Hey iedereen, Zoals sommigen al wel weten ben ik 5 oktober '11 geheel onverwacht bevallen na 29 weken en 6 dagen zwangerschap. Alles ging in een sneltreinvaart, 2.5 uur na het breken van mijn vliezen was onze dochter al geboren. Er is dus ook geen tijd geweest voor longrijpingsspuiten en vooral daarmee heeft onze dochter het de eerste dagen heel erg zwaar gehad (lees: bijna overleden omdat ze volledig beademd moest worden met de hoogste druk en hoogste zuurstof om haar bloedwaardes goed te houden. Hierdoor was er geen speling meer en mocht het nog slechter gaan konden ze niks meer doen). Daarna zijn er nog een waslijst aan dingen gebeurd die ik nu niet ga vertellen, anders wordt het te lang (staat wel op haar weblog: mila.groeimee.nl). Maar na 12 weken in het ziekenhuis te hebben verbleven mocht ze 2 weken na de uitgerekende datum dan eindelijk met ons mee naar huis! Nu werd ons in het ziekenhuis telkens verteld dat de echte klappen en het besef van wat er in korte tijd allemaal is gebeurd pas komen zodra je thuis was en je dus niet meer in standje 'overleven' zit. Nu onze knappe kleine meid ruim 2 maanden thuis is had ik die klap eigenlijk allang verwacht! Ik werk nog niet en zit dus met onze meid thuis, we gaan niet veel weg vanwege de RS-periode dus ik zit ook veel binnen. Genoeg tijd dus om klappen op te vangen. Maar er komt maar niks! Natuurlijk heb ik het wel eens moeilijk, dan kijk ik foto's terug van toen ze net geboren was en hoe ze er toen bij lag, helemaal opgezwollen van het vocht en aan allemaal apparatuur in de couveuse etc. Ook moet ik altijd bijna huilen als ik een documentaire op tv zie waarbij baby's geboren worden en dan direct bij de moeder gelegd worden, omdat onze dochter bijna meteen werd meegenomen en we pas 5 uur later konden kijken op de IC omdat ze toen pas stabiel was. Of als ik bepaalde liedjes hoor (ik had de begrafenismuziek al uitgezocht). Ook vind ik het erg jammer dat mijn zwangerschap zo abrupt beëindigd is, omdat ik er nog helemaal niet klaar mee was. Ik had graag op mijn eind willen lopen en willen klagen over de laatste loodjes, met een enorme buik. Maar dit alles zie ik niet als klappen opvangen, en zo voelde ik me tijdens de ziekenhuisperiode ook al. Ik ben gewoon enorm blij dat ze thuis is en dat het zo goed met haar gaat. Was het ziekenhuis op het einde echt ongelooflijk zat, al die verschillende verpleegsters met een eigen mening over wat het beste voor mijn dochter zou zijn. :x Kon het echt wel kakken op het eind! Zodra ze thuis was voelde ik me meteen zo zeker over wat ik moest doen en hoe ik dingen aan moest pakken, ik kende haar ten slotte al 3 maanden. Het ging ook meteen hartstikke goed. Het is een hele makkelijke en vrolijke baby. Ik had een snel overprikkelde huilbaby verwacht, maar dat is ze totaal niet. Ze huilt heel weinig, en nooit om onverklaarbare redenen. Verder drinkt ze goed, ze groeit als kool. 1x zijn we (naast de controles) terug geweest met haar naar het zkh omdat ze een tijdje slechter dronk en ik bang was dat haar HB weer te laag zou zijn. Gelukkig bleek alles goed te zijn en kort daarna ging het weer super met haar. Doorslapen deed ze ook na een maandje opeens uit zichzelf, en dat doet ze nog steeds. Vanochtend heb ik haar na 11 uur slapen zelfs wakker moeten maken, omdat het anders in de knel zou komen met haar flesjes. Natuurlijk heeft ze ook mindere dagen, en natuurlijk ben ik ook wel eens onzeker. Daar ben je een moeder voor. Maar eigenlijk gaat het gewoon erg goed op dit moment. De artsen zijn tevreden, het cb is tevreden, de fysio is tevreden, wij zijn tevreden en Mila is ook tevreden. Geen probleem dan zou je denken, alles goed. Maar ergens knaagt er wel iets, ik heb het idee dat het TE goed gaat en dat dat niet 'mag' ofzo. Dat er binnenkort wel iets ongelooflijk mis zal gaan. Voel me ook bijna schuldig dat ik er niet verdrietiger over ben, en ben ook bang dat ik over een paar jaar met een enorme burn-out zal zitten omdat ik nu niet aan het 'rouwen' ben. Ik vind dat ontzettend stom van mezelf, want het mag ook gewoon goed gaan in het leven natuurlijk, maar kan er niks aan doen Heeft iemand tips, ervaringen of herkenning? Hoe hebben jullie 'gerouwd'?
