Wanneer klaar voor een baby?

Toen ik zwanger raakte van de oudste was mijn man aan het studeren en had ik wel een fulltime baan, maar dat was met een tijdelijk contract. Heb er geen moment over getwijfeld en we zijn er gewoon voor gegaan en met de pil gestopt. Het was wel heel snel raak, dus de kleine was er al toen mijn man nog met zijn afstudeerstage moest beginnen, maar we hebben ons altijd prima gered. We hadden toen wel een eigen koophuis.

Na mijn verlof zou ik 24 uur gaan werken en hoopte wel dat mijn man dan snel een baan zou vinden, maar die had hij al voordat hij uberhaupt afgestudeerd was, dus hier was het geen enkel probleem.

Een jaar later hadden we allebei een vast contract en konden we er weer uit door reorganisaties, ben dus heel blij dat we niet hadden gewacht totdat moment. Er kan altijd iets tussenkomen, dat is het leven. (gelukkig hadden we wel allebei binnen een maand weer ander werk).

 

Als vriendinnetjes aan mij vragen, "wanneer ben je nou klaar voor een baby?" Dan zeg ik altijd "nooit". Je wilt graag een baby of niet en er is denk ik geen "juiste moment". Daarbij is het krijgen van een kindje zo overweldigend, dat overtreft echt alles.

Ik denk als je dak boven je hoofd hebt, een liefdevolle relatie, een inkomen en een kinderwens, dat het dan een kwestie is van de knoop doorhakken en dan maar hopen dat het je gegeven is!

Sommigen vinden het belangrijk het financieel goed te hebben en dat is natuurlijk wel handig, maar een baby heeft eigenlijk niet veel nodig. Het is dat wij een babykamertje met alles erop en eraan leuk vinden, maar het zal het kind echt een zorg zijn, als het maar liefde krijgt en wat te eten op z'n tijd..

Heb je een relatie, dan is het wel prettig voor een kindje dat jullie het goed kunnen vinden samen, maar er zijn ook genoeg ouders die hun kindje heel liefdevol alleen opvoeden.

Het is ook maar net wat voor "plaatje" je zelf in je hoofd hebt.

 

Wij hebben wel echt gewacht. Na het kopen van ons huisje en de bruiloft was eigenlijk de tijd er wel voor, maar manlief had nog niet zo'n behoefte aan een kind. Dus ben ik al wel gestopt met de pil, maar werd sinds die tijd het condoom steevast gebruikt. Nadat manliefs beste vriend aankondigde vader te worden is bij mijn manlief langzaam de kinderwens gegroeid. En nu zijn we al weer een half jaar aan het proberen.

 

Wij woonden wel samen, allebei een vaste baan en alles op orde dus bijvoorbeeld geen problemen, schulden o.i.d dat vind ik zelf wel belangrijk.

Ik wilde toen in het nieuwe jaar stoppen met de pil vanwege mijn leeftijd (toen 22) en toen dacht ik in augustus, waarom wacht ik nou eigenlijk.. omdat sommige mensen mij jong vinden? En toen heb ik niet eens de strip afgemaakt en de maand er na was ik al zwanger!


Nu is het wel een ander verhaal... ik heb ontzettend de kriebels om "snel" een tweede te willen.. maar daar denk ik wel veel meer over na.. Hoe gaat dat er financieel uit zien, hebben we wle genoeg ruimte, meer een verstand/gevoel kwestie dus... maar goed.

Het perfecte moment is er misschien niet maar ik vind zelf wel een aantal dingen belangrijk, een baby hoeft geen dure kleding en alles er op en eraan maar alleen van liefde wordt een baby ook niet groot dus vind het zelf wel belangrijk dat het financieel haalbaar is.

 

Tja een lastige vraag.. Het is een gevoel denk ik. Of misschien gewoon een wens die zo groot wordt, dat het ongeacht de situatie niet kan wachten.

Voor ons is het belangrijk dat we zeker zijn van onze relatie, we hebben een hele solide basis. Verder een lekker huis en prima baan allebei. Het kan altijd beter, groter, mooier maar wij zijn gelukkig zoals het nu is.
Mijn vriend zei altijd dat hij pas over kinderen wilde nadenken als ik klaar was met studeren. Ik ben heel blij dat hij daar vorig jaar op terug gekomen is. Ik moet nog zo'n 2 jaar studeren voordat ik helemaal klaar ben. Ik wilde dat liever niet afwachten. Tegen die tijd ben ik 32, dan proberen of het mag lukken en in je achterhoofd stiekem ook nog denken aan een tweede..
Ik blijf liever nog 4 jaar in mijn huidige functie en doe liever nog 2 jaar langer over mijn studie maar dat ik dan wel verder kan (ik weet namelijk dat ik direct zou kunnen doorstromen).
Ik was zelf bang dat ik anders na mijn studie vervolgens in tweestrijd zou komen tussen doorstromen naar een hogere functie of voor een kindje gaan wat natuurlijk.
Iedereen doet het op z'n eigen manier.

