Morgen 32 weken geleden, oktober vorig jaar, is mijn dochter na 23 weken zwangerschap tijdens de bevalling overleden. Niet door haar, maar doordat mijn lichaam de bevalling startte en medici de bevalling niet tegen wilde houden volgens beleid. Zij was perfect, gezond en had met haar gezonde maten en hartslag een kans verdiend. Maar dat zegt elke moeder. Die kans is haar niet gegeven, de bevalling duurde door complicaties op het eind te lang en daardoor is ze net niet levend ter wereld gekomen. Ik lees bij andere moeders van gemiste kindjes dat zij vrij snel klaar (denken te) zijn voor een nieuwe zwangerschap. Maar hard gezegd is de situatie dan ook vaak zo dat hun verloren kindje is overleden door een afwijking en/of afbraak van de zwangerschap. Bij mij was dat niet zo. Bij mij is nooit iets ontdekt aan mij of aan haar wat de voortijdige weeën heeft doen starten. Het is niet eens zeker of mijn bevalling is gestart bij weeën of bij ontsluiting, maar waarschijnlijk waren het de weeën. Vroege weeën komen meestal door infecties, maar bij mij is geen infectie gevonden. Hoe vaak mensen mij ook zeggen dat ik me niet schuldig moet voelen, toch voel ik dat ik vol zit met schuldgevoelens. Ik kan me als gister herinneren hoe ik mij tijdens de bevalling voelde. Mijn lijf deed het en liet het toe. Mijn lijf heeft een gezond kindje met alles er op en er aan naar buiten gewerkt, waar ze nog helemaal niet klaar voor was. Alsof je je eigen kind de rand van een klif af duwt, bewust. En niemand weet waarom mijn lijf dat heeft gedaan en of dat opnieuw gebeurt bij een volgende zwangerschap. In januari hebben mijn man en ik afgesproken er halverwege 2016 weer klaar voor te willen zijn. Een afspraak om onszelf te helpen om tot het punt te komen dat we een nieuwe poging durven te wagen, maar ook een afspraak om ons even wat maanden rust te geven van de strijd. Maar nu juni dichterbij komt is er een heftige strijd in mij. Ik wil weg rennen van juni, ik wil uitsellen en ik ben verschrikkelijk bang. Tien keer per dag denk ik: ja, ik wil een broertje of zusje voor ons meisje, ik wil een zichtbaar gezin zijn. Maar twintig keer per dag denk ik: ik wil niet zwanger zijn, ik wil die kwalen niet, ik wil die maandenlange stress niet op mijn relatie en ik wil niet opnieuw een kind verliezen. Als we weer gaan proberen zwanger te worden dan zijn er drie opties: - We kunnen moeilijk tot niet zwanger worden - We worden zwanger en verliezen het kindje - We worden zwanger en krijgen een kindje dat ons in alles herinnert aan wat we met ons meisje missen. Alle drie maken ze me bang. En ik weet dat ik volgende maand gewoon maar moet doen wat we hebben afgesproken en tegen mijn angstgevoelens ingaan, want die angstgevoelens laten me denk ik voorgoed wegrennen van een nieuwe poging. Hoe weet ik nu welke gedachten ik serieus moet nemen. De tien keer ja op een dag, gestuurd uit mijn hart? Of de twintig keer nee, die gestuurd zijn door angst? Zoveel moeders van gemiste kindjes hebben ooit die stap wel of niet durven zetten naar een nieuwe zwangerschapspoging. Ik hoor heel graag jullie ervaringen, adviezen en meer.. Thnx ✿
Lieve Evia, Je gevoelens zijn heel erg herkenbaar. Ik herken met name de angst, die overweldigende angst, de angst om weer een kindje af te geven. Wilde ik dit mezelf weer aandoen? Net of je het zelf in de hand hebt, wat uiteraard ( helaas) niet zo is. Een nieuwe zwangerschap voelde als een open deur tot nog meer verdriet. Nee, ik wilde voorlopig niet meer zwanger worden, hoe graag ik ook mijn armen gevuld wilde hebben. Het lot heeft bij ons alleen anders beslist. Ik bleek tot mijn grote schrik 6 weken na mijn bevalling van onze zoon alweer zwanger. En ja, ik heb gehuild, en niet van blijdschap. ( die kwamen later hoor ) Hoewel ik meteen de liefde voor dit nieuwe kindje voelde, stond de angst op de voorgrond. Ik