Nee, als jij helpt als het echt niet meer kan, vind ik jou geen slecht mens! Ik begrijp het zelfs: soms is genoeg ook écht genoeg. Ik heb daar zelf ervaring mee Soms is houden van ook loslaten. Hoe moeilijk ook. Bedenk je alleen wel dat dit wettelijk niet mag en je heel erg in de problemen kunt komen. Maar dit staat los van wat ik vind...... Ik hoop dat de angstkliniek wat voor hem/jullie kan betekenen. En ik ben blij dat erover praten je een beetje oplucht.
Wat een moeilijke situatie! En wat ontzettend knap dat jullie er samen toch nog rationeel over kunnen praten. Hoe je je man het beste kunt helpen, weet ik niet. Ik heb een keer college tour met Ruby Wax gezien, over depressie. Er zijn geloof ik meer dan 200 soorten medicatie...zij zei toen dat je de hoop niet op moet geven, dat de kans zo groot is dat er íets voor je werkt. Maar ik kan me voorstellen dat situatie wel erg uitzichtloos wordt als die kans steeds kleiner wordt. Het troosten van je zoontje greep me erg aan. Die verantwoordelijkheid is wel erg groot voor een kind. Dat zou voor mij wel een belangrijke overweging zijn om evt. apart te gaan wonen. Scheiden zou dan niet eens hoeven, maar gewoon, een apart huishouden zodat je zoontjes redelijk 'normaal' op kunnen groeien en dat papa dan langs komt op momenten dat hij er ook even echt voor ze kan zijn. Ik weet niet of zoiets bij jullie zou passen?
@Nafnaf: Natuurlijk is dat precies de reden dat ik denk, hmm. Moeilijk. Die kleine moet het niet als zijn verantwoording zien om pappa te troosten. Ik denk daar veel over na. Wat ik OOK vind is dat het ok is als hij dit soort dingen -een keer- doet. Wanneer is het zijn verantwoording en wanneer is het gedaan met dezelfde vanzelfsprekendheid als hij zijn broertje een kusje op zijn been geeft omdat hij pijn heeft. Om dan nog maar bloter te gaan: Ik heb hiervoor gezinshulp ingeschakeld. Zijn hebben de kinderen afzonderlijk bekeken en in hun huiselijke situatie. Vooralsnog groeien zij normaal op. Ja de situatie is niet -normaal-, maar HUN situatie is wel normaal. Heel moeilijk uit te leggen. De pedagogen zagen vooralsnog geen problemen. Ook ben ik open naar de kleuterschool waar mijn grote man naartoe gaat, zij kennen de situatie, dit soort dingen moet je niet mee spotten denk ik, en als zij iets signaleren moeten we direct actie ondernemen. Mijn loyaliteit ligt bij mijn man, mijn verantwoording ligt bij mijn kinderen. Ik zit er dus bovenop, want het moet niet zo zijn dat ik over 12 jaar met twee verknipte boze tieners zit natuurlijk (boos zullen ze toch wel zijn, maaaaaaaaaahaaaaaaam die broek is niet goeeeeeeeed! maar verknipt zou ik graag voorkomen als dat kan).
Houden van als van houden van. Op een gegeven moment zal je toch ook de keuze moeten maken om een leven zonder je man te moeten kiezen niet omdat je niet van hem houd maar om te voorkomen dat jij er aan onderdoor gaat. Jij kunt het niet helpen met zijn ziekte en je mag en moet niet je zelf verliezen. Ik weet ook dat hij er niks aan kan doen. maar ook jij bestaat nog! Dit trek te veel negatieve energie die je aan je kinderen moet kunnen geven. Jij bent niet verantwoordelijk voor als hij dingen doet die hij kiest. Als ze willen doen ze het toch wel. Ik denk dat ik op een gegeven moment zou zeggen het is genoeg. Niet omdat ik niet van je houd maar juist om dat ik van je houd moet ik afstand gaan nemen. Lastig! Knuffel en heel veel sterkte.
Heb je vertrouwen in zijn psychiaters? Is je man van origine Deens? Misschien dat er in Nederland nog specialisten zijn die iets kunnen betekenen? Iemand die in NL veel publiceert over zelfmoord is psychiater Bram Bakker, misschien kan hij nog met je meedenken? Heel veel sterkte en ik vind je dapper.
