Hallo allemaal Ik zit met een groot probleem..ik weet mij geen raad meer......Ik ben NU geen alleenstaande moeder meer.. maar zo is het wel begonnen, ik ga even bij het begin beginnen.....sorry als het te lang word Bijna 11 jaar geleden leerde ik een lieve jongen kennen.. ik was 16/17 hij een jaar ouder... Ik raakte per ongeluk zwnger deed de hotelschool hij koks opleiding. Hij was er blij mee IK OOK (ben gestopt met school en me volledig gaan richten op de kleine).. eenmaal bevallen liet hij me alle voordelen voor een tweede weten.. zo snel mogelijk.. we waren gelukkig dus waarom niet??? Ik kon met paar jaartjes weer werken etc etc Eenmaal zwanger van onze tweede.. liet hij mij zitten... (hij haalde mijn sleutels uit mijn jas zak.. terwijl ik smorgens weg moest..) Ik had dit uiteraard door bij het controleren van mijn sleutels (en nergens iets gevonden te hebben) Heb ik foto albums mee genomen(voor de zekerheid).. dit had veel waarde Eenmaal weg , had hij allerlij advocaten in handen genomen En kwam hij mij vertellen dat hij HOMO was In de jaren dat mijn kids bij mij waren heeft hij veel instanties op mij afgestuurd met dingen die je een hond nog geen eens toewenst Ik heb ALLE instanties gehad... niemand kon iets bij mij vinden. Maar... vanaf de bevalling van mijn jongste , heeft hij weken gehuild.. tot zijn vader er was en was stil Zo erg dat het in de jaren erger is geworden Zoals.. als hij viel kroop hij in een hoekje... ik mocht hem niet aanraken want PAPA ik heb veel verdriet gehad hierom... HEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEL veel Tot hij naar groep 2 ging.. dus 5 was.. het was febr.. en ik was zoooo boos... Dat ik zei.. nog even... mag je bij papa wonen (niets bij bedoelend) En mijn joongste kwam meteen huilend bij mij... van mama ik houd van jou (de eerste keer dat hij zijn gevoel uitte) Ik heb veel zitten te denken en heb uiteindelijk hun vader gebeld.. met pijn in mijn hart Uiteindelijk hebben we besloten voor een HALF JAAR om hem bij mijn ex te laten wonen om te kijken hoe het zou gaan bij hem (omdat het op school ook erg slecht ging) We hebben het op papier gezet... dat hij tijdelijk jos in huis zou nemen om te kijken (via mediator) en als hij terug wou ... hij alle kans had om dit aan te geven en terug kon Uiteindelijk is hij nu 8 half... en geeft al tijden aan om GRAAG terug te willen Veel gepraat te hebben met zijn vader MAAR HIJ MAG NOOIT meer terug. Dit is al vanaf het begin geweest Nu is het al weken zo dat hij smeekt(eigenlijk al jaren... maa steeds hoorde ik niets erover... dus liet ik zijn geluk weer gaan) maar nu Heb hem dingen geadviseerd om met zijn papa te praten etc.. Hij mag niet.. en krijgt preken van uren zoals hij zegt En is bang want HIJ MAG NIET :x #-o Ik heb mijn ex een sms gestuurd van... Dat jos nu zovaak gevraagd heeft...En weet dat het pijnlijk is.... maar.. ik ook mijn moedigste besluit heb genomen.....maar hij wel zijn besluit serieus moet nemen Nu weet ik dat hij dit niet neemt... maar WAT MOET IK NU DOEN!!! IK WEET MIJ GEEN RAAD MEER!!! Heb raar maar iedere ochtend en avond nog verdriet... ik mis hem uiteraard (de ene weekend zijn ze hier en andere weekend zijn ze daar.. halve vakantie zijn ze hier) Ze missen mekaar ook erg... Mijn ex gaat verder wonen (wil hij) en ik ben VOOR een co-ouderschap der compersatie Hij doet niets om het beter te maken Wat moet ik doen..... [-o< Ben er steeds verward door.. T'is zooo moeilijk et liefste houd ik hem hier... en geef ik hem nooit meer terug!!!! Iemand advies??
Ik weet niet of het aan mij ligt, maar ik kan je verhaal na 2 keer niet helemaal volgen. Het kan ook aan mij liggen hoor.
ga eens praten met eenmaatschappelijk werker misschien kan die je verder helpen misschien wel de maatschappelijk werker van de school waar je zoontje zit vraag aan die persoon of deze een gesprek met je zoon wil gaan doen zonder jullie als ouders zodat hij open en eerlijk aan die persoon kan vertellen wat ie nou wil (een kind kan namelijk het 1 tegen de 1 zeggen en het ander weer tegen de ander op deze leeftijd) als de maatschappelijkwerker het gesprek heeft gehad zou hij met jullie als ouders om de tafel kunnen gaan zitten en kunnen jullie er dus met zijn 3en over praten (dus zonder eventuele partners van elkaar dat schept verwarring) mijn stiefdochter wil al jaren bij ons komen wonen ze woont met haar moeder een heel eind bij ons vandaan en is echt een papa's kindje en mist haar vader vreselijk ze roept al vanaf haar 6 jaar dat ze bij papa wil wonen moeder laat dat uiteraard niet toe ik zelf zou het ook vreselijk vinden als mijn dochter dit zou willen en ik weet ok niet of ik ooit in staat zou zijn zo'n besluit te kunnen maken als jij hebt gedaan wij moeten helaas wachten tot ze 12 jaar is nog 1 jaar dus nu ze word dit jaar 11 en dan mag ze haar beslissing voor de rechter uiten
Heb de lerares uiteraard gesproken.. en die gaf ook aan. Hij mist je heel erg Maar ik denk dat ik morgen maar eens terug ga naar de mediator, die ons toen geholpen heeft!!! Het was ook een onmogelijke keuze die je als moeder maakt, maar door te tekenen... alles op papier te zetten. dacht ik safe te zitten!! EN had uiteraard verwacht dat hij na een half jaar hier terug zou zijn!!!! TNX