Momenteel ben ik op mijn gelukkigst ooit denk ik wel eens. Heb al heel lang een liefdevolle relatie met iemand die ik echt vertrouw en me thuis voel. Verder hebben we een prachtig groot gezin, mijn droom. Ook als mens ben ik gelukkig met kleine en grote dingen in het leven. Toch merk ik dat er 1 pieker onderwerp is wat knaagt. Hoe kan ik, nu mijn kinderen groter worden, een fijne opvoeder zijn? De zorg rol in de kleinste jaren gaat me goed af. Ik heb engelengeduld en alle tijd. Nu worden ze ouder en krijgen ze andere behoeftes. En daar begint mijn onzekerheid, ik heb geen voorbeeld. Mijn eigen jeugd was niet prettig. Mijn moeder sloeg ( en erger) met grote regelmaat, grof in de mond, misgunnend, straffend. Verwaarlozend ook, basis dingen als boodschappen doen verzuimde ze, ik ben jaren zonder eten naar school gegaan om een voorbeeld te geven. Ik woonde niet 7hoog achter in een flat maar in een keurige buurt en de buitenkant zag er allemaal keurig uit. Zo heeft mijn leven jarenlang zo kunnen zijn. Mijn vader was er nooit en overleed uiteindelijk jong. Wonderwaar heb ik nog steeds contact met mijn moeder. Als ik diep nadenk weet ik zelf niet waarom. Omdat het zo hoort? Omdat mijn partner wel een heel liefdevolle jeugd gehad heeft en het op zijn manier probeert? Nu is dat contact niet zoals normale moeders en dochters, dat besef ik wel. Zij neemt echt de onderdanige rol en ik de bepalende. Ik merk dat ze bang van me is, bang om het contact met de kleinkinderen te verliezen en die positie vind ik prettig. Ik sta graag boven haar. Dat betekent overigens niet dat ik haar mishandel of uitscheld maar wel dat mijn spelregels de boventoon voeren. Nu is dat prettig ook relatief, uiteindelijk kost het zoveel energie en negativiteit. Haar aanwezigheid maakt me ongelukkig maar ook murw en liefdeloos richting haar. Ook voel ik dus de angst, angst om straks te falen bij het ouderschap als mijn kindjes groter worden. In het nu kies ik vaak voor precies het tegenovergestelde als mijn moeder, dat was niet prettig dus ik kies het andere. Maar dat is geen methode natuurlijk. Hebben jullie tips wat of wie me zou kunnen helpen? Ik denk dat ik best een stevige tegen persoon nodig heb. Ik heb nogal een sterk/dominant karakter,analyseren en fouten detecteren kan ik als de beste. Ben echt op zoek naar hulp dat bij mijn hart komt. Ervaringen van anderen zijn welkom, of dat nu over therapieën gaat of over het moederschap terwijl je eigen jeugd minder veilig was.
Ik heb ook niet altijd een fijne jeugd gehad. Er was vooral weinig aandacht voor mij, voor mijn behoeftes, ik als individueel persoon. Ook slaan, haren trekken, schreeuwen, (te) hoge eisen stellen, misgunnen, dagen lang negeren. Verwaarlozen wat betreft de basisbehoeften gelukkig niet. Ik ben ook toen ik 13 was in een andere omgeving gaan wonen dus heb niet mijn hele jeugd voltijd daar doorgebracht. Mijn moeder was altijd heel erg bepalend, maar ik heb inderdaad na de geboorte van mijn eigen zoon ook duidelijke grenzen gesteld en ben nu meer degene die beslis. Ik herken het goede gevoel "boven haar te staan" wel. Het geeft rust omdat ik eindelijk de touwtjes weer zelf in handen heb. Mijn vader was ook amper thuis en zelfs als hij er is lijkt hij eerder afwezig. Wat ik gelukkig niet (meer) herken is dat het contact met mijn moeder nu stressvol is. Ik heb daar hard aan gewerkt idd ook met therapie (gewoon gesprekken, geen speciale vorm) en ik probeer haar te vergeven. Voor mij en voor mijn zoon!! Het verleden los te laten. Het is niet te veranderen en heeft mij ook daarheen gebracht waar ik nu sta! Zoals jij beschrijft over het algemeen erg gelukkig en tevreden. Ergens vind ik het zelfs erg verdrietig dat mijn moeder dat nooit is gelukt, echt los te komen van haar eigen hele ongelukkige jeugd. Mijn zoon is ook nog jong en momenteel gaat het meestal echt heel goed. Ik kom in mezelf mijn moeder wel eens tegen met bepaalde dingen en baal daar heel erg van. Ik probeer het echter wel vaak te relativeren en sommige dingen van mijn moeder waren ook gewoon goed. Voor nu weinig tips, behalve gesprekken (ik zou zo weer therapie volgen als ik merkte dat het niet goed gaat). Maar ook vertrouwen in mezelf. Een waardevolle tip (waar ik ij ieder geval veel aan heb gehad) is echt dat stukje vergeving en acceptatie van het verleden). Succes, ik lees even mee. Ben erg benieuwd naar de goede tips van anderen.
