonen zijn rare dingen
Het had bij mij ook zeker wel een jaar nodig. Heb een hele zware start gehad, achteraf gezien een pnd, tenminste op de rand, en pas na een half jaar ging het ok, na een jaar ging het goed. Heb ook zeker tot een maand of 8 gehad dat ik zenuwachtig werd van huilen, merg en been...
Mijn dochter heeft tot ruim 11 maand bij mij gedronken. 2 maanden na het stoppen van de bv voelde ik me weer mezelf. Dochter was toen dus ruim 13 maanden. Was de bv helemaal zat op het einde. Al heb ik wel heel erg genoten van het feit dat ik het heb kunnen geven. Maarrr oohhhh wat heerlijk mijn normale bh's weer aan!
Heel herkenbaar. Ik vraag me dan wel niet af of ik het wel goed doe, maar de rest is erg herkenbaar. Je hebt een kindje dat nogal een lastige start heeft gehad en dat heeft gewoon effect op alles Ik kom ook nergens aan toe, m'n huis is lang zo schoon/opgeruimd niet als ik het zou willen hebben, een avond ongestoord TV kijken zit er hier ook niet in en doorslapen gebeurt hier bij lange na nog niet Dan is het niet zo gek dat je jezelf nog niet voelt en voor een hoop dingen geen energie hebt!
Toen Twan 13 maanden was had ik eindelijk het gevoel weer een beetje mezelf te zijn. Daarvoor voelde ik me soms echt een emotioneel wrak...