Onze zoon is op 14 oktober 2011 geboren met 32,1 weken ivm een voorliggende placenta en beginnende weeën. Voordat wij zwanger werden zijn we 4 jaar bezig geweest met ICSI om zwanger te worden. In die 4 jaar is er ook ontzettend veel gebeurd, zoals fouten in het ziekenhuis, ontslag (inclusief rechtzaak) ivm MMM en dan nu ook nog een vroeggeboorte. Ik merk nu pas sinds een paar weken dat alles er bij mij uitkomt. Niet alleen de vroeggeboorte maar ook alles van die hele periode voorafgaand aan mn zwangerschap. Soef, zoals jij het beschrijft, voel ik het precies zo: "Het alleen al benoemen waar ik mee zit, woorden geven aan je gevoelens en de erkenning van het feit dat het nogal wat is wat ik heb meegemaakt is erg fijn. Want dit laatste gebeurd over het algemeen niet door mijn omgeving..." Ik merk ook dat onze omgeving zich echt totaal niet realiseert wat er allemaal gebeurd is en dat het allemaal nogal wat is, want dat is het ook. En dat ze er eigenlijk maar makkelijk overheen stappen en zeggen "maar het gaat nu toch goed met hem?" JA, dat is wel zo, maar daar is wel heel veel aan vooraf gegaan... wij hebben wel in een achtbaan van emoties gezeten en niet alleen na zijn geboorte ook al voor zijn geboorte toen we nog in de MMM zaten en de 4 weken dat ik al in het ziekenhuis lag voor de bevalling. Ook merk ik dat ik het fijn vind om met prematuur-mama's te praten. Die snappen tenminste waar ik het over heb en wat ik bedoel en begrijpen de emoties die het met zich meebrengt. Dat mis ik bij onze vrienden en familie. Ook ik heb de hulp ingeschakeld van een maatschappelijk werkster en merk dat de emoties echt nog aan de oppervlakte zitten. Ze zijn er niet altijd... ben echt niet de hele dag aan het huilen, maar zodra ik over de hele periode ga praten, dan komen ze...
Ik herkende je verhaal: je gaat naar huis, doet je ding, gaat voor controles naar het ZKH, iedereen zegt dat je zo sterk bent en dat het zo moedig is en dat het zo knap is dat je dat kunt en "ik zou het echt niet aankunnen" en jij denkt: nou ja, ik zal wel moeten, toch? Dit is inderdaad heel herkenbaar. Het was niet sterk of moedig, we hadden simpelweg geen andere keuze. Kon moeilijk naar huis gaan en doen alsof er niks aan de hand was. Het is niet een kwestie van 'kunnen', meer van 'moeten'. Je wordt erin meegezogen en moet het maar over je heen laten komen. Je hebt natuurlijk wel iets te zeggen over de manier waarop je er mee omgaat, maar ook dit is vaak instinctief en is voor iedereen anders. Hier sluit ik me helemaal bij aan... Veel mensen zeiden dat ook in het begin tegen mij... en nog steeds wel eigenlijk... Maar ja, je doet wat je moet doen, of wat je gevoel je ingeeft dat je moet doen. Dooddoeners vond ik dan ook "ik weet dat het goed komt" en "ze is zo groot en sterk, die haalt het wel". Heel lief bedoeld, maar ik werd er zo naar van. Dat voelde dan alsof het allemaal een beetje goedgepraat werd en we ons voor niks zo'n zorgen maakte. Ja, dat vond en vind ik hier ook nog steeds... Al begin ik de personen die dit zeggen ook steeds meer te begrijpen. Zij willen gewoon dat het goed gaat met ons en onze kleine. Ze hebben ook geen idee wat die opmerkingen met mij/ ons doen. Door die opmerkingen heb ik echt het gevoel dat ik mijzelf en onze situatie de hele tijd moet verdedigen . Ook toen ze buiten direct levensgevaar was: "het gaat nu goed, toch?? ze doet het toch goed?" als je je angsten uitspreekt. Dat er nog een heel gebied is tussen buiten direct levensgevaar en goed gaan leken ze zich niet te realiseren. Ja, zoooo herkenbaar! de erkenning van je onzekerheden zou zo prettig zijn. Van een aantal kregen we dit gelukkig wel... Ik snap echt wel dat mensen niet weten hoe ze moeten reageren omdat ze de