Pff, eigenlijk geen idee wat ik wil bereiken met dit topic maar misschien alleen mijn hart even luchten. Ik merk aan alles dat ik nog steeds niet verwerkt heb hoe het na mijn bevalling is gelopen. Mijn dochter gaat al richting 1 jaar dus daarom zeg ik "nog steeds" niet. Het was een zware bevalling. Duurde lang, was totaal uitgeput. Dochter ging uiteindelijk achteruit en moest gehaald worden mbv vacuüm en flinke knip. Uiteindelijk deed ze het gelukkig goed. Na de bevalling had ik zelf flink last van daar beneden dus flinke lichamelijke ongemakken. Ik had gelukkig een lieve kraamverzorgende maar mijn eigen verloskundige kwam op dag 4 een keer kijken. Een andere praktijk had dat betreffende weekend dienst. Dus zij ging mee naar het ziekenhuis en is een dag later ook nog komen kijken. Hele lieve meid, niks mis mee maar je mist dan toch "de aandacht" van je eigen verloskundige. Op dag 4 kwam ze vluchtig even kijken en was binnen 10 min weer gevlogen. Ik voelde me totaal niet gehoord en voelde me een tikkende emotiebom. Uiteindelijk die week ook niet meer veel gezien en merk dat ik dat toch erg naar gevonden heb. Op de laatste dag van het kraambed kreeg ik nog de mededeling dat k nog een keer langs mocht komen op nacontrole als ik dat wilde (moest ik nl ook bij de gyn), maar dan moest ik maar een keer bellen. Dus niet gedaan want had niet echt het gevoel dat zij erop zaten te wachten. Nu denken we dus over een tweede kindje maar ik zie nu al als een berg op tegen die controles etc. Ik had gewoon de aandacht daar anders verwacht. Misschien ook dom van mezelf om er niet op terug te komen maar voelde me niet echt welkom. Iemand die dit gevoel deelt?
Ja, ik herken je gevoel. Ik heb zelf ook nog lang lopen tobben over mijn bevalling (1,5 jaar). Het enige wat ik je kan zeggen is: pak het aan. Bel je verloskundige op en maak een afspraak voor een zeer verlate nacontrole. Je hoeft daar geen verwijten te gaan maken, maar je kunt alles nog eens doorspreken en aangeven dat je er nog steeds mee zit. Als je het kunt uitpraten met je verloskundige scheelt dat al een heleboel. Je kunt eventueel ook een brief/mail schrijven, dat is ook een goede manier om alles voor jezelf op een rijtje te zetten en te kunnen verwoorden waar je last van hebt en wat je hebt gemist. Vaak is het schrijven op zich al voldoende en hoef je hem niet eens daadwerkelijk te versturen, maar dat kan wel natuurlijk. En het is niet dom van je; je bent op zo'n moment totaal overweldigd en kwetsbaar en dan ben je niet zo assertief als je anders misschien zou zijn.
Hier nog iemand die dit gevoel herkent. Door verloskundige praktijk werd ontkent dat ik zwangerschapssuiker had. Bleek het vanaf week 20 al te hebben. Ik wilde de verloskundige in kwestie niet meer zien(ze had wel meer fouten gemaakt) gelukkig had ze ontslag gehad daarom geen klacht bij tuchtcollege ingediend. Ik maakte een afspraak voor nacontrole tot mij verbazing reageerde de verloskundige die ontslagen zou zijn..... nou voelde mij echt beetgenomen. Ben er niet meer op terug gekomen. Ik wil ook dat als het ooit tot een tweede komt we niet meer terug gaan. Ik vertrouw ze voor geen cent meer. Tijdens de zwangerschap vind ik vertrouwen hebben heel belangrijk. Ik xou zeggen als het niet prettig voelt ga naar een ander of zorg dat je t uitpraat maar laat je niet wegsturen want jij en je kindje zijn t belangrijkst.
Ik heb een halfjaar na mijn bevalling nog een afspraak met de verloskundige gemaakt om over mijn bevalling te praten. Ik heb een soortgelijke bevalling gehad. Ik kon daarna de bevalling wat beter accepteren/verwerken. Onlangs een mk gehad. De verloskundige (inmiddels wonen we ergens anders) heeft meerdere keren gebeld en ook nog langs geweest. Ze wilde zien hoe het met mij ging. Dat geeft een vertrouwd gevoel. Ik zou gewoon nog eens naar de verloskundepraktijk bellen. Geef aan dat je nog eens wilt praten. Neem het ze niet kwalijk dat ze niet alle details meer weten die jij op het netvlies hebt staan.
Ik denk wel dat het goed is om het 'uit te praten'. Het kan je anders echt dwars blijven zitten en dat zou zonde zijn. Ook zou ik een andere verloskundigenpraktijk kiezen, is dat mogelijk? Succes!
Ik heb het met mijn eerste bevalling ook gehad. Werd een spoedkeizersnee omdat ze de stuitligging over het hoofd hadden gezien. Kan natuurlijk gebeuren maar de verloskundige zei dat het haar niks kon schelden dat het vaker over het hoofd werd gezien. Bij de tweede zwangerschap naar een andere verloskundige geweest en die waren heel zorgzaam. Met de intake hele verhaal vertelt. Waren heel behulpzaam. De gynaecoloog was ook heel behulpzaam. Voordat ik ging persen werd er voor mijn geruststelling nog een echo gemaakt.
Dankjewel voor jullie reacties! Ik wacht het toch maar af tot dat ik weer zwanger ben.. En dan gelijk maar met de deur in huis vallen.. Niet voor jullie natuurlijk maar voelt wel fijn dat het niet heel raar is dat ik me zo voel..
Ik herken het zooooooo goed! Ik heb ook een vreselijke (voor mij dan) bevalling gehad. Met 12 uur lang weeën, 1.39 uur persen, 2 pogingen met een vacuümpomp wat uiteindelijk een spoedkeizersnede is geworden. Ik heb de eerste paar weken helemaal niet naar de foto's van de bevalling kunnen kijken, als ik een foto zag sprongen mij de tranen in de ogen. 6 weken na de bevalling had een nacontrole bij de gyn en ook daar moest ik weer huilen. Even weer over de bevalling gehad en toen voelde het goed voor mij. Eind vorig jaar / begin dit jaar begon het toch weer te knagen. Ik kon het maar niet verwerken, ik was er nog zo mee bezig dat ik het nooit zelf heb kunnen doen, dat mijn zoon niet bij mij is gebleven na de geboorte, hij ging met de zuster en mijn vriend mee toen ze mij dicht gingen maken. Ik heb mijn eigen huisarts gebeld, daar een gesprek gehad en heb via haar een verwijzing gevraagd naar de gyn die mij geopereerd had om nog een keer er even over te hebben, de bevalling nog een keer door nemen. Mijn wensen voor een tweede bevalling, wat een geplande keizersnede wordt. Zoveel dingen die ik anders wil doen.... En die ik dan ook echt door ga drukken! Ze had mij toen een tip gegeven van een boek, Perfecte moeders bestaan niet! Het helpt wel hoor om even het boek te lezen....
Kennen jullie het boek: perfecte bevallingen bestaan niet? Geschreven door Diana Koster (recentelijk onverwachts overleden) maar dit boek heeft mij veel wel geholpen. Naast de emdr therapie die ik heb gekregen om het trauma van mijn laatste bevalling te verwerken. Mijn tip is dus..zoek naar info over het boek en wie weet helpt het jullie!
Ik zie net dat demade de tip geeft over het andere boek wat zij heeft geschreven. Sorry..even overheen gelezen maar is idd ook een super boek!