Be aware, het zal wel een lang verhaal worden. Ik merk nog steeds dat ik met grote regelmaat last heb van mijn bevalling. Op zich kan ik de bevalling wel een plekje geven, maar het aandeel van mijn schoonmoeder niet. Ik ben ingeleid. Om 08.30 uur zijn de vliezen gebroken en zat ik aan de weeënopwekkers. Om 09.00 uur zat ik al vol in de weeën die om de minuut kwamen. Dit heb ik een paar uur volgehouden en rond 13.00 uur kreeg ik een ruggenprik. Na 3 keer prikken zat hij pas goed. Hij leek even te werken, ik kreeg een uurtje rust en daarna kwamen de weeën er vol doorheen. Aangezien wij ineens van de planeet waren, heb ik mijn ouders ingelicht. Ook met het verhaal dat wij ze wel wat zouden laten weten als we daar behoefte aan hadden en natuurlijk als de kleine er was. Prima. Niet wetende dat het hele verhaal zo'n 22 uur in beslag zou nemen. Mijn man wilde zijn moeder ook inlichten. Ja, dan kan je moeilijk nee zeggen. Maar waar ik zo bang voor was, gebeurde. Mevrouw ging tussendoor appen en bellen. Ze hoorde maar niks. En ze vond het maar lang duren. No shit! Toen ze weer eens belde blafte ik dat hij de telefoon maar eens aan mij moest geven en dat ik haar persoonlijk zou vertellen dat ze ons met rust zou laten. Wat denk je zelf? Dat ik je midden in de weeën ga updaten of zo? Laat ons met rust. We zijn verdorie aan het bevallen. Dat is iets tussen ons! Anyway, ontsluiting vorderde maar niet en om 22.00 uur kwamen ze er achter dat mijn zoontje een sterrenkijker was. De weeënopwekkers stonden inmiddels vol open. De ruggenprik deed zijn werk niet, dus je kunt je voorstellen hoe ik erbij gelegen heb. Rond 04.30 had ik volledige ontsluiting en mocht ik persen. Echter had ik geen persweeën (of heel zwak) en heb ik geperst op de monitor. Ging op zich prima, maar de kleine kwam maar niet. Tussen de weeën door enorme pijn alsof mijn bekken uit elkaar gespleten werden. Gynaecoloog opgetrommeld en zij wilde op de OK nog eens met de vacuümpomp proberen. Mocht dat niet lukken konden we meteen door voor een keizersnede. Prima. Echter toen ze de OK aan het oproepen was, moest ik flink overgeven. Mijn laatste restje energie was daarmee weg. Aangezien ze niet zeker wist of ik het met de vacuümpomp ging redden, zijn we overgestapt op keizersnede. De kleine kreeg het ook steeds moeilijker. Op de OK ruggenprik bijgespoten. Ik voelde hoe koud de jodium op mijn buik was en gaf dat aan. Weer ruggenprik bijgespoten. De anesthesist knikte naar de gynaecologe dat ze kon beginnen. Helaas voelde ik de snede. De ruggenprik deed zijn werk niet. Op dat moment hebben ze mij onder volledige narcose gebracht. Ze hebben me wakker gemaakt toen de kleine er was en hebben hem laten zien aan mij. Hier weet ik nog maar heel vaag wat van. Ik kwam van zo ver, was duizelig en zag de baby in 3voud. Uiteindelijk heb ik me weer naar mijn man gedraaid en gezegd dat ik zo'n enorme pijn in mijn buik had. Voelde met het wakker worden dus weer alles. En toen hebben ze mij weer weg gespoten. Na een paar uur werd ik wakker op de uitslaapkamer, mezelf afvragende wat ik daar in godsnaam deed. "Gefeliciteerd" zei een verpleegkundige. Ik vroeg - waarmee? Met de geboorte van je zoon! Toen viel het kwartje en besefte ik me pas weer hoe en wat. Helaas mocht ik nog steeds niet naar hen toe aangezien ik nog niet volledig wakker was. Uiteindelijk heb ik ze pas na 3 uur gezien. Ik vind het heftig dat ik het moment suprême niet heb meegekregen. Lig je zo te ploeteren en uiteindelijk ben je onder zeil als je kind geboren wordt. Voor mijn man was het ook erg heftig omdat er ineens snel geschakeld werd. En hij wist in de tussentijd ook niet hoe het met mij ging. Hij heeft iedereen op de hoogte gebracht van de geboorte van onze zoon en aangegeven dat we even met rust gelaten wilden worden aangezien ik nog niet eens op de kamer was en hij niet wist hoe het met mij ging. Op het moment dat wij er klaar voor waren