Hallo dames, Wij hebben in principe geen kinderwens meer...ahum... . officieel niet... Maar ik zou eigenlijk toch nog wel voor een 4e willen gaan. Ik heb het hem gevraagd maar hij wil het niet meer en vindt het wel goed zo. We hebben het wel eens gehad over ongeplande zwangerschap, omdat er iemand in onze omgeving ongepland zwanger was en een abortus liet plegen.... Mijn man zou een ongeplande zwangerschap niet erg of schokkend vinden. Hij zou het kindje dus wel helemaal liefdevol verwelkomen als het toch onverwacht en ongepland zo moet zijn. Ik weet niet wat ik hiermee moet.... We gebruiken een methode van anticonceptie zonder voorbehoedmiddelen, behalve een condoom tijdens mijn vruchtbare dagen. Maar die condoom doet hij pas op het allerlaatste moment om. Dus er kan eventueel sprake zijn van voorvocht. Hij staat nog niet open voor een definitieve oplossing (sterilisatie). Ikzelf heb vele negatieve ervaringen met verschillende soorten anticonceptie, dus ik wil dat ook niet. Ik gebruik een app om mijn cyclus bij te houden en zo kan ik dus zien wanneer mijn vruchtbare dagen zijn. Ik houd daarbij een ruime marge aan. De methode is niet helemaal 100% betrouwbaar, maar het werkt voor ons al ruim 2 jaar goed. Maar toch.... als je echt geen kindje meer wilt dan zou dit een risicovolle manier zijn.... Door de verwarrende uitspraken van mijn man lijkt het wel alsof hij bewust risico neemt op een ongeplande zwangerschap, maar er niet bewust voor durft te kiezen.... Maar omdat ikzelf nog echt de kinderwens heb, durf ik hem niet te stimuleren om de sterilisatie te laten doen. Ik weet dus niet wat ik er mee aan moet.... Moet ik innerlijk nu definitief afscheid nemen van het idee dat er nog een kindje zal komen.... en dus een bepaalde periode afsluiten? Of is er nog hoop dat we er nog 1x voor gaan? Ik bespreek dit wel met mijn man, maar tot nu toe kom ik niet echt verder.... Wie herkent dit? Wie heeft er tips? Ik ben trouwens zelf bijna 36 jaar. En we hebben 3 kinderen: 11 jaar, 7 jaar en (ruim) 2 jaar.
Aan de ene kant geloof ik best dat een kinderwens om een 4e kindje net zo groot kan zijn dan bij een 1e of 2e. Maar de gedachte die toch overheerst als ik je bericht lees is : count your blessings! Deze reactie is gekeurd omdat ikzelf al lang wacht op een 2e kindje wat maar niet wil lukken en dan denk: 3 kinderen dat zou een ultieme droom zijn. Wat kun je nog meer wensen. Dat je man stiekem wel zou willen omdat hij geen echt goede anticonceptie wil gebruiken, vind ik eerlijk gezegd een kromme gedachte. Maar misschien kun je je man wel overhalen als hij weet hoe graag jij het wil? Als je jouw droomplaatje nou voorspiegelt, misschien zwicht hij er wel voor..? Of heb je dat al geprobeerd?
Het is voor je man blijkbaar nog geen definitief gesloten hoofdstuk. Ik zou er met hem vaker over praten. Ik zou er niet zomaar vanuit gaan dat hij bewust risico neemt om een ongeplande zwangerschap uit te lokken. Aan de andere kant zou ik dat risico ook niet verkleinen door te eisen dat hij eerder een condoom omdoet of dat hij zich moet laten steriliseren. Zijn risico is in wezen jouw kans.
Idem! Ergens fijn om te horen dat er meer van die vage kerels zijn. Het frustreert me enorm, maar ik durf ook niet aan te sturen op een veiligere vorm van anticonceptie omdat de kans dan helemaal verkeken is. Ik kan je niet helpen helaas, maar misschien steunt het je om te weten dat het in meer relaties zo gaat. Mannen denken er soms simpelweg niet zo bij na als vrouwen.
Ik herken het wel. Alleen heb ik hem nu gezegd dat hij er iets aan moet laten doen. Ik ben dat geneuzel zat. Echt geen 3e kind willen maar wel onveilige sex (nou semi-onveilig). Ik ben er zo zat van dat ik zelfs overweeg weer anticonceptie te gebruiken of hem te weigeren totdat hij eens duidelijk is. Als je geen anticonceptie gebruikt weet je wat er van kan komen. En ik wil een gewenst kind, geen "ongelukje". Want eigenlijk vind ik dit niet eens een ongelukje. Dus tja.. ik heb een wens. Maar alleen als we er beide 100% achter staan. Hier ook woorden als als het zo is is het zo, dan is het niet anders. En wel juichen als ik ongesteld ben geworden. Ik vind het kinderachtig gedrag. Dus hier komt de knip erin. Rust in mijn kop en ruimte om afscheid te nemen van mijn 3e kinderwens.
