Ik heb het vroeger ook gehad vanaf ongeveer 8 jaar (achteraf beredeneert) en pas rond m'n 18e ben ik er tegenin gegaan omdat ik er niet gelukkig van werd. Ik had vooral dwanghandelingen in de vorm van dingen in evental aantikken of een beweging maken of handeling doen in evental. En ook dwanggedachten zoals eindigen met een bepaalde gedachte. Het is nooit opgevallen door anderen maar ik werd er zelf zo ontzettend moe van, ik was er klaar mee. Ik ben dus steeds expres over mijn grens gegaan en het 'lekker toch anders doen'. Dat lukte natuurlijk niet altijd maar ik werd er steeds beter in. Na een aantal jaar was het grotendeels weg. Alleen in stress situaties merk ik dat ik dat gevoel om te doen weer krijg en soms is het dan flauwtjes weer aanwezig. Maar ik kan mezelf dan ook echt weer prima tot de orde roepen als ik het merk. En dat is echt een heel bevrijdend gevoel. Dat je zelf sterker bent dan je dwang. Ik denk dat je vooral voor jezelf moet uitmaken wat je wil. Vind je het niet erg? (en dan niet zeggen 'nee' omdat je het niet wil/kunt afleren ) maar echt een 'nee' omdat het prima is zo en je niet belast. Of wil je het eigenlijk liever niet hebben de dwang of tics. In dat geval zou je het dus aan kunnen pakken, het geeft ook heel veel rust uiteindelijk. Ik merkte en merk het ook wel eens bij mijn kinderen en eerlijk gezegd probeer ik dat altijd te doorbreken. Ik ben zo bang dat ze er ook in doorschieten zoals ik zelf vroeger.
Ik heb eigenlijk vooral last van t feit dat ik er continu aan denk. Als ik iets doe denk ik: is dit nu dwang of niet? Dat vind ik nog t vervelendste . Is dat op te lossen?
Dwangmatig is als iets moet van jezelf en als je het niet doet dit zorgt voor onrust of stress. Vroeger veel dwang handelingen gehad. Door gebeurtenis waarschijnlijk uit mijn jeugd gaf dit mijn controle en rust ( nou ja vooral onrust) Zo raakte ik geen voegen van tegels, binnen en buiten niet. Met links klink aanraken moest dat ook ff met rechts. Als ik drink uit glad, dan neerzetten en daarna oppakken draaien en andere kant drinken. Dit elke slok. Bed moest perfect opgedekt en elke dag stofzuigen. Regelmatig snachts stofzuiger gepakt dat mijn moeder boos werd want zag kruimel op de grond. Laatste das wel echt dwang handelingen Ben er van gekomen door dagen niet toe gegeven. Was er echt ziek vN maar zag in dat het in stand houden het alleen erger maakte. Nu heb ik nog wel dwangmatige dag planning. Wel fijn net autistische zoon . Als afwijkt schiet ik compleet in de stress.
Hier ook wel herkenbaar... Zeker als mn batterijen op raken krijg ik wat meer last van angsten en heb ik vooral veel behoefte aan een opgeruimde omgeving. Niet zozeer dat ik iets persee recht moet zetten maar kan wel doorslaan in het opruimen van de woonkamer, anders kan ik niet ontspannen.... Dan krijg ik ook last van kleine dwangmatigheden. Niet dat het mn dagelijks functioneren in de weg zit maar heb dan wel behoefte aan controle en orde/structuur. Terwijl juist dat hetgene is waardoor ik moeilijk ontspan, omdat mn voelsprieten dan extra gevoelig zijn. Iedereen is wel een beetje autistisch. Als ik er meer last van maak ik me niet druk om de dwanghandelingen maar weet ik wel dat ik mn emmer weer wat moet legen.
Ik heb last van dwang, alleen als ik ook last heb van mn angst. Ik maak het dan soort van veilig voor mezelf en idd wat @Manque zegt: het is ook de controle proberen te houden Wil mezelf niet uitnodigen ofzo,maar wat voor clubje hebben jullie? hier ook last van vanalles en nog wat.. Heb je ook last van ziektevrees oid @Ninosz ?herken ook angst voor de angst in je verhalen.
Angst heeft heel vaak te maken met controle. Om controle te behouden zoek je vaak handvatten...die vind men vaak in dwanghandelingen.
Mijn zoontje heeft dwang ,alles moet op dezelfde plek staan voordat hij gaat slapen op zn kamer anders kan hij niet slapen. De beneden tussendeur moet altijd dicht als hij beneden is , vraagt of de deur dicht is en ookal zeg je ja hij moet toch even kijken en voelen of hij echt dicht is anders word ie zenuwachtig. De vaas in de woonkamer MOET tegen de muur aanstaan zo niet schuift hij hem ertegen aan. Helaas komen er steeds meer ticks/ dwangmatigheden. Hier gaan ze en komen er weer nieuwe en sommige zoals hier boven die blijven. /hij heeft ook een periode gehad dat in elke zin wel een scheldwoord moest komen of non stop middelvinger opsteken ( onbewust hier werd hij overgens erg verdrietig van ) hij wou het niet maar hij moest het en elke keer alshij het deed barste hij in huilen uit. Zo ook toen hij elke keer in een zin schold mega verdrietig werd hij dan en zei ook mama ik wil jou helemaal niet zo noemen want ik vind je lief. Met dat soort dingen breekt je hart gewoon Hopelijk blijft het in zijn verdere leven beperkt zo niet geven wij hem de juiste begeleiding zowel wijzelf als proffesionals