niet....hou niet van zwanger zijn met depressie hg bekkeninstabiliteit en als topper zwangerschapsvergiftiging....
Te weinig.. Lichamelijke klachten doen mij echt helemaal niets, die heb ik er allemaal meer dan graag voor over. Natuurlijk frustreren ze me af en toe enorm, zit ik er af en toe compleet doorheen, maar het zwanger zijn is het me méér dan waard. Het geestelijke deel maakt het zo moeilijk. Constant in angst leven, bang zijn dat het misgaat, niet kunnen geloven dat er écht een babytje komt, je bij alle kleertjes die je koopt afvragen of ze ze ooit wel zal dragen, bij elke echo je adem inhouden, want wat nou als het hartje niet meer klopt? Als ze even niet meer beweegt, ervan overtuigd zijn dat het nu dan echt over en uit is.. Maar, ondanks die angst is het gelukkig niet zo dat ik helemáál niet meer kan genieten. Ik vind het geschop in m'n buik echt fantastisch, dat ga ik ongetwijfeld ook vreselijk missen als ze er eenmaal is. De echofoto's, waarop ze toevallig net 'lacht' of een handje voor haar ogen slaat; magisch. En dan de opmerkingen van onze zoon, die ook zó uitkijkt naar de komst van z'n zusje.. Op zulke momenten ben ik blij dat ik nog een week of 6 / 7 mág, in plaats van dat ik nog een week of 6 / 7 móét..
Ik heb de hele zwangerschap van mijn eerste echt genoten en nu weer. Ik vind het nu wel wat zwaarder, maar angst heb ik niet gekend. Misschien struisvogel gedrag, maar men lijdt het meest door het lijden wat men vreest ofzo. Zwanger zijn vind ik echt heerlijk en zo gezellig.
Ik heb bij de eerste best wel genoten, eigenlijk tot de 20 weken echo. Een paar weken later weer onwijs genoten, uiteindelijk met spoed bevallen met 35 weken. Daarom heb ik nu geen onbezorgde zwangerschap. Veel controles e.d. ivm vorige keer. Maar ik betrap mezelf er de laatste weken op dat ik eigenlijk wel weer aan het genieten ben, dus eigenlijk sinds ongeveer week 26. ze kwamen achter verhoogde suiker, maar door kleine aanpassing in mijn voeding lijkt dit (moet vandaag weer prikken) in de hand te houden en ik voel me ook weer energieker, dus ik beloof mezelf dat ik de komende weken (als de uitslag goed is) lekker door ga met genieten.
Niet. Elke keer bloedingen, elke keer zorg of ze nog leefde. Meermalen in de week echo's en ctg. Op het eind dagelijks of vaker. Nee, ik heb niet genoten. Vond het bijzonder om zwanger te zijn maar buiten dat was het vreselijk stressvol.
Gelijk en nog steeds! Ik kijk naar alles uit alles is een mijlpaal. Ja ik heb wel kriebels voor een echo en ja de bevalling wordt spannend en geen idee wat me te wachten staat. Behalve erna hopelijk moeder te zijn. Maar ik merk dat ik me druk kan maken om van alles en nog wat maar dan verlies ik mezelf want zo ben ik niet. Tuurlijk mag je erover nadenken en even stil staan bij alle vragen. Maar ik ben erachter gekomen dat je toch geen antwoord krijgt op de meeste vragen dus kun je beter verder gaan. En als er dan wel iets gebeurd er dan mee dealen want je kan van alles bedenken hoe en wat je zou doen als het zover is gaat alles toch vaak anders. Maar dat is mijn gevoel en gedachte erover kan me voorstellen dat niet iedereen dat kan.
Echt genieten zoals de vorige zwangerschap doe ik niet meer. Toch blijft het zo bijzonder om zwanger te mogen zijn. Heb me tot 9 weken zorgen gemaakt of alles wel goed zou zijn en daarna heb ik dat gelukkig los kunnen laten. Maak me daar nu niet druk meer over en denk alleen maar het gebeurt je toch geen 2 keer..
Bijna niet. Na mijn voorgeschiedenis heb ik de eerste maanden van mijn zwangerschap constante angst gehad. Ondanks wekelijkse echo's. Nu heb ik wat minder bang maar geloof ik nog steeds niet dat er daadwerkelijk een kindje van minstens twee kilo in mijn buik zit die misschien wel mee naar huis komt. Ik dacht altijd dat zodra ik de 30 weken zou halen dat ik intens kon genieten. Maar vind er vrij weinig aan. Al geniet ik op momenten wel van het geschuif in mijn buik, maar zelfs dat is maar van korte duur meestal. Nee zwanger zijn is voor mij geheel verpest na de vroeggeboortes en het verlies van onze vorige twee kindjes. Kan niet wachten tot het voorbij is.
Na een echo met 15 weken waar de verloskundige zei dat alles erop en eraan zit Tot die tijd was ik ook erg bang voor een miskraam.