Ik heb hier geen ervaring mee. Maar als je je verhaal lees denk ik dat het goed komt. Je weet heel goed hoe je het niet wil doen. Je hebt steun aan je partner. Praat ook met hem hierover als je piekert. En verder.... Volg je gevoel. Spar met vriendinnen of op forum als je het even niet weet. En het belangrijkste... Laat je kinderen weten dat je van ze houd.
Ik heb ook niet de beste zorg gehad, maar blijkbaar heeft mij (en jou) dat er niet van weerhouden het juiste voor onszelf te kiezen. Zodra je kind naar school gaat, is je rol als opvoeder sowieso kleiner. School, ouders van vriendjes etc komen er ook bij. Ik praat dus met anderen over onderwerpen waar ik zelf bij twijfel. (In de praktijk merk ik overigens dat iedereen die twijfels wel eens heeft, omdat tijden veranderen en je niet meer blind kan varen op wat je zelf vroeger hebt geleerd.)
Ik ben het hier helemaal mee eens. Ik heb ook niet echt een fijne jeugd gehad (vooral puberteit was een groot drama), maar heb uiteindelijk echt geluisterd naar mijn intuïtie en dat heeft het beste gebracht. Sparren met andere ouders en vrienden met kinderen houd mij op de been en maakt me als moeder minder onzeker.
Lief dat jullie reageren, dank! En lief ook dat jullie mij een steuntje in de rug geven over mijn onzekerheid. De omgang met mijn moeder vind ik nog wel een lastige. De stress die het me oplevert. Twijfel stiekem best vaak aan het contact opgeven. Mijn zussen, die ook niet al te prettig behandeld zijn, zijn jonger en ik merk dat zij nog altijd hopen op een band en affectie. Zelf heb ik dat totaal niet. Wat één van jullie schreef dat je medelijden kunt voelen dat je moeder het geluk maar niet kan vinden dat heb ik niet. Mijn zusje zei laatst dat ze in de weekenden blijkbaar hele dagen in bed ligt en niemand ziet. Ik kan me er werkelijkwaar geen seconde druk om maken. Kan alleen maar goed voelen en begrijpen dat mensen niet gelukkig worden van haar aanwezigheid. Hard? Tsja, ik weet het niet, het voelt echt zo. Ik voel me ook naar als ze in mijn nabijheid is.
In jouw geval zou ik het contact afkappen. Is ze wel een fijne en lieve oma? Dan zou ik wel haar de mogelijkheid bieden haar kleinkinderen te komen zien, maar zelf afstand houden/op de vlakte blijven. Ik herken wat je bedoelt. We waren met de feestdagen ook bij mijn ouders en ik heb me nog nooit zo naar en onzeker gevoeld. Aan de andere kant is het kwartje bij mij eindelijk gevallen en heb ik nu door wat die onrust in mij veroorzaakt. Het zijn kleine trauma's van mijn jeugd die bovenkomen als ik in mijn ouderlijk huis ben, door bepaalde opmerkingen van mijn moeder, etc.. Als mijn ouders bij ons zijn, heb ik daar geen last van. In mijn eigen huis behandelen ze ons met respect en zijn ze heel voorzichtig. Bij hun thuis denken ze weer boven mij te staan en maken ze soms echt kleinerende en rare opmerkingen. Het is heel naar om zo behandeld te worden waar mijn man en kinderen bij zijn. Het voelt gewoon niet goed. Daarom heb ik besloten om voorlopig niet meer naar mijn ouders te gaan. Ze kunnen hier komen wanneer ze dat willen, maar wij gaan daar niet meer logeren.
Zelf een heel fijne jeugd gehad, maar mijn man niet. En hij staat net zo in het conctact met zijn ouders als jij met je moeder. Erg lastig en ik merk dat hij de definitieve stap nog niet kan nemen, maar ondertussen zien we ze ook nog maar 3 keer per jaar ongeveer (ze wonen 30km) verderop. Ik merk aan mijn man ook wel dat hij soms gewoon niet weet hoe hij iets moet doen, omdat hij het gewoon thuis nooit meegemaakt heeft. Dat gaat om kleine dingetjes, maar ook om dingen zoals 'straffen' etc.
