Ik weet niet of ik goed plaats hier. Maar zit ergens heel erg mee. Ik heb eigelijk altijd ruzie met me moeder gehad toen ik nog thuis woonde. Elke dag weer. En mijn broer is alles voor haar. Toen ik 20 was ben ik uit huis gegaan, en bij mijn man gaan wonen. Maar ze heeft nooit niks van me geaccepteerd. Wat ik deed. Toen ik me eerste kindje kreeg was ze eerst ook niet blij en later toch wel. Want ze mocht mijn man heel erg. Tot mijn man overleed. Ik kreeg daarna een andere vriend en dat kon ze niet accepteren. Tot de dag van vandaag nog steeds niet. Zijn bijna 3 jaar verder. En het gaat tussen mijn vriend en mijn zoontje juist heel goed. Ben nu opnieuw zwanger en toen ik het vertelde bleef ze achter haar computer zitten. Heeft me nooit gefeliciteerd. Heeft nog nooit aan me gevraagd hoe ik me voel. Als ik niet bel, belt zei ook niet. Het is dat me vader dan belt. Bij mijn zoontje kreeg ik al voor ik wist wat het werd al cadeautjes en nu weten we al ff dat we een zoontje krijgen daar is ze al niet blij mee want ze wilden een meisje. En nog steeds niks aan cadeautjes gekregen. In tegenstelling tot andere oma van me vriend zijn kant. Zowel mijn zoontje en ons ongeboren kindje krijgen we steeds cadeautjes. Ik merk dat dat me echt heel veel verdriet doet. Mijn zoontje mag ook geen suikers loop via het ziekenhuis vanwege zijn drukke gedrag en zonder suiker gaat het zo goed. Alleen als mijn ouders oppassen krijgt hij toch snoep. Heb het zovaak gezegd. De afgelopen 2 keer ging het goed. Tot vandaag weer hebben ze hem caramel snoepjes gegeven. Er word gewoon niet naar me geluisterd. En totaal niet geaccepteerd en gerespecteerd. Word er nu wel echt verdrietig van. En als er weer wat gebeurt wil ik zoveel zeggen maar klap gewoon dicht. Weet niet wat ik moet doen.
O meid wat een nare situatie! Sorry dat ik het zeg maar als ik zo je verhaal vind ik dat je een moeder van niks hebt. Een moeder hoort je te steunen hoe dan ook! Gelukkig lees ik dat je wel meer aan je vader en je schoonmoeder hebt.
Hey meis, wat vervelend zeg van je moeder! Is het misschien niet een keer goed om met haar te praten hierover? Misschien zit haar ook iets dwars wat ze niet zo kwijt kan? En anders misschien een keer goed boos worden op haar en haar de waarheid te vertellen! Ik vind dit een lastige situatie en ik snap best dat je daar erg verdrietig van wordt, hopelijk komt het toch nog goed! Sterkte in ieder geval en kop op! Jullie kunnen het als gezin!!
Heel erg vervelend maar kun je niet eens goed gaan praten met je ouders en eens vertellen wat je voelt en hoe jij er over nadenkt misschien komen jullie er samen als nog over uit !! succes ieder geval
Wat naar zeg! Jeetje klinkt een beetje als narcisme als ik het zo lees en dat is echt niet makkelijk. Wat levert jouw meer energie op,met je moeder contact houden of contact verbreken! Zet dat eens op een rijtje voor jezelf, wie weet heb je er iets aan!
Is het een idee om haar een brief te schrijven? Dan kun je al je gevoelens en ideeen op papier kwijt. Daarna kun je hem op de post doen óf hem laten lezen waar je bij bent..... Misschien kun je op deze manier in elk geval jouw ei kwijt, wat zij er daanra mee doet..... Succes meid!