Nu na bijna 9 maanden merk ik aan mezelf dat ik nog steeds op momenten het moeilijk heb met hoe onze zwangerschap is verlopen en het feit dat onze zoon te vroeg is geboren. Nou is 34 weken niet zo extreem vroeg als sommigen van jullie dat helaas hebben moeten ervaren, maar toch merk ik dat ik er nog steeds moeite mee heb. Als ik hier in het topic lees, kan ik bij elk herkenbaar puntje wel in tranen uitbarsten! Ik ben nog behoorlijk emotioneel als het om de vroeggeboorte gaat. Hoe lang hebben jullie er 'last' van gehad en hoe hebben jullie het een plekje kunnen geven?
Hoi Daan04. Nog gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon. Om je vraag te beantwoorden.......En dan spreek ik puur voor mezelf, denk dat het voor iedereen verschillend is. Onze zoon is geboren met 29+1. Dat is nu 21 maanden geleden. Ik heb op sommige momenten nog steeds moeite mee, en ik weet voor mezelf dat dat altijd zo zal blijven. Ik weet echter ook voor mezelf wat die momenten zijn dat ik het er moeilijk mee heb en emotioneel wordt. Ik krijg dat als ik andere premature verhalen lees (hier of in tijdschriften, vandaar dat ik hier de laatste tijd niet heel veel meer post) als ik de eerste foto's van onze zoon terug kijk, en het horen van een bepaald liedje wat mij doet herinneren aan die periode. Tis niet gek, schaam je niet. Praat erover met wie je kunt, en de mensen die het niet willen of kunnen begrijpen.......probeer dat naast je neer te leggen, en je er niet al te druk om te maken. Weet ik, is niet altijd makkelijk....... Sterkte nog
Onze zoontjes zijn nu bijna 3 jaar en geboren met 28 weken. Ik heb toch wel een dik jaar last gehad van mijn emoties. Heb een hele tijd niet kunnen werken en kon af en toe spontaan in huilen uit barsten. Naar hun 1e verjaardag is dit wel minder geworden. Ik denk ook omdat hun gezondheid erg goed ging dus dat is dan een zorg die je iets makkelijker los kunt laten, althans ik wel. Ze groeiden goed en hun ontwikkeling ging/gaat prima. Niemand kan tegen jou zeggen van nu is het klaar. Zoiets kost gewoon tijd, en de ene moeder kan hier beter mee omgaan dan de ander. Ik merkte gewoon dat ik er steeds wat minder aan dacht. En natuurlijk heb ik nu soms nog wel eens een moment dat ik er aan denk. Maar als ik mijn 2 kanjers zie en zie hoe goed ze het doen overheerst het gevoel van mega trots enorm ten opzichte van het verdriet van die periode. Het heeft gewoon tijd nodig om alles een plekje te geven. Ook al ben je bevallen met 34 weken, ik kan me nog wel herinneren dat jij erg lang bedrust had toch?? (Heb je verhaal toen wel gevolgd) Zoiets hakt er ook in natuurlijk. Je zit op een roze wolk tijdens je zwangerschap en ja dan gebeuren er dingen die alles in 1x veranderen. Je zwangerschap verloopt anders dan je had gehoopt, je kraamtijd is al helemaal anders. Ziekenhuis in en ziekenhuis uit voor een paar weken. Al met al een rot tijd. Heb je ook hulp gehad vanuit het ziekenhuis? Ik heb namelijk gespreken gehad met een vrouw die couveuse ouders begeleid. Ik heb veel aan haar gehad en ben best vaak bij haar geweest. Zij hielp mij mee om alles een plekje te geven en ik kon steeds mijn verhaal bij haar kwijt. Misschien is dat nog een optie voor je als je daar behoefte aan hebt. Ik heb in het ziekenhuis waar mijn zoontjes lagen ook een mama ontmoet van een prematuren dochtertje. En ook veel met haar gepraat. Je begrijpt elkaar zo goed, en dat lucht ook erg op. Ik wens je veel sterkte toe. Het is gewoon heftig wat je hebt meegemaakt en zoiets laat je niet zomaar los. Het gaat om je kind, het belangrijkste in je leven! En voor de verwerking hiervan staat geen tijd!
