Hallo dames, Er moet me toch iets van het hart en ik hoop dat jullie me mss tips of wat meer zelfvertrouwen kunnen geven........ Toen mijn zoontje geboren was bleek hij flink ziek te zijn door een (onbekende) infectie en heeft hij twee weken op de neonatologie gelegen met AB. Gelukkig wel goed opgeknapt en na 2 weken mocht hij dan eindelijk naar huis. Ik was echter fysiek en mentaal helemaal op en mocht ook niet in het ZH blijven bij mijn zoontje. Het heeft er behoorlijk ingehakt; kreeg paniekaanvallen en zat echt tegen een depressie aan. Vooral slapen lukte niet meer, ik leek wel verstijfd van angst! En bij elk huiltje ging m'n hart tekeer en schoot ik vol adrenaline........ Na een aantal maanden ging het beter en toen ik ook eindelijk weer 's nachts kon slapen ben ik weer goed opgeknapt. Nu moet ik bijna bevallen van de tweede (wat sneller dan gepland maar we zijn er wel blij mee) en nu ben ik zoooooooooooooo bang voor een herhaling van de vorige keer......... Ik hoor en zie om me heen hoe zwaar het is met twee kindjes die zo weinig in leeftijd schelen en raak nu alweer bijna in paniek dat ik straks mss weer niet kan slapen. Tuurlijk; nachtelijke avonturen horen erbij met een baby maar ik reageer zó paniekerig op de gedachte dat ik mss weer zo'n vreselijke kraamtijd ga hebben... Want door het slaapgebrek ben ik zo slecht gaan functioneren dat ik in die tijd ook totaal niet van mijn zoontje heb kunnen genieten dus daar heb ik ook nog wel wat schuldgevoel over. Ik weet wel dat het nu mss heel anders kan lopen maar toch.....ik lig nu soms al 's nachts te piekeren en af te vragen hoe dat straks toch allemaal moet gaan.. Zijn er hier meer meiden die die angst herkennen en mss wat positieve verhalen voor me hebben?
Kitty' ik had dezelfde angst als jij!! Onze 1e zoon had flinke koemelkallergie en kiss syndroom. Hij is met 4 weken opgenomen in het zh! Hij huilde (lees gilde) 10 uur op een dag en kreeg hem niet getroost!! Machteloos voelde ik me!!! Nu ben ik vandaag 5 weken geleden bevallen van een zoontje, en ik heb een heerlijke kraamtijd. Ons manneke is heel lief tevreden. Wat een verschil. Weet je wat het is, je hebt het al een xtje doorstaan dus het valt jou nooit tegen. Geloof me het komt echt wel goeden je kunt het!!!
Tja en dat paniekerige met huilen heb ik ook nog steeds. Ons kleinste manneke huilde pas ook effe heftig en toen heeft papa hem overgenomen want ik ging ook over de rooie en moest overgeven. Düs ja ik herken het echt wel. Houdt in je hoofd dat het als het zo is weer overgaat en dat het goed komt. Je hebt nu al zoveel ervaring als bij de eerste!!
Ja heel herkenbaar. Bij mijn oudste voelde ik me echt niet goed, zat tegen een depressie aan (of had het). Vooral 's nachts had ik hartkloppingen en was ik erg gespannen. Bij mijn jongste voelde ik me gelukkig heel anders. Ik luisterde naar me zelf en had vertrouwen in mezelf en baby. Natuurlijk is het vermoeiend en moet je elkaar leren kennen, maar het ging allemaal veel makkelijker dan bij de eerste. Je hebt al een ritme en je bent al gewend dat je moeder bent.
