Ruben gaat nu een aantal weken naar de peuterspeelzaal. Het is alleen al een groot drama als ik zijn rugzakje inpak...ik wil niet naar school, i wil bij mama blijven, huilen etc. Aangekomen bij schooltje is het nog steeds een groot drama... En dan bedoel ik ook echt drama.! Als i hem op kom halen vraag ik altijd of het goed is gegaan en dan blijkt dat ie wel leuk meedoet en het redelijk gaat. Nu was ik benieuwd of mensen dit herkennen? En of dit iets blijvends is? Vind het zo vervelend om hem telkens krijzend daar achter te moeten laten en heb altijd het idee dat hij de enige is die er zoveel moeite mee heeft Hopelijk krijg ik wat reacties....
Hoi, hier was het ook een groot drama, bij het hysterische af. Ik heb het 5 weken geprobeerd (hij was toen net 2) maar zelfs als ik weg was hield hij niet op met huilen, zo zielig. Ik heb hem alle keren eerder opgehaald omdat hij tijdens het spelen ook steeds om mama vroeg en ook verdrietig was. Ik probeer het nu na de zomervakantie nog een keer, dan is hij bijna 3. Dat gevoel van je dat jouw kind de enige is die zo is heb ik ook lange tijd gehad. Vooral omdat iedereen in je omgeving aangeeft dat hij er even door moet en dat je MOET doorzetten. Op het uitsschrijfformulier stond zelfs "verlatingsangst" Echt niet hoor! Hij vond het gewoon niet leuk en misschien was hij nog wel te jong maar je moet doen wat jij denkt dat goed is! Succes!
Isabella heeft het in het begin ook gehad. Erg veel huilen. Daarna ging het wel. Toch vond ik haar te jong en heb ik haar 2 maanden niet gebracht. Nu is ze vorige week weer begonnen en het gaat nu helemaal goed. Ze is in die twee maanden ook echt groter geworden en er veel meer aan toe.
Ikzelf heb er nog geen ervaring mee maar een vriendin van me heeft dat wel. Haar dochter heeft er ook echt heel moeite mee gehad. Huilen, krijzen en op een gegeven moment zelfs overgeven. De kleine meid had namelijk door dat als je ziek bent je niet mag blijven en naar huis moet. Dus ze maakte zichzelf aan het overgeven Gelukkig is dat nu allemaal over en vind ze het wel (redelijk) leuk
En zijn dit allemaal kindjes die nog niet naar het kinderdagverblijf gingen. Of dat al wel? Jelle gaat 1 februari voor het eerst naar de PSZ
Ruben is altijd bij mij thuis geweest en nog nooit naar een kdv idd.... Meer mensen die dit herkenbaar vinden?
Ja, Merel had ook heel erg veel moeite om afscheid te nemen in het begin. ook nooit naar kdv geweest. Na een paar weken ging het ineens goed, ze was gewend aan het vaste ritme, mocht zelf het fruit uitkiezen dat ze mee wilde nemen, begon te begrijpen dat ik weer terug kwam na een paar uur en nu vindt ze het echt helemaal geweldig. Wil graag heen en in de kerstvakantie was ze zelfs stierlijk vervelend omdat ze niet heen mocht. Het is even wennen en sommigen doen daar iets langer over dan anderen.
Hier een klein beetje herkenbaar, alleen kwam het hier pas toen ze toch echt al een tijdje gingen en was het toch ook een beetje anders. Hier dan wel het kdv, maar oke, toch weg van papa/mama/vertrouwde omgeving. Ze waren ong 16 maanden toen ze voor het eerst naar het kdv gingen, alleen op de woensdag en dat gaan ze gewoon nog altijd. In het begin nooit geen problemen gehad, voor papa en mama was het erger dan voor Malou en Ruben. Natuurlijk erg fijn, al had het ook wel fijn geweest voor mij als ze lieten blijken het niet fijn te vinden om ineens niet meer mee naar huis te mogen haha! Nee eigenlijk gewoon erg fijn dat het zo goed gind, zeker voor de kindjes zelf. Denk als ze drama hadden gemaakt dat ik ze meteen weer lekker mee naar huis genomen had en ze er nooit meer heen gebracht had. Maar oke, daar ging het niet over ! Eind van de zomer, gingen ze inmiddels toch echt al meer dan een half jaar daarheen. En ineens was het allemaal veranderd. Op woensdag gingen we smorgens idd de spullen pakken en dan begon het gejengel al, dan gingen ze met papa mee in de auto en was het nog meer en eenmaal daar aangekomen en papa die weg wilde gaan, maakte het drama compleet. We hebben toen besloten ze lekker even thuis te houden, er zal wel wat zijn dat ze niet leuk gevonden hebben daar ofzo of toch soort van verlatingsangst. Na een week of 4 zijn we ze weer gaan brengen en was het weer gewoon zoals altijd en helemaal geen drama meer (even afkloppen). Dus tja of ze het nu echt niet meer leuk gevonden hebben of het toch iets met de leeftijd is geweest of dat er iets gebeurd is dat wij niet weten. Ik weet het niet, maar ben wel erg blij dat het voorbij is en ze weer met plezier die kant op gaan ! Liefs, Hanneke!