zou hij iedereen wat laten weten. Dit was rond 07.00 uur 's ochtends. (Ik was pas rond 09.30 uur weer op de kamer). Toen wij elkaar zagen waren we even hartstikke emotioneel. Alles van de afgelopen uren kwam er uit. En ik was moe en had veel pijn. Mijn ouders respecteerden onze wens, hoe moeilijk ze het ook vonden. Mijn moeder wilde niets liever dan naar mij toe en mij een knuffel geven. Het doet je als moeder immers pijn als je dochter het zwaar heeft. Logisch. Maar ik had er nog even geen puf en energie voor. Sowieso krijg je in het ziekenhuis geen rust. Dan komt iemand bloed prikken, dan helpt iemand de kleine aanleggen, dan komt weer iemand temperatuur opmeten, dan komt iemand drinken brengen etc. En ineens... net een uurtje of 2 op de kamer... staat mijn schoonmoeder op de stoep . Serieus, als ik er lichamelijk toe in staat was had ik haar zo 3 dagen naar de volgende week kunnen slaan. Stom egoïstisch ding. Ik maakte me zorgen en ik wil graag de kleine zien. Uiteindelijk hebben we haar binnen gelaten. Zo zie je haar jaaaaaren amper (altijd maar klagen dat ze haar kinderen weinig ziet, terwijl ze 3 straten verderop woont... ik bedoel maar...) en dan ineens staat ze vooraan in de rij. Aangezien mijn ouders onze wensen respecteren (en dus netjes wachten op een telefoontje terwijl ze zich thuis liggen op te vreten) krijgen zij niet eens de kans om de kleine als eerste te zien. En vervolgens komt mijn schoonmoeder nagenoeg wekelijks langs. Prima. Ze investeert in de kleine, maar ik zit er persoonlijk niet op te wachten. Ook heeft ze moeite met bellen. Ik geef steeds aan dat ze moet bellen om langs te komen. Dat interpreteert zij als een 'afspraak te moeten maken'. Dat is niet zo, maar ze stuurt alleen maar berichtjes. Vaak lees ik die niet eens en vaak is dat op een tijdstip dat de kleine slaapt. Kan er vrij weinig mee zo. Dus dan moet ik een aantal keren 'nee' verkopen en voel ik me er schuldig over. Want wat ik absoluut niet wil is haar bij mijn zoon weg houden. Dat ik er niet op zit te wachten, prima, maar het is wel de oma van mijn kindje. Bij (hopelijk) een volgende zwangerschap laat ik haar zeker niet weten als de bevalling is begonnen. Hopelijk gaat een volgende bevalling wat gemakkelijker en ben ik eerder in staat om bezoek te ontvangen. Maar ik zal haar haarfijn uitleggen waarom ik haar niks zal laten weten. Pas als wij even hebben kunnen genieten van de kleine. Waarom ik dit type? Geen idee. Wellicht om mijn hart te luchten. En misschien ook om de dingen van een andere kant te zien. Misschien stel ik me aan, moet ik het wat meer relativeren... I don´t know, maar ik weet wel dat ik er nog steeds last van heb. Ik vraag me af of ik dit op een professionele manier moet verwerken of dat de tijd de scherpe randjes er af zal halen. Misschien zijn er meiden met een vergelijkbaar verhaal. Ben benieuwd hoe jullie er mee omgegaan zijn.
Kan me voorstellen dat je er moeite mee hebt om hiermee om te gaan. Je bevalling is op deze manier toch anders gelopen als dat je had verwacht. Ik weet niet goed wat ik je voor tips mee kan geven maar is het een idee er eens over te praten met je schoonmoeder? Niet om haar aan te vallen maar dat ze wel weet dat je hiermee zit. Ik denk wat dat betreft praten het beste is, met je schoonmoeder, je man, een vriendin of professional. Dat ze zo vaak langskomt zou ik toch proberen aan banden te leggen, b.v proberen af te spreken dat ze bepaalde dagen langskomt (en e.v op bepaalde tijden)? Zo weet je van tevoren dat ze langskomt, en kun jij een beetje de tijden bepalen zodat het voor jou wat beter uitkomt. Ik weet niet in hoeverre je hier met haar afspraken over kunt maken maar ik zou dat toch proberen. Je leven verandert veel als je een kindje krijgt en ik kan me voorstellen dat je (ook mede door je ervaring bij de bevalling) tijd nodig hebt om alles op de rit te krijgen, te herstellen en te wennen aan het moederschap.
