Bij de eerste wel na een maand of 9.. Achteraf dacht ik ook , he dat zeggen ze ook 9 op 9 af.. Klopte bij mij ook wel, heb ook 9 mnd borstvoeding gegeven. Bij de 2e ging het allemaal sneller, helaas maar 1 maand borstvoeding en je zit al zo in een ritme.. Wel langer onrustige nachten gehad.. Nog steeds wel moe, (1,5 jaar) maar dat is ook mijn karakter. Teveel willen en denken te moeten.
Hangt allemaal af van verschillende factoren: karakter van je kindje, je eigen karakter, hoe lang je borstvoedt, hoeveel steun je van je omgeving krijgt, hoe je kindje 's nacht slaapt, of - en hoeveel - je buitenshuis werkt... dan kan het wel 2 jaar duren voor je weer helemaal "jezelf bent" En zoals al gezegd: het wordt sowieso nooit meer hetzelfde
Begint er nu pas weer een beetje op te lijken... Denk dat het er idd wel een beetje bijhoort: 9 mnd op, 9 mnd af! Succes ermee, komt allemaal goed!
Ik herken het wel! Bij mij is dit al iets minder geworden sinds ik ben gaan werken en nu ik af en toe wat tijd voor mezelf in plan (dat mijn vriend bij de kleine is) en echt weg ga met vriendinnen of naar mijn zusje of zo, voel ik me steeds meer mezelf worden ipv alleen mama. Mama zijn is leuk, maar op een gegeven moment was ik alleen maar mama en ik 'herkende' mezelf niet meer. Ook denk ik dat hormonen de boel nog eens extra versterken.. ze zeggen 9 maanden zwanger en 9 maanden ontzwangeren.. hoop stiekem dat het toch wat eerder is dat alles weer tot rust komt!
Bedankt voor alle lieve reacties! Tuurlijk weet ik dat het nooit meer zoals voorheen wordt, dat hoeft ook niet, we hebben er nu een heel lief gezinslid bij! Maar ik hoop wel dat ik me weer meer kan ontspannen en meer kan genieten van de alledaagse dingen. Ik geef nog bv inderdaad en onze dochter komt vaak nog 2x per nacht voor een voeding, dus dat zal zeker meespelen. Het pept me in ieder geval wel op, dat de meesten van jullie zeggen dat je je beter ging voelen na ongeveer 9 maanden a een jaar. Dat lijkt al zo ver weg niet meer Thanx!
Hier begint het ook weer 'normaal' te worden. Ik voel me we weer mezelf zo goed als, geniet nu echt! Ik had 4 maandjes lang een huilbaby. Dat is nu over en het gaat steeds beter! Ik vind die tijd dat ze meer kunnen ook veeeeel leuker! Maar inderdaad, het word nooit meer zoals eerst, toen je nog geen kind had. Dat verantwoordelijkheids gevoel is killing soms haha
Nou bij mij komt het nu pas een beetje dat ik me weer normaal ga voelen hoor haha! Nu pas kan ik mijn dochter even laten spelen in de woonkamer terwijl ik in de keuken sta te koken (ik kijk natuurlijk af en toe ff om het hoekje maar ik wacht niet meer tot manlief thuis is zodat die kan koken of bij haar zitten). Als ze huilt dan voel ik het nog steeds door mn hele lijf maar ik kan nu beter relativeren en bedenken of ik direct moet kijken of dat ik haar even kan laten gaan (soms is het boosheid omdat iets niet meteen lukt ofzo en dan laat ik haar gaan). Ik ben ook pas sinds een maat of 3 echt ontspannen in de omgang wat betreft weggaan met haar. Eerst kon ik maar een uurtje weg ofzo omdat ze dan weer naar bed ging (want voordat ik haar aangekleed had, en dat ze gegeten had enzo, was ik ook al ruim een uur bezig). Nu ben ik 's morgens in 30-40 minuten de deur uit en wat gemakkelijker geworden met slaapjes. Slaapt ze een dag niet/minder, prima. Morgen weer een dag, dan haalt ze het wel weer in. Hierdoor kan ik weer meer dingen ondernemen. En dan had ik eigenlijk nog wel een vrij gemakkelijke baby...dus neem je tijd! Het komt wel weer
Hier heeft het ook lang geduurd voor ik weer mezelf was.. De eerste weken waren killing (heftige bevalling,ontstoken hechtingen enz) en de eerste maanden slopend (Roos huilde vrij veel en de gebroken nachten enz). Daarna ging het steeds ietsjes beter en werd het ook steeds wat rustiger.