leefde van echo naar echo en steeds wachtte ik op die klap. Maar die klap kwam niet... Langzamerhand maakte angst plaats voor hoop en durfde ik vooruit te kijken. Vanaf 26 weken heb ik zelfs die wolk ervaren, en heb ik echt durven te genieten. Na precies 41 weken is onze dochter geboren, en het eerste wat ik dacht: " ze huilt, ze doet het écht". Wanneer je eenmaal belast bent met zo'n verdrietige ervaring, is het gewoon moeilijk te geloven dat het wel goed kan gaan. Al weet je verstandelijk gezien dat die kans heel groot is. Zoiets tekent je, en maakt niet alleen dat je nooit meer onbevangen zwanger zal zijn, maar dat je ook voorgoed anders in het leven staat. Dat onze zoon niet bij ons mocht blijven, zal nooit " oke" zijn. Wel brengt onze dochter zoveel licht en warmte in ons leven dat ik durf te zeggen dat zij " het korstje" op onze wond is. Klinkt raar, maar je begrijpt me vast wel Mijn advies is dubbel. Volg je gevoel, maar durf ook in het diepe te springen. Liefs!
Zo lang je zo angstig bent, ben je er misschien nog niet klaar voor? Bij ons was ook niks mis met ons zoontje, gewoon pech zeggen ze, ook mijn lijf startte de bevalling. Maar door ons jarenlange traject, wilden wij weer verder. Ik denk dat als we snel en makkelijk thuis zwanger waren geraakt, dat het zeker anders was geweest. Uiteindelijk zijn we toch snel weer zwanger geraakt, maar het voelde niet goed en er was zelfs verdenking op bbz. Ik werd er angstig van. Voor mij een teken dat ik niet klaar was voor weer een tegenslag. Twee maanden later voelden we ons goed en besloten verder te gaan. Met succes. En dit keer voelt het goed. We hebben vooral vertrouwen. Maar ik ben wel angstig om het te delen. Ten eerste begrijpen mensen om ons heen niet hoe dit voor ons voelt (ze vullen maar wat in en zitten er mijlenver naast). En daarnaast wordt het dan zo echt. Zo lang je geen nieuwe tegendlag aan kan, zou ik nog niet beginnen. Ook al is het een miskraampje, je moet er wel mee kunnen dealen, want die kans is er. Mijn man en ik heb veel gesproken, wat uiteindelijk de kracht en het vertrouwen gaf om wel weer te durven. Ook heeft mijn geloof in het zielsleven de puzzel voor mij kunnen leggen. Ik heb mezelf twee keuzes gegeven: bang zijn en toekijken dat het al dan niet weer gebeurt of vertrouwen in een gezond en voldragen kindje en samen toeleven naar januari 2017. Ik kies voor het laatste en het verbaast me op dit moment dat het best goed gaat.
Weer zwanger zijn, is de belangrijkste herinnering aan het meest ingrijpende verlies dat een moeder kan meemaken.
Dankje Diazz, ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt. De enige manier om naar een kindje uit te kijken is ook door het kindje te zien als broertje of zusje voor onze meid. Maar het lijkt zo ver weg, eerst moet ik namelijk zwanger zien te worden en vervolgens moet ik dat zo'n 9 maanden blijven. Zoveel risico's dat ik snap dat mijn gevoel me heen en weer slingert. Maar daardoor is mijn gevoel volgen weer niet zo handig, omdat die steeds wat anders zegt. Ik wil in ieder geval geen angst volgen, maar doordat die angst zovaak om de hoek komt kijken, weet ik niet meer zo goed wast ik wel en niet voel. Soms denk ik: laat mij maar door de anticonceptie heen zwanger raken, dan hoef ik zelf die bewuste keus niet te maken. Dus ergens wil ik wel, maar durf ik dat diepe niet in te springen.. Mooi te lezen hoe het uiteindelijk bij jou is gegaan, dat je vanaf 26 weken wel kon ontspannen. Maar vervolgens nog tot 41 weken moeten wachten? Poe. Een hele kunst lijkt me
Voor nu nog geen fijne herinnering, maar een pijnlijke confrontatie. Al kan ik dat pas echt zeggen als ik ooit weer zwanger mag zijn. Maar dat is zoals ik er nu naar kijk. Indenken dat ik schopjes van een ander kind voel, weet niet of het me gerust zou stellen. Hoop het, maar voor nu maakt het me bang.