Meis heel begrijpelijk dat je even tijd nodig had samen met je man. Sommige mensen luisteren niet naar wat jij wilt Zo zit ik ook met mijn aankomende bevalling..mijn moeder is er waarschijnlijk bij maar mijn schoonmoeder niet. Ik vind zelf dat mijn man haar wel kan bellen dat het begonnen is maar wil haar niet aan mijn bed. En ik zit dan ook hoe geven we dit dan aan aan haar? Je wilt niemand voor de kop stoten maar wel op je eigen manier kunnen doen.. Misschien kunnen we zeggen: het is begonnen, we bellen je weer als het geboren is?? Dikke kus voor jou en hopelijk kan je het allemaal verwerken
Deels herkenbaar, maar dan bij mijnschoonzus, hun dochter. Toen hebben ze zelfs het ziekenhuis gebeld omdat het zo lang duurde voordat ze wat hoorde, echt onbegrijpelijk ! Ik wilde bij de tweede ook niet dat mijn schoonmoeder het wist in verband met wat ze bij mijn schoonzus had gedaan. Alleen wist zij dat we die dag controle hadden gehad em ze belde hoe dat was en ja toen waten we dus al in het zkh. Mijn man heeft het toen wel verteld en gevraagd of we ze moesten bellen als de kleine geboren was, maar wel met de afspraak dat onze oudste zoom als eerste kwam kijken. Daar heeft ze zich gelukkig aan gehouden Nu denkt ze dat ik met 38 weken wordt ingeleid maar dat wordt als het goed is volgende week al met 37 em dat heb ik haar niet verteld. Ik wil alleen dat degene die op onze oudste twee passen het weten en verder miet. Wil me niet druk hoeven maken om hun en daarnaast gewoon geen telefoon opnemen. Ik denk dat de tijd wel dingen heelt, mijn schoonmoeder heeft na de bevalling van de oudste uitspraken gedaan waar ik haar nog voor kan wurgen, maar inmiddels heb ik me erbij neergelegd en hele duidelijke afspraken met mijn man gemaakt. Het lastige is dat het zijn moeder en inderdaad de oma van je zoon blijft. Probeer het uit te praten of laat het rusten en zie bij een volgende zwamgerschap wat het nog met je doet.
Pluisje, ja ik moet dit zeker eens uitpraten met haar. Alleen zit er momenteel nog teveel emotie bij mij. Mijn man heeft dit ook al met haar besproken. En toen snapte ze het ook al niet echt... en echt afspraken met haar maken zit er niet in. Ze is een eeh.. lastig type wat dat betreft. Mijn zoon heeft er al zijn hele leven 'last' van. Maar hij kan er inmiddels mee om gaan. Ik ook redelijk, omdat ik nooit direct last had van haar uitspattingen. Nu wel. Ben gewoon enorm teleurgesteld en gekwetst. Dank je lieve Truelove. Hopelijk vind je ook een manier om dat tegen je schoonmoeder te zeggen. Hopelijk snapt ze jullie keuze. En zo niet; jammer dan. Joma oh my... nu heeft ze het zkh gebeld toen het om haar eigen dochter ging... snap best dat je dat niet bij jouw bevalling wilt hebben nee. Ik weet nog niet of een volgende bevalling wederom een keizersnede wordt. Ik kan kiezen zover ik weet. Maar anders zou ik ook iedereen in het ongewisse laten ja. Dank je lieve Ana Leigh. Lang niks meer van je gehoord/gelezen. Hoe is het met je? Dank je meiden. Doet me goed om hier mijn ei kwijt te kunnen.
leen wat een bevalling zeg...! Vreselijk! en dan nog die sm nasleep .. Zit je echt niet op te wachten.. ik denk ook dat je er duidelijk woordje met haar moet gaan praten. Maar dat is zo makkelijk nog niet en zou het wel nut hebben? Moeilijk hoor!