Nu pas...nu ik tijd voor mezelf durf te eisen en wat los kan laten Ik heb ook gewoon tijd voor mezelf nodig (en slaap!!). Dus opa en oma worden eens vaker ingezet (ook in t huishouden) en het opstaan met haar wissel ik nu af met vriendlief. Maar geen borstvoeding natuurlijk dan kan dat niet altijd. Maar merk dat als ze ziek is of opeens slechter slaapt dat niet ontspannen zijn zo weer terug is En ik heb een super gemakkelijk en lang gewenst kind wat snel doorsliep en gaf door omstandigheden (pnd) geen borstvoeding. Het is gewoon pittig hoewel je het uiteraard niet wil missen.
Ik heb me eigenlijk altijd mezelf gevoeld. De eerste 2 weken, vooral vanaf dag 3 tot een week later waren een donkere film maar vanaf het moment dat we thuis waren was ik de relaxheid zelf. Ik had er alle vertrouwen in, een gemakkelijke baby en mn gevoel zei dat alles goed was en dat is nog steeds zo Ik slaap weinig maar ik heb een goede biologische klok waardoor ik overdag weinig tot geen last heb Ik geef wel geen borstvoeding en ik denk dat ik de gemakkelijkste baby van het universum heb dus dat heeft er misschien ook wel mee te maken. Tot nu toe wel nog geen tijd voor mezelf gehad maar ook nog geen behoefte aan gehad, misschien als het ooit eens mooi weer word dat we een dagje en nachtje naar de Ardennen gaan zonder baby maar dat zien we dan wel
Ik persoonlijk vind de gebroken nachten daar ook invoed op hebben. Hier kwam dat gevoel na 9 mnd ongeveer. Moment dat ze ook ging doorslapen
Bij de eerste heeft het zeker een jaar geduurd voordat de hormonen mijn lijf weer een beetje uit waren en ik wat dat betreft weer een beetje mezelf was. Andere dingen zijn nu, vier jaar en nog een kind later, nog steeds niet terug en zullen dat waarschijnlijk ook nooit meer komen. De hormonen waren bij de tweede veel sneller weer weg, had ik het idee. Waar ik bij de eerste bij het minste of geringste in tranen uit kon barsten, had ik daar bij de tweede amper last van. (Bij de eerste heb ik ongeveer 5 maanden gedeeltelijk borstvoeding gegeven, bij de tweede 5 dagen...geen idee of dat ook meespeelt, zou natuurlijk kunnen. Ook de bevalling zal uitmaken, voor mij tenminste wel.)
Ik herken het ook heel erg. Zoontje nu zes maanden en heb ook elke moment van de dag het gevoel achter de feiten aan te lopen. Eerlijk gezegd valt het me allemaal ook zwaarder dan verwacht. Vind het zoooo'n verandering. Moet echt wennen aan mijn nieuwe leven.
