wij hebben nu vier kinderen, voor ons is het goed zo, ik heb drie niet zo hele makkelijke zwangerschappen en 1 hele moeilijke zwangerschao gehad, 3 wel makkelijke bevallingen en 1 zware bevalling,en vier huilbaby's waarvan ze alle vier niet van het doorslapen zijn tot 3/4 jaar en de laatste was na de bevalling ook nog een aantal weken in levensgevaar, en die stress, het gevoel nergens op je plek te zijn omdat thuis je zieke kind niet is en in het ziekenhuis je andere kinderen niet zijn, en je de hele tijd heen en weer schippert om het iedereen zo fijn mogelijk te maken is echt killing, en wat een oppas je dan opeens nodig hebt.... nee vier is voldoende, het heeft ons veel meer balans in ons leven gebracht, veel meer het gevoel gegeven dat wij een gezin van 6 personen horen te zijn, en daar zijn we super blij mee, het loopt soepeltjes, alles gaat vanzelf, ik kan alleen gaan zwemmen met vier kinderen, naar het centrum, naar een pretpark bijv als mijn man moet werken, het word niet extra zwaar als 1 van ons het eventjes "alleen"moet doen,, het loopt gewoon, we helpen elkaar ( wij de kinderen en de kinderen ons) en hebben nog voldoende alleen tijd met elk kind afzonderlijk, maar het heeft ons wel het gevoel gegeven dat het zo echt goed is, ik zou het niet anders willen.
Ik dacht tijdens de zwangerschap en kraamtijd van de 2e dat ik er helemaal klaar mee was. En toen was daar ineens de wens voor een derde (niet nu direct maar over 1,5 jaar ofzo). Mijn man wil absoluut niet meer en kan me er nog niet bij neerleggen.
Na de tweede hadden we rationeel besloten compleet te zijn. De zwangerschappen vond ik moeilijk, ik ben geen goede baby-moeder, kwam bij de tweede in een pnd zonder dat zelf door te hebben en was erg blij dat alles eindelijk op de rit was. Maar eigenlijk wilden we emotioneel graag nog een derde. Mijn spiraaltje verzakte en moest worden verwijderd en de twijfel sloeg hard toe. We hebben 1 keer onveilig seks gehad on de volle overtuiging dat het toch niet uitmaakte. We hadden er jaren over gedaan om de jongens te krijgen, de gyn had uitgelegd dat de kans op natuurlijke zwangerschap minimaal was en dus genoten we van onze wonderen. En toen werd ik niet ongesteld. De eerste test was negatief en ik was oprecht opgelucht dat ik niet zwanger was. Maar 's avonds zag ik opeens wel een streepje. Dus na een paar dagen twijfelen toch weer getest en toch zwanger. Het werd door een slechte 20-weken echo weer een heftige zwangerschap, ik vond het eerste jaar nog steeds loeizwaar en ik kan niet wachten tot we weer wat meer in ons ritme komen, maar wat is het heerlijk om haar erbij te hebben en vooral, wat voelt het compleet! Mijn man zijn verzekering is aangepast zodat de vasectomie vergoed gaat worden en morgen ga ik het ziekenhuis bellen om te vragen naar de werkwijze en wachttijden. En daar is bij geen van ons ook maar enige twijfel over.
