In dec is het 10 jaar geleden dat ik met de pil stopte. 10 jaar de wens om kinderen te mogen krijgen. Na 3 jaar (En de MMM) is het dan eindelijk gelukt en krijgen we een gezonde zoon via ICSI Maar de wens bleef, dus gaan we een aantal jaren later voor een 2e. Veel narigheid volgt, met als klap op de vuurpijl een MA bij 11.5 weken (na 3 goede echo's) De wereld stond stil, als mijn zoon er niet was geweest had het leven voor mij geen zin meer. Maar ook hij zorgde ervoor dat het leven door ging. Nooit wil ik dit meer mee maken, en dus had ik zoiets dan ook nooit meer zwanger worden, want kan ik dat überhaupt aan? Maar de wens blijft, mijn hart schreeuwt om nog een kindje, het verlangen is zo groot. We hebben nog 1 poging te goed via de zorgverzekeraar, maar als dit niet lukt is het dan klaar? Kan het boek dan dicht? Kan ik dan afscheid nemen van de wens voor een 2e kindje? Of moet ik reëel zijn en misschien nu de keuze maken om het boek te sluiten? Krijg ik dan over een paar jaar geen spijt? In mijn omgeving kan ik er niet over praten, simpelweg omdat ze niet weten wat ik voel en wat het allemaal met mij doet (En gedaan heeft) Met mijn man kan ik er wel over praten maar hij staat er iets makkelijker in dan ik. Natuurlijk mag ik blij zijn dat ik 1 kindje heb, maar de wens is zo groot, misschien wel groter dan bij de 1e omdat ik nu ervaren heb hoe het is en wat het met je doet om een kindje te krijgen (wil geen anderen voor hun hoofd stoten hiermee) Maar weet het niet zo goed allemaal..
Jeetje wat een verhaal zeg en wat hebben jullie al veel moeten doorstaan.. het is je zo gegund. Lijkt me ook zo moeilijk. Ik hoop dat jullie er een weg in weten te vinden.. nog meer hoop ik dat de laatste poging gaat lukken. Heel veel sterkte en een digitale knuffel
Wat een pech en verdriet. Is een psycholoog niet wat voor je? Heeft mij ook veel goeds gedaan nadat zwanger worden uitliep op een trauma en ik de uitgerekende datum zonder weer zwanger te zijn passeerde en daarvoor in de plaats bij de gyn zat. Heeft rust gebracht. Durfde weer vooruit te kijken en zat beter ik mijn vel. Maar eenmaal zwanger en dus uit de mmm schrok ik wel van de enorme impact van de mmm op mij. Ik werd zo geleefd. Maar dankzij de psycholoog kon ik de teleurstellingen wel beter opvangen. Ik ging minder door een diep dal. Leven kreeg weer veel kleur. Dus ook voordat ik weer zwanger raakte: kreeg ook echt weer zin om dingen te ondernemen Ik zei tegen mijzelf: mijn grootste droom en wens was om moeder te worden en dat is uitgekomen. Maar dat nam het verdriet van de moeilijke weg naar nr 2 niet weg! Absoluut niet! Vond het lastigste dat mijn kind die er wel was, wel last had van een moeder die bekaf was van de ziekenhuis bezoeken en hormonen spuiten. Daar worstelde ik wel erg mee. Zou het jou helpen dat als je wel voor de laatste keer gaat, je in optimale conditie lichamelijke en geestelijke bent? Dat je ook er sterk in gaat, zodat je niet later kan denken: wat als ik.... Al is het maar voor je eigen gevoel, dat je nog wat controle hebt erover.
Wat een heftig verhaal.. ik begrijp je twijfels, ook ik begin me vaker af te vragen hoe lang ik de teleurstellingen nog trek en vooral nog een miskraam wil ik niet meer meemaken.. voorlopig gaan we door en maken we iig die drie pogingen af. Ik dacht altijd dat als dat niet lukt we doorgaan met betaalde pogingen tot het wel lukt, maar nu weet ik dat niet zo goed meer.. Sterkte met deze moeilijke beslissing en de periode die volgt, welke beslissing het ook wordt. Nog even praktisch: is het niet zo dat je weer recht hebt op 3 pogingen omdat je langer dan 10 weken zwanger bent geweest?