Heeeel herkenbaar wat je schrijft, TS! Bij mij was het lichamelijk 9 maanden op, 9 maanden af (en de laatste kilootjes nog een paar maandjes langer, hihi) Ik heb 7,5 mnd borstvoeding gegeven en ben toen gaan afbouwen, omdat ik zoooooo moe was en het kolven op werk ook steeds vervelender begon te vinden. Had wel een hele voorraad in de vriezer en omdat hij inmiddels ook ander eten at, konden we nog een hele tijd 's ochtends en 's avonds bv uit de fles geven Ik kreeg wel meer energie toen ik gestopt was (duurde overigens ook weer een paar maanden hoor) Maar geestelijk heeft het wel langer geduurd. Toen hij met 15 mnd ging doorslapen, ging het qua energie en qua helderheid in m'n hoofd de goede kant op, maar pas toen hij anderhalf was, dacht ik ook op werk: ja! Ik ben er weer hoor! Dat was in november en ik was zó blij met mezelf toen! En toen was ik in januari ineens weer zwanger, hihi, toen dacht ik wel even, neeeeeeee, ik was net weer een beetje deel van de wereld en nu vertrek ik weer! Maarja, ik weet nu dat het echt heel leuk wordt! (ik vond het eerste half jaar niet zo tof)
Jou verhaal is ontzettend herkenbaar en wat verassend om te lezen hoeveel er eigenlijk het eerste jaar last van hebben gehad. Ook hier een moeilijke start (ook Kiss, reflux & kma), heb me zeker tot een maand of 14 niet mezelf gevoeld. Uiteindelijk bleek ik een vorm van een pnd te hebben, waar ik veel te laat achter kwam en wat mee heb gedaan. Probeer niet te streng te zijn voor jezelf, zoveel mogelijk rust te pakken en wat vooral mijn struikelblok was; Loslaten!
Herkenbaar hoor! Ik geef gedeeltelijk voeding en denk ook dat de nachten invloed zullen hebben.... Maar ook gewoon de zorgen die je nu hebt en het rekening houden met.... Ik vind het ook gewoon moeilijk om hem los te laten, wil gewoon het liefste bij hem zijn.. tja.. denk dat ik nooit meer dezelfde zal zijn Maar ik heb er wel een super lief zoontje voor terug
Het is je eerste kindje en ze is pas 6 maanden. Bij mijn oudste duurde het zeker een jaar voor we een ritme hadden, hij minder huilde (reflux) en ik wat gedaan kreeg. vreselijk zwaar jaar was dat. Het goede nieuws is ten eerste dat het beter zál worden, echt waar! Het andere goede nieuws is dat het bij een eventuele tweede veel makkelijker zal gaan!
Ik denk dat ik me bij mijn oudste dochter na een half jaar weer mezelf voelde. De eerste maanden vond loodzwaar. Ze dronk verschrikkelijk slecht en dat beheersde ons gezin behoorlijk. Ook vond ik ons nieuwe leven erg wennen, dat had ook te maken met mijn onzekerheid, ik vroeg me steeds maar af of ik alles wel goed deed. Nu, met mijn jongste dochter kan ik zeggen dat ik me na 3 maanden weer mezelf voelde.
Ik heb nu nog steeds momenten dat ik denk: aaaaargh wie ben ik? heel mijn leven staat in teken van mijn zoontje. Als ik werk dan ben ik ff niet heel de tijd met hem bezig, maar zodra ik weer thuis ben dan ben ik of met mijn zoontje bezig of met het huishouden. 'savonds kan ik wel redelijk tot rust komen, dan kijk ik ff een serietje. Maar overdag... nee ik moet die rust echt nog vinden. Ik zit veel een beetje te surfen op internet. Voor mijn zoontje tekende en knutselde ik veel. Ging ook veel naar buiten: lekker fietsen en skeeleren. Doe ik nu ook wel veel met mijn zoontje maar soms wil ik gewoon graag ff alleen iets buiten doen. Of ff snel naar mijn ouders, maar ja dat kan dan weer niet. haha bericht klintk best nega eigenlijk, maar ik ben gelukkig hoor. Moet alleen echt de ruimte voor mijzelf nog zien te vinden!