Ik heb altijd gezegd dat ik er het liefste 2 zou willen, maar nadat onze oudste dochter geboren werd en zij meervoudig gehandicapt bleek te zijn, wilde ik het liefste 3 kindjes. Zodat nummer 2 en 3 elkaar zouden ‘hebben’. We kregen een tweede meisje dat gelukkig wel gezond bleek, en in sept ‘16 bleek ik zwanger van ons derde meisje. Ik wist gedurende de zwangerschap heel zeker dat het de laatste keer zou zijn, maar het noodlot sloeg toe en toen ik ruim 30 weken zwanger was overleed ons oudste meisje. Zoals je kunt begrijpen heb ik daardoor absoluut niet kunnen genieten van de laatste fase van de zwangerschap en ondanks dat we heel blij en dankbaar waren toen ons derde meisje geboren werd was het zeker de eerste 3 maanden alleen maar overleven. Mijn tweede en derde zwangerschap zijn daarnaast ook niet stressvrij geweest door de angst dat ook dat kindje hetzelfde zou hebben als onze oudste dochter. Inmiddels hebben we in een nagesprek met de artsen van onze oudste gehoord dat ze uit onderzoek hebben kunnen concluderen dat haar aandoening niet genetisch bepaald was. Dit heeft er mede voor gezorgd dat ik sinds enkele weken weer een kriebel voel om voor een vierde kindje te gaan. Hoewel mijn man heel stellig was en hij het wel goed vindt zoals het nu is, merkte ik tijdens een gesprek vd week dat hij de deur toch ook niet helemaal dicht wil gooien. Een keer een zorgeloze zwangerschap en kraamtijd meemaken, en onze wens om 3 kindjes groot te mogen brengen zou daarmee in vervulling gaan. Maar ik ben niet zo goed in zwanger zijn, heb veel last van hormonen, en het lijkt me ook lastig wanneer dan het goede moment is. Korte tijd ertussen (Max 2,5 jr) zodat ze veel aan elkaar hebben? Of juist als de oudste 2 op school zitten? (Meer rust voor jezelf maar wel het risico dat de jongste weinig aansluiting vindt met de zussen) lastig... daarnaast ben ik in augustus gestart met een hbo opleiding die 4 jaar duurt en waarvoor ik stage moet lopen, dus niet meer volledig tbm... allemaal lastige dingen Maar goed, de tijd zal leren of er bij ons nog een vierde komt
Na 4 kinderen voelde ik nog steeds een verlangen naar een kindje.Gezin was nog niet compleet.Man was er al klaar mee.Uiteindelijk samen besloten voor de 5de te gaan.Nu dolgelukkig met de zwangerschap.Hopelijk is dat verlangen na dit kindje over.Omdat het in huis echt best wel krap begint te worden en in de auto al helemaal.
Zou voelen wij ons dus ook... Alleen ik ben nog bang omdat onze 2e dus meervoudig gehandicapt is... Voor nu is ons plan ik wil mijn kilo's kwijt, het is nu al extra zwaar vanwege het overgewicht en ik wil dan wel een zwangerschap goed kunnen dragen + mijn andere 2 kids kunnen verzorgen.
Na ongeveer 300 topics met dit onderwerp te hebben gelezen, is mijn conclusie als volgt. Sommige dames hebben dit gevoel na een x aantal kinderen, andere dames bereiken dit gevoel nooit en willen na nummer 9 nog 10, en na 10 nog 11 etc. En daar komen de baby kriebels gewoon altijd terug. En soms zijn het ook gewoon omstandigheden. Als in; je wilde er graag 4 en na 4 had je het compleet gevoel wellicht wel gehad, maar man/vriend wilde er maar 2 of 3. Of je bent er te moe voor, het huis is te klein, de financiën niet toereikend. Ikzelf wilde vroeger graag een groot gezin (als in 4 of 5). Maar na nummer 3 was ik er ineens helemaal klaar mee. Jongste is nu 4 en ik denk ook niet dat de kriebels ooit nog gaan komen. Vriendin van me heeft pas nog een baby gehad. Vond ik heel leuk voor haar, maar opnieuw geen kriebels. Ik verheug me nu maar op de kleinkinderen alvast. Hopelijk zitten die erin voor me.
Tja, wat is compleet.... Heel lang hebben we gedacht dat we nooit ouders zouden worden. Na 9x mislukte ivf/ icsi toch 2x spontaan zwanger mogen worden. Nu moeder van twee zoontjes. Meer dan we hadden durven dromen. En toch zou ik graag een derde willen. Dat is het beeld wat ik had en mijn gevoel nog steeds is. Maar het geluk lijkt op, het lukt niet meer. De medische molen gaan we niet meer in. Dus het is onze zegeningen tellen. En ik kan oprecht zeggen dat ik gelukkig ben zo, ondanks dat een plekje in mijn hart nog niet is vervuld.