Ik vind je sterk. Je denkt erg goed na over de situatie en het is niet meer dan normaal om jezelf de vraag te stellen "wanneer is het genoeg"? Ik vroeg me af of je het boek van Isa Hoes hebt gelezen "Toen ik je zag" over haar man Antonie Kamerling, die een einde aan zijn leven maakte. Het is misschien net een andere situatie, maar ik kan me voorstellen dat je een bepaalde steun uit het boek kunt halen. Al was het maar de (h)erkenning van jouw liefde, je onvoorwaardelijke liefde, voor je man. Hoe staat jouw man hierin? Is het zinvol om in dit stuk een gezamenlijke hulpverlening op te zoeken? Je uit kunnen spreken zonder verwijten, zonder wijzende vingers, is vaak al een hele opluchting. Het lijkt me verschrikkelijk moeilijk om de man waar je zoveel van houdt, zo mee te moeten maken. Maar ik kan me ook voorstellen dat het bij jou vragen oproept. Vragen zoals; waarom lukt het mij niet om hem hieruit te krijgen? Zijn wij niet reden genoeg om blij van te worden.. en nog veel meer vragen. Ik wens jou, jullie heel veel sterkte, want dit is niet gemakkelijk.
Hilly bedankt, ik ga daar eens even achteraan. Het vertrouwen is wel een beetje weg hoor. Vooral als ze je met een stalen gezicht vertellen ja maar nee, echt als we hem hier opnemen komt het allemaal goed en hij nog triester thuiskomt dan hij al was: Zie je wel, zelfs -hier- denken ze dat ze niets met me kunnen. Hoewel mijn man inderdaad een Deen is, kan ik met mijn moeder niet over hem roddelen in het Nederlands hoor, hij verstaat alles! Justme: Dat boek is een goed idee, een beetje herkenning is altijd fijn, alhoewel je natuurlijk wenst dat niemand zich zo hoeft te voelen. Gezamelijke hulpverlening, mensen thuis, ziekenhuisopname, electroshock, verscheidene soorten medicatie - het mag allemaal niet baten zover. Ik ben nu ook achter een bloedonderzoek aan het aangaan, dit zou moeten kunnen voorspellen welke medicatie zou kunnen helpen door vast te stellen welke stoffen missen. Wat je zegt over mijzelf afvragen of wij niet goed genoeg zijn en hem eruit halen, ja, dat het ik gehad in het begin. Ik weet nu dat het niet zo werkt, als het zo werkte dan was hij allang niet meer depressief. Als hij een keus had voor wat of wie hij beter kon en wilde worden dan zitten er hier twee prachtige kereltjes die dat echt wel voor elkaar zouden krijgen. Helaas is de praktijk anders. Er zijn geen verwijten (meer), het is zoals het is, en hij kan daar niets aan doen.
Bram Bakker, ja, zo heet hij, die psychiater. En zoals hier ook al gezegd: blijf erover praten met je man. Ik meen dat de kans groter is dat je hem een keer vindt als hij het gevoel heeft niet bij je terecht te kunnen. Dat is volgens mij heel erg het geval volgens mij, gelukkig. Juist als je het wegwuift of er niet over wil praten, kan hij zich er nog eenzamer door voelen en ineens het randje over gaan. Afspraken maken lijkt me idd ook een heel goede! En ik vroeg het al eerder, maar je krijgt (gelukkig!) zoveel input dat je het niet hebt gelezen, misschien: is er een oorzaak voor zijn depressies te vinden? Als je het nu over de angstkliniek hebt, dan speelt dat dus ook nog mee? En hoe is de psychiatrische cultuur in Denemarken? Ik moet aan de verhalen van Heleentje hier op het forum denken: psychiaters alleen tijdens kantooruren bereikbaar, geen vrije keuze in behandelaar ivm vergoeding (zij woont in België). Ik weet niet hoe het haar uiteindelijk vergaan is, maar de redelijk open cultuur in Nederland over geestesziekten hoeft in het buitenland natuurlijk niet te bestaan. Kun je je voldoende verstaanbaar maken in het Deens, dit is natuurlijk vrij specifiek.