Ik betwijfel inderdaad of het nut heeft, maar daar zou ik het ook niet voor doen. Puur om mijn hart te luchten bij de 'veroorzaker'. Nu is de hele bevalling natuurlijk heftig geweest en daar kan zij niks aan doen, maar wel wat ze tijdens de bevalling deed en erna. En tot op een bepaald niveau kan ik me ook wel in haar verplaatsen, maar ik vind het moeder worden belangrijker dan het oma worden. Dus dat mijn wensen voorop staan. Dat maakt mij natuurlijk ook wel egoïstisch, maar zo zie ik dat.
Zijn er psychologen die aan speciale postnatale zorg doen? Keer met iemand praten jan geen kwaad, wie weet kom je toch iets tegen wat nog dwars zit, controle verloren hebben ofzo? Heftig verhaal hoor! En voor mijzelf weer eens een bevestiging dat ik dus helemaal niemand inlicht dat het begonnen is. Ik zou denk ik samen met je partner je schoonmoeder aanspreken. Ik hoop dat ze het dan snapt en zich niet aangevallen voelt. Daarom denk ik beter als haar zoon er ook bij is.
Ik denk dat de rol van je schoonmoeder misschien ook wat symbolisch is geworden voor wat je stoort om het allemaal onder jouw voorwaarden te beleven en op die manier ook mentaal herstel te vinden. Zo zou ik het toch voor mezelf vertalen waarschijnlijk. In ieder geval is haar gedrag ronduit irritant te noemen. Het is ook een raad die ik al van meerdere pas bevallen ouders heb meegekregen: "vertel niemand, echt absoluut niemand, dat je aan het bevallen bent." Toch niet als je je rust wilt behouden en het ook maar een ietsiepietsie op je eigen tempo wilt doen.. Het is zo al ingrijpend genoeg, laat staan als het jouw scenario zou zijn. Je hebt dan echt nood aan je eigen tempo en ademritme en een ander hoeft zich daar zeker niet in te mengen. Ik hoop dat je vrede kan vinden in het verhaal en dat je een evenwicht kan vinden met je schoonmoeder. Het is altijd delicaat eh... gooi het iig maar genoeg van je af hier bv, zodat je niet met je frustraties blijft zitten.
Zeker zijn die er. Zou ik ook zeker aanraden. Ben zelf psycholoog en ik denk dat je met veel inlevingsvermogen al een heel eind komt, maar toch merk ik dat ik bij mijn collega's (ook psychologen dus) mijn ei niet zo goed kwijt kon als bij maatschappelijk werk hier van de afdeling (ivm hoog risico zwangerschap). Leen, het is in ieder geval super begrijpelijk dat dit hele gebeuren jou dwars zit. Je sm is finaal over je grenzen gegaan in een voor jullie heel heftige en emotionele situatie die je niet meer over kunt doen. Hoop dat je er snel je weg in vindt. X
BZD, ja wellicht moet ik eens met zo iemand om tafel. Maar was eerder aan het denken aan EMDR therapie of zo. Alleen zie ik het nog niet zitten om alles naar boven te halen. Voel me voor nu even veiliger om de struisvogeltactiek te gebruiken. Quantane, dat zou best eens kunnen inderdaad. Lieve reactie van jou, dank je. Light, heb jij ervaring met EMDR? Denk je dat het wat zou kunnen zijn? Ik kan bijvoorbeeld prima over mijn bevalling praten, maar als iemand écht oprecht vragen stelt, dan breek ik zeg maar. Dat voel je. Inderdaad het inlevingsvermogen wat je zegt. x
Wat een nare situatie moet dat geweest zijn voor je Leen! Erg vervelend kan me voorstellen dat je daarmee blijft zitten. Ik heb ervaring met EMDR, mag het nu ivm mijn zwangerschap niet meer doen. Ik heb er iig goede ervaring mee maar per persoon heel verschillend. Het wordt veel gebruikt bij ptts en situaties die je moeilijk kan verwerken (in mijn geval overlijden van mijn vader) Niet iedereen doet het hetzelfde maar zal proberen uit te leggen hoe ze het bij mij deden. Mijn psychotherapeut ging schuin tegenover je zitten. We bespreken een situatie, die delen ze dan vaak op in stukjes. Dan moet je eerst de negatieve gedachte die je erbij hebt oproepen. Dit deed hij bij mij d.m.v een voorbeeldbriefje. (zijn namelijk een beetje de standaard gedachten) Hij gaat dan met een wijsvinger en middelvinger heen en weer en die moet je volgen. En ondertussen moet jij ook nog aan die negatieve gedachten denken. Hij stopt tussendoor een paar keer om te vragen hoe hoog de spanning is (met cijfer 0-10). Als de spanning op zijn laagst is gaat hij door naar de positieve gedachten. Dus wat er wel goed ging bijv. dit gaat hetzelfde. Light kan het misschien beter uitleggen omdat ze zelf psycholoog is .