Je moet er ook niet op zitten wachten. Er zal een tijd komen dat je het 'een plek' zult gaan geven. Bij mij begon de verwerking pas echt toen ze gingen lopen. Toen de kinderarts zei dat ze er blijkbaar 'goed vanaf zijn gekomen'. Toen de storm is gaan liggen. Toen we klaar waren met de fysio, ka, rs-prikken enz Toen ik allang weer aan het werk was en de kinderen de eerste kdv-winter goed zijn doorgekomen. En die verwerkinf heeft ook even geduurd. Ik heb geen klap gehad in de zin van nervous break down, maar meer als een periode dat ik er erg veel over gepraat heb met mede prematuurmama's. Ik heb enorm goede vriendinnen over gehouden aan die periode, en van andere kant ook wat vriendschappen kwijt geraakt aan onbegrip. En ik ben nog niet helemaal klaar met de verwerking. Ik wil nog een keer terug naar de nicu, en naar rmd huis. En ik heb het nog even moeilijk met tv beelden van de nicu en sommige nummers. Mijn advies: geniet van je meisje! Dat is ook een vorm van verwerking. Haal die verloren periode in!
Ik zou er niet op wachten maar gewoon genieten en bijkomen van alles! Bij mij kwam de klap een week nadat ze thuis was, geheel onverwachts viel ik flauw, en toen ik bijkwam kon ik niet stoppen met huilen. Na 3 uur heeft mijn man me radeloos naar de huisarts gebracht en daar heb ik een kalmerings middel, een injectie gekregen, en bleek dat ik een zenuwinzinking had. Nu heb ik thuiszorg en moet ik af en toe naar een psychiater, gelukkig tot nu toe geen medicijnen gehad. Nu ben ik weer 6 weken verder en ondertussen is mijn dochter weer opgenomen geweest met RS virus, en toen ze daarvan thuis kwam ging het met mij ineens veel beter. De inzinking zelf kwam totaal onverwacht bij mij, het ging daarvoor gewoon goed en ik vond het heerlijk dat ze thuis was! Ondanks alles ben ik blij dat ik die week gewoon echt heb genoten, dus vandaar mijn reactie, geniet gewoon nu het kan. En ga er niet op wachten, wie weet heb je gewoon nergens last van.
Hai Babystew, Ik denk dat het ook heel erg afhankelijk is van de situatie en dat je dat ook niet met elkaar kunt vergelijken... Ik heb de klap wel gehad, maar was op dat moment nog zo sterk aan het zijn voor mijn meissie, dat ik daar op dat moment niet aan toe kon geven (dat merk ik nu achteraf). Sinds een paar weken lijkt het hier echt beter te gaan met haar, maar zorgeloos is het niet en zal het ook niet worden..... De onduidelijkheid blijft voorlopig, hoe gaat ze het (later) doen, hoever gaat ze achterlopen, kan ze meekomen op school straks, waarom blijft ze zo klein, hoe kunnen we haar beter laten eten, etc. etc. Ik krijg wel hulp van maatschappelijk werk, om met haar te praten over wat mij dwars zit en dat helpt mij wel goed. Het alleen al benoemen waar ik mee zit, woorden geven aan je gevoelens en de erkenning van het feit dat het nogal wat is wat ik heb meegemaakt is erg fijn. Want dit laatste gebeurd over het algemeen niet door mijn omgeving... Anderen hebben me destijds op hulp gewezen (NICU vpk) en hebben mij gezegd dat als ik er nu niets mee zou doen, dat ik er dan last van zou blijven houden. Dat wilde ik niet en daarom toch hulp gezocht. Waar ik nu erg blij mee ben overigens. Maar goed, zo zie je maar, hier lopen de zorgen nog steeds door en dat is anders als jouw situatie... daarom kun je het ook niet vergelijken ! Doe wat jou goed en prettig lijkt!