situatie niet kennen, en het goed bedoelen. Als ik het niet had meegemaakt had ik misschien ook wel zo gereageerd, en het oprecht goed bedoeld. Maar op dat moment wil je dat soort dingen gewoon niet horen, simpelweg omdat het niet de realiteit is. Helemaal mee eens! Dan heb ik liever oprechte interesse en vragen stellen in plaats van een mening verkondigen... Meningen hoor je zowiezo wel veels te veel als je net mamma bent. Plus dat de meesten daar ook nog heel gevoelig voor zijn. Laat staan als er iets met je baby aan de hand is (geweest)! Om een voorbeeld te noemen... onze kleine kwam weinig aan (nog steeds)... Die BV met een fles, is de BV wel vet genoeg, genoeg calorieeen erin, kun je niet beter FV gaan geven, ze moet goed slapen om te groeien, ze moet het warm genoeg hebben om te groeien, ze moet zich ook ontwikkelen hoor, maar teveel bewegen kost haar ook teveel energie, plast ze wel genoeg, poept ze goed, ja als ze meer drinkt poept ze ook beter jaaaaahaaaaaaaaa, maar dat wil ze dus niet...... GEK werd/ word ik ervan.... Ik ben eigenlijk niet onzeker aangelegd van mijzelf, maar wat heb ik mij veel zorgen gemaakt over die BV, het weinig groeien en noem alles maar op.... Daardoor heb ik nu nog weinig vertrouwen in haar... terwijl zij het zo goed doet als je ziet wat ze allemaal tegen heeft! Gelukkig krijg ik steeds meer vertrouwen in haar kracht, want zij is toch echt (voor mij dan) de allerknapste ! GRTZ.
Bij de eerste had ik zo nu en dan wel dat ik ontzettend emotioneel kon zijn. Vooral rond zijn verjaardag en met fotos enzo. Toen ik opnieuw zwanger werd kwam alles wat terug. Ik was zo bang. Ik werd ook opnieuw opgenomen op exact hetzelfde termijn als bij de eerste, een soort herbeleving. Ik riep toen ook tegen de dokters: `Ik ben nog helemaal niet klaar met het verwerken van de eerste vroeggeboorte.` En dat was zo ook, dat merkte ik toen. Daarna beviel ik opnieuw te vroeg. Dat was pas een echte klap. daarna volgenden nog vele operaties en vele klappen, heel veel klappen. hij heeft nu bijna 10 maanden in het ziekenhuis gelegen. Zo vreselijk. Ik heb veel troost gezocht en gevonden bij lotgenoten, vriendinnen en familie. Ik `wacht`nu ook op een klap. Maar ik weet dat het niet echt een klap zal zijn, meer een soort verdriet waar je op een bepaald moment minder last van zult krijgen, alles een plekje geven, ruimte en energie en tijd om alles te herdenken. Ik denk dat wanneer alles niet zo uit de hand was gelopen met onze kleinste, ik er allang overheen zou zijn. Maar dan wel die momenten zou hebben gehad met verjaardagen enzo. Ik kan me nog niet echt bij alles neerleggen omdat ik bang ben dat zijn ziekzijn nog niet voorbij is, zit dus nog deels in overlevingsstand en daarom kan ik nog niet alles een plekje geven totdat ik er meer vertrouwen in heb.
@ OK; Ja, wat je beschrijft, zo voelt het voor mij ook... al zijn onze situaties niet te vergelijken. Jullie zelf en jullie kleine man hebben wel ongelofelijk veel te verduren gehad! Ik hoop dat het voor jullie ook snel "rustiger" wordt. Voor mijn gevoel krijg ik nu pas ruimte om alles te verwerken, nu er meer rust komt. De eerste hectische tijd is achter de rug, de ziekenhuisopnames, het vele ziek zijn, reflux, slecht drinken, sondes, weinig aankomen, de hartafwijkingen etc. etc. Na alle klappen en het standje overleven komt er nu ruimte voor de verwerking .
Heel goed hoor Meis! Ik heb in de tijd van de gebroken vliezen ook al veel aan dit forum gehad. Al las ik toen alleen maar mee. Nu vind ik het ook prettig om mee te schrijven en ervaringen te delen. Heb jij ook zoveel aan de maatschappelijk werkster? Ik vind het zo heerlijk en praktisch! Veel beter als sommige psychologische -we-gaan-terug-naar-vroeger- gepraat !