Hi Tika, bedankt voor het delen van je ervaring. Wat naar dat je je vader verloren bent. Sterkte daarvoor. Maar ik begrijp dat er dus mogelijk meerdere sessies nodig zijn? Waarom mag dat niet icm zwangerschap? Weet je dat? Maar het verliezen van je pa is natuurlijk vele malen heftiger dan mijn bevalling. Bij jou gaat het om verlies, ik heb er iets geweldigs voor terug gekregen. *knuffel* Voel me nu ineens een klager om niets...
Dank je wel Leen dat is lief van je! Je bent echt geen klager hoor.. Iedereen maakt dingen op zijn eigen manier mee. En voor jou was dit gewoon een heftige situatie die je niet goed kunt verwerken. Ik beleef vaak alles best heftig omdat ik nogal hooggevoelig ben en lastig vind om er soms over te praten. Jou situatie is namelijk mijn ergste nachtmerrie om dat zoals jij ook mee te maken. (klinkt heel overdreven zo maar kan het niet anders verwoorden) Dus heb alles nu al op papier en ga heel duidelijk maken aan de beide moeders hoe ik het wil! Je heb inderdaad meerdere sessies nodig. Ik mag het nu niet meer doen ivm de spanning en stress die het oproept en dit schadelijk kan zijn voor het kindje.
Jeetje meid, wat een heftige bevalling! En dan ook nog zo'n nasleep en gedoe met je schoonmoeder Hier ook een hoop gezeur gehad met schoonouders. Heb een lastige bevalling gehad, zoon kreeg een ademstilstand toen hij eruit kwam, mocht hem uiteindelijk 1 minuutje vast houden voor foto's en toen werd hij meegenomen naar neonatologie. Volgende ochtend mocht ik hem voor het eerst echt vast houden, lekker op m'n blote borst, staan schoonouders ineens onaangekondigd voor onze neus! Onder het mom, ja we hadden geappt maar niks gehoord. Lijkt mij dan toch dat het niet uit komt maar goed Nog steeds ben ik daar woest over, dat ze dat intieme moment voor ons verstoord hebben. Er waren voor ons zo veel emoties op dat moment, die we niet eens konden uiten omdat zij daar ineens waren. En toen we daarna besloten dat kleine uk even geen visite meer mocht (hij was zwaar overprikkeld), waren ze ook nog een beledigd en hebben ze ruzie staan maken met mijn vriend (serieus...want hun gevoelens zijn natuurlijk het belangrijkst op zo'n moment dat mijn vriend toe heeft moeten kijken hoe zijn zoontje bijna voor zijn ogen overleed, doet er natuurlijk niet toe). Verder ook nog een hoop dingen voorgevallen tijdens de zwangerschap en na de bevalling, maar ik snap hoe je je voelt als mensen zó over je grenzen heen gaan. Een bevalling is al een heel heftig iets, zeker een bevalling zoals jij die hebt meegemaakt! En die eerste momenten met je baby krijg je nooit meer terug, en dat wordt bij jou nu overschaduwd door iets negatiefs Dus in mijn ogen stel je je absoluut niet aan! Maar ga je niet schuldig voelen, omdat zij geen rekening houdt met jullie planning! Als hier iemand op visite komt, en M. ligt net te slapen, ga ik hem ook echt niet wakker maken. Jammer dan, volgende keer beter Met een baby kan je geen tijdstip plannen, want ze kunnen altijd ineens besluiten dat ze dan een slaapje gaan houden, lijkt me dat zij dat toch ook moet weten als moeder zijnde. Het enige wat ik je verder nog mee kan geven, geniet zo veel mogelijk van jullie wondertje!!! De tijd gaat zo snel, ze groeien zo hard, verspil geen tijd aan het stilstaan bij de negatieve dingen..ze zijn het niet waard De scherpe randjes gaan er wel vanaf, maar er zal altijd wel een gevoel van 'jammer' blijven denk ik.
