minimouse: thanx voor dat nr. heel herkenbaar en indd kippenvel en taantje. Hier is het verwerken sinds een paar maand begonnen en dat heeft nog wel even tijd nodig. bij mij vooral boven op de vroeggeboorte en 16 dagen ziekenhuis (ze was waarschijnlijk jonger als 35 wk, daarom lange opname ze groeide niet) + dat ik 8 wk na haar geboorte een week in het ziekenhuis heb gelegen met verlammingsverschijnselen (van pijn) en daarna de eerst 10 mnd van haar leven niet alleen voor shannon (en ook voor colin) heb kunnen zorgen vanwege de rugpijn, niet kunnen lopen/tillen. liep met rollator, bed in de kamer en meestal kon ik haar zelf niets eens staande vast houden ondanks morfine en zenuwblokkers en dat doet zoooo zeer dat je je kleine meisje niet even kan knuffelen staand/mee lopen/verplaatsen. Mijn man ging op een gegeven moment achter me staan en hij ondersteunde mij dan volledig zodat ik haar even zelf vast kon houden..
\ Ja, wat een goede docu was dat ook... ook tranen, maar wel heel mooi gefilmd! In mijn omgeving hebben niet veel mensen m gezien, of ze wilden m niet zien.... Het is wel fijn om begrip te krijgen vanuit de omgeving he?! Denk ook dat jullie t goed doen, heb even op jullie site gespiekt ! ziet er echt heel erg leuk en lief uit! LFS.
@Mimie; Jeetje, wat erg... ik kreeg helemaal kippevel en moest n traantje laten door jouw verhaal! Kan me niet voorstellen hoe het voor je geweest moet zijn... Kan me wel voorstellen dat t veel pijn doet, want dat voel ik al n beetje als ik je verhaal lees! Neem de tijd hoor meis! Gaat het nu wel weer goed met jou? Sterkte LFS.
@mimi: Wat heftig zeg dat je gezondheid het niet toe liet om je meisje vast te houden. Echt heel erg naar.. Gaat het nu wat beter..? @soef: Leuk dat je hebt gekeken, moet er wel nodig een nieuwe update plaatsen.. Ze ziet er alweer heel anders uit!
soefdeboef en babystew was even het topic kwijt maar weer gevonden. Het gaat nu lichamelijk redelijk goed, emotioneel met pieken en dalen. Loop bij de psycholoog om alles een plekje te geven. Het was inderdaad erg heftig en ben vooral vaak teleurgesteld in mijn lichaam. vind het heel moeilijk om aan die tijd terug te denken en kan nog steeds herrinderen hoe veel pijn dat deed als ik haar niet va st kon houden en hoe fijn het voelde als ik haar dan vasthield. kan nog het gevoel terug brengen van waar ze dan precies tegen me aan lag en hoe klein ze was.
Wat fijn dat het nu beter gaat, en dat teleurgesteld zijn in je lichaam is wel herkenbaar. Goed dat je naar de psycholoog gaat! En wat heerlijk dat je haar nu weer vast kunt houden. Lekker van genieten!
@ Mimi; goed dat je hulp hebt gezocht! Wat heerlijk dat je weer (alles?!) wat kan! Ik heb er nog steeds veel aan dat ik hulp krijg om alles een plaatsje te geven... Zal ook nog wel even duren denk ik... Aan de ene kant zie ik heel erg uit naar haar verjaardag, ik vind dat zo'n mijlpaal! Maar ik zie er ook wel tegenop hoor... Nou nog n paar maandjes ! LFS.