Ik ben van nature al een piekeraar en dat is alleen maar erger geworden tijdens de zwangerschap... Nu heb ik wrl genoeg dingen gehad om over te piekeren.... Verschillende bloedingen tot 14 weken... Zwangerschapsklachten die plotseling wegwaren met 8 weken.. Harde buiken vanaf 17 weken. Ik kon het tot voor kort echt niet loslaten maar merk dat nu ik steeds dichter bij de 24 weken grens kom ik rustiger word en het een plekje heb kunnen geven. Ik voel de kleine man ook al sinds 14 weken en telkens wanneer ik hem voel dan moet ik automatsch glimlachen natuurlijk maak ik me nog wel eens zorgen en dat zal ik waarschijnlijk de hele zwangerschap houden. Ik roep altijd "ik ben pas gerust als hij gezond en wel in zijn bedje ligt hier!" hahaha als hij geboren is zal ik wel weer andere zorgen hebben, daar ben je nou eenmaal moeder voor Ik heb de tip gehad meer magnesium citraat te nemen tegen het piekeren en doemdenken... Weet niet of dat echt helpt maar ik merk wel een verschil sinds ik het neem. Ben veel positiever en vrolijker dan daarvoor
Na 2 miskramen is het voor mij nog moeilijk om te genieten. Ik ben vandaag of morgen 10 weken zwanger, dus nog lang niet in de veilige zone. Ben blij als ik weer een echo heb ter bevestiging en de combinatietest (afspraak op 26 sept.) positief is. Misschien kan ik dan beginnen met genieten.
Ja, maar als je dan weer aanloopt tegen die berg van oppervlakkige opmerkingen (in dit topic staan ook een paar mooie, trouwens ), is dat dan weer enórm frustrerend.. Alsof je hartstikke gek bent en het allemaal over jezelf afroept, zo lijkt het soms. Ik heb hier gelukkig wel een aantal lieve meiden leren kennen die met dezelfde problemen zitten en die écht weten hoe het voelt en het daarom ook kunnen begrijpen.. Met hen PBen vind ik wel heel erg fijn!
Je omschrijft het eigenlijk helemaal zoals ik mijn zwangerschap beleef! Da drie miskramen ben ik er echt elke week of zelfs elke dag wel eens van overtuigd dat het over en uit is. Word soms echt gek van mezelf Ik geniet wel enorm van het getrappel, de bewegingen, mijn buik op en neer zien gaan. Fysieke kwaaltjes doen mij inderdaad weinig. En ik heb echt zin in de nog drie maanden zwangerschap waar ik voor sta! Maar gerust zijn, zal ik pas als hij geboren is, alhoewel, dan kan je je als moeder weer over andere dingen zorgen maken natuurlijk
Ik maak me ook nog steeds zorgen, maar ik denk dat dat normaal is. Ik werd wel een stuk minder bang voor een miskraam met 14 weken ongeveer. Nu voel ik de baby al een paar weekjes en dat geeft extra geruststelling! Geniet er echt van sinds ik haar voel, het is ook zo iets moois!
Haha, dat zeg ik ook altijd. 'Ik ben pas gerust als ze er is! Of als ze 18 is..' (en als ik dat zeg, zegt mijn moeder altijd dat het ook niet ophoudt als je kinderen eenmaal 18 zijn ).
Ik heb vrijwel geen lichamelijke klachten. Maar genieten.... Nee. Als ze er is hoop ik dat ik kan genieten. Ik ga er maar van uit!
Vanaf de positieve test! Ik vond alles spannend en mooi. Maar ik heb dan ook een chille zwangerschap gehad zonder kwaaltjes en een net zo relaxte bevalling.. Wel heb ik mij de eerste weken enorm zorgen gemaakt of alles goed ging. Maar ik kon daarnaast ook wel genieten. Tuurlijk baaldagen gehad maar verder prima te doen, genieten kon daarnaast!
Genieten? Niet. Zwanger zijn is niet mijn hobby. Vind het eigenlijk gewoon k#t. Eerste drie maanden ontzettend moe, tweede drie maanden moeite met wennen aan veranderend lijf en nu tijdens laatste drie maanden loop ik tegen fysieke ongemakken op: zware buik, niet meer kunnen sporten, thuis zitten en me vervelen.... Maar, wel héél blij dat wij een kindje mogen krijgen en hou het met liefde nog paar weekjes vol. Al zet ik in op 23 september bevallen
Bij de eerste genoten vanaf de 12 weken echo, maar helaas ging het aan het einde mis (uiteindelijk wel alle ok hoor meer gewoon een giga emo rollercoaster gehad vanwege dysmatuur...) Moet er wel bij zeggen dat dit momenten of joy zijn geweest, af en toe vergat ik gewoon dat ik zwanger was..... zelfs met een dikke buik... geen idee hoe ik dat heb gehad trouwens. Nu vanaf 20 weken tot aan ik denk week 30....daarna zullen de zorgen wel weer komen ook al wordt ik straks in de gaten gehouden.... De beleving is dit keer wel veel intenser.....en vergeet niet dat ik zwanger ben..... eigenlijk is het best fijn om werk uit handen te geven wat eigenlijk te zwaar is......