Mijn onderbuikgevoel klopte (letterlijk en figuurlijk) toen ik bij 23 weken zwangerschap naar de verloskundige belde ivm buikkrampen. Volgens haar viel het best mee, en hoorde dat nou eenmaal bij de zwangerschap. Een paar dagen later beviel ik van onze eerste dochter*.
Recent geleden nog, zoon had allemaal uitslag op z'n lijf paar x huisarts geweest verschillende zalfjes en antibiotica enz gehad. Ging maar niet weg en ik gaf al aan te denken dat het eczeem is huisarts zei van niet, toch een doorverwijzing gevraagd naar de dermatoloog en die zei direct dit is eczeem, toen andere zalf gehad en was binnen paar dagen weg, nu alleen meerdere malen per dag blijven insmeren met andere creme
Mijn vader was ernstig ziek en de dagen ervoor waren wij al meerdere keren geweest. Wij woonden zo’n 3 uur rijden van elkaar af, dus dat was best pittig. de dag voordat hij overleed werd ik lastig gevallen door een vlieg, dacht ik eerst, de hele dag gekriebel op mijn linker elleboog, ik werd er gek van, vooral omdat er geen vlieg te bekennen was. Laat in de middag kreeg ik een heel bang gevoel, ik werd onrustig en angstig terwijl er echt niks was om me ongerust over te voelen. rond half zes geen gekriebel meer en geen angstig gevoel en later op de avond belde ik de verpleging omdat ik me bedacht dat het leek of het misschien mijn vader was die mij dat gevoel “ stuurde” en omdat ik wilde weten hoe het ging. Ik vertelde dat ik het idee had dat hij stervende was en vanaf ver mij op deze manier “riep”, maar volgens de verpleging was hij om half zes rustig gaan slapen en was het echt niet nodig om zo laat nog te komen. Ze zouden s ochtends aan hem vragen of ik moest komen. om 7.15 uur werd ik gebeld dat ik gelijk had gehad, hij was vlak daarvoor overleden. Toen ik dit verhaal aan mijn tante vertelde ( zijn zus) vertelde ze mij dat zij exact hetzelfde had de dag voor hun moeder overleed, ook dat kriebelen, net een vlieg en heel angstig gevoel. ik heb er nog spijt van dat ik niet naar mijn gevoel heb geluisterd
Ik heb tijdens de zwangerschap van onze zoon in 2014 steeds een bepaald voorgevoel gehad. Ik voelde al die weken/maanden dat ik niet voor deze baby mocht gaan zorgen. In het begin was het vooral de angst voor een miskraam, ik verwachtte steeds slecht nieuws bij iedere echo. Toen de zwangerschap goed leek te gaan, kwam de angst voor de 20 weken echo. Ik had bij de voorgaande zwangerschappen wel de ‘normale’ spanning voor de 20 weken echo, maar dit keer was de angst voor slecht nieuws veel intenser. En dat slechte nieuws kwam helaas… Ik heb ook toen ik 12 jaar was een aantal keer een droom gehad over een brand. Hoewel de dromen niet steeds exact hetzelfde waren, was het gevoel wel steeds hetzelfde. Een bepaalde angst die ik niet eerder had ervaren. Het was op een gegeven moment zo erg dat ik mijn angsten uitgesproken heb naar mijn ouders. 3 weken na mijn 13e verjaardag ontplofte de schuur waar mijn broer inzat. Ik zal nooit, maar dan ook nooit het telefoontje vergeten dat mijn vader kreeg dat er een ongeluk gebeurd was.
Toen ik dacht dat onze "oudste" anders was dan andere kinderen. Ook al zei iedereen in mn omgeving dat ze niet begrepen wat ik bedoelde. 3 jaar later kwam er gelukkig een diagnose.
Wat een mooie maar ook heftige verhalen zeg <3 Tijdens mijn zwangerschap ging ik over de uitgerekende datum en voelde ik rond de 41 weken dat er een reden moest zijn waarom ze niet kwam en maar niet indaalde, en er geen ontsluiting was. Ik vroeg of ik ingeleid kon worden want ik wilde mijn gezonde dochter niet langer laten zitten. Ik vroeg aan mijn dochter in mijn buik "meisje, als er iets is waardoor je niet kan komen, geef je dan een teken?". Tijdens de hartmeting na het inleiden ging haar hartje constant 170/180 (hoog) dus na 8 uur naar de OK gegaan voor een keizersnede. Ze kwam blauw ter wereld met de navelstreng om haar nek; de reden waardoor ze hoog en vast bleef zitten zeer waarschijnlijk. Ze had ons al die tijd een signaal gegeven. Ondanks dat de bevalling misschien niet via de natuurlijke weg is gegaan, ben ik ervan overtuigd dat het "natuurlijke" moeder instinct en de band die je met de baby in je buik hebt, alles overstijgt. Luister altijd naar je gevoel!
Vanaf dag 1 het gevoel dat er iets was met mijn oudste. Mja, eerste baby, hormonen en ‘dat denken moeders altijd’. Toen hij een paar maanden oud was heb ik het wederom tegen iemand gezegd. ‘Elke baby is anders’ was de reactie. Met een jaar werd het gevoel alleen maar sterker maar niemand leek echt iets te zien. ‘Heerlijk mannetje toch?’ Hij ontwikkelde zich als een speer, was gezond, sliep en at prima. ‘Je moet je niet zulke zorgen maken, dat is niet goed voor je kindje’ en ‘zo vroeg kan je echt nog niets zeggen, laat staan zeker weten hoor!’ Maar met anderhalf wist ik het zeker ; mijn baby (dreumes) is autistisch. Met 2,5 jaar is hij diagnostiseert. door mijn onderbuikgevoel serieus te nemen heeft hij al heel vroeg erkenning en ondersteuning kunnen krijgen. De frustratie van reguliere opvang en onderwijs hebben we hem kunnen besparen, en omgeving hebben nooit hun ongevraagde mening hoeven delen over hem / onze opvoeding / enz enz. sinds dien ben ik mijn instinct / onderbuikgevoel serieus gaan nemen. Elke keer als ik er vanaf wijk dan gebeurd er iets dat mij bevestigd dicht bij mezelf te blijven.
