Ik denk dat het inderdaad beter is als mijn man het op den duur zelf uitlegt. Voorlopig is dat nog niet aan de orde, ons oudste kind is pas twee en de jongste is een paar maanden. Wellicht heb je gelijk en liggen er in zijn omgang met Jasper ook nog een paar puntjes. Zou goed kunnen, ik heb me eigenlijk teruggetrokken van het verhaal-Jasper en bemoei mij er niet mee. Bij mijn man merk ik eigenlijk dezelfde 'Jasper-moeheid', hij ziet hem niet echt vaak maar als hij hem ziet houdt hij het oppervlakkig omdat hij geen zin heeft in iedere keer hetzelfde theater. Dus op Jaspers vragen antwoordt hij eigenlijk alleen maar 'goed' of 'z'n gangetje' en op vragen waarop hij geen antwoord wil geven zegt hij iets als "Oh dat weet ik nog niet/niet meer" of "Geen idee, dat soort dingen regelt PippieLangkous altijd". Op zwartmakerij en leugens over anderen zegt hij iets als: "Tja het blijft toch je moeder/buurvrouw/collega dus je moet het er maar mee doen," waarna hij het gespreksonderwerp op de activiteit brengt. En als Jasper kwaad wordt en hem een ziekte, ongeval of de dood toewenst dan zegt ie: "Als je er zo over denkt kan ik beter opstappen," en voegt hij de daad bij het woord. Niet boos of zo, gewoon een soort... concluderend. Voor hem is dat denk ik de enige manier om met Jasper om te gaan. Weet ik eigenlijk niet, we praten er thuis niet zo vaak meer over want alles is de afgelopen jaren wel gezegd.
Dit lijkt me een perfecte manier. Gewoon op jonge leeftijd het onderwerp met niet al te veel poespas introduceren. Je kinderen groeien dan op met de wetenschap dat Jasper bestaat en dit zal voor hen een bijna oninteressant gegeven zijn, maar gewoon iets wat nu eenmaal zo is. Worden ze ouder en krijgen ze misschien meer vragen, dan kunnen jullie natuurlijk naargelang de leeftijd wat meer informatie gaan geven. Maar ik zou het zeker niet gaan uitstellen en dan opeens als grote onthulling gaan brengen als ze ouder zijn, dan wordt het juist een interessant onderwerp.
Het lijkt me ontzettend lastig en vind het herl naar. Ook voor je man. Dit wil geen enkele ouder, op deze manier in contact staan/moeten staan met je kind(eren). Veel sterkte en wijsheid samen.
Tegenwoordig willen we kinderen in een heleboel dingen betrekken om maar eerlijk te zijn. Juist om kinderen kind te laten zijn is het van belang ze niet altijd overal over te informeren. Niet omdat je dan tegen ze liegt of verzwijgt, maar om ze kind te laten zijn en niet te belasten met 'grote mensen issues'. Zoals ik jou verhaal lees hebben je kinderen er geen baat bij om het ze nu al te vertellen. Het zal wellicht vragen oproepen en de uitleg van die vragen misschien wel angst. Dat zou ik proberen te voorkomen. Ik lees een goede reden om het nu nog niet te vertellen die je later, wanneer de kinderen oud genoeg zijn, goed kan onderbouwen. Ik zelf heb ook de keuze gemaakt om mijn kinderen bewust iets te verzwijgen om het later op een juist moment alsnog te vertellen. Met de reden om ze zolang mogelijk te beschermen voor de moeilijke dingen in het leven, maar vooral om ze kind te laten zijn. Dat zijn ze maar zo kort..
Mogen de kinderen wel hoor. Hebben hen ook wel eens ontmoet bij opa en oma. Maar kinderen moeten ook weten dat het geen dagelijks festijn zal zijn. Plus het is in dit geval niet onze keuze. Maar ga ook niet liegen tegen ze.
Maar maak je daarmee ‘het juiste moment’ niet juist zwaar en beladen in dit geval. Ze zullen echt niet minder kind zijn wanneer ze wetenschap hebben van een broer die ze niet kunnen zien. Persoonlijk zou ik de weg kiezen die @Fuddey noemt. Mijn zoon ziet zijn half broers en zus ook niet. Sterker nog die weten niet van mijn zoon. Maar mijn zoon weet wel van hun. We laten het in gesprekken wel eens vallen en mijn moeder heeft hem wel eens wat verteld. Het is niet dat ik zoon ermee lastig val, hij vraagt af en toe zelf wel eens iets. Voor andere kinderen van ex zal de klap veel groter zijn als ze horen dat ze een halfbroertje hebben.
Daar ben ik het toch niet mee eens. Ik begrijp wel wat je hiermee wil zeggen maar mijn dochter zou zich toch allerlei zaken afvragen en vragen gaan stellen. Wanneer je er al op jonge leeftijd 'luchtig' over wil gaan praten dan vind ik ook dat je eerlijk antwoord moet geven op moeilijke vragen die komen. En juist dat maakt dat een kind m.i. geen kind meer kan zijn. Uiteraard afhankelijk van hetgeen waarover het gaat. Er zijn nou eenmaal thema's in het leven die zwaar en beladen zijn en daar wil ik mijn kind in ieder geval niet mee belasten. Als aanvulling.. het gaat natuurlijk ook om de reden dat een halfbroer niet in het leven van de kinderen is. Wanneer deze bijvoorbeeld ver weg woont dan is het niet beladen maar in de situatie van ts kan ik me voorstellen dat het toch allerlei vragen zou oproepen..
Het ligt er absoluut aan wat het onderwerp is. Maar ik ken toch wel meerdere voorbeelden van kinderen die bijvoorbeeld pas als ze 18 zijn horen dat hun vader hun vader niet is, of dat ze van een donor zijn. Dan kan je misschien een geweldige jeugd hebben gehad maar in je puberteit enorm gaan worstelen. Want de identiteit die je op dat moment op hebt gebouwd lijkt een leugen of blijkt uit andere onderdelen te bestaan dan je dacht.
Hier kan ik me zeker in vinden. Maar dit zijn niet de voorbeelden die ik bedoel. Ik kan me wel heel goed voorstellen dat het voor ouders soms verdomd lastig is om te beslissen wat de beste keuze is. De beste keuze voor nu hoeft niet dezelfde als die voor later te zijn.
Verstandig van je man. Klinkt alsof hij psychisch wel wat hulp kan gebruiken, die Jasper. Ik zou er zo jong mogelijk op een neutrale manier over praten. Dan zullen de kinderen er op school waarschijnlijk minder uitbundig over praten dan wanneer ze ineens zo’n verhaal voor hun kiezen krijgen als ze 10 zijn ofzo. En lang geheimhouden zou ik als kind ook niet fijn vinden denk ik. Je weet nooit hoe snel er iets geks kan gebeuren waardoor ze noodgedwongen kennis met hem maken.