Mijn man wilde graag een derde, ik vond twee ook best, maar uiteindelijk toen dochter 2,5 was stond ik ook wel open voor een derde. Ik weet nog wel dat ik het spannend vond, omdat ik elke maand weer twijfelde of ik het wel echt wilde. Toen het raak was moest ik even slikken, maar daarna was ik toch wel blij. En toen hij er was, kon ik alleen maar volop genieten. Hij heeft ontzettend veel gehuild, en is nog steeds de minst makkelijke van alledrie, de andere twee hebben niet echt een peuterpubertijd doorgemaakt, de derde kan er wat van, maar hij is zó ontzettend leuk, ik ben elke ochtend weer zo dolgelukkig als ik zijn heerlijke koppie door een kiertje van onze slaapkamerdeur zie gluren (regelmatig al om 5 uur of half 6, véél te vroeg naar mijn zin, maar toch maakt mijn hart elke ochtend weer een sprongetje, net als het moment dat de andere twee die wel klok kunnen kijken om 7 uur bij me in bed kruipen ). Dan kan ik me echt niet indenken dat ik ooit getwijfeld heb
Ik had nooooit gedacht te twijfelen over een derde hoor. Na de eerste was het al wat dat de tweede kwam maar nu na de tweede begon mijn man erover en op dit moment merk ik dat ik dan wel in twijfel sta. Maar anderzijds de jongste is er pas 3 maanden laat ik eerst eens van de hormonen af zijn en laten we alles maar eens ervaren. Tot nu toe doen wij deze tweede er overigens wel echt bij, ervaren het nog niet als extra druk. Maar dan weer: hij is nu pas 3 maanden!
Ik vind het bijzonder dat je er met 3 maanden en alle hormonen alweer over nadenkt haha! Ik vind het echt wel weer heftig een baby nu erbij. Misschien is dat voor mij ook wel de voornaamste reden hoor. Financieel en qua ruimte kom je er altijd wel uit. Maar ik ben niet zo'n relaxte moeder (vind ik zelf) en met 3 zou ik de drukte nog heftiger ervaren denk ik. Daarom is zo'n beslissing ook erg persoonlijk. Doe wat je gevoel je ingeeft.
Mijn partner is ook geen babymens, hij vind de eerste maanden ook heel zwaar en pas vanaf een jaar of 1,5-2 vind ie het leuk worden. Maar ja, je kan ze moeilijk zo krijgen he (Ik vind overigens de eerste 3 maanden ook gewoon overleven hoor.) Stel je erop in (als jullie er voor gaan) dat ie weer zo reageert. En dat jullie het al 2 keer eerder overleefd hebben. Praat er over met je man. Hier vond ik dat de eerste 2 keren ook heel erg dat ie zo reageerde. Bij de derde (en vierde) was ik er veel rustiger onder omdat ik wist wat ik kon verwachten. En we hebben de taken dan ook meer verdeeld zodat ik met name de baby verzorgde en hij de andere 2/3 kids. En soms had ie gewoon even pech Nu we weer in rustiger vaarwater zitten is het ook echt genieten. Ik snap die onderzoeken wel
Ja na mijn eerste die een huilbaby was, was ik ook zo niet relaxed, erg gestresst, onzeker. Ik dacht toen echt Hmm dit doe ik niet nog een keer. Hele tweede zwangerschap ook gedacht pfff gaan we weer. Maar ik weet niet wat er is gebeurd maar zo heftig, druk en stressvol ik het toen vond en hoelang het duurde voordat ik überhaupt weer wilde hoe fantastich ik het het nu vind en hoe makkelijk ik nu ben. Maar juist daarom, omdat ik eerst echt amper een tweede wilde vraag ik me af of het niet door mijn knal roze wolk dit keer komt Dus dat gevoel wat me ingeeft..Tja dat geloof ik nu niet zo Het is inderdaad heel persoonlijk maar juist daarom zo lastig.