Pppfff meiden wat een herkenning! Hier op 21 maart 2011 bevallen doormiddel van een spoedkeizersnee van Lynn en Sem. Ik was toen 33w3d. nu worden ze dus bijna een jaar en ik heb het gevoel dat doordat ik nu terug ga denken op al die datums die voorbij komen ik nu bezig ben met verwerken. Mensen in mijn omgeving denken dat het allemaal allang voorbij is. Life goes on. Inderdaad herken ik ook dat van: t is nu toch allemaal goed? Waar maak je je druk om? En dit werd dan gezegd een paar dagen NA de bevalling. Kindjes nog aan de beademing en van alles meer.
Ik heb juist meer aan een psychologe. ik kreeg haar toegewezen tijdens mij zwangerschap van de tweeling, ik was zo bang. een maatschappelijk werkster vind ik te praktisch. De oudste is pas 3 geworden en hij is geboren met 27 weken en 6 dagen. De kleinsten zijn nu 10 maanden en geboren met 27+4. In beide zwangerschappen gebeurde er ìets`op 26+3 en ben ik met 26+4 om 12.00 opgenomen. Bij de ene heb ik dus 9 dagen kunnen rekken en bij de andere 2 heb ik 7,5 dag kunnen rekken. Hoezo weird. Er is nooit een oorzaak gevonden maar ik denk zelf dat er iets met mijn baarmoeder is, dat die het termijn of het gewicht niet aan heeft gekunt. Ik heb best wel last van jaloezie, dat het anderen wel lukt om gezonde kinderen te krijgen en wij niet. Vraag me vaak af, waarom? waarom mocht ik niet tenminste 1 gezond kindje krijgen en waarom zitten we hier al zo lang in. We zijn al meer dan 3 jaar bezig met vroeggeboorten. Dat maakt mij wel kwaad. Maar dat is kennelijk notdone in onze maatschappelijk. Je moet gewoon blij zijn dat ze er zijn. Daar ben ik ook blij om, maar al die andere emoties heb ik ook. @soef hoe oud is jouw kindje?
tjeetje ons kleintje. Das ook niet niks allemaal.....Die jaloezie herken ik wel een beetje inderdaad. Ook omdat je droomt van een "normale" bevalling en kraamtijd. En dat is er dan gewoon ineens niet. Het is zoals jij zegt "not done" in deze maatschappij. Maar toch zijn die gevoelens er wel. Meiden een week of twee geleden was er op 3fm een intervieuw met een zanger die een liedje had gemaakt over zijn te vroeg geboren dochter. Het gaat over de tijd die ze in de couveuse lag. Misschien kennen jullie hem al wel maar ik zet hem er even bij in een linkje. De tekst is wel echt....*bam* want het klopt allemaal precies. Athlete - Wires - YouTube
@OnsKleintje: jemig zeg wat heftig en bizar... 2x een vroeggeboorte op dezelfde termijn. Je zou dan denken dat er toch een oorzaak voor is dat dat gebeurt in dezelfde week als je 1e zwangerschap. Daar ben ik soms ook wel een beetje bang voor dat het misschien bij een 2e nog een keer gebeurd. Alhoewel er niet een reden voor is dat dat nog eens zou gebeuren, tenzij mn placenta weer voorliggend zou zijn, maar dan nog zou het niet hoeven... Jemig maar meid, wat onwijs heftig zeg. Ik kan me heel goed voorstellen dat je je beter voelt bij een psychologe, ieder heeft zn eigen behoefte en de een die kan meer met een maats.werker en de ander een psycholoog, ligt ook helemaal aan hoe je zelf bent. Sorry... Ik heb je verhaal niet helemaal kunnen terugvinden.... maar je hebt lange tijd nog in het ziekenhuis gelopen met je kleintjes? Hebben ze iets "over gehouden" aan hun vroeggeboorten?
Lynn en Sem, wat een leuke namen ! Ik heb t ook inderdaad met haar eerste verjaardag... Daar zie ik wel een beetje tegenop. Maar die dag zelf doen we niets bijzonders, het weekend ervoor lekker met z'n drieeen wat gaan doen en dat weekend erna een feest . Hoop dat t dan goed gaat met mij !
