Geen prematuurkindje maar hersenbloeding. Ik heb tot nu toe nog geen klap gehad. Wel was ik op de 1e en 2e dag dat hij op de ic lag zo in elkaar gestort dat ik genoeg had gejankt voor de komende 10 jaar maar toen wisten we ook nog niet veel. Daarna kreeg ik een gevoel van "het komt goed" en daar hield ik me aan vast. Toen hij bijna 1 jaar was begon ik wel weer meer te denken en te doen maar ik kon het gevoel toch nog redelijk wegstoppen. Wel praten we er nooit over. Maar we zijn beiden wel extreem angstig dat hij valt, zich stoot enz met zijn hoofdje terwijl je van een gewone val partij op het hoofd geen hersenbloeding kan krijgen maar tjah? Dan zou ook niet gebeuren bij een gewone zwangerschap en gemakkelijke bevalling he en toch had hij het. Wil niet zeggen dat ik het nooit moeilijk heb, maar echt de klap heb ik nog niet gehad.
Wauw wat mooi die beschuit met muisjes bij de uitvaart! Bij mij was het: Maandag de begrafenis, vrijdag een paniekaanval (wist ik veel ) waarbij ik een ambulance belde, de dinsdag daarop weer zo'n aanval en toen gelijk naar de huisarts voor medicijnen. Nu elke dag meerdere aanvallen waar de scherpe randjes vanaf zijn door het medicijn. Soms lijkt het zo lang te duren, aan de andere kant is het nog zo vers.. Jij ook een hele dikke knuf!
De grootste klap was bij mij toen ik na 5 dagen zelf naar huis moest en Luc moest achterlaten in het ziekenhuis. Goh, ik wist niet dat ik zo kon janken en al zo gehecht was aan dat kleine mannetje
Wat herken ik dit zeg Norah is op zondag geboren en woensdag mocht ik het ziekenhuis uit. Maar ow wat moest ik in de auto huilen dat gevoel haar achter te moeten laten.
Heel herkenbaar, thuis komen in een leeg huis met een lege buik, felicitatiekaartjes met "geniet ervan". Pffff voelde me vreselijk.. Na een week of 8 weer een klap, vriendin bevallen van een kindje. Kreeg na een dag een foto waarin de baby met kleertjes bij de moeder lag. Een heel mooi plaatje,maar toen besefte ik wel even wat ik gemist had. Wij hadden een kindje in een te grote pamper in een couveuse. Op het moment zelf vond ik het niet erg, want ze lag er heel mooi en ontspannen bij vond ik. Maar als je dan met zo'n plaatje geconfronteerd wordt, vond ik heel moeilijk en huilen dus. Niet lang hierna ben ik lid geworden van de VOC, ervaringsverhalen lezen steunt me enorm. Nog steeds vind ik het wel moeilijk, kan het wel meer een plekje geven. Dit is ons begin geweest en dit hoort bij ons, onderdeel van het verhaal. Gelukkig kunnen we nu gewoon volop genieten. ons meisje is nu 5 maanden.
Dit vond ik inderdaad ook verschrikkelijk. Tranen met tuiten toen we het ziekenhuis uitliepen en thuiskwamen. Zo rot dat m'n prachtige meisje niet mee naar huis mocht. En dan kom je inderdaad thuis in een huis met ballonnen, bloemen en kaartjes en geen baby
Ja klopt. Hier lagen overal de ballonnen op de grond pfff. Wij gingen toen rond 01u naar de mc donalds dus rond 01.45thuis en om 07.30 was ik weer in het ziekenhuis. Verschrikkelijk is die eerste keer he
Oja, dat vond ik óók vreselijk. De dinsdag na de geboorte kwam ik thuis van bezoek aan haar en toen lag er een hele lading kaarten in de brievenbus. Ik heb toen heel hard gehuild, dat vond ik echt vreselijk confronterend!