hoi, ik weet niet of ik hier goed zit maar wou iets weten. ik vind dat ik sommige dingen soms niet goed doe als moeder zijnde ben net zwanger van de tweede en deed vandaag beetje gemeen geïrriteerd naar mijn meisje omdat ze niet wou luisteren. (wou der aankleden en ze bleef maar rondjes draaien en ik was al geïrriteerd en wou der stevig vast pakken maar omdat ze draaide pakte ik der buikje en der naveltje voor mij gevoel te hard vast. ik voelde me zo rot en moedeloos dat ik dat deed en begon te huilen) ik voel me nu hier al sinds het incident zo schuldig over en kan het niet van me afzetten. ik wou dus weten of ik de enigste moeder ben die zoiets mee maakt t lijkt mij sterk en hoop ook echt van niet eigenlijk. ik voel me hier echt heel rot over zij is het al lang vergeten maar mij lukt het niet voel me echt een hele slechte moeder eigenlijk terwijl ik natuurlink echt super veel van haar hou vertel het haar echt iedere dag dat ik zoveel van haar hou.
Je voelt je een slechte moeder omdat je je grenzen stelde toen ze zich niet gedroeg? Natuurlijk ben je dan geen slechte moeder, integendeel. En dat je dat mogelijk iets te ruw deed.. Tja. We zijn ook maar mensen, toch? Dat mag zij toch ook weten? Ik voel me alleszins nooit te beroerd om me in zo'n gevoel gewoon te excuseren bij mijn dochter. Kan ik haar meteen leren dat iedereen fouten maakt, ook ik.
hoi heel erg bedankt voor je lieve positieve reactie geeft me wel een beter gevoel en een andere kijk erop een positieve kijk denk ik wel
Dit! Ik herken het soms wel hoor. Pasgeleden had mijn zoon echt zon jank ik wil niks drama dag. Ik kon her lang handelen maar op een gegeven moment werd ik er toch zo geïrriteerd van dat ik hem volgens mij ook wel vrij hard bij z’n arm pakte en mijn stem verhief. Overigens was het daarna wel over Ik ben dan ook geneigd te denken oh wat gemeen van me maar ik ben ook maar een mens.
Zo te lezen was het niet doelbewust. Ongelukjes gebeuren. Ik ben ook wel eens met 1 van onze kinderen tegen een deurpost aangelopen met een flink schuldgevoel. Dat was niet het eerste ongelukje en niet de laatste. Toen voelde ik mij ook een slechte moeder. Soms huilen kindjes ook omdat ze even vrijheid willen en niet van de pijn Het zijn gewoon even de hormonen en de eerste ongelukjes die het vervelendste voelen.
hoi bedankt ook voor je reactie ben dus gelukkig niet de enigste en idd we zijn allemaal mensen die jammer genoeg foutjes maken
nee idd dat is ook zo maar wil het wel eigenlijk maar is miss niet realistisch miss kwam het ook door de hormonen en het feit dat ze sinds de geboorte 24/7 bij mij is (wat ik niet erg vind) maar miss draagt dat ook bij
hoi bedankt voor je reactie ja denk t ook wel vond het idd echt niet leuk heb het liever niet dan wel natuurlijk
Je moet je niet schuldig voelen. Je kan niet altijd blij en opgewekt en energiek zijn. Mama's zijn ook mensen en een mindere dag/moment hoort er gewoon bij. Als mijn dochters na tig keer waarschuwen niet luisteren pak ik ze ook weleens stevig vast. De oudste is nogal een dramaqueen de laatste tijd en begint dan vaak te brullen. Tja, dat is dan maar zo. Ik leg het ook gewoon uit: 'als je zelf je pyjama aandoet en niet de hele tijd rond blijft rennen hoef ik je niet vast te pakken en te helpen.' Bij mij mag en kan heel veel, maar een nee is en blijft een nee. Is alleen maar duidelijk voor ze. Grenzen geven ze een veilig en geborgen gevoel, onthoud dat dat ook belangrijk is.
Joh.... dit zal je nog wel vaker overkomen hoor. En laten merken dat er grenzen zijn en dat mama ook maar een mens is, dat maakt je juist een goede moeder want dat moeten kinderen ook leren. Mijn oudste (nu 5) kan je het bloed onder de nagels vandaan halen. En dan blijf ik ook niet altijd rustig. Plus dat als we haar eens beetpakken bijvoorbeeld omdat we haar er even uit zetten dan gaat ze juist erg wild en dramatisch doen wat wel eens tot gevolg heeft dat ze dan haar hoofd of teen stoot. Tja... De jongste (3) roept meteen "hee, niet mij knijpen!" als je hem beetpakt. Haha moet er wel om lachen maar het klinkt wel net al mishandel je ze. Niet schuldig voelen dus!
hoi dank je wel voor je lieve reactie ja idd dat grenzen aangeven heel belangrijk is weet ik wel voelde me alleen zo rot omdat dat mijn bedoeling niet was zo hard zeg maar maar bedankt voor het delen van je e5varing voel me al wat beter door de reacties: )
hoi bedankt voor je reactie ja bij min is dat ook weleens gebeurd dat ik der juist wou behoeden dat ze van de bank viel ofzo en dat ze zo wild werd dat ze der hoofd stootte bedankt voor het delen van je ervaring heeft mij wel een wat beter gevoel zeg maar dat idd niet alle mama s perfect zijn
Denk ook eens na over hoe je wilt dat je kinderen later jouw gaan zien en dat gaan spiegelen. Als jij altijd alles aankan en nooit je gevoelens laat zien, leg je de lat enorm hoog voor je kinderen he.. dat kan dan voro hun aanvoelen dat ze nooit mogen aangeven dat iets teveel is, dat hun kinderen//andere mensen altijd voor hun eigen belangen gaan. Besef je dat kinderen alles spiegelen dus als jij je volledig wegcijfert gaan hun dat zien als normaal , maar dta is vast niet wat jij voor hun wilt. Laat ze zien hoe je dingen waar je boos, verdrietig of teleurgesteld van word oplost op een goed manier, daar hebben ze meer aan als dat ze denken dat jij die gevoelens niet hebt.
Dat is heel goed te begrijpen. Ik zit ook wel eens een potje te janken omdat ik onbedoeld snibbig heb gereageerd uit moeheid, of ze iets te hard heb vastgepakt. Dat schuldgevoel is misschien begrijpelijk, maar echt niet nodig. Het is beter om het uit te leggen. Ik bied altijd mijn excuses aan als ik ze pijn heb gedaan. Of als ik een beetje snauwerig ben, zeg ik vaak: 'sorry schat, mama is ook een beetje moe.' Dat begrijpen ze prima en dan is de lucht ook weer geklaard.
hoi dat is zeker waar zo had ik er nog niet over nagedacht bedankt dat je dit heb verteld/ geschreven goed materiaal om goed over na te gaan denken hoe ik idd wil dat ze later worden en dingen gaan zien