Straffen is inderdaad zo'n onderwerp waar ik geen raad mee weet nee. Mijn kinderen eindeloos knuffelen en benoemen wat ze goed doen lukt me wel heel makkelijk. Er is een doos met liefde open gegaan sinds ik ze heb, niet normaal. Of ze een leuke oma is. Ja, de kinderen vinden haar leuk. Maar ik merk ook dat ze haar goede dag moet hebben. Als ze weer eens haar nukken of buien heeft zou ik mijn kind er nooit willen hebben en dat weet je dus niet als ik ze daarheen te logeren breng. 3 weken terug hebben de oudsten gelogeerd. Eentje kreeg bij het ophalen een buitje speciaal. Huilen, moe, een peuterbui. Toen begon ze over hoe er vroeger niks mis was met een tik op de billen. Ik stond al in de gang met mijn jas aan maar stapte misselijk de auto in. Overigens heb ik haar meteen toegebeten dat ze zelf mijn hele jeugd een rothumeur had waarop zij ook nooit een corrigerende tik kreeg. Mijn partner heeft haar al eens duidelijk gemaakt dat hij nooit enig geweld van haar richting onze kinderen zal accepteren. Dat heeft me erg gesterkt maar of ik haar echt vertrouw? Nee, ik zeg nooit nooit in haar geval.
Ja, dat straffen is voor mijn man ook lastig. Ik doe sowieso niet aan "straffen". Althans, niet aan onlogische straffen die niks meer te maken hadden met wat er gebeurde. Maar voor mijn man is dat lastig, de enige straf die hij kent is geslagen/geschopt etc worden. Hij raakt ze nooit aan, wil hij ook absoluut niet, maar hij vindt het wel moeilijk om dan een andere oplossing te zoeken. Wat betreft kinderen. Mijn jongste vindt oma nog leuk, de oudste 2 hebben haar inmiddels helaas ook al door. Maar vertrouw haar ook niet met de kinderen, dus ze komen daar nooit zonder mijn man (ik kom niet meer bij hen thuis).
Dat van dat straffen is wel heftig ja. Van ze niet vertrouwen met mijn kinderen heb ik dan weer geen last. Ik denk dat het allemaal lastiger wordt als mijn kinderen ouder worden. Als kinderen een echt eigen karakter en sterke eigen wil krijgen, en verbaal sterk zijn, vindt mijn moeder het niet meer leuk.
Ik bemerk ook duidelijk een voorkeur bij mijn moeder voor 1 van de kinderen. De zachtste, een heel lief en gevoelig meisje dat van op schoot zitten en knuffelen houdt. De andere twee houden van klauteren, klimmen en ontdekken. Baby heeft ze ook weinig mee, die is nog zo klein dat het vooral een papa/mama kindje is. @suus1983 , misschien als ook je laatste kind er klaar mee is dat het dan echt dood bloed. Slaan, schoppen, ik wil er nooit teveel aan terug denken. Bij mij is echt alle ouderliefde eruit geslagen. Kan niet uitleggen wat het met je doet. Een pedagogische tik of hoe het noemt kan ik niet plaatsen. Het zit voor mij, met mijn persoonlijke ervaringen, in een onprettige hoek. Mijn moeder sloeg gewoon met vlakke hand in het gezicht, haren trekken, ze schopte me de kast in. Om dat te kunnen bij een kind moet je toch eigenlijk wel een flinke kronkel hebben niet?
Ik wilde toch even reageren ondanks dat het wat ongepast voelt. Ik heb namelijk een fantastische moeder die er samen met mn vader alles aan heeft gedaan om mij liefdevol op te laten groeien. Maar.. mijn moeder heeft wel een afgrijselijke jeugd gehad. Van armoede tot aan mishandeling en in een tehuis opgroeien. En mijn moeder is er in geslaagd om ons daar nooit de dupe van te laten worden. Wilde je even laten weten dat de cirkel dus echt doorbroken kan worden en je niet gedoemd bent om een slechte moeder te zijn. Probeer er gebruik van te maken dat jij juist precies weet hoe het niet moet.
Wat erg, ik heb dat soort lichamelijke dingen nooit meegemaakt. (Mijn moeder zelf wel. Ik geloof wel dat je daar een afwijking voor moet hebben ja, om je kind te kunnen mishandelen.) Ik stoor me ook regelmatig aan haar (als ze bv met de kerst langskomt met een leuk cadeau voor dl, maar met onzinnige dingen voor mij en partner), maar ik begrijp wel waar haar onvermogen vandaan komt, en mijn dochter is een stuk milder We hebben dus regelmatig contact, maar dl zal er niet snel gaan logeren. Daarvoor is het vertrouwen er gewoon niet. Ik vind dat jammer, maar het is niet anders.
