Ik ben 3 jaar geleden bevallen van onze dochter Kelisha. Het idee dat er iets in me groeide maakte me blij. Ik wis al snel dat ik zwanger was, omdat ik al heel gauw begon over te geven. Dit heeft uiteindelijk 7 maanden geduurd, ik was op, kon niks meer binnenhouden en ik kreeg ijzertabletten en nog meer troep om mijn lichaam aan te laten sterken. Al met al heb ik maar een paar mooie momenten gehad tijdens mijn zwangerschap , echo's en voor het eerst je kindje voelen schoppen etc. De bevalling daarentegen ging vrij vlot, ik had geen last van pijnlijke weeën. Tegen de tijd dat we door hadden dat ik weeën had, had ik al 8 centimeter ontsluiting. In het ziekenhuis zijn mijn vliezen gebroken en na twee keer persen was de kleine er. Ik had haar even vast en toen voelde ik me niet lekker, ik voelde mezelf wegzakken......uiteindelijk werd ik 4 uur later een keer wakker. Ik had meer dan twee liter bloed verloren, en volgens mijn vriend was ik al heengegaan. Al met al een hele nare ervaring waarvan ik niet alles weet, ik moet het doen met de verhalen van me vriend en schoonmoeder. En dat is het juist, zij hebben mij tot op de dag van vandaag niet precies verteld wat er werkelijk die nacht is gebeurd in het ziekenhuis, het is iets waar ze niet graag over praten Nu we dolgraag een tweede willen ben ik als de dood dat het weer gebeurd. Ik moet sowieso met een tweede in het ziekenhuis bevallen.(medische indicatie) Mijn angst om weer zwanger te worden is wel groot maar ik wil zo graag. Zijn er hier dames die ook zoiets dergelijks hebben meegemaakt
Hoi Care, Wat een verschrikkelijk verhaal. En nee, ik heb er zelf geen ervaring mee....wat ligt leven en dood toch dicht bij elkaar. Snap best dat je het eng vind dat dit alles zich nog een keer herhaald, maar aan de andere kant, door je medische geschiedenis, zal je bij een 2e wel veel strenger onder controle staan en wellicht zullen ze eerder ingrijpen. Heel veel suc6 en sterkte ermee. Liefs kweb
Ik kan mij wel voorstellen dat het jou een eng gevoel geeft om weer zwanger te worden. Ik zelf heb nog geen kinderen en dus gen ervaring ermee maar ken wel mensen die er ervaringen mee hebben. Een vriendin had een hele vervelende eerste zwangerschap bevalling en heeft daarna ook een postnatale depressie gehad. Er zijn tijdens de bevalling erg veel vervelende dingen gebeur waar zij lichamelijk en psychisch heel lang last van heeft gehad. Dus was zij ook erg bang voor een tweede zwangerschap. uiteindelijk was de tweede zwangerschap echt een makkie en de bevalling idem dito. ze heeft eigenlijk helemaal nergens last van gehad en het heeft haar enorm geholpen om de eerste zwangerschap te verwerken. hetzelfede geldt voor mijn schoonzus. eerste zwangerschap moeizaam en bevalling erg lang, pijnlijk enz. tweede zwangerschap super makkelijk en bevalilng was echt zo gebeurt. Misschien heb je er wat aan als je bedenkt dat zwangerschappen toch allemaal heel anders zijn!
Dat hoop ik echt dat ze allemaal anders zijn. Ik heb steeds die blik van mijn vriend voor ogen en ik hoor hem nog steeds zeggen " Je kan mij en de baby niet in de steek laten" Heb er na de zwangerschap nooit echt bij stil gestaan, ik had zoiets van ik ben er toch nog dus we kunnen er beter het beste van maken. En nu ik zwanger wil worden merk ik eigelijk dat ik het nooit echt een plekje heb gegeven. Ik wilde er zelf ook niet te lang bij stilstaan. Ik ga me meer focussen op een positieve zwangerschap en bevalling, misschien dat de angst dan ook minder wordt.
ik heb ook niet zoiets meegemaakt, maar misschien kan het helpen 1 of 2 keer met een professional erover te praten, dat verlicht waarschijnlijk wel. Of als je een goede band met je ha hebt met hem/haar.
Jee wat een verhaal meid! Kan me indenken dat je bang bent geworden. Misschien kan je er over praten met je Gyn of HA en je angst uitleggen. Ik denk ook inderdaad dat je bij een tweede zwangerschap/bevalling streng onder controle zal komen te staan naar aanleiding van je eerste. Een vriendin van mij heeft een dood geboren kindje gehad met 39 weken...heel triest maar bij haar 2e werd ze echt goed in de gaten gehouden en heeft nu een gezonde dochter. Liefs!
Ja dat is wel een idee, alleen is mijn ha een man en ik kom daar niet graag. Maar ik kan wel mijn oude verloskundige bellen Wat vervelend voor je vriendin heeft het lang geduurd voordat ze het weer probeerde. Als ik zulke dingen lees, dan mag ik nog van geluk spreken. En als dingen moeten gebeuren dan gebeuren ze ..........toch : Ga gauw met een proff praten over mijn probleem. Thanks
Dat is een goed idee van je om je oude verloskundige te bellen! Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet graag bij een man zit met dat 'soort' dingen. Heb ook specifiek om een vrouwelijke gyn gevraagd, het was voor mij ook de eerste keer enzo dus liever geen man haha. Wat jou is overkomen is net zo erg hoor, alleen op een andere manier. Die vriendin was geloof ik na een half jaar (of net iets langer) weer zwanger. Vond het heel knap van hun dat ze het aan durfde. Liefs!