Een week zou ik echt niet doen, ik moet er niet aan denken! Ik ben pas een weekend naar duitsland geweest, ik was dus 2 nachten zonder mn dochter. Op de 2e avond wilde ik dr eigenlijk wel even knuffelen, was blij dat ik de volgende dag naar huis ging!
Ik ben in mei 5 dagen zonder mijn kind op reis geweest naar San Francisco. Mijn zoon was toen 6,5 maand. De eerste dag viel het me heel erg zwaar, vooral het afscheid. Maar toen ik eenmaal in de VS was ging het eigenlijk wel. Ik had echt zoveel te doen dat ik alleen 's avonds even echt aan mijn kind dacht. Ik heb wel gebeld, maar elke keer erg kort omdat dat vanuit San Francisco erg duur is. Al met al viel het me erg mee. Mijn zoon bleef die dagen bij papa en bij opa en oma. Toen ik terug kwam herkende hij me uiteraard gelijk maar het was pas de dag daarna dat hij echt merkte dat ik weer terug was en toen wilde hij de hele dag alleen maar knuffelen.
Hoi, hier 1 nacht toen mijn oudste dochter 2 was(ze is nu 4) en mijn zoon van 7 maanden alleen een middagje of morgen. Ik ben zo'n overbezorgde moeder, die anderen niet met haar kinderen op wil zadelen Onze dochter gaat trouwens over 2 weken 4 dagen bij haar nichtje logeren, dit vind ze erg leuk,en zo heb ik wat meer tijd voor onze zoon.
Ik ga niet graag zonder mijn zoontje weg, maar als ik weg ben is het heerlijk. Dit komt niet vaak voor, maar geniet er wel veel meer van dan toen ik nog geen kinderen had. En als ik hem dan weer zie, ben ik weer helemaal happy Mijn record is trouwens 24 uur. Moet er ook nog even niet aan denken om hem langer elders onder te brengen.
Mijn zoontje heeft eind juni voor het eerst gelogeerd. Twee keer een nachtje, zodat ik kon doorstuderen en mijn scriptie kon afronden. Het viel me alles mee. Nu ga ik in oktober met mijn vader naar New York, maar dat vind ik best spannend. Mijn zoontje blijft bij mijn man.
Ik ben pas een dag naar een muziekfestival geweest (mijn zoontje is 4 maanden) en kon daarna niet meer thuiskomen met het openbaar vervoer (dat wist ik van tevoren). Eerst wilde ik hierom niet gaan, maar uiteindelijk hebben anderen me toch overgehaald ('Of je nu midden in de nacht thuiskomt, welterusten zegt tegen Damien en gaat slapen, of dat je 'm de volgende ochtend weer ziet, dat maakt ook niets uit'). Ik ben uiteindelijk dus toch gegaan, en wat heb ik daar ongelooflijk veel spijt van. Ik sliep die nacht bij een vriend van mij, mijn zoontje was bij m'n moeder (ik woon nog thuis), en ik zou de volgende ochtend weer terug naar huis gaan. Ik heb echt de hele nacht zitten janken omdat ik me zo'n ongelooflijk slechte moeder voelde en omdat ik m'n kleine mannetje zo enorm miste. Ik heb de allereerste trein gepakt, om half 6, om zo snel mogelijk weer thuis te zijn. Het kan natuurlijk heel goed zijn dat jij het anders ervaart, en jouw kindje is al een stuk ouder, maar ik doe het echt NOOIT meer