ik kom net bij de HA vandaan. Verlies bloed uit de portio, ben dus mijn kindje hoogst waarschijnlijk aan het verliezen. Ben/was 6 weken en 4 dagen zwanger. Kan er echt even niet bij. Mijn droom is kapot. Simone
Lieve Simone, Soms is het leven oneerlijk. Het is heel moeilijk, ik weet er alles van. Ik was bijna 8 weken zwanger.., het is nog vers en onwerkelijk. Ik kan niets anders zeggen dan heel veel sterkte!! Mirre
O wat vervelend Simone, wat klapt je wereld ineens in op zo'n moment hè? Ik weet helaas hoe je je voelt en de meesten hier ook, dus stort hier je hart maar uit. Dit is echt moeilijk te bevatten en accepteren. Gun jezelf tijd en rust om hiermee om te gaan...
Ook van mij heel veel sterkte de komende periode. Ik weet ook helaas hoe je je voelt op dit moment. Knuffel van Kareltje
Hoi Simone, Ook ik wil je sterkte wensen!! kun je wel gebruiken de komende tijd. Doe rustig aan, geef jezelf de tijd om het een plekje te geven
Hoi lieverd, wat ontzettend naar voor je... Ik wens je heel, heel veel sterkte de komende periode! En zoals anderen al zeiden: als je je hart wilt luchten, doe dat dan vooral. Je zult zien dat je hier veel lotgenoten en andere schatten vindt die je steunen. Heeft mij bij mijn miskramen (en nu bij de onzekerheid over mijn huidige zwangerschap) ook ontzettend goed gedaan. Dikke knuf, Wendy * helaas ook ervaringsdeskundige
Bedankt voor alle lieve reacties. Het doet me 'goed' om dit allemaal te lezen. De miskraam valt me geestelijk veel zwaarder als lichamelijk. Het lijkt op dit moment net of ik 'gewoon ongesteld ben'. De miskraam kwam echt als een donderklap bij heldere hemel. Vragen als waarom, wij hadden dit kindje zoveel te bieden, zoveel liefde, we hadden het echt niet willen verliezen. Vanmiddag ben ik met mijn man wezen rijden, een poosje op de zeedijk gezeten en staren naar de zee. Sinds jongs af aan vind ik rust in mijn hoofd als ik over het water kijk. We hebben het er samen over gehad. Mijn man is er eigenlijk niet ontzettend kapot van als mij. Voor hem leefde het ook niet echt. Hij voelde niet wat ik voelde, maar hij begreep mijn verdriet gelukkig wel. Ik ben echt blij dat we het er even samen over konden hebben. Ik ben nu een stukje rustiger in mijn hoofd. Totdat ik elke keer naar de wc ga en weer geconfronteerd word met het bloed dat ik verlies. Nogmaals bedankt voor alle lieve reacties. Het besef dat ik niet de enige ben (helaas voor jullie) sterkt me toch wel een beetje. En ik heb ook al veel gelezen over meiden die vlug na de miskraam weer zwanger raken. Misschien een rare gedachte op dit moment, maar het verlangen naar een kindje is toch wel erg groot.
Heel herkenbaar hoor, juist in die emoties van de miskraam moest ik veel denken aan mijn wens om zwanger te zijn. Nu het verdriet een beetje naar de achtergrond schuift (echt waar, dat gebeurt sneller dan je nu misschien denkt), knaagt dat alleen maar meer. Ik was zwanger omdat we graag nog een kindje wilden, omdat ook wij dachten een kindje veel te kunnen bieden etc. Die wens is alleen niet uitgekomen door de miskraam, dus die wens lijkt me juist heel normaal. Fijn dat je het kan delen, ook al maken jullie niet exact dezelfde emoties door. Het gaat om de intentie om elkaar te helpen, toch? Sterkte meid en doe vooral rustig aan...