mijn zoon is 9, word bijna 10. Misschien is het de leeftijd maar weet soms niet wat er met hem is. Hij kan soms zo sip kijken met afhangend hoofd, als ik vraag wat er is zegt hij: ik weet het niet en haalt zijn schouders maar weer eens op. Hij kan weing hebben van zijn jongere broertje, kan echt soms ook heel chagareinig zijn. Ook zijn zelfbeeld is heel negatief: wat ben ik toch een sukkel, ik kan ook niets, het lukt me toch niet zijn op het moment veel gehoorde uitspraken. Ik dacht hij word gepest ofzo maar hij zegt dat het niet zo is, ook van de leraar op school hoor ik geen vreemde verhalen. Hij heeft ook genoeg vriendjes waar hij regelmatig mee afspreekt. Vandaag weer geprobeerd te praten en nu gaf hij aan dat alle vervelende dingen die gebeurt zijn zo in zijn hoofd blijven zitten en dat hij daar last van heeft. Ik heb gezegd dat hij alles mag vertellen wat hem dwars zit. Verder weet ik ook niet meer. Tips? Herkenbaar?
Begint hij te (pre) puberen? Mijn oudste is ook bijna 10. En de ene keer is hij echt blij, maar soms ook echt sipjes, of aan het malen om dingen. Normaal is hij best vlak in zijn emoties, maar nu vliegen ze openlijk door het huis. Bij hem helpt het vooral als je even echt tijd voor hem reserveert, en dan even lekker knuffelen (gek genoeg), een stukje wandelen of een spelletje doen. Geen woorden nodig, maar gewoon even 100% aandacht. Voor mijn oudste is dat echt even "landen". Ook voor het slapen gaan, als hij dan aan het malen is, ga ik er even naast liggen. Ik zeg niks, maar gewoon even 10 minuutjes er zijn.
Is hij gevoelig? Hij kan dan de spanning/verdriet van een ander overnemen en misschien niet plaatsten. Een ervaring wat vervelend was omdat je bijvoorbeeld voor je gevoel fout hebt gedaan blijft dan hangen en malen. Ik herken dat je ook niet altijd aan kan geven wat er aan de hand is of waarom maar toch zo naar voelt. Bij mij komt het er dan in 1 keer uit.