Wat wij hebben gelaten in de periode dat we dachten 'wanneer houdt het eens op', is om aan onszelf te denken. Hierdoor zijn we elkaar en onszelf lichtelijk kwijt geraakt. Wat wij ook hebben gelaten is hulp zoeken en vragen. Nu, pas na bijna 4 jaar, gaan we binnenkort praten met de orthopedagoog van het ziekenhuis, op advies van de kinderarts. Mijn verhaal Mijn dochter is razendsnel op de wereld gekomen. 1,5u tijd, 4x persen. Al vrij snel begon het, ze schreeuwde moord en brand, al de eerste nacht in het ziekenhuis, maar dit kon komen van de bevalling. Eenmaal thuis ging het de eerste paar nachten redelijk, toen begon het. Volgens kraam en vk hoorde dit er allemaal bij, ik had zo mijn twijfels. Ze trok zulke zure bekkies, ik dacht aan maagzuur. De vp van het cb gaf dit toe en zei mijn gevoel te volgen en al snel kregen we medicatie, want ze had verborgen reflux. Daarna bleek ze koemelkallergie te hebben, kreeg eczeem en huilde meer dan ze blij was. Met 3 maanden sliep ze nauwelijks overdag. Toen bleek dat ze heupdysplasie had en kreeg ze voor de nachten en slaapjes overdag (niet dus) een spreidbroek. Daar ging de nachtrust, want ze sliep er niet mee. DE nachten werden van kwaad tot erger en met 6 maanden had ze haar eerste dubbele middenoorontsteking en dit werd chronisch. Iedere maand had ze er zeker één. Dus constant aan de ab Naast de chronische dubbele middenoorontstekingen kreeg ze ook longontstekingen. Met 8 maanden zaten we bij de kinderarts, waar we nog lopen. Haar afweer bleek sterk verminderd en in april dit jaar (toen was ze net 3) kreeg ze een extra vaccinatie voor de luchtweginfecties. Daarna ging het bergopwaarts. Slopende 3 jaar geweest, echt waar. En ik ben er erg door veranderd. Ik lach veel minder, ben labieler en zit minder goed in mijn vel. Het zal even duren eer ik mijzelf weer teruggevonden heb. Maar belangrijkste Ik kon wel steeds denken dat het allemaal goed kwam, ik bleef goede hoop houden. Een goed 'team' om je heen is heel belangrijk. Helaas had ik dit niet, behalve de kinderarts, topwijf! Familie, vrienden en zelfs mijn man niemand wilde het erover hebben, ik moest maar accepteren dat zij gewoon zo is, veel huilen hoort erbij enz enz. Struisvogelpolitiek. Het was voor mij dus een eenzame strijd, zeker een reden waarom ik nu ben zoals ik ben. Mijn tips: zorg voor steun, een goed team om je heen, afleiding en vooral goed voor jezelf zorgen en om jezelf blijven denken!! Sterkte!