Ik zou zeggen probeer toch echt te genieten, wie weet blijft de klap je wel bespaart.. Mijn verhaal is vergeleken met jouw verhaal totaal niet vergelijkbaar, behalfe dan dat onze dochter ook dood had kunnen zijn.. Lang verhaal in het kort, alles zat klem en met veel geweld is ze letterlijk uit me getrokken en moest met spoed door naar de reanimatie tafel. Ik heb mijn dochter dus ook niet gezellig op mijn buik gehad vlak na de bevalling.. Verder hebben ze haar armpje gebroken tijdens de bevalling en kreeg ik te horen dat het armpje misschien blijvend verlamt zou kunnen zijn.. Afgezien van de dagen erna dat ik met veel moeite door de gangen van het ziekenhuis naar mijn dochtertje op de coufeuse afdeling strompelde langs de verlos kamers waarbij ik bevallingen zag die op theekransjes leken (even bevallen en hoppa gezellig aan de beschuit met muisjes alsof de baby uit de lucht is gevallen in plaats van dat de vrouw is bevallen), tja dat zou ik ook graag gehad hebben.. Maar afgezien van dat dan ben ik tot op heden alleen maar ontzettend blij geweest dat er na die helse bevalling zo'n goede afloop is gekomen. Ik ken door alle na controles het ziekenhuis met mijn ogen dicht, maar met Lana is alles goed gekomen. Ondertussen lijkt het haast alsof ik een film heb gekeken en lijkt het allemaal ver weg.. Dus geniet ervan en als je denkt dat het te goed gaat dan kijk je even op tv naar zo'n programma waarbij de bevalling zo goed gaat en dan kan je daar even op mopperen dat jij dat ook gewilt had
Bedankt voor jullie reacties! Ik snap inderdaad heel goed dat het voor iedereen anders is, maar omdat er telkens maar tegen ons gezegd werd dat we het thuis allemaal moeten gaan verwerken en het zwaar gaan krijgen zat ik er echt een beetje op te wachten. Op dit moment voelen mijn vriend en ik ons allebei prima. We praten er regelmatig over, dus heb niet het idee dat we het weg proberen te stoppen. Maar het echte verdriet lijkt op dit moment een beetje uit te blijven. En ik voel me daar af en toe een beetje schuldig over, dat ik niet wat meer verdrietig ben over het feit dat mijn dochter bijna overleden is. Op de mooie momenten met haar bedenk ik me wel vaak dat dit allemaal anders had kunnen zijn, maar dan ben ik juist extra blij dat ze wel bij ons mag zijn. Genieten doen we in ieder geval enorm! @adi: Het kwam bij jou een stuk later dus, toen alles een beetje 'voorbij' leek te zijn. Ik denk dat het altijd een beetje pijn zal blijven doen, wel fijn dat je veel met andere meiden hebt kunnen praten erover. @Foxter: Klinkt heel erg heftig die zenuwinzinking! En ook nog het RS-virus erbij. Bah! Gelukkig dat het beter gaat met jullie! @soef: Wat naar dat er nog zoveel onduidelijk is bij jullie meisje. Natuurlijk is het hier ook een beetje afwachten hoe het later zal gaan, op school bijvoorbeeld, en ben ook een beetje huiverig voor het RS-virus. Maar zoveel zorgen als bij jullie meisje zijn hier inderdaad niet meer. In de ziekenhuisperiode was het echt een rollercoaster aan dingen, telkens een waslijst vol met nieuwe punten, ging er iets weg dan kwamen er wel 2 dingen bij soms. Daarom verbaasde het ons en de artsen ook zo dat het opeens zo goed ging thuis. Sterkte in ieder geval! Goed dat je hulp hebt. Hier hebben we 2x een gesprek met maatschappelijk werk gehad, maar dat ging meer over het werk van mijn vriend en wat hij daar het beste mee kon doen.