Kirsty: Ik ben het eigenlijk helemaal met je eens. Ik ben heel erg dankbaar voor mijn kinderen. Bedankt ook allemaal voor de reacties! Zoals ik al schreef hebben we in principe geen kinderwens meer, maar soms zijn er momenten waarop ik besef dat we dan wel risicovolle anticonceptie gebruiken en soms heb ik ineens heel erg het gevoel dat ik zwanger zou kunnen zijn. En dan ga ik me afvragen hoe ik dat zou vinden en dan merk ik (ondanks vele tegen-argumenten van mezelf) dat ik het toch wel heel graag zou willen. Dat vind ik zo gek van mezelf. Ik weet vele redenen om niet nog een keer voor een kindje te willen gaan en toch..... een soort oergevoel in mij wil het dan blijkbaar toch wel..... ik kan het niet goed uitleggen volgens mij.... En als mijn man dan ook zo vaag doet.... Dan denk ik dat hij diep van binnen het misschien ook nog zou willen. Ik heb in het voorjaar heel duidelijk aangegeven wat mijn gevoel hierover is... Hij zij dat hij het echt niet meer zou willen, behalve als we veel geld zouden hebben en dus financieel lekkker ruim zouden zitten. Dus geen absolute NEE. Eergisteren heb ik aangegeven dat we best wel risico lopen met onze manier van anticonceptie en dat als we het echt niet meer zouden willen, dat we dan wel wat betere anticonceptie zouden moeten gebruiken (oftewel; dat hij zich zal moeten laten steriliseren). Daar is hij het wel mee eens, zegt hij... maar vervolgens laat hij merken dat hij het voorlopig op deze manier wel prima vindt. En dat als er toch nog een kindje komt dat het helemaal welkom is... Grrrr.... lekker vaag!!! We hebben een supergoede liefdevolle relatie.... Ik zou nooit stiekem het zwanger worden willen saboteren. Ik zou dat oneerlijk vinden en dus nooit doen. Het helpt inderdaad wel om te lezen dat meerdere vrouwen in soortgelijke situatie zitten. Ik ben heel erg dankbaar voor de mooie zwangerschappen en heerlijke lieve kinderen die we hebben. Het verlangen naar nog een kindje snap ik zelf ook niet.... Hoe gaan anderen hier mee om?
Hoe ik er mee omga? Ik had geen enorme kinderwens totdat ik een keer 8 dagen overtijd was. Toen bedacht ik me hoe het zou zijn en sindsdien laat die wens me niet meer los. Mijn man vond het ook wel makkelijk zo, geen condooms. Ik heb hem verteld van de kans die we liepen op een zwangerschap, aangegeven dat ik wel heel graag wilde (een derde) en dat ik elke maand toch dacht en hoopte weer zwanger te zijn (mijn cyclus is sinds de tweede ontzettend onvoorspelbaar). Zijn reactie was dus vaag, maar hij gaf wel aan nog geen volgend kindje te willen, misschien zelfs wel nooit. Na veel teleurstelling (want elke maand toch niet zwanger en man steeds opgelucht), veel huilen en veel praten, snapt mijn man hoe erg mijn wens aanwezig is. Er is nu wel een half jaar voorbij gegaan. Mannen schijnen die tijd nodig te hebben, gaven andere dames aan, in een ander forum. Ik denk dat dat een soort gemakzucht is van deze vage mannen. Ze denken dat het zo'n vaart niet zal lopen. Terwijl ons gevoel een loopje met ons neemt. Ik denk dat als ik je een tip zou moeten geven, is dat om vooral vaak met je man praten hierover, zodat hij weet wat het met je doet. Mijn man lijkt langzaam over te gaan naar een ja, maar geeft aan nog wel.een jaar tijd nodig te hebben voordat hij wil proberen. Wel houdt hij nog steeds een slag om de arm. Voor mij vervelend, maar ergens ook fijn dat hij er nu zo goed over nadenkt. Als die derde er komt, is hij/zij wel heel gewenst. Als... Sterkte!
O en ik snap je gevoel helemaal. Als ik mocht kiezen, had ik deze kinderwens liever niet gehad. Verstand en gevoel zijn helaas twee hele andere dingen. Mocht je hierover verder willen kletsen, we hebben een groepje bij ' zwanger worden clubs'; het (on)geduldig wachttopic mbt zwanger worden. Je bent welkom!