Tika gelukkig is iedere bevalling anders. En je hebt geen reden om aan te nemen dat jouw bevalling op mijn bevalling gaat lijken. Dus zet het uit je systeem en go with the flow. Denk dat die EMDR echt wel iets voor mij is...! Noelle jeetje wat een verhaal zeg. Wat een ontzettend heftige en nare ervaring hebben jullie gehad. Gelukkig is alles weer goed met de kleine, maar dat is enorm schrikken. Wat je zegt, wij hebben onze zoon ook nooit wakker gemaakt voor visite. Is geen plannen, want ze hebben nog geen ritme. Nee ik wil ook niet blijven stilstaan bij negatieve dingen. Zo ben ik ook totaal niet. Maar ik merk dat ik er nog 'last' van heb. Vandaar dat ik er ook wat mee wil gaan doen. Om dit een plekje te geven en op te ruimen. Het is zo, ik kan het niet meer omdraaien. Wat geweest is, is geweest. Gelukkig maar in sommige gevallen
ik had dit dus ook! ook tijdens mijn bevalling van de eerste appte ze en heeft zelfs het ziekenhuis gebeld mijn man wilde haar toen te woord staan en ik heb geroepen dat als hij dat deed hij buiten de deur kon wachten. ik was ook nauwelijks onder de douche uit toen mijn schoonouders al over de baby heen hingen. hihihi heb het nu een plekje gegeven maar toen kon ik ze opvreten
Een heel herkenbaar verhaal!hier ook een dramatische bevalling gehad,na vliezen breken en inleiden 30 uur bezig geweest.bleek ook een sterrenkijker te zijn dus naar de OK,waar ook de ruggenprik niet werkte. Heel lang last van gehad &( een postnatale depressie rijker) nog steeds helaas maar meid geloof me de scherpste kantjes gaan eraf! Wal betreft je sm daar moet jehelaas mee doen, bij ons werd het minder zodra het "nieuwe" eraf was net zoals ik van tevoren al dacht.mijn tip:verwerk eerst voor jullie zelf wat jullie hebben meegemaakt is niet niets te noemen en wat een ander daar ook van vindt is heel jammer voor die ander maar jullie moeten erbovenop zien te komen, succes meid het is niet makkelijk maar je komt er wel!
Leen82, vlgs mij ken ik je nog van een ander topic, over pcos? Jeetje wat een heftige bevalling heb je gehad! Brrr, dat is echt niet wat je verwacht en ook niet wat je wil. Je schoonmoeder heeft het inderdaad niet zo fraai aangepakt. Bij mij was het schoonvader. Allebei onze ouders zijn gescheiden. Mijn moeder heeft geen auto dus moest wachten tot mijn zusje uit haar werk kwam om naar het zhs te komen. Om 15u, tijdens bezoekuur, zouden ze komen. Belt schoonpa om 13u, met een heel klein stemmetje dat ie al in de familiekamer van de afdeling zat, hij kon niet wachten. Nu was ik toen wel bijgekomen van de bevalling, en ik wilde de kleine showen, dus hij mocht binnenkomen. Had hij er alleen niet bijgezegd dat mijn schoonzus, die ik niet kan uitstaan, er bij was. En haar nieuwe vriend, die ik nauwelijks kende. Sh*t....... Ik heb ook emdr gehad. Inleiding, weeenstorm, 2uur persen en vacuumpomp erbij. 37u totaal. Langdurig hechten, bv mislukt, ik gaf mezelf overal de schuld van, ik had in alles gefaald, ik vond dat vrouwen al eeuwen bevielen en uitgerekend ik kon het weer niet zelf. Ik was zoooo hard voor mezelf. Terwijl mijn bevalling erg geforceerd was en mijn zoon erg groot. Emdr was best fijn, even rustig overal bij stilstaan. Bij mij heeft het wel geholpen.