@Eppo82 ik had me idd al voorgenomen om de 1e 3 maanden er rekening mee te houden dat manlief het zwaar heeft T is toch gek dat er dus bij zoveel vrouwen twijfel is over een 3e! Ik zou mezelf omschrijven als een geduldige, relaxte moeder, maar zodra bij mij "het" punt bereikt is is mijn geduld ook echt op. Op zo'n moment ben ik ook echt geen leuke moeder/vrouw. Maar ach, iedereen is mens denk ik dan Zeker op het moment nu mn kids onderling soms weleens strijd hebben. En dan komt gelijk dé twijfel weer naar boven:" wilde ik nou echt een 3e?"
@pooh82 ik heb nog steeds meer werk aan mn oudste 2 dan aan mijn derde. Maar de strijd is wel minder geworden aangezien ze zich ook af en toe op nr 3 kunnen richten .
Hier zelf altijd de wens voor drie kinderen gehad. Mijn man niet. En na 4 jaar medische molen voor de eerstevl en de dramatische geboorte en NICU tijd daarna van de tweede, was een derde lange tijd uitgesloten. Maar toen de jongens ouder werden en het voor hem ook echt leuk begon te worden, ging hij om. Maar we hebben wel de afspraak dat we niet meer de Medische molen ingaan. Tja, en nu zijn we bijna een jaar verder zonder zwangerschap. Heb ik niet elke maand een eisprong en ben ik verminderd vruchtbaar. Bittere pil. Hoewel ik de jongens soms achter het behang kan plakken en ik de ochtenden niet altijd gezellig vind, zie ik ons gezin nog steeds wel met drie kinderen. Maar of dat ooit nog komt....
@tlc81 dat lijkt me idd een bittere pil! Zeker als je het zo graag wil. Ik ga echt heel hard voor je duimen dat je snel zwanger mag zijn van een 3e kindje! En die ochtenden herken ik hoor Haha, ik ben ook niet op mn gezelligst s ochtends dus een vrolijk humeur is hier in huis dan ook ver te zoeken Morgen ga ik uit eten met mn man, vind het zelf een mooie gelegenheid om er nog maar eens over te beginnen.. ben er gewoon een beetje zenuwachtig van! Of vinden jullie dat ik misschien teveel aandring op een antwoord? ( ik wil gewoon zo graag weten waar ik aan toe ben, helemaal aangezien ik er nu toch wel uit ben dat een 3e echt welkom is)
De kogel is door de kerk..... we gaan voor een 3e!!! Vind het zo spannend allemaal weer! Maar ben wel blij dat ik samen met mijn man tot deze keuze ben gekomen. Dat twijfelen brak me echt op! Nu eerst maar mn laatste strip opmaken en dan is het afwachten! Bedankt voor al jullie reacties en hulp in dit topic!
Wat leuk dat jullie voor een 3e gaan. Hopelijk is het snel raak. Wij hebben altijd gezegd dat we hoopten dat we 3 kinderen mochten krijgen. Afgelopen donderdag is de 3e geboren. Mijn zwangerschap voelde niet als de laatste en we hadden het over een eventuele 4e. Ik dacht ook dat ik nooit het gevoel zou krijgen compleet te zijn (waar anderen het wel eens over hebben). Maar nu ze eenmaal geboren is heb ik dat gevoel wel heel erg. Tijdens de bevalling heb ik nog gedacht 'Dit doe ik nooit weer'. De eerste 2x kwam dat niet in mij op. Ze is nog maar 5 dagen oud, maar ik kan haar nu al niet meer wegdenken uit ons gezin. Maar die 4e....die gaat er niet komen. Het is goed zo.