Onze Jesse gaat nog niet, maar ik heb zelf zeven jaar op een peuterspeelzaal gewerkt. De meeste kinderen huilen wel even in het begin, maar vaak is het zo dat, zodra mama uit het zicht is, het kindje wel gaat spelen. Je hebt ook volhouders, maar ook de volhouders geven het wel een keertje op. Er is er niet eentje blíjven huilen in al die zeven jaar. Maar het is wel heel vervelend voor de mama's, vaak lopen ze dan zelf ook met dikke tranen bij het afscheid nemen. Soms gaat het in het begin een paar maand goed, en beginnen ze alsnog te huilen, als je denkt dat ze al gewend zijn! Mijn ervaring is, dat kinderen meestal onder de 2,5 jaar nog te klein zijn om ervan te genieten en te begrijpen dat mama gewoon weer terug komt. Ook leren ze pas ongeveer na hun derde jaar om sámen te spelen. Met twee jaar spelen ze wel met het speelgoed, maar niet sámen met andere kindertjes. Daarom wacht ik zelf tot Jesse ruim 2,5 jaar is. Dan kunnen ze het veel beter aan. En ze moeten nog minstens tot hun achttiende naar school, dus dat extra halve jaartje kan er dan best af. Nog een tip: doe je kind altijd minstens 2x per week naar de speelzaal. Bij één keer duurt het wennen nog langer! Succes ermee! Groetjes, Janet
hai, Mijn zoontje gaat sinds sept. naar de psz. hij is voor die tijd ook nooit bij een vreemde geweest, alleen thuis en 2 dagen in de week naar opa en oma. Seff gaat nu op maandagochtend en donderdagmiddag naar de psz, en het gaat eigenlijk pas dec. echt helemaal goed! geen tranen meer heeeeeerlijk!!! tot die tijd was het echt drama, net wat je zegt zelfs met het tasje inpakken al verdriet. nee school, nee school en eenmaal aangekomen op de psz en heel sip gezichtje..........echt mn hart brak iedere keer weer!! maar op een duur gaat het gewoon over en is het helemaal klaar!! Seff heeft van juf een stoer-diploma gekregen omdat hij zo'n grote vent is!!! en gaat nu eigenlijk met veel plezier heen!! dus echt het gaat over!!! suc6 ermee liefs Emmie
Als ik dat zo lees gaat t hier ook nog wel een drama worden. Ze is nog nooit zonder mama geweest (2x een paar uurtjes, toen was ze bij oma) en als mama even weg is, is papa thuis. En ze is momenteel echt SUPER verlegen aan t worden, ook bij bekende. Ik weet nu al dat ik degene ben die haar zal moeten brengen, papa gaat dat niet trekken...
Hier heel herkenbaar. En nog steeds af en toe! Heeft hier ook zeker een half jaar geduurd. Werd met en met minder en zelfs soms dagen dat hij me wel lief uitzwaaide! Ikzelf kreeg ook pas rust toen hij mij uitzwaaide! Als ik hem huilend moest achterlaten zat ik 2 uur lang te wachten tot ik hem eindelijk weer kon halen. Toch ging het elke keer goed en speelde hij lief mee. Het is gewoon voor je eigen heel moeilijk! Breekt gewoon je hart om je kind ergens huilend/krijsend achter moet laten! En nu trouwens is het nog 's ochtends voor het naar school gaan dat hij zegt niet naar school te willen, dat hij bij mama wilt blijven, dat school stom is zo'n dingen. Maar nu de laatste tijd (even afkloppen!) als we eenmaal op school zijn is alles goed. Even verlegen en ik mag niet weggaan maar als hij eenmaal aan het puzzelen is of iets anders aan het doen is zwaait hij me lief uit! En ene keer met uit school halen zegt hij dat school leuk is, andere keer dat het stom is...