ik herken mezelf in je verhaal, was ook erg bang voor wat komen ging. bij de 1e zwangerschap werd ik met 30 weken opgenomen omdat de baby een groeiachterstand had, 11 dagen daar gelegen , achteraf gezien begon toen de ellende, na die 11 dagen mocht ik naar huis maar wel verplichtte bedrust. met 39,3 ben ik ingeleid, een bevalling van 3 uurtjes waar ik goed op terug kijk, maar wat er toen gebeurde is ook flink op me ingehakt, ze werd direct na de geboorte naar de kinderafdeling gebracht omdat ze faciale parese heeft (gezichtsverlamming) toen kwam er nog bij dat ze niet ademde tijdens het drinken. na 11 dagen mocht ze dan eindelijk naar huis! maar een band met je kind heb je nog niet (in het ziekenhuis voelde het alsof ik op visite kwam bij een ander mans kind), en mochten we thuis alles zelf uitzoeken (geen verlengde kraamzorg want ik was niet goed genoeg verzekerd) toen ze 3 dagen thuis was kwam de voeding omhoog, uit dr mond en neus.. ze ademde niet meer! met de ambulance opgehaald en weer 3 dagen in het ziekenhuis gelegen.. en toen was ze 10 weken, kreeg ze stuipen, weer een weekend in het ziekenhuis.. en al die keren kon ik niet bij haar in het ziekenhuis blijven dan denk je dat je alles gehad hebt en probeert je leven wat op de rails te zetten, want wat voelde ik me kloten! kan er geen ander woord voor bedenken, zo down dat ik me voelde, er was niks geen genieten bij. op het consultatieburo ondekte ze een beenlengte verschil, bleek ze heupluxatie te hebben met 6 maanden, ze heeft 10 dagen in tractie gelegen en daarna 3 maanden in het gips. vreselijk, geen leuke dingen dus! ik voelde me alleen maar depressiefer worden, elke keer weer een domper, het leek maar niet normaal te kunnen gaan.. na een tijd voelde ik me een stuk beter en al snel gingen we voor nog een kindje (ik was wel erg bang voor herhaling maar toch doorgezet) toen onze dochter 1 jaar was was ik weer zwanger.. leuk maar ook had ik veel angst wat er komen ging of ik het allemaal wel aankon. deze zwangerschap verliep volgens het boekje en hij is op de uitgerekende datum geboren. de vk begon dat hij iets te kleinw as voor een 2e kindje en zijn suikerwaarden 24u gecontroleerd moesten worden, mocht het niet goed zijn moest hij naar de kinderafdeling... ojee gaan we weer!!! die 24 u had ik mijn kindje naast mij in het ziekenhuis, wat een mooie ervaring, en daarna mochten we gewoon naar huis, én hadden we een week kraamzorg! wat een heerlijke week. ik voelde me zo goed, en nog steeds, ik kan genieten van mijn kinderen! zo blij. probeer je niet te druk te maken, ook al is dat moeilijk. een 2e kindje is een stuk gemakkelijker, alles is niet nieuw meer. sorry voor mijn laaaaange verhaal, ik moest het nog een keer opschrijven voor mezelf, en hopelijk heb jij er wat aan!..
Ik lees mee.. Ik zat ook niet op een roze wolk na de geboorte van mijn zoon en ben nu wel zover dat ik in de toekomst nog een tweede wil (lees hopelijk mag krijgen) maar t voelt nog te vers om nu voor een tweede te gaan.
ik heb na de geboorte van de oudste ook niet op een roze wolk gezeten helaas, heb een pnd gehad. Toen ik zwanger werd van de tweede was ik doodsbang voor herhaling. Ik heb een duidelijk bevallingsplan gemaakt met wat ik wel en niet wilde. Ik had extra uren kraamzorg ( geloof 65 in totaal) en een kraamverzorgster die wist wat een pnd is. De eerste week heb ik, behalve mijn (schoon) ouders geen bezoek gehad en heb ik helemaal niks gedaan behalve de verzorging voor N steeds een beetje meer oppakken. Ik geef bv, dat schijnt ook te helpen tegen een pnd omdat dit erg goed is voor de hechting en omdat hormonen dan langzamer je lichaam uit gaan ( maar over dit verschillen de meningen volgens mij) maar tegelijk deed ik er ook niet moeilijk over om hem een keer een flesje te geven als ik het niet meer trok. Er zijn wel moeilijke momenten geweest maar over het algemeen is het boven verwachting goed gegaan !