Dankje Lotje! Mooi dat je zo voor jezelf een duidelijke keuze hebt kunnen maken. Mooi voorbeeld voor mij. Hoop echt dat het mij ook snel mag lukken een bewuste keuze te maken waar ik volledig achter sta.. Maar voor nu maak ik steeds voorzichtig een keuze en verander ik die zodra de twijfel toe slaat. Heen en weer
Moeilijk Evia. Het verdriet lijkt nog zo rauw. Ik hoop echt dat het wat gaat liggen en de angst voor een deel weg kan ebben. Alleen de tijd kan dit teweeg brengen. Misschien is het in jouw geval wel de enige optie om een zwangerschap aan te gaan en te ervaren dat het goed kan gaan om hier overheen te komen. Heb je een goed adres om hulp te vragwn indien nodig? Misschien is het voor mij nu wel rustig omdat het nog het 1e trimester is. Ik denk dat het zo tussen 16 en 24 weken weleens anders kan zijn. Wij hebben dan bewust ook een vakantie van 3 weken gepland. Afleiding en zorgen dat de tijd snel gaat. Ik heb overigens wel goede hulp van mijn vk die 24/7 via app voor een gesprek bereikbaar is (eenmanspraktijk) en ook een energetisch coach die mij helpt vertrouwen te houden en rust te bewaren. De twijfel die jij beschrijft herken ik wel, al heeft dat bij mij maar 2 maanden geduurd. Heb je het boek 'altijd een kind te kort'?. Ik heb hier goede dingen uit gehaald. Het is zeker voor op het moment waar jij nu zit een heel fijn boek met veel herkenning en 'zo kan het ook'-momenten.
Wat fijn zo'n 24 uurs vk zeg, hoop dat ik ook zo'n service vinden kan! Mocht ik zwanger worden dan weet ik nog niet of ik in mijn eigen ZH terecht kom of dat ik naar het AMC ga. Daar zal ik eind juni meer duidelijkheid over krijgen dan heb ik in beide ziekenhuizen afspraken staan. Ik moet dan iig medisch begeleid worden en in beide ziekenhuizen heb ik geen ervaring met VK's of gynaecologen. Mijn vorige zwangerschap is bij de 'normale' vk begeleid en ik ben bevallen in een ziekenhuis aan de andere kant van NL. Het boek 'altijd een kind te kort' heb ik en lees er graag in, zoveel herkenning, maar heb 'm nog niet helemaal uit gelezen. Verder heb ik een therapeut om elke zoveel weken mee te kletsen, dus dat wordt ook steeds stabieler. Ik weet niet of ik er ooit zeker van zal worden, tis ook zo'n grote en enge beslissing. Als ik op een dag bij probeer te houden hoe vaak ik aan een nieuwe zwangerschap denk dan is dat echt heel vaak. Maar de ene keer denk ik er aan op een positieve manier en de andere keer op een negatieve manier. Ik blijf dus afwegen, zoeken, twijfelen en malen denk ik tot ik niet meer terug kan..
De laatste weken waren best spannend, maar niet zwaar hoor. Ik heb ( buiten de bekende ongemakken) echt tot het einde genoten. Ik besefte me heel goed dat deze bijzondere tijd niet meer terug zou komen. Het vertrouwen was er na de 26 weken dus écht. De bevalling ging ontzettend snel ( een uur en 10 minuten) en soepel, en gek genoeg schoot er toen wel een paar keer door mijn hoofd, " wat als"? Ik begrijp dat je soms liever door de AC heen zwanger raakt, zodat je de keuze zelf niet hoeft te maken. Hier heeft dat uiteindelijk heel goed uitgepakt, en daar ben ik nog iedere dag dankbaar voor. Ik kan me trouwens het moment ook nog zo goed herinneren dat het door mijn hoofd schoot. We stonden op eerste kerstdag aan zijn graf, en ineens dacht ik " Ik ben zwanger". Totaal onverwachts, maar het was dus écht zo. Ik wens je veel wijsheid toe. Ik kan alleen maar hopen dat het zal gaan op een manier die voor jullie goed voelt, en goed is.