Als straks ons tweede kindje geboren is, zijn we hoogstwaarschijnlijk compleet. Twee is al meer dan ik ooit heb durven hopen (met een man die in het begin geen kinderwens had), hoewel ik er vroeger altijd graag drie wilde. Nu lijkt twee mij fantastisch en als alles naar wens verloopt, zal mijn man begin volgend jaar een vasectomie ondergaan!
Na 2 kinderen was het rationeel gezien compleet. Maar ik moet zeggen nu er een flinke tijd overheen is gegaan ik ook kan zeggen dat het in mijn hart ook goed is. Niet doordat we aan de beslissing hebben kunnen wennen, maar ik voel nu ook dat het compleet en goed is zo. Als ik denk dat we nog eens de babytijd over moeten doen krijg ik het lichtelijk benauwd. En dat werd bevestigd toen ik onlangs even dacht zwanger te zijn. Bleek vals alarm, maar toen wist ik het ECHT zeker, het hoeft niet meer.
Ik heb altijd gezegd dat ik 2 of 4 kinderen wilde. Toen de eerste 2 tegelijk kwamen kon ik niet aan het idee wennen dat ik maar één keer zwanger was geweest. Toen voor een 3e gegaan met de gedachte dat er dan ook een 4e zou komen. Nu zwanger van nummer 4 en ik weet 100% zeker dat dit de laatste is. Gelukkig is mijn man het daar ook mee eens!
Wij zijn compleet. We wilden graag 3 of 4 kinderen maar onze oudste heeft ass+ hb, jongste heeft adhd (zit in mijn familie) en het is genoeg. Ze hebben heek veel aan elkaar, de jongste zorgt voor de verbinding met de buitenwereld voor de oudste, de oudste leert mijn jongste autonomie ipv anderen willen pleasen. Hoewel mijn man en ik beiden de wensen nog hebben is het in ons aller belang klaar. De balans die we nu hebben willen we niet verstoren, mijn oudste zou gek zijn op de baby maar ook overprikkeld raken, er zou geen geld meer zijn voor vioollessen van mijn jongste (en waar hij zó van houdt!) dus nee, klaar. En na een periode van rouw is het goed zo
Ik heb geen idee wanneer het ' compleet' voelt. Wij hebben nu twee kinderen, en ik zou echt nog graag een derde willen. Niet nu, maar bijv. over een jaar als het allemaal iets rustiger is qua werk etc. Ik kan het niet rationeel uitleggen, maar er knaagt gewoon nog steeds wat. Mijn man wil echter niet, die ziet allerlei beren op de weg (die er ook wel zijn).
Hier voelen we ons gezegend met onze dochter, boefje eerste klas en t zonnetje in huis. Als je dan aan t verhuizen bent en de babykleding ieniemienie opbergt achter de schotten dan kan je wachten op de discussie, die hier dan ook gestart is. Voorlopig turven we even de dagen dat we wél de fut zouden hebben de komende periode. Financieel en qua ruimte trekken we t wel, beetje jammer van een nog lopende studieschuld die er de komende jaren nog flink inhakt maar hier speelt 'de fut ervoor' de grootste rol. In elk geval al vanwege de **** zwangerschap (vanaf 20 weken zwanger 2.5uur slaap totaal op een dag) en de horrorbevalling erna, beiden maken me er niet echt geruster op en dat vreet energie en zal de hele zwangerschap blijven totdat de kleine er is omdat ik weet dat wat er is gebeurd we dat niet van ons af kunnen zetten totdat t tegendeel bewezen is, ookal weet ik wel dat we nooit meer een voet binnen een verloskundige praktijk zullen zetten. Dus afgezien 'de kriebel' waarom zou je voor een tweede willen gaan, wat maakt dat je 'jaaaaaaa' zegt is hier nog even de vraag. Zie mn neefjes met zn tweeën op pad gaan en dat is reuze leuk om te zien, maar aan de andere kant slaan ze elkaar de kop in als t even wat minder gezellig is.