Onze dochter doet het ook nog steeds op de KDV, maar als ze naar de Peuterspeelzaal gaat vind ze wel leuk. (dan zijn er namelijk haar 2 vriendinnen ook) Altijd het zelfde, s'ochtends al zeggen dat ze niet naar school wil en als we er zijn huilen, huilen!!! Maar zodat ik bij de auto ben heeft ze de grootste lol!!?? Dus ja, waar het aan ligt... ik weet het ook niet. Misschien idd. om zo ouder ze woorden des te beter het gaat.
Met Quinton eigenlijk geen moeite gehad, 1e keer alleen heeft hij even gesnikt. Ik was uit beeld en het was voorbij. Maar bij een ander kindje op de PSZ bij hem had wel moeite ermee, het ging om een broertje van een jongetje wat al in de groep zat. Altijd met wegbrengen van de grote broer, moesten ze de jongste mee slepen naar huis, hij wilde ook daar blijven. Nu mocht hij zelf ook, hij was 2 geworden. En jullie denken dat hij nog steeds wil? Nee. Het was drama, krijsen, rood aanlopen en alles. De groepshulp of leidster nam hem dan over van de moeder en nam hem op schoot in het kringetje, na een minuut of 15 was het voorbij en ging het goed... Na een week of 2 (denk ik, dus 4/5 keer erheen) was het huilen al iets minder... Laten we zeggen na een maand was het helemaal voorbij en huilde hij niet meer. Nog wel even sipjes maar ook niet altijd meer. Ik zag echt na een aantal keer dat het beter ging. En dat te verstaan dat hij voorheen niet weg te slaan was haha.
Mijn schoonzus heeft het met haar dochter gehad. Die bleef ook huilen en heeft haar ook steeds moeten halen, omdat het niet ging. Het meisje werd er echt ziek van. Zodra ze maar in de buurt van de psz kwam, werd ze angstig en ziek, ook al ging ze er helemaal niet heen. Ze heeft haar ervan af gehaald en lekker thuis gehouden. Ze was er blijkbaar gewoon niet klaar voor. Toen ze 4 was en naar de basisschool ging, was er niks aan de hand.
Hier heeft Kylian er ook even last van gehad (ze hadden vakantie gehad en daarna had hij er moeite mee) Kylian is dol op klok kijken en wil ook steeds weten hoe laat het is, de hele uren en de halve uren aflezen ging op dat moment ook al redelijk. Dus heb ik hem een horloge gegeven en omgedaan. En hem verteld dat mama hem om 11.15 uur weer kwam ophalen (hij was toen 2) De juf moest er wel om lachen want Kylian kwam dus steeds bij haar vragen hoe laat het nu was maar hij heeft niet gehuild. Groetjes Anita
Bedankt voor alle reacties! Ruben mag morgen weer en ik ben benieuwd hoe het zal gaan... Hier ook idd al angst als we er gewoon langs lopen! Maar aan de andere kant doet ie wel mee (weliswaar weleens met tegenzin ) als ik weg ben... Meerdere reacties zijn nog altijd welkom
Ja mano was ook altijd thuis bij mij En hij had het idd ook hoor, de eerste 2 weken niet gehuild en daarna begon het opeens, en toen Lorenza was geboren was het ook weer over, maar voor mano waren er opeens veel veranderingen, hij ging naar de peuterspeelzaal toen ik 38 weken zwanger was, dus moest ook bijna bevallen. Toen papa hem de eerste keer ging brengen en zijn gezichtje zag toen hij wegging, wilde hij hem ook weer meenemen naar hui en mijn moeder trouwens ook toen ze hem voor de 1e keer bracht. Gelukkig hebben ze dat niet gedaan. Hij heeft trouwens 1 keer een uur lang gehuild ( nou ja was meer dreinen) en daarna niet meer.
Onze dochter gaat sinds twee weken nu en het gaat heel goed (ook 2 jaar bij mij geweest thuis of met kinderen uit de buurt). Niet gehuild. Ik heb haar wel al weken van te voren voorbereid met een boekje: Bobbi gaat naar de Speelzaal, echt super. Daarbij zijn we 3 keer gaan kijken bij de PSZ 's middags toen er niemand was.. door de ramen gegluurd om alle speelgoed te laten zien en de poppenhoek etc. van de glijbaan op het schoolpleintje, de zandbak... Dus de dag dat het ging gebeuren wist ze precies wat er ging komen en gelukkig gaat het goed. Het help wel dat er ook een ander bekent kindje naar toe gaat, maar ik moet zeggen, de leidsters vangen haar goed op. Daarbij altijd herhaaldelijk gezegt dat mama haar ALTIJD weer komt ophalen. Kinderen zijn niet gek en begrijpen meer dan je denkt. Lukt het niet dan start je gewoon als hij/zij wat ouder is. Groetjes, C