mijn dochter is niet zo vroeg geboren en heeft niet op het randje gelegen, maar sommige dingen uit je verhaal herken ik wel. Mijn dochter is met 34 weken geboren. Ook ik kan niet zo goed filmpjes zien waarbij kindjes direct bij de moeder worden gelegd (bij mijn beide kids kon dat helaas niet die moesten naar de neonatologie). Ik heb het wel moeten verwerken. Ik voelde het wel als falen, en als een gemis dat ik een stuk zwangerschap en een gewone bevalling en direct naar huis had gemist. Maar dat ging niet echt gepaard met klappen. Maar goed jij heb natuurlijk veel meer te verwerken dus uit die ervaring kan ik niet echt spreken...
Dit heb je wel erg goed omschreven vind ik! Zo voelt het bij mij nu ook, alsof het allemaal een film was die ik een hele tijd geleden gezien heb. Niet alsof het mij gebeurt is. Ik kijk er een beetje van een afstand naar. Ik denk dat het bijhouden van de blog ons destijds ook veel geholpen heeft, konden we het van ons afschrijven. We zijn het begonnen zodat we niet iedereen telkens hoefden te bellen of smsen met het laatste nieuws, want daar ging enorm veel tijd en energie in zitten die we niet hadden op dat moment. Maar ik denk dat we er veel aan gehad hebben. Teruglezen doe ik echter niet.
Hier voelde het in het begin ook als falen. Heb veel gepiekerd over wat ik fout heb gedaan, had ik bepaalde dingen niet moeten tillen, had ik meer door moeten drammen toen de vk mijn klachten niet serieus nam.. Had ik moeten eisen dat de gyn eerst even keek hoeveel ontsluiting ik had voordat hij me een half uur aan het ctg-apparaat legde.. Maar ben nu bijna zover dat ik me er bij neer probeer te leggen, ze had het duidelijk niet meer naar haar zin in mijn buik, misschien was ze wel overleden als ze er langer in had gezeten en is dit haar redding wel geweest.. Het blijft altijd gissen. Verwerken doe ik denk ik wel, al ben ik er niet bewust mee bezig. Ik denk dat ik het pas helemaal los kan laten zodra ik een 'normale' zwangerschap en bevalling heb mee mogen maken. Zou enorm graag nog een keer zwanger zijn en dan op tijd bevallen van een gezond kind. Ik denk dat ik het dan pas helemaal af kan sluiten. Maar die garantie is er nooit, en op dit moment zal ik een tweede vroeggeboorte niet aankunnen. Dus daar wachten we nog een tijdje mee. Maar tegelijkertijd denk ik ook dat dat een droomidee is wat ik heb van een bevalling en waar ik misschien vanaf moet stappen.. Zijn veel meiden die uiteindelijk bevallen met een keizersnede, dan loopt het ook allemaal niet zoals het 'hoort'.
babystew o dat gevoel herken ik zo... dat je zo graag nog een keer zwanger wilt worden. Wat had ik die drang zeg, echt onmenselijk gewoon. Na heel veel aandringen van mij zijn mijn man en ik er na 4 maanden weer voor gegaan, ik was na een jaar weer zwanger. En ooooh wat was ik bang voor herhaling. Gelukkig kreeg ik nu pas rond 38 weken hoge bloeddruk en ziekenhuisopname en ik mocht natuurlijk bevallen. Dus ik hoopte op geen herhaling. Helaas paste mijn zoontje er niet door en werd het weer een keizersnee en ik had koorts gehad tijdens de bevalling door de ruggeprik dus moest hij 4 dagen preventief worden opgenomen. Pas toen is de verwerking van dat van mijn dochter ook begonnen. Ik heb 4 dagen alleen maar gehuild, gehuild en gehuild. De artsen dachten dat ik een postnatale depressie had. Gelukkig was dat niet het geval maar was het gewoon een stuk verwerking...