Probeeer voor jezelf met je lief eens op te schrijven welke dingen jullie echt nog heel graag willen doen die niet gaan tijdens je zwangerschap of met jonge kinderen.. Uiteindelijk weet je vaak diep van binnen het antwoord wel op deze vraag.

Succes!

 

wij waren getrouwd, beide vaste baan en eigen huis... beetje spaarcentjes op de bank. Dus ja in dat geval hadden we het redelijk op orde ja...

 

wanneer is het de juiste moment misschien ben je er geestelijk niet 100% klaar voor

kijk het moet niet zo zjn dat je relatie een puin hoop is en geen geld hebt om aan een baby te beginnen

maar als jij denkt het wel te kunnen why not

 

Wanneer klaar voor moeder worden : ja als jou gevoel steeds sterker word bij het zien van kindjes .
Dan is je gevoel er klaar voor , maar zijn jij en je vriend/man er samen klaar voor?
Wij hadden ook een huis beide 40 werk houden van elkaar ,alles mooi na ons wens , alleen dat lieve wondertje ontbrak.
En toen er voor gegaan maar de jaren verstreken geen wondertje!
manlief tijdje geen werk , later wel weer .
na een hele lange tijd ik geen werk nu wel weer 15 uur .
Ja alles eerst voor mekaar willen hebben is goed maar blijft dat zo dat weet je dus nooit!
het gaat er meer om is jullie relatie sterk genoeg om er voor te gaan . en hoe het kindje haar kamertje er uit ziet maakt voor hem/haar niet uit.
De relatie tussen haar/zijn papa en mama goed is is veel belangrijker dan alle andere zaken.

Hoe wij er ook voor gevochten hebben een wondertje te mogen krijgen , en om het een stabiel leven te kunnen bieden .
Er is hier geen wondertje maar manlief en ik zijn wel gelukkig samen . En daar gaat het om , wondertjes komen uit liefde dat moet stabiel zijn.
Het mooi mee genomen als de portomonee daar ook een steentje aan bij draagt.
Maar daar moet je ook hard voor vechten.

Je weet nooit hoelang het duurt voor er een wondertje komt.

 

Ik ben nu zwanger van ons eerste kindje. Mijn vriend is een stuk ouder dan ik en riep al langer dat hij graag kinderen wilde. Ik wilde heel graag kinderen maar was tot een jaar geleden nog aan het studeren. Mijn enige "eis" was dat ik afgestudeerd zou zijn. Mijn ouders zijn gescheiden en ik wilde gewoon heel graag dat ik in staat zou zijn m'n eigen boontjes te doppen als dat ooit nodig zou zijn. Niet dat ik er van uit ga dat wij uit elkaar gaan, maar je weet nooit wat het leven brengt. Voor mij was dat heel duidelijk.

Het afgelopen jaar hebben we het er heel veel over gehad en ook vaak op het punt gestaan om, maar voelden we toch steeds weer ergens een "maar". (ik heb nog een tijdelijk contract via uitzendbureau) waardoor we dachten, miscchien nog maar niet.
Totdat m'n vriend begin deze maand te horen kreeg dt hij balkanker had en er een bal verwijderd moest worden. Dat was schrikken! Voor ons was dat het moment van: jeetje, waar maken we ons toch druk om! Het gaat er om dat je van elkaar houdt en dat je gezond bent, en de rest is bijzaak! En zie: ik ben zwanger!

Natuurlijk is het fijn als je wat centjes hebt en een huisje, maar het belangrijkste is dat je van elkaar houdt en de baby alle liefde geeft die je hebt.

En er psychisch klaar voor zijn: ik denk de hele dag: oh my godddd!! Er zit een baby in m'n buik!!! (wel op een leuke manier hoor) maar een vriendin (mama van 2 kids) heeft me verzekerd dat je nog 9 maanden hebt om er aan te wennen, dus dat komt vast goed.

Succes!!

 

Misschien is er wel nooit een "juist moment", want niets in het leven is zeker. Toen wij voor ons eerste kindje gingen had mijn man (toen nog vriend) een vaste baan en ik een goed contract met uitzicht op een vaste aanstelling. We hadden het goed voor elkaar, en we stonden helemaal achter onze beslissing om voor een kindje te gaan, ook al waren we nog niet zo lang bij elkaar. Ik werd al snel zwanger en was dolgelukkig, maar ik was zó misselijk dat werken er voor mij zo goed als niet meer in zat. Ik moest drie kwartier in de auto naar mijn werk, dat was al te veel voor me. En dan had ik het nog niet eens over het werken zelf...
Ik was nog vóór de 12-weken-echo helemaal gesloopt en ben in de ziektewet gegaan. Die vaste aanstelling heb ik dus niet gekregen. Mijn contract liep af en werd niet verlengd, want "helaas was mijn functie komen te vervallen". (Sure!! Later hoorde ik van een ex-collega dat er een nieuwe was aangenomen voor mijn functie, maar dan met een 0-uren contract, zodat ze mij niets konden maken als ik er werk van ging maken). Ik dacht, stik er maar in, ik hóef al helemaal niet meer bij jullie te werken.