Dankje lieve Diazz. Ervaringen zoals die van jou helpen me in ieder geval om dichterbij mijn keuze te komen. We komen er wel, al weet ik niet wat dat betekent en hoe dat zal uitpakken voor ons..
Wat voor mij het moeilijkst was, was keer op keer de realisatie en confrontatie dat dit nieuwe kindje, niet mijn verloren kindje was. En hoewel je dat verstandelijk weet, vond mijn hart dat niet goed. Ik hield nog niet zoveel van dat nieuwe kindje als van mijn verloren kindje, die veel echter en meer eigen voelde. Ik kon me niet hechten aan dat nieuwe kindje. Ik was er ook van overtuigd dat we dit keer een blauw kistje mee naar huis mochten nemen En toen werd hij op mijn borst gelegd, hij huilde en meteen overspoelde die beschermdrang, die liefde die ik ook voor zijn zus had, mij voor hem. Daarna was het meteen goed. Hij was net zoveel mijn kind als zijn zus dat is. Achteraf is dat natuurlijk heel triest, dat ik mij zo voelde tijdens de zwangerschap. Maar nu hij er is, inmiddels alweer ruim 7,5 jaar, kan ik mij niet indenken dat ik hem niet had gehad. Het was een sprong in het diepe en ik kwam pas weer boven op het moment dat hij geboren werd. Ben je daar klaar voor? 9 maanden van opniuw angst, verdriet, boosheid, rauwe rouw? Dat weet je niet, ik wist het ook niet. Wat mij wel heel erg geholpen heeft is emdr. Dat heb ik helaas pas 2 jaar na zijn geboorte gedaan om het trauma van het verlies van onze dochter te verwerken. Achteraf gezien had ik dat voor de zwangerschap van mijn zoon willen doen. Ik wens je heel veel rust meid!
Dankje Vlinder. Wat jij vertelt klinkt als een situatie hoe het voor mij ook zou kunnen zijn. Ik lijkt te hebben geaccepteerd dat mijn dochter er niet is, maar ik zal nooit kunnen accepteren dat het zo heeft moeten gaan. Zij was zo perfect en had naar mijn idee alle wil om te leven, dus wat kan ik mij voorstellen dat ik liever had gewild dat ik haar nog in mijn buik had ipv een nieuw kindje. Maar hoe schuldig zal ik me gaan voelen als ik een nieuw kindje in mijn buik verwens? Dat zou zo oneerlijk zijn, maar niet ondenkbaar als ik jouw ervaring lees. Ik weet nog steeds niet wat ik ga doen. Ik heb nog twee weken voordat mijn vruchtbare periode aanbreekt en ik denk dat ik tot die tijd blijf twijfelen wat we met de anticonceptie doen.. Soms maken al die twijfels me gek en soms geven ze me hoop, dus ik kan denk ik niet anders dan afwachten en ervaringen van andere mama's lezen.. EMDR heb ik niet, maar ik heb wel een goede therapeut die me veel helpt. Misschien dit 'probleem' ook maar eens voorleggen.
Lieve Evia.. Hier inmiddels 3 kindjes weg en een mk van een tweeling.. Na mijn dochter, waar we de keuze zelf voor hebben gemaakt, wilde ik direct door met icsi.. Nu bij mijn tweeling die ik ook onverklaarbaar ben verloren bij 23 weken heb ik het niet.. Ook ik herken het dat je gevoel zegt dat je lijf faalt.. Ik voelde het aankomen, signalen waren er maar mijn Zh heeft de signalen niet serieus genoeg genomen.. Nu nog met lege armen, september 39 en besloten na de vakantie te kijken voor iui omdat het bij manlief verbetert is en anders pas volgend jaar weer icsi.. Weet dat ik geen jaren de tijd heb maar kan nu nog niet.. Ik denk dat je naar jezelf moet luisteren.. Een behandeling moet he aan toe zijn.. Ik wil je in ieder geval een knuf geven😘