Wanneer ingrijpen bij ruzie(tje) kinderen 4, 5, 6 jaar

Ik snap niet helemaal hoe het zit met de kinderen en de moeder ed (van wie het de moeder is ed), maar dat doet er ook weinig toe. Natuurlijk ga je mee als er gedreigd wordt met stenen te gooien. En niet per se beschuldigend, maar wel om in gesprek te gaan over hoe het (verder) gaat ed.

 

Kinderen van die leeftijd experimenteren op sociaal gebied en ze ontwikkelen niet allemaal op dezelfde manier. Dreigementen kúnnen helpen om je zin te krijgen, dus dat kun je proberen bij je vriendjes. Ook iemand pijn doen is vaak niet om het pijn doen maar omdat de ander iets doet wat ze niet leuk vinden en ze nog niet de social skills hebben om het op een positieve manier op te lossen.

Ik vind het dus hartstikke goed om dat proces te begeleiden zodat kinderen leren hoe je sociaal met elkaar om gaat. En dan inderdaad niet direct partij kiezen, of je eigen emoties in het gesprek gooien, maar optreden als mediator. Wat is er gebeurd? Wat vond jij daarvan? En wat deed jij toen? En wat vond de ander daarvan, en wat deed die toen? En denken we dat onze acties hebben geholpen om onze zin te krijgen/het probleem op te lossen? Enzovoorts.

Niet elke volwassene kan zelf problemen oplossen op een constructieve manier, dus dat kun je dan ook niet verwachten in de opvoeding.

 

Hier komen ze naar mij bij ruzie en stimuleer ik ze om dan zelf tot een oplossing te komen, desnoods loop ik even mee om de andere kant van het verhaal te horen. Een keer was een buurjongen bv telkens de schep van mijn dochter aan het verstoppen, zij kwam huilend thuis, maar die buurjongen beweerde dat ze het eerst juist grappig vond en ze nooit had aangegeven dat ze het niet meer leuk vond - gewoon even rustig over gepraat, bv een ‘hoe kan je de volgende keer zeggen dat je het niet meer leuk vindt?’, opgelost. Een andere keer had een buurjongen met een nerf-pistool die pijltjes tegen de nek van mijn dochter geschoten - ze had echt afdrukken van pijltjes in haar hals en nek. Dat vond ik iets voor z’n moeder, en zij was het daar grondig mee eens - hij was een week z’n nerf-wapens kwijt.

Het ligt hier zo enorm aan de context dat ik niet echt kan zeggen dat ik 1 ‘plan van aanpak’ heb.
Hier ook kinderen in de wijk die al vanaf heel jong alleen de straat op werden gestuurd, en ouders die dan gewoon boodschappen gaan doen ofzo. Ik trof een meisje van 2 ooit met luier op haar knietjes aan vlakbij een drukke spoorwegovergang, haar naar huis gebracht en daar was dus niemand thuis. Belachelijk toch? Bij oudere kinderen van vergelijkbare gezinnen die bv ruzie gaan zoeken, ga ik niet naar hun ouders, want die zijn of niet thuis, of het interesseert ze he-le-maal niks. Sterker nog, waarom bemoei ik me met hun kind? Gelukkig spelen die kinderen meestal niet op ‘ons’ pleintje, en mijn dochters voelen er ook niks voor met ze te spelen - jammer dat er zo’n sociale kloof is hoor, maar ja, dat is de realiteit.

 

Ik zou niet bij alles meelopen, maar bij iets als stenen gooien wel.
Mijn oudste van 7 heeft de neiging om bij alles meteen naar mij toe te komen, ook bij kleine dingen. Haar probeer ik wel echt actief te leren het zelf op te lossen en dat lukt steeds beter.

De jongste van 4 is meer van het zelf oplossen, maar daar hou ik echt nog wel een oortje open als ze buiten speelt. Zeker als er oudere kinderen bij zijn die ik niet zo goed ken.

 

Dan heb je aan de moeder helaas weinig.

Zoals iemand anders al zei, zou ik inderdaad niet overal mee gaan "bemoeien", rondom die kinderen. Proberen je kinderen gezellig met anderen te laten spelen, hen de sociale vaardigheden aanleren zodat zij zelf goed leren oplossen (en niet meer met iemand spelen hoort daarbij) en je wel erin mengen als het om iets serieus gaat. Zoals dat met stenen gooien. Dat is gewoon ronduit gevaarlijk dus daarin mag je best je kinderen beschermen door andermans kinderen aan te spreken. (En dat kan dus pedagogisch verantwoord, kan die andere moeder je ook niks maken.)

 

Prima gehandeld. Ook oudere kinderen kunnen zelfs wat ondersteuning gebruiken. Voor corona tijd hielp ik op school als overblijft moeder. Ook kinderen een uit groep 5 en 6 kwamen langs omdat ze er niet uit konden komen.

Nu lekker ergens anders spelen maar dat is niet leuk. Misschien een keer met een boek in de buurt zitten. Kun je zelf ook kijken wat je kind doet. Misschien doet hij wat opvallends en lokt dat onbewust wat uit.

 

Vwb. je laatste alinea: misschien ben ik te simpel hierin, maar ik persoonlijk zou me er niet zo druk om maken en zou in dit geval denken 'ons huis, onze regels'.

Vwb. je OP: met stenen gooien, met stokken slaan of dat soort dingen is gewoon iets wat gevaarlijk kan zijn en snel (onbewust of bewust) uit de hand kan lopen.
Je mag er vanuit gaan dat je kind de waarheid spreekt, maar het is ook zéker goed dat je hebt geprobeerd andere kinderen erover te spreken, want ook eigen kinderen zijn niet altijd zo eerlijk/lief/netjes als we graag zouden willen

Als op een constructieve manier praten niet helpt en er (in dit geval met de moeder) niet te praten valt, tsja, dan begrijp ik wel dat je ervoor hebt gekozen om je kinderen in dit geval daar weg te halen ja.
Jij hebt je best gedaan. Meer kun je niet doen.

 

Ik vind ten eerste dat kinderen van 4,5,6 jaar niet zonder toezicht buiten eigen terrein kunnen spelen. Ik vind dat niet verantwoord. Dus ik zou sowieso op die leeftijd toezicht willen houden. Afhankelijk van de situatie hoe dat toezicht eruit ziet.
Ik keek zelf altijd bij een ruzietje tussen wie het ging. Kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd? Mooi uit laten zoeken, zolang ze elkaar niet verwonden
Maar als een kind van 6 een emmertje van mijn peuter afpakt, ja daar zeg ik dan wel even wat van. Of een kind van twee koppen groter wat mijn kind even uit de rij duwt voor de glijbaan, dan grijp ik ook even in.