o ja en 4 dagen is natuurlijk peanuts. Maar ik zag alleen maar die couveuseruimte, de zusters die meer over mijn kind te zeggen hadden dan ik en het gesaboteer van de borstvoeding... maar 4 dagen is natuurlijk niet veel.
Ik denk dat de verwerking nog gaat komen bij jou. Juist omdat je het nog van een afstand ervaart en het verhaal niet terug kunt lezen. Meestal is de acceptatie iets wat moet groeien. De pijn die je toen verdrongen had, toelaten en afsluiten. Ik heb me zeker 1,5jaar vreselijk schuldig gevoeld, en ik had een liefde-haat verhouding met mijn lichaam. Het had gefaald, het kon mijn kinderen niet meer dragen en niet eens zelf baren. Ik was vreselijk bang voor een hechtingsstoornis, vanwege lange zkh-periode. En ik wilde ongelooflijk graag een 'echt' zwangerschap, bevalling en kraamtijd meemaken. Het heeft me veel tijd gekost om te accepteren dat dat geen reden is om zeanger te worden. Wij willen niet meer kinderen, dus dat houdt op. Ik had de eerste maanden ook veel moeite met kraamvisite bij anderen. Ik was echt vreselijk jaloers (dat durf ik nu pas toe te geven).
hoi ik ken jullie verhaal mijn zoontje is met 30,6 geboren en dat ging ook in een rap tempo de weeen kwamen zo rond 3 uur in de nacht maar ik had wel vaker krampen gehad dus ik dacht het begint weer ik ben smorgens ook uit bed gegaan omdat ik niet meer kon liggen en ik had ook een hele harde buik die niet meer af zakte in het ziekenhuis aan gekomen had ik 2cm ontsluiting dus gelijk aan de weeen remmers en long rijping spuiten maar dat heeft ook bij eric niet geholpen want dat moet 24 uur werken maar hij is smorgens om 11uur geboren en kon zelf ook niet ademen hij had het erg benauwd dus is die aan de beademing gelegd in de eerste nacht heeft hij het ook bijna niet gehaalt want zijn longblaasjes wouden niet openen en had veel vocht achter zijn longen na 4x het medicijn toegedient te krijgen gingen eindelijk zijn longblaasjes openen hij heeft in totaal 7 weken in het ziekenhuis gelegen dat valt dan nog mee want ze haden veel langer verwacht want ze dachten aan een long beschadeging bij hem omdat die heel lang beademd is maar gelukig viel dat erg mee nou ik zal maar stoppen anders wordt mijn verhaal te lang hahaha
Er is geen scenario voor "de klap", het is denk ik meer dat sommige dingen ergens in je lijf/hoofd blijven zitten en dat ze er een keer uit komen. Of niet, dat kan ook. Onze dochter is geboren met 39w4d, dus "gewoon" op tijd. Toch liep ze een aantal uren na de geboorte blauw aan en in plaats van dat we naar huis gingen, werd ze meegenomen voor onderzoek. Na een paar zenuwslopende uren bleek dat ze een hersenbloeding had gehad. Ze heeft 2 weken op de NICU gelegen, eerst in Zwolle, toen in Utrecht en toen in Zwolle. 3 dagen gedacht dat ze het niet zou overleven, maar uiteindelijk ging het herstel erg goed en mochten we dus naar huis (dat was schrikken, gek is dat). Ik herkende je verhaal: je gaat naar huis, doet je ding, gaat voor controles naar het ZKH, iedereen zegt dat je zo sterk bent en dat het zo moedig is en dat het zo knap is dat je dat kunt en "ik zou het echt niet aankunnen" en jij denkt: nou ja, ik zal wel moeten, toch? Bij mij kwam "de klap" in de week dat ze voor het eerst jarig