In de kraamtijd hielp ie ons met alles, ze kruikje maken, hem effe overnemen zodat ik het huishouden kan doen, 's nachts er 1 keer uit. Maar sinds 2 weken nu hij weer werkt doet hij niks.. Hij geeft 1 keer ze fles n voorderest houdt hij hem niet vast of verzorgt hij hem. Sinds de geboorte (5 weken) heeft hij 3x een luier verschoont.. Zijn er meer mama's die dit hebben meegemaakt met de papa? Ik twijfel er niet aan dat hij gek op hem is, maar vraag me wel af waarom hij niet zoveel doet. De kleine heeft veel last van krampjes dus ik loop zo'n 10 uur per dag rondjes in de woonkamer met hem wat erg vermoeiend is. Maar het meest; ik ben bang dat hij geen band krijgt met de kleine als hij hem amper vasthoudt.. Overigens begin ik bijna te stoppen met vragen, we krijgen er steeds ruzie over en ik mag geen commentaar geven erover vind hij. Ik vraag me echt af of andere dit ook hebben meegemaakt..
Je bent terecht bang... Heb je hem gevraagd waarom hij niet omkijkt naar zijn kind? Overigens hoeft hij jou niet te helpen, jij helpt hem toch ook niet als jij voor de baby zorgt? Gewoon zijn kind overdragen en zelf even in bad gaan of boodschappen doen. Hij moet leren om een vader te zijn. Een beetje sperma maakt hem nog geen vader..
Ik 'zie' een ongeïnteresseerde vader, die het allemaal wel lekker makkelijk vind dat jij alles doet En als je gaat klagen waarschijnlijk roept, "maar ik werk 40 uur en jij niet!" Ik zou hem een goede schop onder zn reet geven en je niks van hem aantrekken dat je niks mag zeggen tegen hem erover... Is ie gek geworden ofzo En ja, hier ook meegemaakt
Ik zou het idd ook anders gaan bekijken. Het is niet dat hij je helpt, maar dat jullie samen voor jullie kind zorgen. Daarnaast vind ik idd ook dat je moet overleggen of wat tips mag geven, maar in principe moet hij zijn eigen manier van zorgen vinden. En dat hoeft niet de jouwe te zijn. Dat kan lastig zijn omdat jij het gevoel hebt je kind het beste te kennen. Dus praat met hem over wat hij wil en wat jullie nodig hebben om het soepel te laten lopen. En accepteer niet zo maar dat hij niets doet.
Laat me eerst zeggen, ik ben het met je eens Ik merk dat hier ook hoor, hij vind het wel lekker als ik het allemaal doe, en hij is wat 'makkelijker' met de jongens, laat ze net wat langer huilen etc. Maar dat vind ik een beetje mannen eigen Ook merk ik dat hoe ouder ze worden, hoe meer ze hebben met de kleine. Dat hele baby achtige vinden de meeste mannen maar een beetje 'eng'. Dat zeggen mannen om ons heen ook. Wat hier helpt is hem taken geven; want zoals hij zelf zegt, ik heb het gewoon niet door/zie het niet. Hij doet bijv: -Afwasmachine uit ruimen -oudste zoon naar bed brengen -oudste zoon 's ochtends aankleden -kids uit de crèche halen -brood smeren voor de hele familie op mijn werkdagen. Het is op het moment een ander verhaal, want ik ben afgelopen vrijdag geopereerd en mag bijna niets doen. Manlief neemt nu dus 95% van alle taken voor zijn rekening. En dan kan het ineens wel. Nog 1 tip: laat je man het op zijn tempo doen, als je gaat zitten vitten werkt het alleen maar averechts vind ik. Succes!!
Inderdaad erg herkenbaar. Ik heb hier hetzelfde ervaren en het duurde even voordat het bijtrok. Het vaderschap was ontzettend heftig en sloeg hem psychisch even vleugellam geloof ik. Ik weet het nog steeds niet precies, maar het duurde even voordat hij geacclimatiseerd was in de nieuwe gezinssituatie. Maar na een paar maanden trok het gelukkig vanzelf bij. En mijn kereltje heeft de liefste, grappigste vader die hij maar kon wensen. Dus die band zit écht wel goed.
Herkenbaar. Hij had ons zoontje wel vaak bij zich. Lekker samen tv kijken of muziek luisteren en knuffelen maar een andere luier omdoen? Neeeeeeh Hij had ook iets van wat moet ik hier mee? Hij doet nog niks terug maar hoe ouder ons zoontje werd hoe meer ik ons zoontje kwijt geraakte aan de papa. Als de papa nu thuis is heb ik complete rust want ik besta dan bijna niet meer. Alles is papa papa en papa. Alleen als ze te gek hebben gedaan en zijn gevallen, tegen de deur zijn gelopen ben ik goed genoeg, alleen om te troosten besta ik nog haha nee zo zwart wit is het gelukkig nog net niet Ik zou af en toe weggaan, boodschappen doen, in bad liggen,... dan moet de papa wel En de mama's weten bijna alles. Doe soms alsof je niet weet hoe je iets moet aanpakken, niet bij huilen maar bij kleine dingetjes. Dan krijgt de papa meer zelfvertrouwen omdat ze iets konden oplossen wat jij niet goed kan ( dat moet je hun laten denken )
Hier ook zo. De kraamweek was geen probleem. Maar daarna.... Weinig knuffelen en erg afgesloten en emotioneel. Mijn man gaf ook toe dat hij het erg zwaar vond. Het 24/7 zorgen in combinatie met werk en nog niet weten wat de kleine wil. Ik ben wel begripvol gebleven, maar heb hem ook een schop onder z'n kont gegeven. Onder het mom van we zitten in hetzelfde schuitje en het wordt vanzelf makkelijker en leuker. Dat heeft gelukkig wel geholpen, hoewel hij zich nog steeds verheugt om het moment dat die kleine wat meer kan. Maar dat is denk ik inderdaad een mannending.
