De eene dag voel ik me super, de andere dag kan ik niets van me vriend hebben en is t een dag later weer helemaal goed. Vervolgens voel ik rot en ben ik weer bang voor miskraam en dan voel ik me weer super en weet ik gewoon dat alles goed zit. Is dat gewoon normaal? Het maakt mij zo onzeker. Ook heb ik al meer als een week nare dromen dat maakt me weer onzeker als ik wakker word, meeste dromen gaan over de dood, en ze lijken ook zo realistisch tijdens de droom terweil er dingen gebeuren in gebeuren die gewoon echt nooit kunnen. Zijn er meer die dit herkennen?
Hier ookwel hoor,mijn mama vertelde me over haar vroegeboorte van mijn zus (die toen gestorven is) en sindsdien dromen over zelf vroeggeboorte meemaken enz. Soms wel leuke dromen zoals zien hoe mijn zoontje eruit zou zien . En mijn vriend...daarstraks riep ie dat hij ging slapen en zei ik poeslief 'kom hier wil je een kusje geven' kwam in niet snel genoeg vond ik en riep ik keihard 'kom verdomme hier ik moet je een kusje geven!!' haha Maar lijkt me normaal hoor ik heb een irritante schoonmoeder...dan pas worden je hormonen getest ...
Yup, same here. Heb sommige dagen echt bewust moeten teruggaaan naar mn gevoel voor de zwangerschap.. Soms best moeilijk geweest en echt tegen mezelf moeten zeggen dat het maar tijdelijk is. Even wat meer naar je ratio luisteren en wat minder naar je gevoel!
ja zeker hormonen... hier vertelde mijn moeder vorige week nog dat ik deze zwangerschap niet zo heel aardig ben.
Lang leve de hormonen haha!! Ik heb de ene dag zoiets van yesss ik wordt bij mama, de andere dag denk ik hmm ik wordt moeder, kan ik dat wel, wil ik dat wel? Net als de bevalling, soms denk ik kom maar op!!! het andere moment denk ik, ik wil niet me flamoes gaat er straks aan haha!! Komt helemaal goed meid!!! Oja volgens de mensen om me heen ben ik erggg opstandig haha
Leuk is anders natuurlijk met die hormonen maar fijn om te horen dat anderen het ook zo ervaren. Ik wist er wel wat van maar nooit gedacht dat het zo hevig kon zijn.
Pfff hier nog zo iemand die niet echt héél goed tegen die horormonen kan... Ben echt een onuitstaanbaar kreng. Al 28 weken inmiddels. Begrijp soms echt niet waarom mijn man nog bij me is. Haal de stomste dingen in mijn hoofd, jank om alles, voel me schuldig om alles. Ben zó ongelooflijk onzeker over mijn zwangerschap, is de kleine wel gezond? Komt het niet te vroeg, ben ik wel een goede moeder etc etc. Komt nog eens bij dat we n hoop stress hebben te verduren. Twee begravenissen gehad in twee maanden tijd, vlak erna kregen we het slechte nieuws dat mijn pa dikkedarmkanker heeft en onder het mes moet en ik heb zo n beetje alle kwaaltjes die je je maar kan bedenken waardoor ik nu noodgedwongen met vervroegd verlof ben gegaan. Al met al logisch te verklaren waarom ik me nu zo ontzettend depri voel en het zó zat ben dat hele zwanger zijn. Het is dat het nodig is maar anders...bah!
Ow joh wat naar allemaaldan heb je het al zo zwaar en krijg je die narigheid er ook nog bij. Ik hoop dat je ook wel goede dagen hebt. Heeel veel sterkte en probeer ondanks alles toch te genieten. Hier gaat het nu 2 dagen wel redelijk maar ja wat gaat morgen brengen. Ik konvandaag alleen geen aanrakingen van mijn vriend verdragen terweil hij zo lief was. Ik lag uitgetelt op de bank en hij aaide me gewoon over mijn benen, het voelde niet fijn op mijn huid. Hij had daar wel begrip voor maar ik vnd dat ik t weer niet aardig tegen hem zei, terweil het blijkbaar wel mee viel maarja.