Mijn kindertijd/jeugd is ook niet over rozen gegaan. Zelf heb ik het nooit echt zo ervaren maar toen ik zwanger raakte kwam de "klap". Bang dat ik net als mijn moeder zou worden, nu na al die jaren komt het besef dat mijn moeder ziek is en het geen normaal gedrag is wat zij vertoonde/vertoont. Ik loop nu bij het maatschappelijk werk om het te verwerken en om te leren wat ik zelf kan doen.
Ja mensen die een kind pijn doen zijn ziek / beschadigd. Mijn moeder schold me uit voor sloerie, ik was een bedeesd meisje van 15 met 0 zelfvertrouwen. Dan spoor je ook niet helemaal, je eigen dochter zo benaderen. Mede daarom in verkeerde relatie gerold, waar ik me ook weer uit bevrijd heb. Dus onderschat jezelf nooit. Mijn vader heeft me nooit pijn gedaan maar ik heb de steun van een echte sterke papa nooit gehad. Dat neem ik hem niet kwalijk, hij kon daar gewoon niets aan doen. Ik ben neutraler naar hem dan naar mijn moeder.
Misschien eens kijken voor een coach/ psycholoog die familieopstellingen doet. Familieopstelling klinkt heel vaag maar het heeft mij erg veel inzicht gegeven in waar ik sta als moeder. Waarom ik reageer zoals ik reageer richting de kinderen tov mijn eigen opvoeding. En waarom ik sommige dingen extra moeilijk vind (als ik bv dingen terug zie van mijn moeder).
Hoi, Dat je geen band hebt met je moeder kan ook komen doordat je nooit echt veilig gehecht bent aan je moeder. Je kunt met je partner bespreken dat je bang bent dat je het niet goed doet omdat je altijd het tegenovergestelde kiest. Je kunt vragen of hij het direct wil zeggen als hij signalen ziet. Beetje lastig uit te leggen maar ik zeg bijvoorbeeld tegen mijn man: als je merkt dat ik op mijn moeder ga lijken wil je dat dan alsjeblieft zeggen? Mijn moeder knuffelde nooit, ze zorgde voor ons in materiële zin: kleding, eten, regelde dingen maar nam ons nooit op schoot en troostte altijd alleen met woorden. Ik denk dat ze misschien wel autistisch is. Maar ik was dus altijd bang dat ik mijn kinderen ook niet zou knuffelen. Ik knuffel ze plat, haha maar ik wil wel dat mijn man het direct zegt als ik dezelfde trekjes ga vertonen als mijn moeder. Jouw partner kan jou ook corrigeren daarin, of in elk geval op de hoogte stellen. Soms moet iemand je even een spiegel voorhouden ofzo...
Mijn jeugd was ook niet geheel zorgeloos. Dat druk ik dan wat licht uit, maar wel met de gedachte dat er ook goede dingen waren die ik niet moet vergeten. Zowel van mijn moeder die mij voor mijn gevoel altijd in de steek liet als mijn vader die onvoorspelbaar was. Toen ik zwanger was van onze oudste zoon was ik bang, bang dat ik niet goed kon houden van omdat ik niet wist hoe familie liefde voelde. Ik had mij vergist, ik houd ontzetten veel van mijn kinderen. Er waren telkens andere dingen waar ik onzeker over was omdat ik er geen plaatje van kon maken in mijn hoofd en nog steeds zijn er dingen waar ik mij onzeker over voel omdat mijn rol in de toekomst daar nog blanco is. Maar alle keuzes die je maakt, alle manieren die je verzint om met situaties om te gaan bepaal je niet vooraf tijdens de zwangerschap voor de tientallen jaren dat je in het leven bent van jouw kinderen. Je groeit en ontwikkeld, met elke keuze ga je weer een bepaalde richting in en met de opvolgende keuze bepaal je weer een koers. Ik denk dat je ver kan komen met zelfreflectie. Kijken naar wat je goed doet, kijken naar wat minder goed ging, accepteren dat je niet perfect bent, maar wel met het voornemen het de volgende keer beter te doen. Zo ontwikkel je en blijf je ontwikkelen. Het ontbreken van een goed voorbeeld betekend ook dat je zelf meer kan nadenken over wat jij goed vind en niet automatisch doet waarvan je vind dat het hoort omdat die manier vroeger zo goed was. Dus probeer ook de mogelijkheden in te zien van jouw situatie.
Hier ook geen leuke jeugd gehad to say the least. Ik ben er elke dag mee bezig in wat ik doe als moeder, ik wil absoluut niet op mijn ouders lijken. Ik worstel ermee, zoveel dat ik besloten heb om er hulp bij te zoeken. Ik lees dan ook graag mee in dit topic.