Financieel werd het ineens een stukje minder, maar we hebben elkaar, we hebben een fijn huis, we hebben leuke familie en vrienden en vooral ook erg veel liefde.
Inmiddels is er ook een tweede en ik ben fulltime mama. Al zou ik wel willen werken, ik vind het ook prima zo. We zijn gelukkig en gezond!!

 

Ik heb heel lang gedacht dat ik geen kinderen wilde. Totdat ik mijn huidige vriend tegenkwam. Hij heeft me niet overgehaald, maar bij hem wist ik het gewoon zeker. Ik wil kinderen...met hem!!

Onze relatie is heel goed en daardoor denk ik dat ik bij vorige relaties geen kinderen wilde. In ieder geval niet met hen. Dat wordt me nu wel duidelijk. Ik wilde wel kinderen, maar dan met iemand waar ik 100% voor zou gaan en hij voor mij!

Nu wonen we samen en hebben we allebei een goede, vaste baan. We gingen vroeger graag stappen enzo, maar zijn er bewust van dat we dit niet meer kunnen als we een kindje zouden krijgen. We hebben het er graag voor over om dit soort dingen te laten.

Ik denk dat je nooit zeker weet of je er klaar voor bent, maar dat het toch moet gebeuren!

Veel succes!

 

Wij hebben besloten om voor een kindje te gaan omdat we van elkaar houden... Dat was voor ons genoeg...
Vriendlief en ik komen beide uit heeeeeeeeele verschillende gezinnen, in zijn gezin waren er nooit problemen met geld, mijn gezin stond nooit een cent op de bank... Toch zijn we beide liefdevol groot gebracht, dat is (volgens ons!!!!) het aller aller allerbelangrijkste!

Natuurlijk hebben we het er wel over gehad van; moeten we niet wachten tot dit of dat... Maar wij hadden zoiets van tja; we kunnen wel wachten tot we nog meer geld op de bank hebben staan, nog meer van elkaar houden etc etc... Maar dadelijk lukt het dan om de 1 of andere reden niet meer, terwijl het misschien wel gelukt was als we eerder waren begonnen (beetje vage omschrijving, hopelijk snappen jullie het! )

En het is ook echt jouw (jullie) eigen gevoel natuurlijk wanneer je er 'klaar voor bent' .... Al denk ik wel, dat je van te voren natuurlijk niet in kunt schatten wat voor impact het allemaal zal hebben...

 

Vriend en ik wilden in ieder geval wachten tot we een huis samen hadden en allebei werk hadden. Inmiddels hebben we een huis, maar mijn jaarcontract loopt in november af. En toch gaan we het doorzetten, puur omdat er altijd wel iets is om je kinderwens voor uit te stellen.
Het feit dat we het willen, en vooral MET ELKAAR willen, zegt voor ons meer dan voldoende.

 

Dat is ook precies wat ik bedoel!

 

Hmm, lastige vraag.
10 jaar geleden kreeg ik met mijn ex een zoontje, oh wat waren we gelukkig. We hadden een huis, allebei een leuke baan, maar na 3 jaar ging het tussen ons mis.
Wat ik er mee wil zeggen, je kan je leven nog zo goed op een rijtje hebben, het kan altijd anders aflopen dan je voor ogen hebt.

Inmiddels ben ik al weer 6 jaar met mijn huidige man. Ik was al lang toe aan de tweede, voor hem eerste, maar hij nog niet.
Hij wilde eerst groter wonen, ok eens, ons vorige huis was idd niet zo groot. Daarna wilde hij dat we financieel alles op orde zouden hebben.
Toen ben ik eens een goed gesprek met hem aangegaan, want hij bleef excuses en uitwegen zoeken. Waarop ik hem gevraagd heb: wil je überhaupt wel kinderen? Je leven kan nog zo perfect zijn, alles kan stuk en anders lopen dan gepland. Dat heeft hem zijn ogen doen openen, waarop hij zei; je hebt gelijk, maar ik schijt in m'n broek van het idee ineens verantwoordelijk te zijn voor een mensenleven, maar schat met jou durf ik alles aan, dus we gaan er voor.
Hij vindt kinderen geweldig, is een super stiefpapa voor mijn zoon, dus het gaat zeker goed komen

 

Heb niet alle reacties gelezen, dus alleen even over mijn situatie.
Goed voor elkaar:
Relatie (al 10 jaar), koopwoning, vriend heeft goede vaste baan
Minder goed voor elkaar:
Ik heb vorig jaar mijn baan opgezegd om een jaar te gaan studeren. Ben daar bijna klaar mee, maar vooruitzicht op baan is nog lastig....

Heb er zelf ook over getwijfeld of ik niet eerst een baan moest vinden. Uiteindelijk toch gedacht, er is altijd wel wat!! En nu zijn we vijf maanden verder en ben ik nog niet zwanger. Misschien vind ik binnenkort wel een baan en dan is dat ook in orde.

 

Indd!