@soef: wij gaan op de verjaardag zelf een dagje naar de dierentuin. Ik wilde niet thuis blijven en ook nog geen "groot feest" op de dag zelf. Ik wilde lekker met zn vieren deze dag doorbrengen. Toch een beetje het indekken van denk ik. Het zal sowieso een emotionele beladen dag worden dus die wil ik dan het liefst met mijn gezinnetje doorbrengen. Die zondag erna hebben we wel feest. Dan vieren we de verjaardag met alle mensen die ons dierbaar zijn. Vrienden en familie enzo. Eigenlijk stom he dat je er zo tegenop kan zien tegen zon eerste verjaardag....
@ OK; Ze is nu bijna 7 maand gecorrigeerd, dus 9 ongecorrigeerd. In mijn omgeving kan ik die emoties ook niet echt kwijt. De wat "negatievere" emoties zeg maar; boosheid, verdriet, angst, onzekerheid etc. Daarom vind ik het ook zo fijn dat mijn mtsch. werker aangeeft dat die gevoelens er ook mogen zijn. Dan pas kun je die gevoelens ook erkennen en accepteren voor jezelf, dat je ze hebt en wat ze met je doen. Dat helpt mij ook heel goed bij het verwerken en zonder haar was ik daar niet achter gekomen; want het gaat nu toch goed? Net alsof je idd. geen negatieve emoties mag hebben. Helaas heb je er zelf weinig invloed op wat je voelt. Je kunt alleen kijken op welke manier je die gevoelens een plekje kunt geven, maar dan moet je dus wel eerst erkennen en vervolgens accepteren dat ze er zijn. Ik snap overigens heel erg goed dat je boos bent! Het zal zo oneerlijk voelen voor jou ! LFS.
Ja, maar ik lees het veel meer... Het is zo'n mijlpaal na zo'n heftig jaar... Ik ben ook heel blij dat ze jarig is, maar sjemig, wat is het heftig geweest! Mooi nummer trouwens !
Mijn man wees me op dat nummer. Hij zat in de auto van zijn werk en hij heeft ff een traantje weg moeten pinken toen dat intervieuw voorbij kwam. pas een paar dagen later vertelde hij erover. Heb het nummer meteen opgezocht en de sluizen gingen bij mij ook open. Zo herkenbaar....ppffff. Volgens mijn psych is het inderdaad normaal dat je terug gaat in de tijd als de eerste verjaardag zich aandient. Heb nu dus ook wel ff t gevoel alles over me heen te laten komen. Ik zit op het moment nog volop in het verwerkingsproces. Bij mij kwam de "klap" dus een paar weken geleden. Hebben jullie dat ook? doordat iedereen roept dat het nu toch wel allemaal goed is dat je dan niet durft te zeggen dat je nog niet aan verwerken toe bent gekomen enzo? Dat je het er toch nog erg moeilijk mee hebt?
Ik heb het er met erg weinig mensen over eigenlijk (behalve met jullie dan ). Er zijn toch maar weinig mensen die het echt begrijpen en zelf hou ik er niet van om al die nare dingen met anderen te bespreken. Ik laat ze dus maar praten en zeg er zelf weinig meer over inmiddels... Neemt dus niet weg dat ik t er ook nog wel erg moeilijk mee heb.... GRTZ.
@soefdeboef: Wat vervelend dat je het er zo moeilijk mee hebt momenteel. Ken je niet maar ehh, dikke virtuele knuffel! Verder wel herkenning in het feit dat het op een gegeven moment 'klaar' is voor je omgeving. Mensen hebben maar tot een bepaald punt begrip voor de situatie. Daarna wordt er van je verwacht dat je weer 'normaal' gaat doen en dat je je aan stelt.
Dank je Babystew! En ja, de omgeving gaat echt weer over tot de orde van de dag. Wel is een goede vriendin net bevallen en die zei dat ze het mij zo gegund had, haar fijne zwangerschap en bevalling (thuis)! Waarschijnlijk kwam voor haar nu ook pas het besef hoe heftig het voor ons geweest moet zijn, maar ik vond het zoooo lief!
idd mensen in de omgeving zijn het allemaal zo snel vergeten. ik ben heel blij dat de wijkverpleegkundige bij ons langs komt. zij begrijpt het wel heel goed!
@soef: Dat is inderdaad heel lief! Hier hadden vrienden van ons dat besef toen ze die documentaire op tv zagen die laatst kwam (Kwetsbaar begin heette die geloof ik). Die hadden er ook veel bewondering voor hoe wij ermee omgingen zeiden ze, vond ik ook wel fijn om te horen