Na 3 maanden alles eraan doen om zwanger te worden wist ik het al meteen dat er iets niet in orde was bij mijn vriend, aan mijn onderschrift te zien zat ik er ook zeker niet naast. Vond het echt pittig dat niemand me verhaal echt wilde horen en iedereen vond dat ik veel te snel van stapel liep. Ben heel blij dat ik echt naar mezelf heb geluisterd!
Dat ik toch echt zwanger was, ondanks dat de bloedtest (MMM) negatief was. Ik had een licht positieve urinetest, maar ja, ik was vast een streepjesplasser. En toen hing de gyn opeens aan de telefoon. Ze had m'n bloed toch nog een keer laten testen. Laboratorium apparatuur bleek foutieve resultaten te geven. Ik was wel degelijk zwanger en moest gelijk weer starten met m'n medicatie. En het hele ziekenhuislab stond gelijk op stelten natuurlijk, want zoiets mag echt niet gebeuren. Helaas ging die zwangerschap fout met 8 weken, maar het is wel een hele wijze les geweest voor me dat intuïtie en gevoel hartstikke belangrijk zijn. Ik heb er ook wel een klap van gehad, want achteraf bekroop me ook het gevoel van stel dat ik geen medicatiepauze had gehad door dit alles, zou de zwangerschap dan wel zijn blijven plakken?
In bij eerdere terugplaatsingen en vruchtbaarheidsbehandelingen voelde ik vooral hoop. Bij de laatste was het anders. Ik wist nog voor de cryo werd ontdooit dat ik zwanger zou raken. Niet dat ik erin durfte te geloven, daarvoor iets teveel teleurstellingen gehad. Geen idee, waar dat gevoel vandaan kwam. En toen ik de laatste keer bij mijn moeder was wist ik dat het de allerlaatste keer was op het moment dat we gedag knuffelden. Ze was ernstig ziek dus dat het weken zouden zijn wisten we wel. Maar ik voelde heel helder dat het de laatste keer was geweest. Dag erna heeft ze een heftige aanval gehad. Daarna is heeft ze nog 1x een reactie gegeven toen we haar vertelde hoeveel we van haar hielden. Maar gesproken heb ik haar nooit meer.
Klopt, ik heb het als vk ook meerdere keren gehad. Een keer in de laatste stage voor mijn afstuderen: hele bevalling zelfstandig begeleid met stagebegeleider in de hoek vd kamer. Ik keek het kindje na en had sterk het gevoel dat er iets niet klopte. Kon het niet heel rationeel onderbouwen, alle standaard checks waren oké maar ik vond het er "bijzonder" uitzien en ik wilde graag dat het kindje door de kinderarts gecheckt zou worden. Begeleidster zei: ik zie niks geks, maar vertrouw op je gevoel, regel het maar. Met ouders besproken en inderdaad kinderarts in consult gevraagd. Die zei meteen: ik snap het, er klopt iets niet met dit kind. Werd meteen opgenomen en bleek een of ander zeldzaam syndroom te hebben. En ook heb ik sinds ik zelf een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb gehad, daar een soort radar voor ontwikkeld bij cliënten. Een paar keer iemand ingestuurd terwijl collega's het niet nodig vonden of wilden afwachten en alle keren had ik gelijk. Maar dat is niet iets bovennatuurlijks in mijn ogen, dat komt gewoon omdat ik uit eigen ervaring weet hoe het voelt en dus getriggerd wordt op het moment dat een cliënt iets zegt of doet dat ik toen ook had.
Dit heb ik ook en ik hoop ook zo dat dit niet waar is, ook voor jou. Ik heb sowieso een angst voor de dood.
Raar gevoel he, zo van ik ga nog een jaar of 10 hier rondlopen. Misschien is het omdat ik me echt totaal niet kan voorstellen hoe het is om vb 80 te zijn, terwijl 45 ik me nog wel kan inbeelden. Als 91 je geboortejaar is zijn we even oud trouwens. Ik hoop dat we alle 2 oude omaatjes mogen worden.
Gevoel van niet oud worden ook altijd gehad. Al wordt t de laatste jaren wel minder vreemd genoeg. Altijd voelde het alsof ik de 40 niet ga halen...
Vandaag! Deze zwangerschap sterk het gevoel gehad dat het een meisje zou worden en stiekem ook gehoopt. Met de geslachtsbepaling kregen we te horen dat het een jongen was! Even schakelen, maar natuurlijk zeeer welkom en inmiddels helemaal aan gewend. Tot vanmorgen… toen we bij de 20-weken echo te horen kregen dat toch echt geen jongen uit gaat komen maar voor 200% een meisje! Hoe bizar!
Ik was destijds een meelezer, maar kan me nog herinneren dat je intuïtie je vertelde dat er iets ‘anders’ was, en dat bleek ook inderdaad zo te zijn. Zo zie je maar weer hoe haarscherp je intuïtie kan zijn.