Haha het liefst stop ik nu ook al met de pil hoor... Maar mn man wil de kans dat het een septemberkindje worden uitsluiten ( de kids en ik zijn op 13, 18 en 22 september jarig) Dus nog maar ff de strip opmaken.... @Elsa86 dat gevoel heb ik nu dus nog niet dat het "compleet" is. Al zal ik ook vrede hebben als het bij 2 kids blijft. Maar een 3e is meer dan welkom Jij hebt je kids kort op elkaar gekregen zie Ik! Het tegenovergestelde van mij haha (hier zat tussen de 1e en de 2e 4 jaar en nu zal dat dus weer zoiets zijn)
Hmmm. Ik had bij beide mannen tot in de laatste week van de zwangerschap twijfels en beren. Maar ik wist bij beide ook heeeeeel zeker dat ik ze wilde. Maar omdat ik moeilijk zwanger wordt 8 jaar proberen voor 2 gezonde kinderen wist ik daarna ook zeker dat ik niet nog eens jaren met die stress zou kunnen leven. En dat was mijn reden om het niet te doen. Maar..... vanmiddag op kraamvisite geweest bij een surinaams koppel met een meisje. Wauw! Zo helemaal anders dan die blonde jongens van mij. Wat een schatje. Ik mocht haar vasthouden en ze lachte naar me. Dus onderweg naar huis bel ik mijn man om te vertellen hoe laat ik thuis zou komen. Flap ik er direct uit.... en ik wil er ook nog een. Zegt ie... ok... moeten we aan de slag Verstand zegt keihard nee. Ik ben al over de 40 en jongste gaat binnenkort naar school. Maar het gevoel is weer wakker.
Ja hoor hier ook de twijfel voor een 3e. Terwijl ik mezelf vaak voor gek verklaar want ik vind het best heel zwaar met 2 kinderen onder de 4 jaar, heb er vandaag nog een topic over geopend. Ik vind vooral de combinatie slaapgebrek, werken, huishouden én kinderen pittig. Daarnaast heb ik 2 temperamentvolle kinderen die allebei ENORM slecht sliepen het 1e jaar (en daarna) en best veel huilden de 1e maanden. En mijn peuterzoon heeft driftbuien die euh ja heel intens zijn. En we hebben nul hulp van vrienden of familie. Maar toch maar toch ooooh ik vind het toch zo gezellig met die 2 kinderen van me en ik heb al heel lang de wens voor 3 kinderen en ben inmiddels 36... keuze is echt lastig. Mn hart zegt ja mn verstand nee
@Fietwordtmama haha last van klapperende eierstokken? @auroraa ik had ook niet voor niks dit topic geopend omdat ik ook in de war was tussen hart en verstand. Uiteindelijk heeft hart toch gewonnen (eigenlijk puur omdat er verstand-technisch geen échte redenen waren om het niet te doen) Ik ben 35 dus dat heeft ook nog meegespeeld. We hebben nu wel ja gezegd om te gaan voor een 3e, maar als ik richting de 38 ga en er is nog niks dan zullen we niet een medische molen in gaan oid. Ik vind het ook best spannend hoe het zal zijn met 3 kids omdat het met 2 kids soms al best druk is. Nu scheelt het dat mn oudste 7 is en al best zelfstandig dus ze kan me ook weer goed meehelpen K besef me ook goed dat het echt wel een tandje harder lopen zal worden...maar ach...ik heb het er voor over en voor je het weet zijn ze alle 3 al zo zelfstandig dat ze geen hulp meer willen. Kijk nu maar eens naar hoe hard het gaat met je eigen kids...lijkt me gewoon mooi om nog 1x te kunnen genieten van de baby/dreumes tijd!( En alle andere fases die daarna komen)
Heerlijk. Klinkt als een goede keuze. Hoop voor je dat het ook snel lukt en wens je een voorspoefige zwangerschap en blije baby Bij ons gaf vestand de doorslag. Blijf wel lekker zwijmelen bij babies van anderen En geniet volop van mn grote jongens.
@pooh82 ik snap je hoor! Ik luister ook het liefst naar mn hart. Het is hier nog geen ja, niet op dit moment. Maar als mijn gevoel zo blijft kies ik ook voor mn hart. Spannende tijd voor jullie!