was. Ik heb een paar dagen achter elkaar elke avond met haar in m'n armen op de stoel in haar kamer zitten huilen. Niet heel hard snikken, maar de tranen laten komen. Krummel leek er rustig van te worden . Bij mij kwam toen alles van een jaar ervoor weer terug. Wat ik jammer vind, is dat ik geen gewone kraamtijd heb gehad. En in het begin was het allemaal zo onzeker hoe ze zich zou ontwikkelen. En ik kon er niet goed tegen dat veel mensen om ons heen dachten dat het "klaar" was. En volgens mij zijn wij steeds toch iets "bezorgder" dan anderen over hun kinderen. Niet dat ik overbezorgd ben, maar vooral in het eerste jaar, als we iets niet konden plaatsen, dan ging toch altijd ergens een alarmpje af. En tegen mij werd dan gezegd dat iedere moeder af en toe moet checken of "het" het nog wel doet, maar toch is het anders. Het feit dat je echt met zeer gegronde reden hebt moeten vrezen voor het leven van je kind, dat doet iets met je, waardoor de angst en schrik op andere momenten net even heftiger zijn. Gelukkig merk ik wel dat dat bij ons minder wordt nu ze ouder wordt en het zo verschrikkelijk goed gaat. En tja, ik moet nog steeds huilen als ik iets zie of lees over couveusekindjes of over kindjes die overlijden.
En ook een "echte" zwangerschap geeft dus geen "garantie" (zie hierboven). Maar dit herken ik dus ook: ik wilde ook wel eens meemaken hoe het was om een kind te krijgen, naar huis te gaan en lekker verwend te worden en bezoek te ontvangen. En dus niet twee weken na de geboorte bij het lab in het ZKH te hoeven vragen of je even voor mag omdat je kind nog maar twee weken is en dat je dan te horen krijgt: "Maar wat doet u hier dan?" Maar voor mij was het juist lange tijd een reden om niet eens te durven denken aan een eventuele zwangerschap. Nog steeds begrijp ik er helemaal niets van dat iemand die net bevallen is, al gaat verlangen naar een tweede. Ik heb echt heel lang gehad dat ik niet weer zwanger wilde worden. Want ook ik voel me genept door mijn lijf. Ik vond zwanger zijn helemaal geen pretje, maar ik had geen extreme klachten, het ging eigenlijk gewoon goed. Dus ik zag al voor me dat ik bij een tweede negen maanden zou aanhoren dat het allemaal prima ging en dat ik dan steeds alleen maar kon denken: jaja, laten we eerst maar eens wachten tot het eruit is. Intussen ben ik gestopt met de pil. We zijn niet heel hard bezig, ik probeer het los te laten en het gewoon te laten gebeuren. Of niet. Als er iets is waar je wel van overtuigd raakt als zoiets je overkomt, is het wel dat je sommige dingen gewoon niet in de hand hebt en dat je er dus ook geen controle over uit kunt oefenen.
mijn zoon is 24 oktober geboren met 29+1 dag. ik herken heel veel dingen in jouwn verhaal, zoals met tv progamma`s dat kindjes bij de moeders worden gelegt direct na de geboorte, en dat je de zwangerschap ook had af willen maken, Ik mis de zwangerschap ook! maar het is natuurlijk niet niks wat we hebben mee gemaakt. ik heb de klap gehad toen mijn zoon 3 weken thuis was, Mischien dat je de klap niet krijgt, en Het is natuurlijk fijn dat het allemaal zo goed met je dochter gaat! en het is te hopen dat het natuurlijk zo goed blijft gaan! Blijf lekker genieten van je dochter en het komt wel goed!
