Hallo, Ik heb in februari een miskraam gehad bij 8 wkn van een tweeling. Het eerste vruchtje is er vanzelf uitgekomen en het tweede vruchtje met behulp van Cytotec. Omdat ik zelf enorm tegen de pillen opzag (ik ben echt een zenuwpees) en niet wist wat ik kon verwachten, wil ik hier graag mijn ervaring delen en hopelijk kan ik iemand hiermee helpen. Mijn gynaecoloog adviseerde mij de pillen in te nemen voordat ik naar bed ging. Op die manier kon het zijn dat ik er door het slapen zo weinig mogelijk last van zou hebben. Nu had ik de "mazzel" dat ik ook een zware griep had met een kuur voor een bronchitis hoest dus door die pillen was ik al slaperiger. Om ongeveer half 4 werd ik wakker van kramp. Dit voelde voor mij als een zware ongesteldheidskramp. Dat heb ik altijd de eerste 2 dagen van m'n ongesteldheid. Ik lag niet lekker op mijn zij, dus ik ging op mijn rug liggen en gelukkig viel ik weer in slaap. ik werd tot 6 uur af en toe wakker en die kramp voelde ik wel maar ik kon het verdragen, kromp niet ineen. En ik kon me er toe zetten om te ontspannen. Om 6 uur ben ik naar de wc gegaan en daar ben ik het tweede vruchtje verloren. Toen ben ik weer naar bed gegaan. De kramp was hiermee verminderd. Ik sliep toen door tot 11 uur ongeveer en toen ben ik in de woonkamer gaan zitten. Ik verloor enorm veel bloed en ik moest mijn maandverband 3 a 4 keer in het uur verschonen. Ook had ik enorme rugpijn in mijn onderrug waardoor ik een beetje ander liep dan normaal. Het bloeden duurde nog een tot anderhalve week en daarna ben ik weer gewoon ongesteld geworden. Emotioneel gezien was ik erg blij dat de volgende ochtend iemand bij me was (mijn partner moest werken). Ik kon met diegene praten en ik werd verzorgd. Iets wat ik normaal echt niet zou aannemen, maar je moet je er echt aan overgeven. Ik huilde heel veel en ik had niet verwacht dat ik dit zo emotioneel zwaar zou vinden. Je onderschat het echt als je dit nog nooit hebt meegemaakt. Ineens merkte ik dat ik er over kon praten zonder te huilen. Ook de 2 sterretjes van swarovski aan mijn ketting helpen bij het verwerken. Iets tastbaars op de een of andere manier. Ik hoop dat ik iemand kan helpen met mijn ervaring. Mijn tip is om jezelf echt de tijd te gunnen om hier lichamelijk en emotioneel doorheen te komen. Lukt iets de ene dag niet, probeer het een andere dag weer. Huilen mag ook gewoon. Iedereen veel sterkte die dit mee maakt.