Eerlijk, mijn man is nu echt wel constant in de weer met de kinderen, met de jongste ook enorm nu omdat ze natuurlijk op hem reageert ed. Maar als echt kleine baby ook niet hoor, nachten ed en luiers verschonen doe ik gewoon en vind dat verder ook geen punt.
Denk ook dat veel vaders met zo'n klein babietje bang zijn het fout te doen, en soms zijn er ook mama's die gewoon constant commentaar leveren waardoor dat ook weer afschrikt.
Ik herken het helemaal niet gelukkig, mijn man heeft meer luiers verschoond dan ik in die beginperiodes (ook doordat ik heel slecht ter been was na de eerste ks). En ook daarna is hij alles blijven doen met de kids. Vind het persoonlijk niet meer dan normaal en vind geen enkel excuus eigenlijk geschikt, het is je kind, dus zorg je ervoor.
Ja dit, mijn man is ook geen mini baby papa. Hij is gewoon ook letterlijk bang dat hij ze "stuk" maakt. Dat gepruts met die kleine mouwtjes en armpjes bijvoorbeeld, dat vindt hij maar niks. En tuurlijk verschoont hij wel eens een luier en als ik er niet ben dan moet hij wel. Maar nu mijn dochter echt wat steviger is en wat groter wordt doet hij veel meer. En met de oudste doet hij gewoon alles. En wat Umm zegt over mama's die commentaar leveren, dat doe ik vast ook te vaak en ik denk een hoop moeders inderdaad. Als moeder heb je die band gewoon al en als vader moet dat nog groeien. Geef hem de kans om dit te doen op zijn manier. Ga af en toe een uurtje weg en laat het hem zelf doen.
Lastig voor jullie! Misschien is dit zijn manier van verwerken? ..is het een fase en is hij er ook na een tijdje weer vanaf? Het is je man, dus spreek het gerust naar hem uit, probeer hem te horen en te begrijpen en vertel waar je bang voor bent. Wat het ook zou kunnen zijn is dat zijn kijk op samen voor jullie kindje zorgen een andere kijk is dan die jij er op hebt. Spreek eens naar elkaar uit hoe jouw ideale manier van 'samen zorgen' zou zijn en luister daarin ook goed naar zijn manier, zo hoop ik dat je samen door geven en ontvangen een mooie lijn kan vinden. Veel succes!
Dit! Maar ik vind ook dat ie een trap onder z'n reet verdient. Je mag er best wat van zeggen. Het is ook zijn kind. Ga idd af en toe eens lekker weg. Hij red zich echt wel en krijgt dan misschien ook wel wat meer zelfvertrouwen.
Sorry, maar die band begint voornamelijk na de geboorte. En groeit door het contact, verzorging en fysieke contact tussen moeder en kind. Als jij als moeder vanaf de geboorte je kind zou afstaan aan een ander voor volledige verzorging en alleen 2X per dag even over de kop zou aaien, en vervolgens wacht en totdat je kind gaat lopen om een relatie mee op te bouwen, zou je dan ook beweren dat je een natuurlijke moeder-kind band hebt met je kinderen? Ik vind dat verhaal over kwetsbare baby's en geen kennis vooral excuses zoeken voor vaders die geen relatie opbouwen met hun kind zolang ze ' niet leuk' zijn. Het verschil tussen vader-kind band tussen vaders die vanaf de geboorte volledige binding opbouwen en vaders die een jaar wachten, is precies gelijk als het verschil tussen moeders die hetzelfde zouden doen.
Dit. Ik vind het altijd zo'n apart excuus voor mannen: «ze hebben nu eenmaal niks met baby's». Tja, ik zal wel een slechte moeder zijn, maar ik heb ook niks met baby's. Zelfs mijn eigen kind. Ik was ook bang om haar 'kapot' te maken, en ik keek al van dag 1 uit naar het moment waarop ze zou kunnen lopen en praten. Ik heb mij er maar moeten overzetten. Een vader dus ook, vind ik.
Vind ik niet acceptabel. Jullie hebben samen een kind dus jullie moeten er ook samen voor zorgen. Sluit me aan bij wat al genoemd is; vrouwen hebben de neiging om mannen continue te corrigeren, omdat zij het beter weten, waardoor mannen automatisch minder gaan doen omdat ze het toch niet goed kunnen doen. Geef hem taken en laat het hem zelf uitvogelen. Baby's worden er niet slechter van als bepaalde dingen niet op dezelfde manier gedaan worden. En papa's zelfvertrouwen wordt dan ook groter!
Dit maakt je geen slechte moeder hoor. Herken mezelf er ook in. Zoveel vrouwen die zeggen; ohhhh, geniet ervan want voordat je het weet zijn ze groot. Nou, kan niet wachten...ben hartstikke gek op mijn meisje, maar het lijkt me een stuk leuker om met haar echt dingen te kunnen ondernemen dan dag in dag uit hetzelfde te moeten doen.