@debby82: 4 dagen is al 4 dagen teveel natuurlijk Zeker als je net bevallen bent, dan wil je maar 1 ding, je baby vasthouden en knuffelen en er zelf voor zorgen. Niet bekijken vanachter glas met verpleegsters die bepalen hoe en wat. @adi: Misschien dat je gelijk hebt, dat de rest nog moet komen. Verhalen van mezelf teruglezen doe ik echter nooit. Om de een of andere reden vind ik dat altijd ontzettend gênant . Kon vroeger ook nooit een dagboek bijhouden, ik scheurde altijd alles er weer uit. Ik wou 2 dagen na de bevalling alweer opnieuw zwanger zijn, terwijl onze dochter aan het vechten was voor haar leven. Klinkt heel gemeen en bot, maar ik was net moeder geworden en ik wou zo graag een kind om voor te zorgen en bij me te hebben. Ook miste ik de beweging in mijn buik ontzettend. Het voelde zo leeg. Toen wou ik ook echt zwanger worden om zwanger te zijn. Nu is dat langzaam aan het veranderen in zwanger worden om een baby te krijgen. Wat je eerder schreef over lotgenotencontact, dat mis ik nu op zich wel een beetje. Tijdens de ziekenhuisperiode hadden we niet echt behoefte aan nog meer narigheid van anderen, we waren teveel met onze dochter bezig en hadden de energie daar niet voor. Daarom hielden we ons ook afzijdig in het RMD-huis en met andere ouders op de NICU. Hebben echter wel een paar anderen leren kennen, vraag me nu geregeld af hoe het met hun kleintjes gaat. Vind het op zich wel jammer dat we geen contact hebben, kan ze ook niet vinden op internet. @Hinke: Ook jij weet het goed te verwoorden, en herkenbaar. Onze dochter heeft ook een hersenbloeding gehad. Fijn dat het goed gaat met je dochter! Dit is inderdaad heel herkenbaar. Het was niet sterk of moedig, we hadden simpelweg geen andere keuze. Kon moeilijk naar huis gaan en doen alsof er niks aan de hand was. Het is niet een kwestie van 'kunnen', meer van 'moeten'. Je wordt erin meegezogen en moet het maar over je heen laten komen. Je hebt natuurlijk wel iets te zeggen over de manier waarop je er mee omgaat, maar ook dit is vaak instinctief en is voor iedereen anders. Je kunt wel heel positief lopen doen, maar als dat niet in je zit komt dat ook heel nep over. Dooddoeners vond ik dan ook "ik weet dat het goed komt" en "ze is zo groot en sterk, die haalt het wel". Heel lief bedoeld, maar ik werd er zo naar van. Makkelijk gezegd van een afstandje. Het kon beide kanten op en haar grootte werkte in het begin meer tegen dan mee wat betreft de longen. Dat voelde dan alsof het allemaal een beetje goedgepraat werd en we ons voor niks zo'n zorgen maakte. En dan achteraf zeggen: "Ik zei het toch!" Wat zouden ze gezegd hebben als het niet goed zou zijn gekomen, "oepsie, toch niet"?? Ook toen ze buiten direct levensgevaar was: "het gaat nu goed, toch?? ze doet het toch goed?" als je je angsten uitspreekt. Dat er nog een heel gebied is tussen buiten direct levensgevaar en goed gaan leken ze zich niet te realiseren. Ik snap echt wel dat mensen niet weten hoe ze moeten reageren omdat ze de situatie niet kennen, en het goed bedoelen. Als ik het niet had meegemaakt had ik misschien ook wel zo gereageerd, en het oprecht goed bedoeld. Maar op dat moment wil je dat soort dingen gewoon niet horen, simpelweg omdat het niet de realiteit is. Toen ik een tijdje zwanger was en alles goed leek te gaan had ik er ook nooit bij stilgestaan dat het ook verkeerd kon gaan. Ik was toch nog jong, en mijn ouders hadden toch ook 2 gezonde kinderen gekregen?? Ik was er na de 20-weken echo van overtuigd dat ons kind vast mooi gezond en rond zou zijn bij de geboorte. Om dan mee te maken hoe kwetsbaar het leven eigenlijk kan zijn is wel een harde klap in mijn gezicht geweest. Een eventuele tweede zwangerschap zal dan ook nooit meer zo onbezorgd zijn.