Hey, Het is heel normaal dat je nog emotioneel bent hoor. Je zult het meest hebben met speciale dagen. Ikzelf heb t meest moeite met de situatie waarin de vroeggeboorte zich heeft afgespeeld maar dat is weer iets anders. Of als er vrienden of familie bevallen van gezonde en op tijd geboren kinderen. Ik weet, er is wel overal iets en iedereen komt iets tegen maar toch... Kindjes met een goeie start hebben het toch wel makkelijker. schaam je niet voor je emoties ze zijn normaal en de ander moet daar begrip voor hebben... gr
Het is normaal dat je dat gevoel hebt lieve dame, zoiets kost tijd en de een gaat er sneller en anders mee om dan een ander. Ik zit er eigenlijk nog middenin heb nog de tijd niet gehad om uberhaupt aan iets terug te denken maar mijn werk verwacht mij wel terug en dat bezorgd mij nog meer stress terwijl mijn kleintje nog een sonde heeft en niet zelfstandig kan drinken ik voel mij zo verrot en onbegrepen en die druk maar van buitenaf gadver. Sorry moest er ff uit
Mijn zoon is 11 jaar geleden met 27 weken geboren Heeft 6 maanden in ziekenhuis gelegen waarvan 5 in couveuse Door zuurstofgebrek kan hij nooit meer lopen Heb er 4 jaar nodig gehad om dit een plaats te kunnen geven en nog elk jaar met zijn jaardag wordt ik erg emotioneel
@ Dames: Dankjewel voor jullie reacties. Hoe rot het misschien ook klinkt, ik vind het fijn dat anderen er ook moeite mee hebben. Het gevoel van niet de enige zijn. @ Jada: Vandaag is het precies een jaar geleden dat wij het verschrikkelijke nieuws kregen met de echo inderdaad. Ook zo'n donkere dag in ons leven. Maar nu zit er een heerlijk kereltje in de wipstoel! En toch moet ik er weer aan denken, een jaar geleden.
Hier kan ik me helemaal bij aansluiten.. Bij mij is het ook nooit echt overgegaan. Waar ik mijn kracht uitput is het feit dat mijn 3 kinderen helemaal gezond zijn, en dat het erop lijkt dat ze niks overgehouden hebben aan hun vroeggeboorte. Hun groei en ontwikkeling werkt als de heling voor mijn wonden. Ik heb daarentegen nog steeds moeite met de verwerking van de eerste periode na de geboorte. Met de scheiding van mijn kinderen, het feit dat deze een grote impact heeft gehad om hun hechting, en dat wij in de periode daarnaa heel veel energie hebben ingestoken om dit goed te laten komen. Ik ben de afgelopen maanden door een diepe dal gegaan, deze dip kwam pas na 1,5 jaar naar boven, en ik had het nooit verwerkt. Ik heb mijn diepste gevoelens en pijnen moeten verwoorden, en opnieuw verwerken. En ik geloof dat die dip nog een keer terug zal komen. Geef het de tijd, en laat die pijn toe. Wat hier helpt is erover praten. Ik praat dagelijks met andere prematuren'vriendinnen', en met mijn man. Dat zijn enige mensen die het echt begrijpen.
Ik kan je reactie heel goed begrijp, je zit er echt nog middenin. heb je een gesprek gehad met je huisarts? Als jij nog niet klaar bent om te gaan werken, hoeft dat nog echt niet. Er zijn genoeg moeders van te vroeg geboren kinderen die langer thuis blijven. Zoiets verwerk je niet zomaar, het heeft een grote aanslag op je gezondheid, je psyche en je lichaam. Ik zou een gesprek aangaan met je huisarts en de arboarts. Mijn kindjes zijn 2 maanden te vroeg geboren, en mijn huisarts vond het logisch dat ik 2 maanden langer thuis blijf. Gelukkig was mijn werkgever ermee eens, en heb ik 2 maanden in ziektewet gezeten, en ben ik pas gaan werken toen de kinderen 6 maanden waren.
Heel logisch dat je nog lang, soms meer en soms minder, last hebt van de periode na de vroeggeboorte. Wij hebben pas de vierde verjaardag van mijn dochter gevierd en het was de eerste keer dat ik niet enorm gehuild heb in de nacht ervoor, dat ik niet terugdacht aan de angst haar misschien kwijt te raken, haar niet bij te mogen hebben etc. Het is gewoon traumatisch, hoe dankbaar je ook bent voor de goede afloop. En dat heeft veel tijd nodig om te kunnen verwerken.
het eerste jaar vond ik het zwaarst. En daarna......, ik wilde nog meer kinderen en de angst voor herhaling is altijd geweest, dat maakte me wel onrustig in die zin. Waarschijnlijk heb ik het aangevoeld dat dit nog eens zou gebeuren. Ik denk dat ik als ik thuis ben met de jongens een vette emotionele klapper ga maken.