Ik heb heel veel respect voor je! eerlijk waar. Ik lees je verhaal met tranen in me ogen! Wat een sterke vrouw ben je! Ook ik denk dat er geen keuze fout is! ik vind het ook goed dat een onafhankelijk persoon je oudste in de gaten houd en dat ze aan de bel trekt als er wat is. En dat jullie het buiten de jongens hun bereik houden vind ik ook knap! Ik wil je heel veel sterkte wensen! en succes met de verdere onderzoeken! Op je vraag wat is genoeg, denk ik dat jij en je partner daar samen uit kunnen komen. op welke manier dan ook! niemand kan dat voor jullie beslissen.
Sorry Gitta, ik heb het gelezen maar vervolgens ben ik inderdaad vergeten te reageren ! De psychiatrische zorg hier is goed voor zover ik daar natuurlijk inzicht ik heb. Er is heel veel mogelijk, ze komen zelfs bij je thuis mocht dit nodig zijn. Ook kan je 24/7 terecht bij een crisisdienst. Mijn deens is toereikend om overal over te kunnen spreken, en de meeste denen spreken een goed woordje Engels en komen we er altijd wel uit. Een directe oorzaak is er niet voor zijn depressieve stoornis, maar het lijkt deels erfelijk. Er zijn een aantal familieleden met wat historie in de psychiatrie. In het allereerste begin toen hij zijn eerste psychiater bezocht had ik een heel naar gevoel hierbij. Hij stelde ook dezelfde vragen iedere keer en dingen waren gewoon wat vreemd. Na ongeveer een 10 maanden van behandelen is de desbetreffende psychiater uit zijn ambt onzet en nu bijna twee jaar later worden er brieven verzonden aan zijn 'slachtoffers'. De beste man blijkt meer kwaad dan goed te hebben gedaan bij mensen. Ik weet natuurlijk niet in hoeverre dit bij mijn man gebeurt is want zijn depressie maakt dat hij dingen gewoon vergeet. We staat eigenlijk overal voor open. Samen. En ondanks dat jullie mij sterk vinden, voel ik mij klein en zwak, en soms heb ik wel eens medelijden met mezelf. Maar er zijn hier twee kleine mannetjes en een grote man, en hun lach is mij alles waard. Hey ho silver! To battle! wij komen er wel! Liefs,
Wat een moeilijke situatie. Ik zou inderdaad nog in Nederland om hulp vragen. Ik weet dat het soms lang zoeken is naar de juiste medicatie, maar als die gevonden is, dan kan de wereld er zo anders uit zien. En inderdaad, er is geen goed of fout, je denkt het beste te doen voor je mannen, en je weet eenmaal niet voorafgaand wat het beste is. Vergeet alleen niet ook aan jezelf te denken, want die twee kleine mannen hebben ook een blije moeder nodig.
Durf het bijna niet te schrijven, maar hoe groot acht je de kans als je met je gezin ergens anders gaat wonen, dat hij werkelijk een einde aan zijn leven maakt. En kan je met die gedachte mee leven. Het is enkel ter voorkoming van later: had ik maar...
Mijn moeder is psychiater wellicht kan zij jullie helpen? Stuur me anders even een pb.... Iniedergeval veel sterkte.
En ook alternatieve therapie over wogen? Haptonomie, reiki, osteopathie, acupunctuur om maar iets te noemen? Weet niet hoe dat in Denemarken zit? Ik heb zelf terugkerende depressies. Gaat nu goed, maar ik heb nog wel regelmatig dipjes. Therapie bood geen oplossing meer en wil ik ook niet meer, want waar valt er nog over te praten?! Ben het alternatieve circuit ingedoken en dat heeft mij veel geholpen. Heel veel succes/sterkte!
Oplossingsgericht: Behandeling van depressie door diepe hersenstimulatie - GGZNIEUWS.NL En verder: Je klinkt als een verstandige en liefdevolle vrouw. Wat dapper dat je het leven blijft aangaan met je man. Ik wil je een hart onder de riem steken!