Als ik dit lees, komen bij mij dus weer emoties boven. Dit is inderdaad precies wat ik bedoelde en wat ik ook voelde toen. Iedereen was blij met goed nieuws en iedereen die haar zag, zei dat ze er zo gezond uitzag en dat er niets aan haar te zien was. Maar ze had en heeft verdorie wel een gat in haar hersenen! En we wisten en weten niet wat voor schade dat toegebracht heeft. Weet je wat het ook was: ik realiseerde me al snel dat het niet zo was: je gaat naar huis omdat je kind "genezen" is van een ziekte. Nee, je gaat naar huis omdat je kind sterk genoeg is en de artsen verwachten dat het goed blijft gaan. En dus is het niet "klaar" als je naar huis gaat. Je KUNT die periode niet goed afsluiten, omdat het niet afgesloten is. Misschien was het voor mij dan ook niet zozeer "de klap" die kwam toen ze 1 jaar werd, maar meer een gevoel van opluchting dat we dat gehaald hadden en dat het zo goed met haar ging, dat ze kon kruipen en zitten en staan en pogingen deed om te gaan lopen en dat ze zo'n geweldige puzzelaar was en al zo goed kon praten. Naarmate ze zich meer ontwikkelde, kregen we in de gaten dat ze eigenlijk alles "gewoon" deed. En dat schept vertrouwen. Fijn dat het goed gaat met je dochter, geniet ervan! En wat het lotgenotencontact betreft: heb je al eens gekeken op de site van de ouders van couveusekinderen? Wij zijn een keer op een informatieavond geweest en het was fijn om mensen tegen te komen die hetzelfde doorgemaakt hebben en weten wat het is. Het zou kunnen dat je via de vereniging ook contact kunt krijgen met ouders die jullie in het RMD ontmoet hebben. Wij hebben ook niet veel contact gehad met anderen tijdens ons verblijf in de RMD's in Utrecht en Zwolle. Komt ook doordat we in beide maar kort waren. @debby: ik ben het met babystew eens. Vier dagen is vier dagen teveel. En ja, het geeft je iets in handen om te relativeren. Dat deden wij ook. In het begin keken we rond op de afdeling en dachten we: die mensen weten tenminste wat er met hun kind aan de hand is. Maar toen we wat meer wisten over de conditie van onze dochter, zagen we vooral dat onze meid zoveel groter was dan die andere ielige, bijna doorschijnende kindjes. Maar teveel relativeren is ook niet goed. Het is wel jouw kind en jouw pijn en verdriet om wat je gemist hebt. Ik heb heel lang het gevoel gehad dat me iets afgenomen was, dat ik iets gemist had wat ik nooit meer zal kunnen krijgen. Want ook al zou ik weer zwanger worden, de onbevangenheid en het onbezorgde ben ik wel kwijt. @adi: ik lees af en toe wel iets van jou op het forum en ik moet vaak lachen om de nuchtere manier waarop je tegen dingen aankijkt. En ik heb bewondering voor je dat je het op zo'n manier redt met drie kids. Ik vind eentje af en toe al knap lastig
Misschien is het maar goed dat je er niet bij stil staat dat het ook mis kan gaan. Mijn ouders hebben 11 kinderen en krummel is het 19e kleinkind. En nog nooit was ons zoiets overkomen. Je denkt ook dat het je niet kan overkomen, zoiets gebeurt anderen. Maar dat ene kind doet je dan wel beseffen dat het eigenlijk een wonder is dat het zo vaak "gewoon" goed gaat. Onze krummel is gewoon een wonder in het kwadraat. Sorry dat ik zoveel schrijf, blijkbaar vind ik het toch wel fijn om erover te "praten".
Wij kregen vorig jaar een uitnodiging voor een terugkomdag. Dat doen ze in Zwolle elk jaar in juni voor kindjes die dat jaar drie geworden zijn of worden. De dag zelf was niet in het ZKH, maar in een gebouw ertegenover. Maar we gingen wel in groepen even bij de NICU langs. Ik weet niet of jullie NICU dat ook doet?